I want to believe: Αγαπημένες σειρές

[crystal]

Αξέχαστα είναι όλα τα επεισόδια που εμφανίζονται οι γονείς των πρωταγωνιστών.

The Lord giveth and the Lord bloweth away.

 

[SBE]

Για μένα η μητέρα του Λέναρντ είναι η πιο απολαυστική (βεβαίως η ηθοποιός είχε πάρει βραβεία για τις εμφανίσεις της). Ειδικά όπως ψυχαναλύει τους πάντες.
Πάντως η σκηνή που πάντα γελάω όσες φορές και να τη δω είναι εκεί που ο Ρατζ τραγουδάει

 

[nickel]

Παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει παράλογη επιστημονική εξήγηση, όλα τα επιστημονικά που αναφέρονται στο σήριαλ είναι αληθινά.

Επεισόδιο 16ο της 1ης σεζόν. Ο Σέλντον μιλάει για την αστρολογία με την αναμενόμενη περιφρόνηση:
— For the record, that psychotic rant was a concise summation of the research of Bertram Forer, who, in 1948, proved conclusively through meticulous experiments that astrology is pseudoscientific hokum.

Για το τεστ, που είναι πασίγνωστο σε όσους δεν τα πάνε καλά με την αστρολογία:
http://en.wikipedia.org/wiki/Forer_effect

Αργότερα στο ίδιο επεισόδιο (ένας από τους πιο απολαυστικούς διαλόγους, υπάρχει και στο κλιπάκι):

PENNY: Sheldon, I didn't see your present.
SHELDON: That's because I didn't bring one.
PENNY: Why not?
HOWARD: Don't ask.
SHELDON: The entire institution of gift-giving makes no sense.
HOWARD: Too late.
SHELDON: Let's say I go out and I spend $50 on you. It's a laborious activity because I have to imagine what you need, whereas you know what you need. I could simplify things, just give you the $50 directly and then you could give me $50 on my birthday and so on—until one of us dies, leaving the other one old and $50 richer.
And I ask you, is it worth it?
HOWARD: Told you not to ask.
PENNY: Well, Sheldon, you're his friend. Friends give each other presents.
SHELDON: I accept your premise, I reject your conclusion.
HOWARD: Try telling him it's a non-optional social convention.
PENNY: What?
HOWARD: Just do it.
PENNY: It's a non-optional social convention.
SHELDON: Ah, fair enough.
HOWARD: He came with a manual.

(Γιατί μου αρέσει η σειρά; Από την πολλή ταύτιση, φυσικά...)

 

[bernardina]

(Γιατί μου αρέσει η σειρά; Από την πολλή ταύτιση, φυσικά...)

Πάνω που πήγαινα να πω ότι λατρεύω τους νέρντηδες αρκεί να μην τους συναναστρέφομαι. Κι έπειτα έκατσα και μέτρησα... :devil:
Αποκαλυπτικόν!

 

[SBE]

Μια που το ζητάει ο λαός Νίκελ, λίγα λόγια για τις αγγλικές σειρές που σύντομα θα είναι στις οθόνες σας.
Downton Abbey: η σειρά είναι ήδη στον τρίτο κύκλο της στο ΗΒ και γνωρίζει τεράστια επιτυχία λένε στις ΗΠΑ. Εγώ έχασα τον πρώτο κύκλο και την σχετική τρέλλα που ακολούθησε γιατί ήμουνα Καίμπριτζ (πιάνει η δικαιολογία ή ακούγομαι σαν αρχιεπίσκοπος; ). Είδα νομίζω λίγο και μου φάνηκε πολύ κλισέ. Η υπόθεση είναι ότι ο Κόμης κι η Κόμισσα Τάδε δεν έχουν γιο και όταν πεθάνει ο Κόμης θα περάσει όλη η περιουσία σε έναν ξάδερφο. Κι ενώ είχαν κανονίσει να παντρευτεί η κόρη τους τον ξάδερφο, πάει αυτός και πνίγεται στον Τιτανικό :down: και ακολουθούν 34525 επεισόδια στα οποία η οικογένεια ανησυχεί για τη διαδοχή και προσπαθούν να πασάρουν την κόρη στον επόμενο ξάδερφο. :mellow:

