Εγώ πάντως έχω φάει ληγμένα, πολλάκις (αν και φοβάμαι ότι ετούτη η δήλωσή μου θα αποθαρρύνει πολλούς, από το να το δοκιμάσουν).
:lol: :lol: :lol:
Ναι, παίρνω ληγμένα! (και το περηφανεύομαι)
- Thread starter bernardina
- Start date
:lol: :lol: :lol:
Κι εγώ έχω φάει ληγμένα (το γάλα είναι η πιο συνηθισμένη περίπτωση) αλλά τσεκάρω πάντα και τα μη ληγμένα γιατί πολλές φορές έχω βρει χαλασμένα γιαούρτια, σάπια φρούτα κλπ σε υποτίθεται φρεσκότατα προϊόντα. Τώρα, όταν τα σουπερμάρκετ δίνουν φτηνότερα όσα προϊόντα πλησιάζουν στη λήξη τους το βρίσκω καλό, επικίνδυνο όμως αν το φαινόμενο αυτό επεκταθεί π.χ. σε προμηθευτές εστιατορίων (τα οποία έτσι κι αλλιώς σερβίρουν ληγμένα, έχω εμπειρία από πρώτο χέρι. Το ερώτημα εκεί είναι πόσο ληγμένα...). Το ζητούμενο είναι να σταματήσει η υπερπαραγωγή και η εμμονή με το φρέσκο-φρέσκο, σπαρταριστό παντού, ακόμα και στα μακαρόνια.
Όταν ήμουν πιτσιρίκι, θυμάμαι, τα μπακάλικα και τα μικρά σουπερμάρκετ προσπαθούσαν πάντα να σου πουλήσουν ληγμένα -και όχι μόνο αυτά, έχω σταματήσει τελευταία στιγμή συμμαθήτρια από το να δαγκώσει σπανακόπιτα φούρνου "της ώρας" με ωραιότατες πράσινες μουχλοκηλίδες (ο φούρναρης είχε πάει να ζητήσει και τα ρέστα, θυμάμαι, αλλά στο άκουσμα του Υγειονομικού μάς έδωσε τα λεφτά πίσω). Ευτυχώς αυτό άλλαξε πλέον -δεν ανήκω σ' εκείνους που λένε κάθε πέρσι και καλύτερα κι εξακολουθώ να πιστεύω πως, παρά τα όσα γίνονται, η Ελλάδα ήταν πολύ πιο Μπανανία 10, 15 ή 20 χρόνια πριν.
Και κάτι ενδιαφέρον που παρατήρησα: εδώ, στη Γερμανία, τα προϊόντα που βάζουν τα γερμανικά σουπερμάρκετ μισή τιμή συνήθως λήγουν τη επόμενη τουλάχιστον (ή, αν είναι ζυμαρικά, τον μεθεπόμενο μήνα). Στο Βέλγιο, αυθημερόν ή την επόμενη αν μεσολαβεί Σαββατοκύριακο και είναι κλειστά. Πρόσφατα που πήγα σε μεγάλο ασιατικό σουπερμάρκετ (επίσης στη Γερμανία), πήρα ένα βαζάκι πίκλες που ήθελα να δοκιμάσω από τον πάγκο με τα ετοιμόληκτα, χωρίς να πάει ο νους μου να κοιτάξω την ημερομηνία, έχοντας συνηθίσει από τα υπόλοιπα μαγαζιά. Φτάνοντας στο ταμείο, μου κόβει και κοιτάζω. Είχαν λήξει από τον Απρίλιο. Και τα πουλούσαν. Το αυτό παρατήρησα σε άλλα 3 ασιατικά σουπερμάρκετ της πόλης. Εντάξει, παίζει να τις έτρωγα αν τις έβρισκα στο σπίτι μου και δεν μύριζαν χαλασμένο αλλά αυτό παραπάει... ακριβώς όπως 10, 15, 20 χρόνια πριν στην Ελλάδα.
