Τα της κρίσης (ό,τι περνάει από την κρησάρα μας)

[Costas]

Ε, ναι. Αφού έτσι κι αλλιώς τίποτα δε χαλάει αμέσως στην ημερομηνία λήξης. Περνάνε πολλές ημέρες. Είναι σα να μη διασχίζεις τον τελείως άδειο δρόμο επειδή το φανάρι είναι κόκκινο.

Τηλεφωνική συνέντευξη του Μαρκ Μάζογουερ στο Lifo, με θέμα την κρίση στην Ελλάδα.

 

[SBE]

Πάντως να πω ότι μεγάλη αλυσίδα σουπερμάρκετ της Βρετανίας τα απούλητα ληγμένα δεν τα δωρίζει, δεν τα αφήνει να τα πάρει κανένας αλλά τα καταστρέφει (ρίχνοντας μπογιά ή κάτι τέτοιο στους κάδους) με το σκεπτικό ότι άμα τα πάρει κανείς και πάθει τίποτα μπορεί να τους κάνει μήνυση. Φυσικά αυτά είναι προφάσεις γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τον εξαθλιωμένο άστεγο να μπορεί να κάνει μήνυση, αλλά κι αν μπορούσε, δεν μπορώ να τον φανταστώ να δικαιώνεται δικαστικά τη στιγμή που πήρε κάτι που πετάχτηκε και δεν το αγόρασε.

Επίσης, παλιά είχα ανοίξει έναν κεσέ Τοτάλ κι είχε μούχλα μέσα, ΠΡΙΝ την ημερομηνία λήξης. Το πήγα στο σουπερμάρκετ και τους το έδειξα (Λονδίνο, όχι Ελλάδα), το κράτησαν και μου ζήτησαν χίλια συγγνώμη και μου έδωσαν δύο ίδια τσάμπα, γιατί αυτή ήταν η τακτική τους αν παραπονιόσουν για κάτι, σου έδιναν δύο. Στην Ελλάδα μπορεί και να με κατηγορούσαν ότι επίτηδες το μούχλιασα το γιαούρτι, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, απλώς το θυμήθηκα γιατί είναι περίπτωση προϊόντος που χάλασε πριν τη λήξη.

Στο άρθρο που παραπέμπει η Μπέρνι ρωτάει κάποιος για τα μακαρόνια, γιατί αφού αντέχουν κι άλλο δεν έχουν από την αρχή την πιο μακρινή ημερομηνία. Ειλικρινά δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουμε γίνει τόσο άσχετοι με τα τρόφιμα. Η ανάγκη για σωστό μάθημα οικιακής οικονομίας στα σχολεία είναι μεγάλη αλλά δυστυχώς...
Ρωτάει επίσης γιατί δεν τα πουλάνε από την αρχή μισή τιμή, αλλά αυτό δεν αξίζει να το σχολιάσεις καν.

 

[Alexandra]

Επίσης, παλιά είχα ανοίξει έναν κεσέ Τοτάλ κι είχε μούχλα μέσα, ΠΡΙΝ την ημερομηνία ληξης. Το πήγα στο σουπερμάρκετ και τους το έδειξα (Λονδίνο, όχι Ελλάδα), το κράτησαν και μου ζήτησαν χίλια συγγνώμη και μου εδωσαν δύο ίδια τσάμπα, γιατί αυτή ηταν η τακτική τους αν παραπονιόσουν για κάτι, σου έδιναν δύο. Στην Ελλάδα μπορεί και να με κατηγορούσαν ότι επίτηδες το μούχλιασα το γιαούρτι, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, απλώς το θυμήθηκα γιατί είναι περίπτωση προϊόντος που χάλασε πριν τη λήξη.

Λάθος για την Ελλάδα: έχει συμβεί ακριβώς το ίδιο στη μητέρα μου και όχι μόνο της το άλλαξαν, αλλά επειδή πήρε τηλέφωνο και την ίδια τη ΦΑΓΕ, της έστειλαν δωράκια στο σπίτι. Βέβαια, όποια βιομηχανία τροφίμων κι αν πάρεις και τους κάνεις παράπονα για οτιδήποτε, ανταποκρίνονται με δωράκια.

Πάντως, το φρέσκο γάλα, εφόσον το έχω διατηρήσει σε σωστή θερμοκρασία, το πίνω πολλές μέρες μετά τη λήξη του. Δεν παθαίνει τίποτα. Και ακόμα περισσότερο τα γιαούρτια -- διατηρούνται και πέρα από την ημερομηνία λήξης. Εκείνο το γιαούρτι που ήταν μουχλιασμένο πριν από τη λήξη του προφανώς είχε κάποιο πρόβλημα στη διαδικασία παραγωγής όλη η παρτίδα, επειδή η μητέρα μου είχε πάρει πολλά γιαούρτια κι ήταν όλα μουχλιασμένα. Από την άλλη πλευρά, αγόρασα εισαγόμενο τυρί που ήταν πολύ κοντά στην ημερομηνία λήξης και το είχαν βγάλει σε τιμή προσφοράς στον Μαρινόπουλο. Ήταν άχρηστο. Προφανώς δεν το είχαν διατηρήσει σε σωστή θερμοκρασία, και είχε χαλάσει πριν από τη λήξη.

