Η αποκαθήλωση του Γέροντα Παστίτσιου
- Thread starter panadeli
- Start date
Marinos
¥
Εγώ λοιπόν που είμαι σχεδόν σαράντα, εκ φύσεως καλόβολος και απ' την άλλη με μια κρυφή μισανθρωπία, παραπαίω ανάμεσα σε δύο άκρα: το να βλέπω πάντα το καλό, και -θα το μαντέψατε- το ανάποδο. Είναι φορές που σιχαίνομαι αυτή τη χώρα εκ βάθους καρδίας -όπως ο Μπέρνχαρντ την Αυστρία, ή όπως ένιωσα ο ίδιος για την αγαπητή μου Αγγλία βλέποντας ένα κατάπτυστο ντοκιμαντέρ περί Καρόλου και Καμίλας στο Μπιμπισί, ας πούμε (τα παραδείγματα πρόχειρα, μπορούν πάντα να πολλαπλασιαστούν). Θέλω να πω, όπως κάθε άνθρωπος σαν και μας (γιατί και γω, όπως ο Νίκελ, νιώθω χουζουρλούδικα εδώ μέσα) νιώθει ενίοτε σε κάθε χώρα, μου φαίνεται.
Ισχύει επίσης το αντίστροφο. Και θέλω να σημειώσω εδώ ότι παρότι άθεο δεν με ενοχλεί καθόλου μα καθόλου η πίστη.
Ισχύει επίσης το αντίστροφο. Και θέλω να σημειώσω εδώ ότι παρότι άθεο δεν με ενοχλεί καθόλου μα καθόλου η πίστη.
"This is my rifle. There are many like it, but this one is mine."
Εγώ πάντως απογοητεύομαι από αυτή τη χώρα καθημερινά και ολοένα και περισσότερο. Το μόνο που με κάνει να μην έχω φτάσει ακόμα να συμφωνώ μέχρι κεραίας με τον arberlis είναι ότι ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι ακόμα που δημιουργούν -δουλειές, οικογένειες, φιλίες- χωρίς να θέλουν να μοιάσουν στην Ελλάδα του '80. Αυτό που με κάνει να πιστεύω ότι στο εγγύς μέλλον θα συμφωνώ μέχρι κεραίας με τον arberlis είναι ότι πολλοί από τους παραπάνω έχουν αρχίσει σιγά σιγά και την κάνουν για έξω.
Κάθε λαός έχει σκάρτους - υπάρχουν όμως κάποιοι λαοί που έχουν καταλάβει ότι πρέπει να σέβεσαι τον άλλον. Εδώ, οι περισσότεροι σέβονται τον άλλον μόνο όταν είναι σαν κι αυτούς. Ας μην πολυλογώ όμως, τα λέει καλύτερα το ελληνάκι:
Υπάρχουν άνθρωποι...
Ενώ θα περιμένουμε να εμφανιστούν τα νέα παιδιά που θα καταθέσουν μηνύματα αισιοδοξίας και αποφασιστικότητας ( 
), αντιγράφω ένα πετυχημένο από κείμενο του Γιάννη Αναστασάκου στο Protagon.gr (Για ένα παστίτσιο):
Αυτονόητα προστατεύονται τα δικαιώματα των θρησκευτικών πεποιθήσεων των πολιτών δηλαδή η ελεύθερη άσκηση των λατρευτικών τους τελετών. Δικαίως θεωρούνται ως προσωπικά δεδομένα. Όμως ο προ-φασισμός της προσβολής του θρησκευτικού φρονήματος, από σελίδα στο Facebook, είναι μεγάλο καμπανάκι.
Δεν υπάρχει δόκιμη λέξη προφασισμός από το προφασίζομαι. Έχουμε μόνο προφάσεις (εν αμαρτίαις και άλλες). Η λέξη έχει χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει το πρώιμο στάδιο του (εκ)φασισμού. Εδώ το ενωτικό του Αναστασάκου σε υποχρεώνει να σκεφτείς και τις δύο σημασίες.
), αντιγράφω ένα πετυχημένο από κείμενο του Γιάννη Αναστασάκου στο Protagon.gr (Για ένα παστίτσιο):Αυτονόητα προστατεύονται τα δικαιώματα των θρησκευτικών πεποιθήσεων των πολιτών δηλαδή η ελεύθερη άσκηση των λατρευτικών τους τελετών. Δικαίως θεωρούνται ως προσωπικά δεδομένα. Όμως ο προ-φασισμός της προσβολής του θρησκευτικού φρονήματος, από σελίδα στο Facebook, είναι μεγάλο καμπανάκι.