Όταν ήμουν πιτσιρίκι, θυμάμαι, τα μπακάλικα και τα μικρά σουπερμάρκετ προσπαθούσαν πάντα να σου πουλήσουν ληγμένα -και όχι μόνο αυτά, έχω σταματήσει τελευταία στιγμή συμμαθήτρια από το να δαγκώσει σπανακόπιτα φούρνου "της ώρας" με ωραιότατες πράσινες μουχλοκηλίδες (ο φούρναρης είχε πάει να ζητήσει και τα ρέστα, θυμάμαι, αλλά στο άκουσμα του Υγειονομικού μάς έδωσε τα λεφτά πίσω). Ευτυχώς αυτό άλλαξε πλέον -δεν ανήκω σ' εκείνους που λένε κάθε πέρσι και καλύτερα κι εξακολουθώ να πιστεύω πως, παρά τα όσα γίνονται, η Ελλάδα ήταν πολύ πιο Μπανανία 10, 15 ή 20 χρόνια πριν.
Και κάτι ενδιαφέρον που παρατήρησα: εδώ, στη Γερμανία, τα προϊόντα που βάζουν τα γερμανικά σουπερμάρκετ μισή τιμή συνήθως λήγουν τη επόμενη τουλάχιστον (ή, αν είναι ζυμαρικά, τον μεθεπόμενο μήνα). Στο Βέλγιο, αυθημερόν ή την επόμενη αν μεσολαβεί Σαββατοκύριακο και είναι κλειστά. Πρόσφατα που πήγα σε μεγάλο ασιατικό σουπερμάρκετ (επίσης στη Γερμανία), πήρα ένα βαζάκι πίκλες που ήθελα να δοκιμάσω από τον πάγκο με τα ετοιμόληκτα, χωρίς να πάει ο νους μου να κοιτάξω την ημερομηνία, έχοντας συνηθίσει από τα υπόλοιπα μαγαζιά. Φτάνοντας στο ταμείο, μου κόβει και κοιτάζω. Είχαν λήξει από τον Απρίλιο. Και τα πουλούσαν. Το αυτό παρατήρησα σε άλλα 3 ασιατικά σουπερμάρκετ της πόλης. Εντάξει, παίζει να τις έτρωγα αν τις έβρισκα στο σπίτι μου και δεν μύριζαν χαλασμένο αλλά αυτό παραπάει... ακριβώς όπως 10, 15, 20 χρόνια πριν στην Ελλάδα.
SBE
¥
Σίγουρα κάτι τρέχει με τους απωανατολίτες. Εδώ πιο πέρα από το σπίτι μου μια εποχή άνοιξε ένα ασιατικό σουπερμάρκετ. Σε δρόμο με καλά μαγαζιά κλπ, όχι σε κανένα σοκάκι με ύποπτα καταστήματα. Με το που άνοιξε πήγα να δω τι πούλαγε και φυσικά με τράβηξε το μόνο αναγνωρίσιμο προϊόν, τα μπισκοτοειδή. Και διαπίστωσα ότι είχαν όλα λήξει από τον Απρίλιο. Σε μαγαζί που πρωτοάνοιξε τον Σεπτέμβριο.
bernardina
Moderator
Τόνοι τροφίμων στα σκουπίδια
Μόνο στις ΗΠΑ, μεταξύ της Ημέρας των Ευχαριστιών και της Πρωτοχρονιάς, περίπου πέντε εκατομμύρια τόνοι τρόφιμα που έχουν αγοραστεί δεν καταναλώνονται, αλλά καταλήγουν στα σκουπίδια. Μέσα σε ένα χρόνο τα αμερικανικά νοικοκυριά πετούν στα σκουπίδια περίπου 34 εκατομμύρια τόνους τρόφιμα.
Κατά ανάλογο τρόπο, μετά τη γιορτή των Χριστουγέννων, οι Βρετανοί πετούν στα σκουπίδια τρόφιμα που ισοδυναμούν με 2 εκατομμύρια γαλοπούλες, 5 εκατομμύρια πουτίγκες και 74 εκατομμύρια κρεατόπιτες.