 

[Zazula]

Λάθος για την Ελλάδα: έχει συμβεί ακριβώς το ίδιο στη μητέρα μου και όχι μόνο της το άλλαξαν, αλλά επειδή πήρε τηλέφωνο και την ίδια τη ΦΑΓΕ, της έστειλαν δωράκια στο σπίτι. Βέβαια, όποια βιομηχανία τροφίμων κι αν πάρεις και τους κάνεις παράπονα για οτιδήποτε, ανταποκρίνονται με δωράκια.

Εγώ ό,τι προβληματικό τρόφιμο έχω πετύχει (γιαούρτι, λουκάνικα, χυμός κ.ά.), έχω καλέσει την εταιρία και ήρθαν, το πήραν και μου έδωσαν πολλά ομοειδή για την "ηθική βλάβη".

 

[Alexandra]

Μια φορά έγινε αυτό χωρίς να είναι ακριβώς προβληματικό το τρόφιμο. Συνήθιζα να αγοράζω τις χωριάτικες φρυγανιές Παπαδοπούλου, και μια μέρα άλλαξαν τη συνταγή, τις έκαναν πιο λεπτές και θρυμματίζονταν εύκολα -- με αποτέλεσμα να αγοράσω ένα πακέτο και να είναι όλες σπασμένες, ενώ πριν δεν έσπαζαν μέσα στο κουτί. Τους πήρα τηλέφωνο και τους ρώτησα γιατί άλλαξαν ένα πετυχημένο προϊόν, και δήλωσα ότι με την καινούργια τους μορφή δεν θα τις ξαναγοράσω. Μου έστειλαν ένα κιβώτιο με πολλά πακέτα, για να με πείσουν ότι θα μ' αρέσει και η καινούργια μορφή. Δεν μ' έπεισαν πάντως. Δεν ξαναγόρασα από τις ίδιες.

 

[SBE]

Σε όλα τα παραδείγματα επικοινωνήσατε με την εταιρία.
Εγώ πήγα στο σουπερμάρκετ και παραπονέθηκα, γιατί εκεί αγόρασα το προϊόν. Ο πωλητής δεν είναι απλός μεσάζοντας, έχει ευθύνη για τους προμηθευτές του. Η αγοραπωλησία είναι μεταξύ καταστηματάρχη και πελάτη.
Σε ανάλογη περίπτωση στην Ελλάδα, αυτή τη φορά με Βελουτέλα της ΦΑΓΕ, ο καταστηματάρχης μου είπε ότι συμβαίνει πού και πού και με έδιωξε (κι εγώ δεν το κυνήγησα).

 

[nickel]

Κάνει ο Στέφανος Κασιμάτης στην κυριακάτικη Καθημερινή κάποιες παρατηρήσεις που ήθελα να κάνω κι εγώ για το 50ευρω στους συμβολαιογράφους που θα αναλάβουν τώρα τη δουλειά του ληξίαρχου. Εκεί δηλαδή που εγώ ονειρευόμουν ΚΕΠ χωρίς ουρές, μας ξημερώνουν καινούργιες γραφειοκρατίες. Ο Κασιμάτης προσθέτει το εύστοχο σχόλιο:

Το συγκεκριμένο μέτρο μεταφέρει στον πολίτη το κόστος ενός έργου το οποίο υποτίθεται ότι έχει αναληφθεί από το κράτος -διά των ληξιαρχείων- και για το οποίο ο πολίτης ήδη πληρώνει μέσω των φόρων του. Με το «μεταρρυθμιστικό άλμα» του κ. Βρούτση ο πολίτης θα το πληρώνει και δεύτερη φορά: ό,τι δηλαδή συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια με τη δημόσια παιδεία και τη δημόσια υγεία. Εύγε! Δεδομένου, δε, ότι στην Ελλάδα φόρους δεν πληρώνουν όσοι θα έπρεπε, αλλά ως επί το πλείστον όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να αποφύγουν τη φορολόγησή τους, δηλαδή οι μισθωτοί, το άλμα του ο μεταρρυθμιστής Ι. Βρούτσης το κάνει επάνω στην καμπούρα των κορόιδων και των εντίμων. Και πάλι εύγε!