Το χειμώνα που μας πέρασε άρχισε ο δεύτερος κύκλος της τρέλλας κι έκατσα να δω ένα- δυο επεισόδια μπας και καταλάβω γιατί αρέσει τόσο. Μου φάνηκε ακόμα πιο κλισέ. Προβλέψιμη μέχρι αηδίας.:blink: Με πολλούς αναχρονισμούς, ειδικά στο γλωσσικό. :bored:Πολύ ελαφρύ θέαμα (δηλαδή για ελαφρόμυαλους, όχι για ανάλαφρους) :blush:. Στο επεισόδιο που είχα δει η αρχόντισσα τα φτιάχνει με τον αλήτη. Που είναι σωφεράντζα και μετανάστης, αλλά τίμιο παιδί και θέλει να το πάρει το κορίτσι χωρίς προίκα. Κι επειδή η σειρά στο σημείο εκείνο είχε ήδη επιτυχία στις ΗΠΑ, το σενάριο αποξεδοντιάστηκε κι αντί να μας προκύψει καμιά ερωτική σκηνή στην άγρια φύση μεταξύ αυτών των δύο α λα Εραστής της λαίδης Τσάτερλι, το θέαμα ήταν κατάλληλο για όλες τις ηλικίες.

Αρχές Σεπτεμβρίου άρχισε ο τρίτος κύκλος και είπα να κάνω άλλη μια προσπάθεια αφού είχαν και γκεστ σταρ τη Σίρλει Μακλέιν στο ρόλο της αμερικανίδας γιαγιάς που έρχεται για το γάμο της εγγονής (αυτόν που μας απασχόλησε στα προηγούμενα 8000 επεισόδια). Και ναι μεν ο στόχος ήταν να έχουμε Μάγκι Σμιθ και Σίρλει Μακλέιν να ανταλλάσσουν κακίες ως άσπονδες συμπεθέρες αλλά το επεισόδιο κινήθηκε γύρω από το ανούσιο σασπένς αν θα γίνει ο γάμος ή όχι, ενώ η πρώην σωφεράντζα και νυν γαμπρός (χωρίς προίκα) τώρα είναι σοσιαλιστής επαναστάτης που απορρίπτει τη σκλαβιά του κουστουμιού και της γραβάτας, ενώ η πρώην αρχοντοπούλα (χωρίς προίκα) που προ του γάμου του έψηνε το ψάρι στα χείλη τώρα που την έχει κόψει η λόρδα αντρούλη της τον ανεβάζει, κορώνα του σπιτιού της τον κατεβάζει (και μου λέτε μετά ότι η οικονομική κρίση δεν θα ωφελήσει τους Έλληνες). Δε νομίζω ότι θα μπω στον κόπο να παρακολουθήσω άλλα επεισόδια, αν και προσφέρεται για σάτιρα.

Εν συντομία: άμα θέλετε σαπουνόπερα εποχής, τη βρήκατε. Πάμε σε άλλα...

Οι απάνω και οι κάτω: αυτό το αναβίωσε το μπιμπισί γιατί έβλεπε ότι χάνει πελατεία με το Ντάουντον. Εγώ δεν είμαι τόσο μεγάλη για να θυμάμαι το αρχικό, που μου λένε ότι άδειαζε τους δρόμους της Ελλάδας όποτε παιζόταν. Το τωρινό υποτίθεται ότι διαδραματίζεται στο ίδιο σπίτι που έχει αλλάξει χέρια, είκοσι χρόνια μετά. Το όχι και τόσο νεαρό ζευγάρι που μετακομίζει στο σπίτι κάνει παρέα με τον Εδουάρδο (της κυρίας Σίμσον), έχει σόι θαυμαστές του Χίτλερ, έχει μια μεσήλικη θεία λεσβία με λογοτεχνικό κύκλο και όλοι μαζί βγάζουν το λάδι του υπηρετικού προσωπικού. Τα επεισόδια είναι σχεδόν αυτοτελή, είναι εντελώς εντελώς τραλαλά- τραλαλό και τα σημαντικά προβλήματα της εποχής παρουσιάζονται μεν αλλά με ρόδινο τρόπο, αλλά επειδή είναι μπιμπισί είναι πιο προσεγμένο πρόγραμμα. Πάμε τώρα στα πιο σοβαρά.

