Λεξούλη, καλημέρα κι από μένα, και καλώς ήρθες.
Είχα δει νωρίτερα το πρώτο σου ποστ αλλά δεν προλάβαινα να σου γράψω γιατί
έτρεχε η προθεσμία και μ' έτρεχε κι εμένα μαζί της.
Ήθελα, όταν το διάβασα, να σου πω πόσο με ενθουσίασε η φράση της γνωστής σου που εσένα σε ξένισε, εκείνο το
"Εγώ τα κοιμάμαι τα σεντόνια μου" που κόντεψε να σε ρίξει απ' την καρέκλα σου. Επειδή δεν σου κρύβω ότι όταν διαβάζω φράσεις σαν "the room looked cozy and well lived-in"
* ή "the bed didn't look slept-in" ζηλεύω την ευελιξία μιας γλώσσας που δεν έχει κανένα δισταγμό να πλάθει τόσο παραστατικούς τύπους. Προφανώς στη δική μας γλώσσα θα ήταν αστείο να χαρακτηρίσουμε τα σεντόνια κοιμισμένα ή κοιμημένα (πόσο δε μάλλον κεκοιμημένα, μπρρρ), όμως η φράση της γνωστής σου είναι, κατά τη γνώμη μου, ευφάνταστη και δημιουργική.
Αλλά για να μη νομίζεις ότι είσαι ο μοναδικός grammar nazi εδώ μέσα και ότι όλοι πετάμε τη σκούφια μας μόλις βλέπουμε κανόνες να ανατρέπονται, ένα θα σου πω: σκέψου πώς θα ένιωθε κάποιος πολύυυ παλιός αν έβλεπε αυτό το
όπου υπεραμυνόμουν τη σωστή σύνταξη και ορθογραφία που έχεις γράψει. Πτώσηηηη! θα σου φώναζε.
Να κάνω μια τρελή μαντεψιά τι θα του απαντούσες; ;)
*ακόμα και το θαυμάσιο
My face, shall we say, looks lived in, της Άβα Γκάρντνερ.;)