Πραγματική «μεταρρύθμιση» θα είχαμε αν ο κ. Βρούτσης έβρισκε έναν τρόπο, ώστε το έργο, για το οποίο στο μέλλον θα καλούνται να πληρώνουν επιπλέον οι φορολογούμενοι, να παράγεται από τις δημόσιες υπηρεσίες που ήδη υπάρχουν για τον σκοπό αυτόν. Στην περίπτωση τώρα όπου ο υπουργός διαπίστωνε ότι οι δημόσιες υπηρεσίες αδυνατούν να ανταποκριθούν και, επομένως, η παραχώρηση του έργου στους ιδιώτες (outsourcing) ήταν ο μόνος τρόπος για να γίνει η δουλειά, θα μπορούσε να μιλάει ακόμη και για «μεταρρυθμιστικό άλμα», υπό την προϋπόθεση όμως ότι θα καταργούσε τις άχρηστες υπηρεσίες, ώστε τα χρήματα του φορολογουμένου να διοχετεύονται σε άλλες, χρήσιμες για τους πολίτες υπηρεσίες και να μην σπαταλώνται σε άχρηστες θέσεις εργασίας. Ομως και δημόσιο και outsourcing για το ίδιο έργο, συγγνώμη κ. Βρούτση μας, αλλά είναι κοροϊδία!​

Δεν αποκλείεται βέβαια να έδωσαν το ξεροκόμματο στους συμβολαιογράφους για να τους ανοίξουν το επάγγελμα με λιγότερες διαμαρτυρίες. Το άνοιγμα των επαγγελμάτων θα το πληρώσουν οι γνωστοί βλάκες…

Εκεί ωστόσο που ελπίζω να μην ξέρει τι λέει ο Κασιμάτης είναι η επόμενη πληροφορία που διάβασα στο κυριακάτικό του:

Δεν είναι όμως όλα μαύρα από το μέτωπο της προσπάθειας για τον εξορθολογισμό της λειτουργίας του κράτους. Την ερχομένη Τετάρτη, φέρ’ ειπείν, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Μ. Σαλμάς ανακοινώνει, επιτέλους, το δελτίο τιμών φαρμάκων: πρόκειται για τον κατάλογο με τις τιμές στις οποίες το κράτος θα προμηθεύεται 12.000 φαρμακευτικά σκευάσματα. Μαθαίνω ότι η εξοικονόμηση πόρων είναι ύψους 400 εκατ. και ότι, επίσης, τα πρωτότυπα (on patent) φάρμακα που περιλαμβάνει μειώνονται από τα 1.400 στα 650.

Η εξοικονόμηση επιτυγχάνεται όχι επειδή ο αρμόδιος υπουργός ενεπνεύσθη κάποιον πρωτότυπο τρόπο για τον εξορθολογισμό της τεράστιας δαπάνης, αλλά επειδή εφάρμοσε σωστά τον υπάρχοντα νόμο και αξιοποίησε τους υπάρχοντες θεσμούς. Συγκεκριμένα, το έργο της εξεύρεσης του μέσου όρου των τριών χαμηλότερων τιμών στην Ε.Ε. γίνεται πλέον διά της προσβάσεως στη βάση δεδομένων Euripid της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (την αξιοποίηση της οποίας -άγνωστο γιατί- το υπουργείο δεν είχε επιδιώξει ώς τώρα) και υπό την εποπτεία ομάδας εργασίας του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων. Τι ίσχυε ώς τώρα; Την πολύπλοκη αυτή διαδικασία είχε αναλάβει να φέρνει εις πέρας ένας άνθρωπος, εγκατεστημένος σε ένα γραφειάκι του υπουργείου: μόνος του έβρισκε τη διαφορετική ονομασία κάθε σκευάσματος, το ποσοστό του ΦΠΑ και το ποσοστό κέρδους του φαρμακοποιού ανά χώρα· και ό,τι όριζε αυτός ως μέσο όρο αυτό δεχόταν το κράτος. Χωρίς ίχνος μομφής για το συγκεκριμένο πρόσωπο, αυτή η διαδικασία ήταν αδιαφανής. Τώρα, δεν ξέρω αν αυτό που περιγράφω παραπάνω λέγεται «μεταρρύθμιση» ούτε αν είναι μικρή ή μεγάλη. Μου αρκεί ότι αξιοποιεί τις υπάρχουσες δυνατότητες και ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του κοινού νου...​

Αληθεύουν τα έντονα; Μπορεί να ήταν τόσο ανίκανο αυτό το κράτος; Τα διπλά θα έπρεπε να χρωστάμε!

 

[Zazula]

για το 50ευρω

Έλα, παραδέξου το: Το 50ευρο το έγραψες με ωμέγα για να μου χωθείς!
http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?2508-%CE%A8%CF%85%CF%87%CE%BF%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%80%CF%84%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%BB%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CF%80%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89-%CE%B6%CE%AE%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1

 

[nickel]

Ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Έκανα μια βλακώδη ανορθογραφία. Ήμαρτον! Κι εγώ του 50ευρου είμαι.

 

[Zazula]

Εδώ η είδηση κι εδώ το άρθρο για όποιον θέλει και την βιβλιογραφική παραπομπή.