Δεν υπάρχει δόκιμη λέξη προφασισμός από το προφασίζομαι. Έχουμε μόνο προφάσεις (εν αμαρτίαις και άλλες). Η λέξη έχει χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει το πρώιμο στάδιο του (εκ)φασισμού. Εδώ το ενωτικό του Αναστασάκου σε υποχρεώνει να σκεφτείς και τις δύο σημασίες.
Θα επαναλάβω πάντως ότι εδώ δεν υπάρχει προσβολή θρησκευτικών πεποιθήσεων, γιατί ο Παΐσιος δεν είναι άγιος που αναγνωρίζεται από κάποια θρησκεία. Ούτε καν σύμφωνα με το γράμμα του νόμου δεν έπρεπε να είχε γίνει σύλληψη.
Όπως γράφει και ο παναντέλης:
Όπως γράφει και ο παναντέλης:
bernardina
Moderator
Το συγκεκριμένο το διάβασα χτες. Αν κατάλαβα καλά, ο γέροντας είχε μια εμμονή, ότι θα γίνει πόλεμος με την Τουρκία και θα κατέβουν οι Ρώσοι, θα πάρουν το μέρος μας και (αφού νικήσουμε) θα μας δώσουν την Πόλη. (Άντε να δούμε πού θα φτάσουν οι άνεργοι.) Αλλά φαίνεται ότι μας θέλουν τοποτηρητές οι Ρώσοι. (Γύρευε πώς θα μας έχουν δέσει.)
Τέλος πάντων, δεν ξέρω τι άλλα έχει πει, αλλά από όλη εκείνη τη σελίδα αυτή την έμμονη ιδέα αποκόμισα. Εντάξει, έχουν έμμονες ιδέες οι γέροντες. Άμα καταθέσω εδώ όλες τις ωραίες έμμονες ιδέες μου, μέχρι και σαράντα μπλόγκια στήνεις.
bernardina
Moderator
Ο άνθρωπος ήταν πρόσφυγας, από τα βάθη της Καππαδοκίας, μαζί με τη φαμίλια του, και προφανώς του είχε μείνει τραύμα... Τι πιο ανθρώπινο και κατανοητό; Όμως, από αυτό το σημείο μέχρι τη σημερινή υστερία, μεσολαβεί άβυσσος. Ίσως και όχι, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι σε πολύ δύσκολες εποχές, όπου ο κοινωνικός ιστός καταρρέει και ο ορθολογισμός υποχωρεί, οι άνθρωποι καταφεύγουν στο μαγικό, στην παραμυθία, στο ά-λογο και το νοσηρά μεταφυσικό προκειμένου να ελαφρώσουν το άγχος τους και να βρουν ελπίδα.
Τον Παΐσιο θα μπορούσα ακόμα και να τον καταλάβω και να τον συμπονέσω. Τους θαυματοκάπηλους, αυτή την ψυχική και πνευματική πανούκλα που εμπορεύεται ελπίδα εξαργυρώνοντας την απόγνωση των ανθρώπων, τούς σιχαίνομαι και τους μισώ.
Τον Παΐσιο θα μπορούσα ακόμα και να τον καταλάβω και να τον συμπονέσω. Τους θαυματοκάπηλους, αυτή την ψυχική και πνευματική πανούκλα που εμπορεύεται ελπίδα εξαργυρώνοντας την απόγνωση των ανθρώπων, τούς σιχαίνομαι και τους μισώ.
Κάποτε έλεγε μια φίλη της μαμάς μου για τις προφητείες του Παΐσιου που θα γίνει το ένα, θα γίνει το άλλο, όλα τα είχε προβλέψει. Τη ρώτησα λοιπόν πού βρίσκονται όλα αυτά τα γραπτά του Παΐσιου, και μου είπε στο νταμπλγιουνταμπλγιουνταμπλγιου προφητείες τελεία τζι αρ (τζίζας!) Έψαξα λοιπόν λίγο, και βρήκα ότι οι δήθεν προφητείες είναι προφορικές μαρτυρίες (σωστά μαντέψατε, χωρίς δυνατότητα επαλήθευσης) που περνούν από στόμα σε στόμα, και καταλήγουν στο ίντερνετ όπως κατέληξε το τρολάρισμα του Παστιτσίου. Ο ιστότοπος είναι φυσικά γεμάτος θεωρίες συνωμοσίας διαφόρων ειδών.
Μεταξύ αυτών: τα τούρκικα σήριαλ δεν μεταγλωττίζονται αλλά υποτιτλίζονται για να μας πλήξουνε τη γλώσσα μας και να μας πάρουνε τον πολιτισμό μας και να μιλάμε όλοι σαν κι αυτούς τους άπιστους.