Ενας από τους μεγαλύτερους μύθους σχετικά με το διατροφικό σύστημα είναι ότι δεν παράγουμε αρκετά ώστε να τραφεί ολόκληρος ο κόσμος και ότι η ανεπάρκεια τροφίμων είναι ο λόγος για τον οποίο σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη πεινούν.
Κι όμως, στην πραγματικότητα παράγουμε αρκετές θερμίδες για να τροφοδοτηθεί ολόκληρος ο πληθυσμός του πλανήτη, αν λάβουμε υπόψη ότι -σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (FAO)- κάθε χρόνο περίπου 1,3 δισεκατομμύρια τόνοι τρόφιμα σε ολόκληρο τον κόσμο καταλήγουν στα σκουπίδια.
Πρόκειται για ποσότητα ίση με το ένα τρίτο της συνολικής παραγωγής τροφίμων που διατίθενται για κατανάλωση από τον άνθρωπο, αρκετή για να θρέψει τα 868 εκατομμύρια ανθρώπους που πηγαίνουν για ύπνο πεινασμένοι κάθε βράδυ.
Μόνο στις ΗΠΑ, μεταξύ της Ημέρας των Ευχαριστιών και της Πρωτοχρονιάς, περίπου πέντε εκατομμύρια τόνοι τρόφιμα που έχουν αγοραστεί δεν καταναλώνονται, αλλά καταλήγουν στα σκουπίδια. Μέσα σε ένα χρόνο τα αμερικανικά νοικοκυριά πετούν στα σκουπίδια περίπου 34 εκατομμύρια τόνους τρόφιμα.
Κατά ανάλογο τρόπο, μετά τη γιορτή των Χριστουγέννων, οι Βρετανοί πετούν στα σκουπίδια τρόφιμα που ισοδυναμούν με 2 εκατομμύρια γαλοπούλες, 5 εκατομμύρια πουτίγκες και 74 εκατομμύρια κρεατόπιτες.
Ενας από τους μεγαλύτερους μύθους σχετικά με το διατροφικό σύστημα είναι ότι δεν παράγουμε αρκετά ώστε να τραφεί ολόκληρος ο κόσμος και ότι η ανεπάρκεια τροφίμων είναι ο λόγος για τον οποίο σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη πεινούν.
Κι όμως, στην πραγματικότητα παράγουμε αρκετές θερμίδες για να τροφοδοτηθεί ολόκληρος ο πληθυσμός του πλανήτη, αν λάβουμε υπόψη ότι -σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας (FAO)- κάθε χρόνο περίπου 1,3 δισεκατομμύρια τόνοι τρόφιμα σε ολόκληρο τον κόσμο καταλήγουν στα σκουπίδια.
Πρόκειται για ποσότητα ίση με το ένα τρίτο της συνολικής παραγωγής τροφίμων που διατίθενται για κατανάλωση από τον άνθρωπο, αρκετή για να θρέψει τα 868 εκατομμύρια ανθρώπους που πηγαίνουν για ύπνο πεινασμένοι κάθε βράδυ.
Το θέμα με την μη αρκετή παραγωγή δεν έχει να κάνει με το πόσο παράγουμε παγκοσμίως αλλά με το πόσο μπορούν να παράγουν οι χώρες που έχουν πρόβλημα. Αυτές οι χώρες δεν μπορούν να παράγουν αρκετά. Το υπόλοιπο είναι θέμα διάθεσης τροφίμων. Αν αύριο π.χ. σταματούσαμε να πετάμε τρόφιμα, θα μειωνόταν η παραγωγή, δεν θα κατέληγαν τα έξτρα τρόφιμα στην Ρουάντα. Το λέω αυτό γιατί είναι συχνό αντεπιχείρημα όσων δεν θέλουν μεταλλαγμένα. Το θέμα δεν είναι αν εμείς μπορούμε να παράγουμε αρκετά αλλά το αν η κάθε χώρα μπορεί να παράγει αρκετά, σε τιμή που να είναι προσιτή για τους κάτοικους της ίδιας χώρας.