Λέει λοιπόν το άρθρο ότι για να δουν πώς πάει η μαύρη οικονομία στην Ελλάδα σε σχέση με τις τράπεζες έκαναν την εξής μελέτη: σε συνεργασία με μία μεγάλη τράπεζα που τους έδωσε στοιχεία, μελέτησαν τις αιτήσεις όσων ελεύθερων επαγγελματιών ζητούσαν δάνειο ή πιστωτική το 2003-10, και σύγκριναν το μηνιαίο εισόδημα που δήλωναν στην αίτηση με τις μηνιαίες πληρωμές που έκαναν στην τράπεζα αφού είχαν λάβει το δάνειο.
Παρατήρησαν ότι οι μηνιαίες δόσεις ήταν γύρω στο 80% των δηλωμένων εσόδων και σε μερικές περιπτώσεις ήταν και πάνω από το 100% . Επίσης παρατήρησαν ότι αυτοί που πλήρωναν το 80% του μισθού τους για στεγαστικό δεν είχαν πιο πολλές πιθανότητες να μην μπορούν να πληρώσουν τη δόση τους από αυτούς που πλήρωναν το 30% του μισθού τους για στεγαστικό.
Η πιο λογική εξήγηση, σύμφωνα με τους συγγραφείς, είναι ότι οι δανειολήπτες είχαν κι άλλα έσοδα και προσδιορίζουν με στοιχεία το είδος των επαγγελμάτων και τη γεωγραφική τους κατανομή. Και καταλήγουν ότι για την περίοδο που μελέτησαν τα μαύρα χρήματα των ελεύθερων επαγγελματιών ήταν 28δις, που αντιστοιχεί σε φόρους 11δις (40%), και ότι το μαύρο εισόδημα είναι 1,92 φορές το δηλωμένο. Σχεδόν δηλαδή 2:1. Βεβαίως, όπως παραδέχονται και αυτοί, τα νούμερα τους δεν είναι ακριβή, γιατί περιλαμβάνουν απλοποιήσεις και την υπόθεση ότι οι μισθωτοί δεν φοροδιαφεύγουν. Για σύγκριση, στο ΗΒ είναι 1.55, στις ΗΠΑ 1.54 - αλλά στους αμερικανούς αγρότες είναι 3.87, μήπως δεν είναι αυτό απόδειξη ότι αποικίσαμε την Αμερική πριν τους Βίκινγκ; :laugh:
Η τράπεζα φαίνεται να το είχε μελετήσει σοβαρά το θέμα γιατί είχε πολλά στοιχεία και υπολόγιζε ότι ανάλογα με το επάγγελμα, το κρυφό εισόδημα ήταν 25-30Κ κατ΄άτομο. Η πρωτοτυπία του άρθρου είναι ότι πρώτη φορά στη βιβλιογραφία παρατηρείται ότι η τράπεζα παίρνει συστηματικά υπόψη της το μαύρο εισόδημα.
Κάτι που μου φάνηκε ενδιαφέρον: σε κάποιο σημείο κοιτάζουν δειγματοληπτικά πως λειτουργεί η εφορία και παρατηρούν ότι έλεγχοι γίνονται σε αυτούς που θεωρείται ότι έχουν μεγάλο εισόδημα (γιατροί, δικηγόρο κλπ), ενώ δεν γίνονται έλεγχοι στους φροντιστές, που είχαν τη μεγαλύτερη διαφορά μεταξύ πραγματικού και δηλωμένου εισοδήματος (2.55, ή περίπου 25Κ ετησίως). Δηλαδή, σα να λέμε ότι οι μεγαλύτεροι κλέφτες τη γλυτώνουν γιατί δίνουν την εντύπωση ότι είναι φτωχαδάκια. Πάντως δεν διαφέρουν πολύ από τους γιατρούς.

Το άρθρο μου έχει λύσει πολλές απορίες για τη δική μου εμπειρία με τις ελληνικές τράπεζες παλιότερα.

Διάβασα πολύ προσεκτικά το πέιπερ διότι είναι σοβαρή και συστηματική δουλειά και συν τοις άλλοις μ' ενδιαφέρει κιόλας, γι' αυτό άλλωστε (λόγω της μελέτης του) μου πήρε τόσο πολύ να σχολιάσω σχετικά.