Parade's end: το μπιμπισί ξόδεψε λέει τα μαλλιοκέφαλά του γι'αυτό. To σενάριο είναι του Τομ Στόπαρντ, το μπιμπισί μάζεψε τα τρέχοντα νεανικά ταλέντα και γενικά λένε ότι το έφτιαξαν για να σαρώσουν βραβεία. Και μετά το έθαψαν, προβάλλοντας το μέσα στους ολυμπιακούς, αλλάζοντας την ημέρα και ώρα προβολής κάθε βδομάδα κλπ κλπ. Τα θετικά: έχει πολύ καλές ερμηνείες. Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς παίζει έναν γαιοκτήμονα μεσήλικο, άνθρωπο πρακτικό κλπ, ενώ ο ίδιος ο ηθοποιός είναι νεαρός και λίγο φλούφλης εδώ που τα λέμε, αλλά έχει καταφέρει να μοιάζει με μεσήλικας (και δεν εννοώ με μακιγιάζ αλλά με παίξιμο και κυρίως με τη φωνή). Η κόρη του Πήτερ Χολ παίζει την άπιστη σύζυγό του γαιοκτήμονα, που αφού το σκάει με τον εραστή της, επιστρέφει για να κάνει τη ζωή πατίνι του άντρα της, ενώ αυτός είναι τίμιο παιδί και κοιτάζει να την προστατεύσει από την κακία το κόσμου. Και η ξανθιά είναι η εκλεκτή της καρδιάς του γαιοκτήμονα, περνάμε τα επόμενα επεισόδια με την αγωνία θα ενδώσει ο γαιοκτήμονα ή όχι (γιατί βλέπετε είναι και κατά της μοιχείας). Σε γενικές γραμμές, πολύ προσεγμένο, με πολύ πυκνό σενάριο και φοβερή προσοχή στη λεπτομέρεια, βάζει τα γυαλιά στους άλλους για το πώς κάνεις σειρές εποχής. Γενικά πάντως δε με τρέλλανε, αλλά βλέπεται ευχάριστα, κατά προτίμηση με προσήλωση στην τηλεόραση.

Αυτό με τις μαμές δεν το έχω δει κι αλλάζω κανάλι όποτε το πετυχαίνω- έχει και τα όριά του ο θαυμασμός για το μπιμπισί.

Το δανέζικο το είδα πέρσι το χειμώνα και είναι καλούτσικο αλλά προβλέψιμο και κλισεδαρισμένο, στο τέλος όλα καλά. Η υπόθεση είναι ότι λόγω εκλογικού απρόοπτου, ένα μικρό κόμμα παίρνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης και η Δανία αποκτά την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό. Η οποία είναι τόσο οικολόγα- εναλλακτική και πολιτισμένη, που όχι μόνο ζει σε σπιταρόνα σαν τον κατάλογο του ΙΚΕΑ, όλο πολιτισμένα μοντέρνα έπιπλα, έχει και σύζυγο που φυλάει τα παιδιά θυσιάζοντας την καριέρα του για χάρη της (και σε κάποια φάση έχουν μερικές πολύ πολιτισμένες προστριβές για το θέμα). Κι είναι τόσο απλό κορίτσι που ντύνεται σα νεάζουσα νοικοκυρά (το ντύσιμό της δεν με έπεισε ότι είναι πολιτικός καριέρας). Από την άλλη πλευρά βλέπουμε τον κόσμο των ΜΜΕ και πώς παρουσιάζει την πολιτική (της). Στα πρώτα επεισόδια αφήνει το σενάριο κάμποσες άκρες που τις βρίσκουμε πιο κάτω, και γενικά ξεκινάει καλά, αλλά κάπου στο 5-6 επεισόδιο κάνει κοιλιά και γεμίζει κλισέ. Και στο κάτω κάτω πόσες φορές ακόμα θα μας πουν ότι ο σύζυγος της πρωθυπουργίνας αισθάνεται παραμελημένος; Πάντως έμαθα αρκετά για την πολιτική παρακολουθώντας το. Αυτό που μου έμεινε είναι αυτό περί υποχρεωτικής ποσόστωσης γυναικών στα ΔΣ των επιχειρήσεων, δε σας το λέω, δείτε το επεισόδιο.