Εις μάτην μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω ότι τα σήριαλ δεν μεταγλωττίζονται για οικονομικούς λόγους, επειδή η μεταγλώττιση κοστίζει τα υπερδεκαπλάσια του υποτιτλισμού, γιατί μαζί με τη μετάφραση πρέπει να πληρώσεις και τους ηθοποιούς που θα κάνουν τις φωνές. Όταν κάποιος έχει πειστεί ότι αυτό που του είπαν είναι αλήθεια, δεν αλλάζει γνώμη με τίποτα. Πάντα βέβαια όταν η «αλήθεια» είναι θεωρία συνωμοσίας, με τον ίδιο στο ρόλο θύματος, που δεν μπορεί να κάνει κάτι γιατί αυτή η άτιμη η λέσχη μπίλντερμπεργκ τα έχει ορίσει όλα από πριν (είναι ωραίο να μην αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου, πού να τρέχεις τώρα να αναρωτιέσαι μήπως έχεις κάνει και κάτι στραβά...) Και μετά λέει ο Νίκελ να είμαστε αισιόδοξοι.
Μεταξύ αυτών: τα τούρκικα σήριαλ δεν μεταγλωττίζονται αλλά υποτιτλίζονται για να μας πλήξουνε τη γλώσσα μας και να μας πάρουνε τον πολιτισμό μας και να μιλάμε όλοι σαν κι αυτούς τους άπιστους.
Εις μάτην μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω ότι τα σήριαλ δεν μεταγλωττίζονται για οικονομικούς λόγους, επειδή η μεταγλώττιση κοστίζει τα υπερδεκαπλάσια του υποτιτλισμού, γιατί μαζί με τη μετάφραση πρέπει να πληρώσεις και τους ηθοποιούς που θα κάνουν τις φωνές. Όταν κάποιος έχει πειστεί ότι αυτό που του είπαν είναι αλήθεια, δεν αλλάζει γνώμη με τίποτα. Πάντα βέβαια όταν η «αλήθεια» είναι θεωρία συνωμοσίας, με τον ίδιο στο ρόλο θύματος, που δεν μπορεί να κάνει κάτι γιατί αυτή η άτιμη η λέσχη μπίλντερμπεργκ τα έχει ορίσει όλα από πριν (είναι ωραίο να μην αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού σου, πού να τρέχεις τώρα να αναρωτιέσαι μήπως έχεις κάνει και κάτι στραβά...) Και μετά λέει ο Νίκελ να είμαστε αισιόδοξοι.
bernardina
Moderator
Το είπα, δεν το είπα;
Δεν ανήκω στο ηλικιακό τάργκετ γκρουπ που έθεσε ο Έφηβος Νικέλιος και σίγουρα δεν περίμενα μια παρατήρησή μου περί Διαφωτισμού να δώσει στον arberlis την αφορμή να εκδηλώσει τόσο έντονα την πίκρα του και τόσο πολύχρωμα τη μαυρίλα που νιώθει απλωμένη σήμερα στην κοινωνία μας. Όσο ελκυστικό κι αν είναι, θέλω να αποφύγω, στο όνομα των αρχών του Διαφωτισμού, πρώτα πρώτα, να καταφύγω σε γενικεύσεις για λαούς κι ανθρώπους. Όμως...
...η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί τους τελευταίους μήνες να χάνω γνωστούς και φίλους, καθώς ανακαλύπτω με μεγάλη μου έκπληξη ότι γινόμαστε ξένοι στον ίδιο τόπο. Άνθρωποι που ήξερα για κομματόσκυλα του κόμματος άλφα ή του παράγοντα βήτα, έρχονται να μου προπαγανδίσουν το κόμμα αντιάλφα και τον σωτήρα αντιβήτα. Άνθρωποι που ήξερα για τέρατα λογικής (και ζωντανούς κομπιούτορες λογιστικής) μου στέλνουν μηνύματα για τους θησαυρούς της Τράπεζας της Ανατολής και τις χρυσές της μετοχές, μου γράφουν για τους κρυμμένους υπόγειους ορυκτούς θησαυρούς μας που θα τους ξεπουλήσουμε αντί να τους κρατήσουμε άθικτους μέχρι ... τι ακριβώς; Να αβγατίσουν; Δεν ξέρουν κι εκείνοι να μου πουν. Άνθρωποι που ξέρω την ευαισθησία τους μού μιλάνε με όρους συλλογικής ευθύνης και μίσος για άλλους, αγνώστούς τους ανθρώπους, που απλώς έτυχε να είναι εγγόνια και δισέγγονα άλλων δυστυχισμένων ανθρώπων, που έβλαψαν πολύ πριν από δυο και τρεις και δεκατρείς γενιές τους δικούς μας προγόνους.