1. Ναι, οι τράπεζες στην Ελλάδα τη χρυσή εποχή του δανεισμού μάς έλεγαν επισήμως (τελοσπάντων μας το 'λεγε ο υπάλληλος που μας εξυπηρετούσε κι όλο το διευθυντικό προσωπικό από 'κεί και πάνω) ότι εμείς που είχαμε επιχείρηση δεν χρειαζόταν να αγχωνόμαστε με το πόσο όριο θα μας εγκριθεί διότι «η τράπεζα ξέρει πως βγάζουμε περισσότερα απ' όσα λέει το Ε1 και αντισταθμίζει αναλόγως». Βέβαια (κι εδώ δεν αναφέρομαι στους συνήθεις υπόπτους —γιατρούς, μηχανικούς, δικηγόρους κλπ— αλλά σε όσους είχαν μια τυπική επιχείρηση εμπορίας ή παροχής υπηρεσιών) αν δεν είχες τζίρους στο Ε3 δεν είχες μεγάλες ελπίδες για "διόρθωση"· δηλ. επί της ουσίας στους επιχειρηματίες το μείζον τραπεζικό κριτήριο για το σχηματισμό πιστοληπτικής εικόνας ήταν τότε κυρίως ο τζίρος κι όχι το καθαρό εισόδημα (όπως ήταν λχ στους μισθωτούς).
2. Το πέιπερ βασίζεται στην ακόλουθη θεμελιώδη παραδοχή (§3, σελ. 10): «Our approach to estimate true income from bank data is based on a causal relationship that individuals must have income (or ‡flows from wealth) to service debt.» Μα, καλά, χάθηκε να ρωτούσαν και κάναν επιχειρηματία — ή, έστω, κάποιον που να ξέρει από υπερχρέωση; ;) Λοιπόν, υπάρχουν τα εξής εργαλεία επίτευξης δανεισμού υπερπολλαπλάσιου του πραγματικού εισοδήματος (θυμηθείτε πως εκείνη την εποχή δεν υπήρχε Λευκός Τειρεσίας, μπορούσες να ζητήσεις κάρτα ή δάνειο αποσιωπώντας τα υπόλοιπα πιστωτικά προϊόντα που 'χες στον ανταγωνισμό, οι τράπεζες αρνούνταν να ανταλλάσσουν στοιχεία πελατείας μεταξύ τους για λόγους ανταγωνισμού και για να μην αποκαλύπτεται ο βαθμός έκθεσής τους σε επισφάλειες — κι οι unsolicited προεγκεκριμένες κάρτες σου 'ρχονταν με το ταχυδρομείο), τα οποία δεν έχουν ληφθεί υπόψη στη συγκεκριμένη μελέτη (καθότι ισχύουν για μεγάλο μέρος του διαστήματος 2003-2010 στο οποίο αναφέρονται τα στοιχεία τους):
   1. Η κυκλική χρέωση (προσβάσιμη και από μισθωτούς κλπ): Παίρνεις μετρητά από την κάρτα Β γα να πληρώσεις την κάρτα Α, παίρνεις το δάνειο Κ για να πληρώσεις την κάρτα Γ, παίρνεις το δάνειο Λ "μεταφοράς υπολοίπου από τα πιστωτικά προϊόντα Δ-Θ" και μόλις αυτά ξεχρεωθούν πηγαίνεις ξανά κι αρχίζεις να τα φορτώνεις με χρεώσεις απ' την αρχή. Κι αν μου πείτε πως αυτό είναι φούσκα που δεν κρατάει πολύ, θα σας θυμίσω πως αναφερόμαστε πάντα στη χρυσή εποχή του υπερδανεισμού, όπου τα πιστωτικά όρια αυξάνονταν το πολύ κάθε εξάμηνο (οπότε να το νέο πεδίο υπεχρέωσης λαμπρόν) και όπου η λεγόμενη "ελάχιστη καταβολή" μειωνόταν διαρκώς (είχε κατέβει μέχρι και στο 1,5%!) οπότε αυτός που έβαζε τις ελάχιστες καταβολές μπορούσε να βρίσκει τα αντίστοιχα ποσά απ' τα άλλα του πιστωτικά προϊόντα. Για να βρεθεί λοιπόν, να μετρηθεί επακριβώς και να συνυπολογιστεί το μέγεθος και η συνεισφορά της κυκλικής χρέωσης (που δεν είναι, φυσικά, πραγματικό εισόδημα — αλλά βοηθά για κάποιο διάστημα στην εξυπηρέτηση), δεν αρκούν στοιχεία από μία τράπεζα αλλά και από όλες και ανά πελάτη.
   2. Η προεξόφληση επιταγών: Καταθέτεις επιταγές πελατείας στην τράπεζα κι εκείνη σου καταθέτει αμέσως ένα 80%-95%. Τι γινόταν, λοιπόν; Τότε τα καρνέ ήταν σε μεγαλύτερη αφθονία κι από κουνούπια σε ορυζώνες, οπότε οι επιχειρηματίες αντάλλασσαν χαρτιά μεταξύ τους (τις λεγόμενες "επιταγές ευκολίας", όπου και εκεί οι τράπεζες έκαναν τα στραβά μάτια) και πήγαιναν και τις έριχναν στο πλαφόν τους, για να πάρουνε κασέρι. Ήσουν στενός; Κανένα πρόβλημα! Άλλαζες μια επιταγή μ' έναν φίλο ή γνωστό ή προμηθευτή ή πελάτη, και την επόμενη μέρα ο όψεώς σου ήταν ταψί κασερόπιτα.
   3. Η αποφυγή πληρωμής μη-τραπεζικών υποχρεώσεων: Κάλλιστα μπορείς να έχεις ως επιχειρηματίας πραγματικά (δηλ. όχι εικονικά) έξοδα, όπως είναι αμοιβές προσωπικού, εισφορές, φόροι, χρέη προς προμηθευτές κ.ά. και να μην τα πληρώνεις, εκμεταλλευόμενος αυτά τα χρήματα ο ίδιος (οπότε και πληρώνοντας τραπεζικές δόσεις).
3. Καταληκτικά, το συμπέρασμα της μελέτης (§7, σελ. 29) ότι: «banks adapt their lending to semiformal income, and develop a new methodology to estimate tax evasion» μπορούμε να πούμε ότι εκείνη την εποχή ίσχυε απόλυτα. Αλλά, όταν πρέπει να μιλήσουμε για ακριβή νούμερα, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο τελικά εμφανίζονται — ούτε προς τη μία κατεύθυνση (δηλ. κάποιοι είναι πιο αφράτοι και ροζέ απ' όσο τους βγάζει η μελέτη) ούτε προς την άλλη (δηλ. σε κάποιους άλλους τους είδε σκονισμένους και τους πέρασε για μυλωνάδες). Αλλά συμφωνώ ότι η συγκεκριμένη μελέτη δίνει, έστω και με τις όποιες μεθοδολογικές παρατηρήσεις έχω να κάνω, κάποια νούμερα (σελ. 53) — πράγμα που είναι μια πολύ καλή αρχή.
4. Και, φυσικά, αν τα νούμερα αυτά που υπολόγιζαν οι τράπεζες "αντισταθμίζοντας" τα Ε1 των επιχειρηματιών ίσχυαν και για όλους και στο ακέραιο, τότε θα είχαν σήμερα πολύ λιγότερα κόκκινα δάνεια — τα οποία στη συντριπτική πλειονότητά τους, ας μην ξεχνάμε ότι, άρχισαν να σκάνε σαν πασχαλιάτικα πυροτεχνήματα όχι όταν έπεσε η αγορά (ύφεση, κρίση και δεν συμμαζεύεται) αλλά όταν έσφιξαν οι τράπεζες την ως τότε χαλαρότητα των χορηγήσεων, όταν μπήκε ο Λευκός Τειρεσίας (ΣΣΧ) κ.ο.κ. Οπότε, όταν μια τράπεζα έλεγε ότι δανείζει το 80%-100% του δηλούμενου εισοδήματος ενός ελεύθερου επαγγελματία, τούτο δεν σημαίνει και πως είχε δίκιο να προβλέπει ένα σχεδόν ισόποσο άδηλο εισόδημα για όλους.