 

[nickel]

:clap:

ΟΚ, σημείωση στον εαυτό μου: να ανακαλύψω ποιο είναι αυτό που αποκαλείς «δανέζικο». Κατά τ' άλλα, έχω κολλήσει στο όνομα Στόπαρντ και σκοπεύω να δω το Parade's End επειδή ως τώρα τα έχουμε πάει καλά οι δυο μας.

 

[Porkcastle]

Μια που αναφέρθηκαν βρετανικές σειρές: εκτός από το Sherlock που αγαπώ εις τη νιοστή και ανυπομονώ για τον επόμενο κύκλο, φέτος ανακάλυψα (καθυστερημένα, είναι η αλήθεια) το Life on Mars και τη συνέχειά του, το Ashes to Ashes και κόλλησα. Πολύ όμως. Το μόνο μου παράπονο είναι πως οι βρετανικές σειρές έχουν τόσο λίγα επεισόδια.

 

[nickel]

εκτός από το Sherlock που αγαπώ εις τη νιοστή

Να ξέρεις ότι ο Σερλοκάκος πρωταγωνιστεί και στο Parade's End.

 

[azimuthios]

Homeland για καλοφτιαγμένη πολιτική δράση. Ξεπερνώντας την εμμονή των Αμερικανών με την τρομοκρατία και τους πεζοναύτες, βλέπετε μια ωραία σειρά, με καλές ερμηνείες, μυστήριο, ανατροπές, καλό σενάριο. Η Κλερ Ντέινς καλή στον ρόλο της ψυχωτικής πρακτόρισσας. Πέρασα πολύ ευχάριστα τη μια εβδομάδα που μου πήρε να δω τον Α κύκλο.

Κρατάω κι εγώ σημείωση για το Parade's End. Ο Βενέδικτος είναι πολύ μυστήρια και αλλόκοτη φάτσα.

 

[Earion]

Η κόρη του Πήτερ Χωλ...;! Έτσι περνάει στη συζήτηση, σα φιγούρα που διαλύεται στην ομίχλη του Λονδίνου;



... πώς λέμε: «ο γιος του Φιλίππου της Μακεδονίας» :huh:

Κατάλαβα, εσύ θα είσαι με τη Σκάρλετ Τζοχάνσον, το ποντικάκι :devil:

 

[SBE]

Αφού δε θυμάμαι το όνομά της Χολ, μόνο το επίθετο, τι να κάνουμε;
Και πόσες φορές πρέπει να πω ότι και οι αμερικανοί το επίθετο της Σκάρλετ το προφέρουν ΓΙΟχανσον;

Νίκελ, το δανέζικο: Μπόργκεν
Άλλο κουτσομπολιό: ο Κάμπερμπατς ήταν συμμαθητής του Γουίλιαμ στο Ήτον, αλλά δεν έκαναν παρέα. Πρόσφατα έκανε κάτι δηλώσεις (ο ηθοποιός, όχι ο πρίγκιπας) για το ότι στην Βρετανία τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα βάλλονται και κακολογούνται από τα ΜΜΕ και την πλέμπα (ΟΚ, δεν είπε για πλέμπα) και παρόλο που αντιλαμβάνομαι το πνεύμα του και πιστεύω ότι δεν έχει άδικο σε αυτό που προσπαθούσε να πει, έτσι όπως το είπε δεν του βγήκε σωστή η καταδίκη του λαϊκισμού και έγινε ρεζίλι.