Πες με αφελή, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι ενώ εδώ τρώμε μήλα Αργεντινής και λεμόνια Χιλής, στην Ρουάντα πεινάνε επειδή δεν μπορούν να παράγουν αρκετά τρόφιμα. Πρώτον υπάρχουν και οι μεταφορές, και δεύτερον και κύριον, της Γροιλανδίας ίσως εξαιρουμένης*, νομίζω ότι όλες οι χώρες μπορούν να παράγουν υπεραρκετά για να θρέψουν τον πληθυσμό τους.
*φαντάσου ας πούμε να εξαιρέσουμε και τη Σαουδική Αραβία, η οποία φαγητό μεν δεν μπορεί να παράγει, αλλά παράγει ενα πανάκριβο εξαγώγιμο προϊόν... δεν είναι το πρόβλημα η αδυναμία παραγωγής, η πολιτική είναι το πρόβλημα.
*φαντάσου ας πούμε να εξαιρέσουμε και τη Σαουδική Αραβία, η οποία φαγητό μεν δεν μπορεί να παράγει, αλλά παράγει ενα πανάκριβο εξαγώγιμο προϊόν... δεν είναι το πρόβλημα η αδυναμία παραγωγής, η πολιτική είναι το πρόβλημα.
Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Με την παρούσα οικονομική κατάσταση πολλών τριτοκοσμικών χωρών, η καλύτερη λύση είναι η καλλιέργεια στην χώρα τους. Πολλές απ' αυτές τις χώρες δεν έχουν τις απαραίτητες συνθήκες για καλλιέργεια. Τους λείπει είτε τεχνολογικός εξοπλισμός είτε νερό είτε ήλιος είτε εύφορο χώμα. Πολλές απ' αυτές τις χώρες βρίσκονται σε κωλομέρη, γεμάτα ερήμους, άγονο χώμα, χωρίς νερά. Παρεμπιπτόντως, το πετρέλαιο δεν είναι καθόλου πανάκριβο προϊόν. Απλά η Saudi Aramco έχει τεράστια παραγωγή κι αποθέματα. Αν πουλούσανε μεταλλικό νερό, θα έβγαζαν 100 φορές παραπάνω χρήματα (αναλογικά, όχι ποσοτικά). "Δυστυχώς" γι' αυτούς, έχουν πετρέλαιο, όχι νερό. Όχι ότι αυτό σημαίνει κάτι.
Πώς ακριβώς φαντάζεσαι το έξτρα φαγητό να κατέληγε στους πεινασμένους;
Πώς ακριβώς φαντάζεσαι το έξτρα φαγητό να κατέληγε στους πεινασμένους;
Να σου πω, δεν ξέρω αρκετά από διεθνή οικονομία και πολιτική, γι' αυτό θα το πω με μεγάλη επιφύλαξη, ωστόσο αυτό που φαντάζομαι πάει κάπως έτσι:
Έχω την εντύπωση ότι σχεδόν όλες οι χώρες μέσες άκρες κάποιον φυσικό πλούτο έχουν, λίγο έως πολύ. Οι περισσότερες έχουν κάποια δυνατότητα αγροτικής παραγωγής ή/και κτηνοτροφίας, έστω μικρή, αλλά κι αν είναι μικρή συνήθως έχουν και κάποιον άλλο φυσικό πλούτο, μεταλλεύματα ή άλλα παρόμοια. Σε πολλές χώρες όμως ο φυσικός αυτός πλούτος έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από αποικιοκράτες, οι οποίοι παρέμειναν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο σβέρκο τους ακόμη και όταν οι αποικιοκρατία φαινομενικά καταργήθηκε. Μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού (ή και του εσωτερικού αλλά διοικούμενες με τέτοιον τρόπο που τα κέρδη να μην ωφελούν τελικά τους ντόπιους) παίρνουν τη μερίδα του λέοντος και καθορίζουν την τροπή της οικονομίας.