Αλλά για μένα το σημαντικότερο (που μπορεί να μην το λέει το πέιπερ, αλλά το λέω εγώ) είναι ότι οι ελληνικές τράπεζες, επισήμως, ημιεπισήμως, στραβοφθαλμικώς, σιωπηρώς ή όπως αλλιώς, καλλιέργησαν κι εκμεταλλεύτηκαν την εποχή των φολί μπανκέρ, σ' έκαναν να νιώθεις πανηλίθιος αν δεν άπλωνες χέρι στα λεφτά στα οποία σου πρόσφεραν αβλεπί πρόσβαση — και μια ωραία πρωία το γύρισαν στο "'γώ σε ξέρω, δεν με ξέρεις, θα σε γδάρω να υποφέρεις". Οπότε, μπορεί να μην έχει άμεση σχέση με το πέιπερ, αλλά εγώ θα το πω: Ε, όχι και να κλαίγονται τώρα σαν αθώες παρθένες οι κατεξοχήν κουτοπόρνηρες (sic)!

 

[nickel]

Καλές είναι αυτές οι επιστημονικές μελέτες, αλλά πάντα τους λείπει κάτι όταν δεν έχουν γίνει συνεντεύξεις και με ανθρώπους της πιάτσας — που όμως θα μιλήσουν με ειλικρίνεια και όχι για να εξυπηρετήσουν κάποια ατζέντα. Με άλλα λόγια, κάθε μελέτη θα ωφελούνταν και από ένα Zazula Addendum.

 

[drsiebenmal]

Κι όμως υπήρξαν: Ο εκσυγχρονισμός ταβέρνας και το Διακοποδάνειο!
Στο τέλος, μαζί τον ήπιαμε. (LiFO)

 

[Alexandra]

Κι όμως υπήρξαν: Ο εκσυγχρονισμός ταβέρνας και το Διακοποδάνειο!
Στο τέλος, μαζί τον ήπιαμε. (LiFO)

Θα ήθελα να πιστέψω ότι είναι φοτοσοπιά. Ποιας ταβέρνας ο εκσυγχρονισμός κόστισε 14 εκατομμύρια ευρώ; Ή είναι παλιά η φωτογραφία και πρόκειται για 14 εκατομμύρια δραχμές;

 

[drsiebenmal]

Δραχμές, προφανώς. To Leader 2 ήταν το 1996-2000. Αλίμονο...

Πάντως, προβλεπόταν (δες Μέτρο 4 στον σύνδεσμο).