Το Homeland άρχισα να το βλέπω στην τηλεόραση, αλλά με την εκδρομή στη Νότια Αφρική έχασα έξι- εφτά επεισόδια και πήγα από την αρχή στο τέλος, οπότε τώρα ξέρω τι γίνεται στα ενδιάμεσα και δεν έχω διάθεση να το δω. Θα ήθελα από περιέργεια να έβλεπα την ισραηλινή σειρά στην οποία βασίστηκε.

Τον Σέρλοκ δεν τον έχω δει ποτέ γιατί το βάζουν ώρες που δε βλέπω τηλεόραση και είναι προφανές ότι δεν απευθύνονται σε μένα.

Μ'αυτά και μ'αυτά πάντως, παρατήρησα όσο ήμουνα Ελλάδα ότι τα Μέγκα, Αντέννα κλπ όταν δεν έχουν τούρκικα σήριαλ έχουν μόνο επαναλήψεις και ταινίες χιλιοπαιγμένες ενώ τα κρατικά κανάλια έχουν και καλές ταινίες και έχουν αγοράσει ποιοτικά ξένα σήριαλ και δεν τα προγραμματίζουν μεταμεσονύκτια (όπως π.χ. κάνει ο Σταρ). Πιθανόν να μην τα δει κανένας γιατί ο μέσος θεατής δε θέλει τέτοια.

 

[bernardina]

Μέχρι στιγμής έχω δει δύο κύκλους του Άμπεϊ (τα κολλητάρια μου είναι ανυπόμονα και δεν περιμένουν -κατεβάζουν τις σειρές από το νέτι ;) ) και μου συνέβη ό,τι και με το Γκόσφορντ Παρκ. Ενώ ο ρυθμός είναι αργός, απελπιστικά αργός, τα πρόσωπα πολλά, απελπιστικά πολλά (και ο Άλτζι στήνει πανηγύρι), η πλοκή σχεδόν ανύπαρκτη, για κάποιο μαγικό λόγο θες να το βλέπεις. Και όχι μόνο το βλέπεις, αλλά το γουστάρεις κιόλας.
Και... τώρα που το ξανασκέφτομαι... Τι το συνταρακτικό συνέβαινε, λόγου χάρη, στο Χάουαρντ'ς Εντ; Τι τρομαχτικές ανατροπές είχε το Παράθυρο με Θέα; Τι καταιγιστικό ρυθμό ακολουθούσαν τα Απομεινάρια μιας Μέρας; Για να μην αναφέρω το παραγκωνισμένο και εν πολλοίς άγνωστο Encanted April; Εμ... Τίποτα;
Και τότε γιατί μας μου άρεσαν τόσο; (Προφανώς δεν θεωρώ δεδομένο ότι άρεσαν σ' όλο τον κόσμο)
Μήπως επειδή τα συστατικά για τη μαγική συνταγή είναι άλλα; ;)

 

[nickel]

Πάντως μια σημαντική πληροφορία που άντλησα μέχρι στιγμής από το Parade's End είναι ότι η σουφραζέτα Μαίρη Ρίτσαρντσον πήρε έναν μπαλτά και έκανε 7 τεράστιες χαρακιές στην Αφροδίτη (Rokeby Venus) του Βελάσκεθ.

Οι σουφραζέτες δεν περιορίζονταν σε ειρηνικές διαμαρτυρίες. Ήταν σκληρά καρύδια. Έβαζαν βόμβες, έσπαζαν βιτρίνες, έκαιγαν — και πολλές (σαν τη Ρίτσαρντσον) έγιναν αργότερα μέλη του Φασιστικού Κόμματος. Είμαι περίεργος τι θα δούμε στη συνέχεια.

http://en.wikipedia.org/wiki/Mary_Richardson
http://www.historylearningsite.co.uk/mary_richardson.htm
http://en.wikipedia.org/wiki/Rokeby_Venus

 

[crystal]