Οπότε φαντάζομαι ότι αν αυτό άλλαζε και η οικονομία περνούσε με κάποιον τρόπο στα χέρια των ντόπιων, και αν αυτοί είχαν πραγματική εξουσία και ικανή μόρφωση ώστε να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες του τόπου τους, το πρόβλημα της πείνας θα μειωνόταν δραματικά, αν δεν εξαφανιζόταν τελείως. Η αγροτική παραγωγή θα μπορούσε να βελτιωθεί πολύ, και ό,τι ελλείψεις υπάρχουν να καλύπτονται με εισαγωγές που θα ισοφαρίζονται με εξαγωγές άλλων προϊόντων (π.χ. μεταλλευμάτων) ή υπηρεσιών, αναλόγως τις δυνατότητες και τη ζήτηση.
Αρκετά αφελώς διατυπωμένο, το παραδέχομαι, πάντως αυτή είναι η γενική ιδέα.
ΕΔΙΤ: σαφώς δεν φαντάζομαι ότι το έξτρα φαγητό που πετάμε θα μπορούσε να φτάσει με μαγικό τρόπο στους πεινασμένους. Αυτό θα συνεχίσουμε να το πετάμε έτσι κι αλλιώς, εκτός κι αν μάθουμε κάποτε να κάνουμε καλύτερη διαχείριση στο νοικοκυριό μας. Όταν ανέφερα τις μεταφορές, εννοούσα τη δυνατότητα εισαγωγών-εξαγωγών που μπορεί να αξιοποιηθεί για ανάπτυξη.
Έχω την εντύπωση ότι σχεδόν όλες οι χώρες μέσες άκρες κάποιον φυσικό πλούτο έχουν, λίγο έως πολύ. Οι περισσότερες έχουν κάποια δυνατότητα αγροτικής παραγωγής ή/και κτηνοτροφίας, έστω μικρή, αλλά κι αν είναι μικρή συνήθως έχουν και κάποιον άλλο φυσικό πλούτο, μεταλλεύματα ή άλλα παρόμοια. Σε πολλές χώρες όμως ο φυσικός αυτός πλούτος έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από αποικιοκράτες, οι οποίοι παρέμειναν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο σβέρκο τους ακόμη και όταν οι αποικιοκρατία φαινομενικά καταργήθηκε. Μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού (ή και του εσωτερικού αλλά διοικούμενες με τέτοιον τρόπο που τα κέρδη να μην ωφελούν τελικά τους ντόπιους) παίρνουν τη μερίδα του λέοντος και καθορίζουν την τροπή της οικονομίας.
Οπότε φαντάζομαι ότι αν αυτό άλλαζε και η οικονομία περνούσε με κάποιον τρόπο στα χέρια των ντόπιων, και αν αυτοί είχαν πραγματική εξουσία και ικανή μόρφωση ώστε να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες του τόπου τους, το πρόβλημα της πείνας θα μειωνόταν δραματικά, αν δεν εξαφανιζόταν τελείως. Η αγροτική παραγωγή θα μπορούσε να βελτιωθεί πολύ, και ό,τι ελλείψεις υπάρχουν να καλύπτονται με εισαγωγές που θα ισοφαρίζονται με εξαγωγές άλλων προϊόντων (π.χ. μεταλλευμάτων) ή υπηρεσιών, αναλόγως τις δυνατότητες και τη ζήτηση.
Αρκετά αφελώς διατυπωμένο, το παραδέχομαι, πάντως αυτή είναι η γενική ιδέα.