 

[SBE]

Με καθυστέρηση λόγω άλλων υποχρεώσεων (στο εξής θα με βλέπετε μόνο άπαξ ημερησίως, λόγω έλλειψης ιντερνετίου), να πω μερσί Ζαζ για την συμπληρωματική ενημέρωση και πολύ χαίρομαι που διαβάζονται πού και πού τα βιβλιογραφικά που στέλνω.
Όσο για τα χρόνια εκείνα τα παλιά, εγώ θυμάμαι πόσο γκρίνιαζε ο κόσμος ότι ζει στη φτώχεια και στην ανέχεια και γενικότερα μόνο έναν άκουσα μια φορά να λέει στο διπλανό του ότι είναι καλά (σε μια παραλία, εξηγούσε ότι έχει τόσο μισθό, τόσα βγάζει η γυναίκα του, τόσο το στεγαστικό, δόξα τω Θεώ τα φέρνουν βόλτα, και κόντεψα να πνιγώ από το σοκ, γιατί πρώτη φορά άκουγα να είναι ευχαριστημένος κάποιος)

 

[drsiebenmal]

Το τέλος της πολιτικής της "εσωτερικής υποτίμησης";
του Κωστή Παπαδημητρίου (Πηγή:www.capital.gr)

 

[nickel]

Έχω πολύ σοβαρά προβλήματα με το άρθρο «Το τέλος της πολιτικής της "εσωτερικής υποτίμησης";». Μας λέει, νέτα σκέτα, ότι η εσωτερική υποτίμηση είναι λάθος, ότι το παραδέχεται και το ΔΝΤ (αλήθεια; και τι κάνει ακόμα εδώ ο κύριος Τόμσεν;), και ότι η λύση, σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, είναι η υποτίμηση του ευρώ έναντι των άλλων νομισμάτων.

Αν έλεγε «η εσωτερική υποτίμηση και μόνο είναι λάθος», θα σωζόταν κάπως ένα άρθρο που αναφέρεται τόσο μονοδιάστατα στην ελληνική πλευρά της κρίσης. Όταν όμως λες ότι η εσωτερική υποτίμηση είναι λάθος, σχεδόν λες ότι η λύση είναι η εσωτερική υπερτίμηση, ίσως και το να προσθέσουμε 100.000 υπαλλήλους στο δημόσιο. Θα τονωθεί η αγορά, δεν θα τονωθεί; (Όμως δεν λέει αυτό, λέει ότι το ευρώ πρέπει να υποτιμηθεί και αυτό μπορεί να είναι μια σκέψη για την ευρωζώνη, αλλά πόσα από τα δικά μας προβλήματα λύνει;)

Δεν θα ήταν πιο απλό να πει ότι το να κόβεις κάθε τόσο τους μισθούς κάποιων, πρώτον, δεν είναι εσωτερική υποτίμηση και, δεύτερον, ότι ακόμα και η καλή εσωτερική υποτίμηση δεν θα φτάνει για να κάνει την Ελλάδα ανταγωνιστική;

Η οικονομία δεν θεωρείται επιστήμη σαν τα μαθηματικά όχι επειδή δεν λειτουργούν οι εξισώσεις της αλλά επειδή είναι τόσο πολλοί οι συντελεστές που ξεχνάμε να τους βάλουμε όλους στην εξίσωση. Σαν να παίζεις τζένγκα ή ματζόνγκ και να νομίζεις ότι μπορείς να κουνάς ένα ξυλαράκι και ότι τα υπόλοιπα θα κάθονται σούζα. Να συμφωνήσουμε ότι κάθε άρθρο που λέει «Αυτό φταίει!» και δείχνει ένα μόνο πράγμα, θα πρέπει να το πετάμε κατευθείαν στα σκουπίδια επειδή ηθελημένα ή μη παρερμηνεύει τα πράγματα;

 

[drsiebenmal]

Ο λόγος που έφερα αυτό το άρθρο είναι επειδή μου φάνηκε μια αρκετά συγκροτημένη υποστήριξη της άποψης ότι η λύση στο συνολικά τεράστιο ευρωπαϊκό χρέος είναι η υποτίμηση του ευρώ. Επίσης, βάζει ερωτήματα που μπορούν να προκαλέσουν απορίες ή αντίλογο όπως ο παραπάνω.

Νομίζω ότι σήμερα έχει καταλάβει και ο τελευταίος άνθρωπος στον κόσμο που έχει ασχοληθεί με το θέμα το πόσο περίπλοκη είναι η κατάσταση στο ευρωπεριβάλλον μας, που θα μπορούσε να περιγράφεται σε γενικό επίπεδο με κάτι σαν «μέχρι πού οδηγούν οι αναπόφευκτες ανισορροπίες σε μια ζώνη κοινού νομίσματος χωρίς κοινές οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές». Ειδικά εμείς, στο ευρωπαϊκό μπαχαλοπεριπτεράκι μας, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και την ειδικότερη οπτική γωνία του καθενός (αφού δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να συμφωνήσουμε ότι «όσο δεν βρίσκεις πρόθυμους να σε δανείζουν χωρίς να ξεβρακωθείς, δεν μπορείς να χαλάς περισσότερα από όσο παράγεις»).