+1 για το Άμπεϊ. ΟΚ, είναι η Λάμψη με ρετρό κοστούμια και βρετανική προφορά, αλλά έχει μπει στη λίστα με τις ένοχες απολαύσεις (κάτω από το Κοσμοπόλιταν και τα τραγούδια του Ρουβά ). Κι αυτά τα φορέματα με τα γάντια και τα μακριά κολιέ, έχουν κατιτίς το χαλαρωτικό, ρε παιδί μου!
SBE, ευχαριστούμε για το Parade's End! Στην ουρά κι αυτό, αφού πρώτα τελειώσουμε το How I Met Your Mother. ;)

 

[azimuthios]

Το How I Met Your Mother ξανάρχισε, ε; :clap::up:

 

[Earion]

Answers to the unanswerable

THEA LENARDUZZI

PARADE’S END

BBC2, until September 21 and on iPlayer

Ford Madox Ford was a founder of influential literary magazines: the English Review, in 1908, and the Transatlantic Review, in 1924. As well as spells editing these, he was a poet, a writer for the War Propaganda Bureau, and a celebrated author of novels, including The Good Soldier (1915) and Parade’s End, a series of volumes --Some Do Not. . . ; No More Parades; A Man Could Stand Up --; The Last Post -- published between 1924 and 1928. Anthony Burgess described it as “the best novel produced by a British writer. ... It is also the finest novel about the First World War. It is also the finest novel about the nature of British society”. And yet Ford is thought to be overlooked. This £12 million television adaptation of Parade’s End, co-produced by the BBC and the American network HBO, may change that.

Ford’s essay “On Impressionism” (1913) sets out the writer’s aim to convey “those queer effects of real life that are like so many views seen through bright glass”, while else¬where he describes how mirrors are “as will-less, really, as any rolled surface of quicksilver, as true -- and no doubt as misleading”. Mirrors are everywhere in Parade’s End –-“immense”, “large, quiet mirrors”-- and it is through them that this adaptation, presented in hour-long episodes, scripted by Tom Stoppard and directed by Susanna White, arrives. The credits in the title sequence appear across three panes of a Vorticist lightbox, unfolding in the first episode to reveal a dazzling boudoir, in 1908, in which Sylvia Tietjens, played by Rebecca Hall, is seduced by a married man, Gerald Drake. She is one facet of a love prism that includes her husband Christopher (Benedict Cumberbatch) and a young suffragette, Valentine Wannop (Adelaide Clemens). Ford did not introduce Sylvia until the second chapter of Some Do Not... , so the assumption must be that beau¬tiful Sylvia will produce a stronger first impression than “lumpy” government statisti¬cians in tweeds. Instead, the Stoppard version plunges us into the thick of the action: we do not yet know that Sylvia was simultaneously being courted by Drake and Christopher, who married her to save her reputation, or that she remains unfaithful to him. Christopher is “that precise sort of imbecile”, characterized by a “lordly, dull, full dressed consideration that drives [Sylvia] distracted” – “dull” is Stoppard’s addition and explains, perhaps, why he waits until Episode Three to give Christopher the opening scene, by which point there have already been frissons with Valentine, numerous arguments with Sylvia, and the death of Christopher’s mother.

The acting is accomplished, although Sylvia comes across not so much as “the most possessed evil character in the modern novel”, as Graham Greene had it, and more a victim of society. There are moments of tenderness, notably when she soothes Christopher’s shell-shocked mind, and his exculpation of her because “you were let down at the beginning by a brute, so you have the right to let down a man”. Cumberbatch convinces as “the last Tory”, with a demeanour as wooden as the Groby tree of his ancestral home. And yet, as he chews and gurns, his baritone slurring, one wonders: is this the characteristic “indefiniteness” of English conversation --created on the page by Ford’s ellipses-- which recalls “the sound put forth by a slug eating lettuce”?