ΕΔΙΤ: σαφώς δεν φαντάζομαι ότι το έξτρα φαγητό που πετάμε θα μπορούσε να φτάσει με μαγικό τρόπο στους πεινασμένους. Αυτό θα συνεχίσουμε να το πετάμε έτσι κι αλλιώς, εκτός κι αν μάθουμε κάποτε να κάνουμε καλύτερη διαχείριση στο νοικοκυριό μας. Όταν ανέφερα τις μεταφορές, εννοούσα τη δυνατότητα εισαγωγών-εξαγωγών που μπορεί να αξιοποιηθεί για ανάπτυξη.
bernardina
Moderator
Στους προβληματισμούς σας συνυπολογίστε και πως η αυξημένη ζήτηση για βιοκαύσιμα οδηγεί σε ανταγωνισμό με τα διατροφικά προϊόντα (δημητριακά, σιτηρά), αφού καλλιέργειες βρώσιμων μετατρέπονται σε καλλιέργειες βιοκαυσίμων με αποτέλεσμα την ακρίβεια των διατροφικών (ιδίως για τους λαούς του νότου[13])[14]. Σύμφωνα με την παγκόσμια τράπεζα[15] τα βιοκαύσιμα έχουν οδηγήσει σε αύξηση των τιμών των τροφίμων από το 2002 κατά 75%. Επίσης, σύμφωνα με ειδική έκθεση του ΟΟΣΑ που εκπόνησε από κοινού με τον FAO, προβλέπεται ότι οι τιμές των τροφίμων θα αυξηθούν από 25 έως 50% την επόμενη δεκαετία[16]. Στην έκθεση του ΟΟΣΑ εκφράζεται η ανησυχία για τις επιπτώσεις που θα έχει η άνοδος των τιμών των αγροτικών προϊόντων στις χώρες που εισάγουν τρόφιμα καθώς και στους φτωχούς αστικούς πληθυσμούς[17]. Άλλη πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ (που παρουσιάσθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 2007 στο Παρίσι)[18] προβλέπει ότι η συσσωρευμένη παραγωγή και χρήση των βιοκαυσίμων θα διαφοροποιήσει σε μεγάλο βαθμό τα δεδομένα της αγροτικής οικονομίας. Για την παραγωγή 10% βιοκαυσίμων στην Ευρώπη θα απαιτούνταν 50% των αγροτικών γαιών. Σε μια εποχή ανυδρίας και κλιματικών αλλαγών στην Ευρώπη , οι αυξανόμενες ανάγκες ενδέχεται να επηρεάσουν την ποσότητα και την ποιότητα των βασικών ειδών διατροφής.[19] H αντιπαράθεση τροφής-βιοκαυσίμων έχει αρχίσει, αφού περίπου 100 εκατομμύρια τόνοι σιτηρών (αν και ο αριθμός που αμφισβητείται) έχουν εκτραπεί προς τα βιοκαύσιμα[20]. Σύμφωνα με έκθεση του Ινστιτούτου Ερευνών για τις Διεθνείς Πολιτικές Επισιτισμού (IFPRI)[21], ο κίνδυνος υποσιτισμού και αναταραχών αναμένεται να αυξηθεί καθώς μειώνονται τα παγκόσμια αποθέματα δημητριακών (καλαμποκιού ρυζιού και σιταριού), και η ζήτηση αυξάνεται αλματωδώς. Ένας από τους λόγους είναι και η επέκταση των καλλιεργειών για την παραγωγή βιοκαυσίμων αντί τροφίμων, μετατρέποντας τα σιτηρά σε επενδυτικό προϊόν στα χρηματιστήρια με αποτέλεσμα την περαιτέρω άνοδο των τιμών [22].
Περισσότερα εδώ
ΥΓ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν πρόκειται για θέμα επαρκούς ή μη παραγωγής τροφίμων, αλλά έλλογης διαχείρισής της, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Εξάλλου, ακόμα και στις φτωχότερες σε γεωργοκτηνοτροφική παραγωγή περιοχές του κόσμου κάπως ζούσαν μέχρι τώρα οι άνθρωποι. Προσαρμοζόμενοι στο περιβάλλον τους και προσαρμόζοντάς το -στο μέτρο του δυνατού- με τη σειρά τους. Με ευχολόγια, όμως, δεν σταματάει η σπατάλη του θρασύτατου δυτικού κόσμου.
Για δε την κτηνοτροφία, άσ' τα να πάνε. Ακόμα και ο τίτλος αυτού του άρθρου, για παράδειγμα, λέει πολλά.