 

[bernardina]

Επειδή τα οικονομικά δεν είναι το φόρτε μου, από το -έτσι κι αλλιώς- ενδιαφέρον άρθρο του Π. κρατάω μερικά ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά κυρίως αυτό, που δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος για να το αντιληφθείς:

Οι οικονομικές σχέσεις διέπονται από συμβάσεις-συμβόλαια που είναι δεσμευτικές και σε έναν βαθμό ανελαστικές. Η δημιουργία ενός κλίματος γενικής αναδιαπραγμάτευσης των συμβάσεων (όπως είναι οι μισθοί αλλά και τα μισθωτήρια συμβόλαια ή οι συμβάσεις με τους προμηθευτές) προκαλεί ρήξη της εμπιστοσύνης στις συμβατικές σχέσεις και υποχρεώσεις καταλήγοντας τελικά σε μια γενικευμένη αίσθηση ανομίας που εκδηλώνεται σταδιακά σε κάθε κοινωνική σχέση και όχι μόνο τις εμπορικές. Δημιουργεί ένα δηλητηριώδες περιβάλλον όπου καμία ανειλημμένη υποχρέωση δεν ισχύει. Και όλα αυτά σε μια χώρα που ούτως ή άλλως είχε αυξημένο πρόβλημα ανομίας.

Τα έντονα πλάγια δικά μου.
Το λέω και το ξαναλέω γιατί το θεωρώ κακή σπορά της παρούσας κρίσης που υπονομεύει αγρίως και με πολύ ύπουλο τρόπο το -όποιο- αύριό μας. Και δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στις αυτόματες διορθώσεις των στρεβλώσεων όταν "όλα θ' αρχίσουν να πηγαίνουν καλά".

 

[nickel]

@dr7x: Ξέρω ότι οι απόψεις σου είναι σφαιρικές και μου φάνηκε περίεργο που σου άρεσε ένα τόσο μονοδιάστατο άρθρο. Να πιάσω, ας πούμε, το παράδειγμα που δίνει για τον τουρισμό:

Το πρόβλημα της απώλειας ανταγωνιστικότητας των περιφερειακών χωρών της ζώνης του ευρώ μπορεί να λυθεί με έναν διαφορετικό τρόπο που καταρχήν ίσως φανεί παράδοξος. Η απάντηση είναι η μείωση της ισοτιμίας του ευρώ. Μια τέτοια κίνηση όχι μόνο θα διόρθωνε τα εμπορικά ελλείμματα των περιφερειακών χωρών (βεβαίως με τίμημα την αύξηση των εισαγόμενων προϊόντων από χώρες εκτός νομισματικής ένωσης) αλλά και θα ξαναέφερνε τη ζώνη του ευρώ σε τροχιά σύγκλισης. Υπάρχει μια τεράστια παρεξήγηση σχετικά με το πώς θα ωφελούσε τις ελληνικές εξαγωγές προς άλλες χώρες της ζώνης του ευρώ μια υποτίμηση του ευρώ. Η συμβατική σοφία λέει ότι δεν θα υπήρχε κανένα όφελος. Αυτό όμως ισχύει μόνο σε μια νομισματική ζώνη που είναι κλειστή ως προς τον έξω κόσμο. Στην σημερινή πραγματικότητα, ο Γερμανός τουρίστας δεν συγκρίνει το ελληνικό πακέτο διακοπών με το γερμανικό αλλά με το τουρκικό ή το μπαλινέζικο. Αλλά και ο Δανός καταναλωτής που δεν διαθέτει το ευρώ συγκρίνει το πορτογαλικό ρούχο με το κινέζικο και όχι απαραίτητα με το δανέζικο. Συνεπώς με την υποτίμηση του ευρώ, ή την ανατίμηση των ασιατικών νομισμάτων αν θέλετε, θα δημιουργούνταν οι συνθήκες διόρθωσης του εμπορικού ισοζυγίου της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Δεν θα πω ότι και η εσωτερική υποτίμηση κάνει το ελληνικό πακέτο διακοπών πιο ελκυστικό για τον Δανό καταναλωτή (και ταυτόχρονα και για τον Γερμανό καταναλωτή). Θα πω ότι αυτό που με εκνευρίζει με αυτά τα άρθρα είναι που δεν λένε ότι εκτός από τις τιμές του πακέτου πρέπει να είναι και τα γκαρσόνια ευγενικά, οι ακτές καθαρές, η άμμος χωρίς τσιγάρα — πάντα αλληγορικά μιλώντας. Ότι δεν είναι τα πάντα τιμές. Δεν θα έχουμε επενδύσεις στη χώρα όσο νομίζουμε ότι θα τις φέρουν τα χαμηλά μεροκάματα μόνο.