Stoppard’s account is more linear than the original. Much of what happens in the first volume of Parade’s End does not occur in Episode One, particularly in relation to Christopher and Valentine, prolonging the suspense. Indeed, Episode One ends with her leaving him after a forty-mile cart ride, during which they “did not...”, rather than with him departing for the First World War, having asked her to be his mistress. These rearrangements are, mostly, accommodated by Stoppard’s repetition of phrases across the series, such as “there will be no more parades”, which occurs in three contexts for Christopher --marital, martial and psychological-- and by White’s use of imagery to foreshadow developments. The scene in which Christopher and Valentine recite lines from Romeo and Juliet -- “It was the lark, the herald of the morn, no nightingale” -- is framed by the silhouette of a bird in a hawthorn, suggesting the aesthetics of the war poems --spe¬cifically, perhaps, Isaac Rosenberg’s “Returning, we heard the larks”. The final scene of Episode One has Christopher sobbing into the neck of an injured horse as the camera rises above the fields; the threat is implicit for, as he reflects in No More Parades, “What chance had quiet fields . . . heavy-leaved timbered hedgerows” against modern warfare?

The adaptation signals its departure from Ford’s chronology by spreading Tietjens’s tale across five episodes, rather than treating as distinct each of the four books --or three for Greene, who left The Last Post out of his Bodley Head edition of 1963. But The Last Post was well received in 1928, L. P. Hartley considering it “the greatest tour de force”, though Dorothy Parker warned that it pre¬sented “great hardships for the reader”. Greene’s objection, since discredited, was not to its complexities but rather to what he saw as Christopher and Valentine’s retreat into an idyll, bringing closure to the lives that the previous books had blasted apart. It presents numerous challenges: The Last Post is a sequence of interior monologues, the longest belonging to Christopher’s brother Mark, rendered mute by the war, as he attempts to answer the “unanswerable” (Mark’s role, played by Rupert Everett, has so far been a supporting one); Sylvia and Christopher, meanwhile, take secondary and tertiary parts, respectively, with Christopher featuring only in the last pages. It is considered the most English of the novels, partly because it is set exclusively in Sussex, and because of the distinctive nature of British post-war experience –“Peace has come, & for some reason I feel inexpressibly sad”, Ford wrote to his partner, Stella Bowen. Yet it was included in American editions long before British ones. One critic remarked in 1965 on the “sad irony that while American admirers of Ford can read the complete novel, the citizens of his native land must be content with a cropped version of the Tietjens story”.

In Anglo-American productions, there remains the point of cultural difference --and cultural capital, considering the success in America of the British series Downton Abbey, set in the same period as Parade’s End. Ford’s characters, and readers, rather than being comforted by nostalgia, are thrust into his hall of mirrors. Whether the BBC’s Parade’s End will successfully convey this tension between pain and relief hinges on its treatment of the final novel.

TLS September 14, 2012

 

[SBE]

Για το Ντάουντον: περί ορέξεως κλπ. Πάντως το γράφει ο ίδιος που έγραψε και το Γκόσφορντ Παρκ. Οι άλλες ταινίες που αναφέρει η Μπέρνι εμένα μου άρεσαν, ειδικά τα Απομεινάρια. Το Ντάουντον έχει μεγάλο πλην τους αναχρονισμούς. Επιπλέον εμένα μου δίνει την ίδια εντύπωση με την ταινία War Horse, που την είδα ευτυχώς στο αεροπλάνο και δεν πλήρωσα να τη δω- είναι γραμμένη από κάποιον που έκανε επιφανειακή έρευνα της εποχής και μένει στα κλισέ και τα κοινώς γνωστά για να μην κάνει λάθη. Δηλαδή δεν μαθαίνεις τίποτα καινούργιο για την εποχή. Και όχι και δεν συμβαίνει τίποτα στο Ντάουντον, ολόκληρη περιπέτεια της σωφεράντζας και της κυρίας σας περιγράφω πιο πάνω.
Κρύσταλ, τι στην ουρά κι αυτό; Κάτσε δες το στην τηλεόραση, όπως βλέπαμε σήριαλ τα παλιά χρόνια.