Περισσότερα εδώ
ΥΓ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν πρόκειται για θέμα επαρκούς ή μη παραγωγής τροφίμων, αλλά έλλογης διαχείρισής της, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Εξάλλου, ακόμα και στις φτωχότερες σε γεωργοκτηνοτροφική παραγωγή περιοχές του κόσμου κάπως ζούσαν μέχρι τώρα οι άνθρωποι. Προσαρμοζόμενοι στο περιβάλλον τους και προσαρμόζοντάς το -στο μέτρο του δυνατού- με τη σειρά τους. Με ευχολόγια, όμως, δεν σταματάει η σπατάλη του θρασύτατου δυτικού κόσμου.
Για δε την κτηνοτροφία, άσ' τα να πάνε. Ακόμα και ο τίτλος αυτού του άρθρου, για παράδειγμα, λέει πολλά.
Δυστυχώς, αυτό το επιχείρημα έχει πολύ σχετική βαρύτητα, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι μέσα στα 60 τελευταία χρόνια τα στόματα στον κόσμο έφτασαν από τα 3 στα 7 δισεκατομμύρια.
bernardina
Moderator
Προφανώς, αλλά και πάλι τείνω να πιστέψω ότι η προσαρμοστικότητα του ανθρώπου σε συνδυασμό με την πρόοδο στις καλλιεργητικές μεθόδους θα επέτρεπαν την επιβίωση ακόμα και με τόση αύξηση. Πώς να γίνει, όμως, αυτό, όταν βάζουν τους ανθρώπους να ακολουθούν μονοκαλλιέργειες προϊόντων προς εξαγωγή και δεν τους μένει ούτε χώρος ούτε χρόνος να ασχοληθούν με την τροφή τους; (Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου, υπάρχουν έρευνες και μελέτες. Απλώς πρέπει να κάτσω να τις βρω).
Δεν θέλω καν να προσπαθήσω να πείσω, επειδή η συζήτηση είναι τεράστια και με κάθε λογής προεκτάσεις, αλλά θα επισημάνω απλώς (σαν τροφή για σκέψη και για να πάρω την μπουκιά από το στόμα του Ελληγεννή) ότι, ακόμη και αν μπορούσαμε να μετατρέπουμε κάθε διαθέσιμη πρώτη ύλη στην επιφάνεια του πλανήτη σε θρεπτική ουσία, πάλι θα υπήρχαν όρια στον αριθμό των ανθρώπων που σηκώνει ο πλανήτης (με δεδομένο κάποιο κοινά αποδεκτό και σχετικά υψηλό επίπεδο ζωής).
Αυτό όμως μπορεί να σημαίνει ότι κάποια στιγμή αυτές οι καλλιεργητικές μέθοδοι θα είναι περισσότερο ή λιγότερο δυσάρεστες, όπως π.χ. η μονοκαλλιέργεια ή η χρήση γονιδιακά μεταλλαγμένων προϊόντων ή ή η λήψη ζωικών πρωτεϊνών κατευθείαν από το χορτάρι, χωρίς να μεσολαβήσουν πρόβατα και αγελάδες, ώστε να γλιτώνουμε το νερό που καταναλώνουν και τη συμβολή τους στο φαινόμενο του θερμοκηπίου ή η αξιοποίηση άλλων αδιανόητων σήμερα πηγών και τρόπων καλλιέργειας.
Η ουσία είναι, πάντως, ότι τα όρια του πλανήτη στις πολιτικές ανάπτυξης ή βελτίωσης της ζωής μέσω της διαρκούς μεγέθυνσης είναι εμφανέστατα γύρω μας, όχι πολύ μακριά μπροστά μας.
bernardina
Moderator
Δεν διαφωνώ σε τίποτε απ' όσα λες.
Και μάλιστα ο κύριος όγκος των γεννήσεων αφορά τις χώρες που έχουν διατροφικά προβλήματα.