Παρεμπιπτόντως, πέρσι είχε δείξει ένα σουηδοδανέζικο το μπιμπισί που λεγόταν Η Γέφυρα και ξεκινάει με ένα φόνο όπου το πτώμα του θύματος βρίσκεται διχοτομημένο και συμμετρικά τοποθετημένο πάνω στη συνοριακή γραμμή της γέφυρας που ενώνει τις δύο χώρες. Oπότε υποτίθεται ότι πρέπει να συνεργαστούν αστυνομικοί από τις δύο χώρες. Αυτό ξεκινάει καλά αλλά κάπου στα μισά επεισόδια γίνεται πολύ τυπικό αστυνομικό και μου θύμιζε τις νέες περιπέτειες του Βαλάντερ.

Κι επειδή γενικά τους έχει πιάσει όλους μια σκανδιναβίαση, τελευταία το μπιμπισί άρχισε να δείχνει μια αμερικανονορβηγική κωμωδία ονόματι Λιλιχάμερ (με ι, όπως το κρίνο). Η υπόθεση είναι ότι ένας γκάνγκστερ αμερικανός μεταναστεύει στο Λιλιχάμερ με νέα ταυτότητα αφού καρφώνει κάποιον αρχιμαφιόζο. Και ενώ στο χαρωπό νορβηγικό χωριό όλοι ζουν αγαθή και ήρεμη ζωή, ο νέος μετανάστης αρχίζει τα μαφιόζικα κόλπα και προσπαθεί να γίνει ο αρχιμαφιόζος της Λιλιχαμερικής μαφίας. Κλισέ κάργα, και αν και το πρώτο επεισόδιο δε μου άρεσε μετά βελτιώνεται αρκετά.

Εντωμεταξύ εντελώς τυχαία έπεσα πάνω στο νεανικό σήριαλ Revenge- νομίζω εγώ ότι είναι νεανικό γιατί μου φαίνεται ότι απευθύνεται σε κοινό 20-25, όλο ωραίοι ηθοποιοί κλπ. Προσεγμένο, δεν ξέρω τι άλλο να πω. Ωραία σπίτια. Ωραία ρούχα. Δεν ξέρω πού το πάνε οι σεναριογράφοι, όλο και μπερδεύεται. Και βλέπω ότι έχει πάρει και βραβεία (γιατί; ). Αν δεν το έπαιζαν στις ημέρα και ώρα που δεν έχει τίποτα άλλο δεν θα το έβλεπα καν- και όντως, έχω χάσει πολλά επεισόδια.

 

[SBE]

Ξεχάσαμε να πούμε ότι ο ήρωας του Τέλους της παρέλασης λέγεται Τίτζενς.
Το αναφέρω γιατί η ορθογραφία του δεν βοηθάει.

Όσο για τον Μάντοξ Φορντ, επειδή είδα και το making of του μπιμπισί, έμεινα με την εντύπωση ότι ήταν ο Ξενόπουλος της Αγγλίας. Για τη σουφραζέτα της Παρέλασης λέει πρότυπο ήταν η τότε ερωμένη του, Τζην Ρης (της Πλατιάς θάλασσας των Σαργασσών).

 

[nickel]

Βαριέμαι να αναφερθώ στις σεμνοτυφίες της ΝΕΤ.

http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231217872

Στις δέκα και μισή το βράδυ, τα παιδάκια που τους έχουν πεταχτεί τα μάτια έξω από το διαδίκτυο θα δουν δυο άντρες να φιλιούνται και ξαφνικά θα καταρρακωθεί η αντίληψή τους για τον κόσμο. Ρε ας κάτσουν να δουν κάτι σαν το συγκεκριμένο σίριαλ πρώτα...


Κατά τ' άλλα, τώρα που τέλειωσα την Παρέλαση, διάβασα και το ωραίο #236 και δεν αποκλείεται να διαβάσω και Μάντοξ Φορντ.

 

[Porkcastle]

Girls. Πρόσφατη ανακάλυψη, έχουν παίξει λίγα επεισόδια ως τώρα αλλά όσα έχω δει μ' εντυπωσίασαν. Σκεφτείτε Sex and the City, όμως με ρεαλιστικές καταστάσεις.