Σχετικά με αυτά που λέει η Μελάνη, ο εντοπισμός της ρίζας του προβλήματος είναι σωστός. Πράγματι, πολλές απ' αυτές τις χώρες θα ήταν -ίσως- πολύ καλύτερα αν δεν είχε μεσολαβήσει η αποικιοκρατία και το ξεζούμισμά τους από την Δύση. Αυτό όμως είναι η απαρχή του προβλήματος, το τι συμβαίνει τώρα είναι, εν πολλοίς, διαφορετική υπόθεση. Για να μπορέσει μια χώρα με χαμηλή παραγωγή να εισάγει τρόφιμα, θα πρέπει να έχει το σωστό ισοζύγιο και σταθερή οικονομία. Δεν είναι τόσο απλό όσο το "έχουμε μια πρωτογενή πηγή, ας την εκμεταλλευτούμε". Αν οι γενικές εισαγωγές είναι μεγαλύτερες από τις γενικές εξαγωγές, η χώρα έχει πρόβλημα. Κι αυτό ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι η χώρα ακολουθεί ένα αρκετά σοσιαλιστικό μοντέλο, όπου τα κύρια έσοδα από την εξαγωγική δραστηριότητα καταλήγουν στον λαό, μέσω κρατικών εταιρειών εκμετάλλευσης και χαμηλής διάθεσης των εισαγομένων στην αγορά.
Αλλά ακόμα κι αν οι εισαγωγές δεν υποσκιάζουν τις εξαγωγές και η χώρα δεν έχει κάποιο άκρως καπιταλιστικό μοντέλο, υπάρχει πάντα το πρόβλημα της εσωτερικής υποτίμησης, που αλλάζει την δυναμική εισαγωγών-εξαγωγών. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Ζιμπάμπουε, που το 2008 αντιμετώπισε την χειρότερη κρίση υποτίμησης που έχει συμβεί ποτέ. Αυτή η κρίση, ξεκίνησε, κατά ομολογία αρκετών ειδικών, από το πρόγραμμα εκδίωξης λευκών κτηματιών και αντικατάστασής τους από ντόπιους. Ήταν ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε με φιλολαϊκές προϋποθέσεις, αλλά κατέληξε να μειώσει το θετικό ισοζύγιο, την αγροτική παραγωγή, να αυξήσει την φτώχεια, να δημιουργήσει λιμό (το 45% των κατοίκων υποσιτίζονται) και να οδηγήσει την χώρα σε απανωτές εκρήξεις υποτίμησης. Το 2008-2009, η χώρα έφτασε υποτίμηση της τάξης του 10[SUP]23[/SUP]%. Το ποσοστό αυτό είναι απίστευτο. Η ανεργία εκτοξεύθηκε στο 80%, το βιοτικό επίπεδο έπεσε, το προσδόκιμο ζωής έπεσε, η παραγωγή έπεσε. Βέβαια αυτά δεν ήταν αποτελέσματα μόνο του συγκεκριμένου προγράμματος αλλά μιας σωρείας παραγόντων. Δυστυχώς η οικονομία είναι πολύ μα πολύ πιο πολύπλοκη απ' όσο φαίνεται, το ίδιο και οι πολιτικές αποφάσεις και οι επιπτώσεις τους.
Cadmian
New member
Δεν έχω διαβάσει μέχρι στιγμής σχόλιο για το σπεκουλάρισμα στα τρόφιμα. Νομίζω ότι η παράμετρος αυτή τοποθετεί το ζήτημα της διαχείρισης (και της αναγωγής στη φύση του υποκειμένου, γιατί όλα αυτά κάπου εκεί καταλήγουνε) υπό τελείως διαφορετικό πρίσμα.
SBE
¥
Να προσθέσω και το άλλο: πολλές χώρες που έχουν προβλημα να ταϊσουν μέρος του πληθυσμού τους περιλαμβάνουν εκτάσεις οι οποίες χρησιμοποιούνται για την παραγωγή γεωργικών προϊόντων για εξαγωγή. Για διάφορους λόγους. Η Κένυα π.χ. εξάγει καφέ και τσάι και δέχεται ανθρωπιστική βοήθεια σε καλαμπόκι.