Ο παραλογισμός, η αδυναμία για την ανάλυση ακόμη και πολύ απλών πραγμάτων, η δυσανεξία για ό,τι το διαφορετικό και ξένο, το καθαρό μίσος απλώνονται γύρω μας και φαρμακώνουν τον παράδεισο που (θα μπορούσε να) είναι η πατρίδα μας. Το κρύο αστείο «Θε μου κάνε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», που δείχνει ανάγλυφα τις αδυναμίες μας, έχει πάψει από καιρό να είναι διασκεδαστικό.
Σωστά το γράφει ο Νίκελ ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι μικρό μπορεί ο καθένας για να αρχίσουμε σιγά σιγά να ξανασηκώνουμε την πατρίδα και το σπιτικό μας. Αλλά σωστά το έγραψε και ο arberlis. Οι περισσότεροι, οι συντριπτικά περισσότεροι, δεν έχουμε καταλάβει ακόμη ότι πρέπει να συνεργαστούμε για να τα καταφέρουμε. Και το πρώτο βήμα για να συνεργαστούμε είναι να μάθουμε να ακούμε, να μην κρίνουμε με βάση τα στερεότυπα που είναι μέσα στον καθένα μας και μας οδήγησαν ως εδώ, και να ψάχνουμε να βρούμε πού θα στηρίξουμε μαζί τα βήματά μας.
Αλλά με ποιους; Εμείς με τους άλλους; Τους μπήξε και δείξε; Τους έτσι κι αλλιώς;
Ε, δίκιο έχετε. Καθένας μόνος του λοιπόν. Σαν γνήσια λέμινγκ πολυτελείας.
...η αλήθεια είναι ότι έχω κουραστεί τους τελευταίους μήνες να χάνω γνωστούς και φίλους, καθώς ανακαλύπτω με μεγάλη μου έκπληξη ότι γινόμαστε ξένοι στον ίδιο τόπο. Άνθρωποι που ήξερα για κομματόσκυλα του κόμματος άλφα ή του παράγοντα βήτα, έρχονται να μου προπαγανδίσουν το κόμμα αντιάλφα και τον σωτήρα αντιβήτα. Άνθρωποι που ήξερα για τέρατα λογικής (και ζωντανούς κομπιούτορες λογιστικής) μου στέλνουν μηνύματα για τους θησαυρούς της Τράπεζας της Ανατολής και τις χρυσές της μετοχές, μου γράφουν για τους κρυμμένους υπόγειους ορυκτούς θησαυρούς μας που θα τους ξεπουλήσουμε αντί να τους κρατήσουμε άθικτους μέχρι ... τι ακριβώς; Να αβγατίσουν; Δεν ξέρουν κι εκείνοι να μου πουν. Άνθρωποι που ξέρω την ευαισθησία τους μού μιλάνε με όρους συλλογικής ευθύνης και μίσος για άλλους, αγνώστούς τους ανθρώπους, που απλώς έτυχε να είναι εγγόνια και δισέγγονα άλλων δυστυχισμένων ανθρώπων, που έβλαψαν πολύ πριν από δυο και τρεις και δεκατρείς γενιές τους δικούς μας προγόνους.
Ο παραλογισμός, η αδυναμία για την ανάλυση ακόμη και πολύ απλών πραγμάτων, η δυσανεξία για ό,τι το διαφορετικό και ξένο, το καθαρό μίσος απλώνονται γύρω μας και φαρμακώνουν τον παράδεισο που (θα μπορούσε να) είναι η πατρίδα μας. Το κρύο αστείο «Θε μου κάνε να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα», που δείχνει ανάγλυφα τις αδυναμίες μας, έχει πάψει από καιρό να είναι διασκεδαστικό.
Σωστά το γράφει ο Νίκελ ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι μικρό μπορεί ο καθένας για να αρχίσουμε σιγά σιγά να ξανασηκώνουμε την πατρίδα και το σπιτικό μας. Αλλά σωστά το έγραψε και ο arberlis. Οι περισσότεροι, οι συντριπτικά περισσότεροι, δεν έχουμε καταλάβει ακόμη ότι πρέπει να συνεργαστούμε για να τα καταφέρουμε. Και το πρώτο βήμα για να συνεργαστούμε είναι να μάθουμε να ακούμε, να μην κρίνουμε με βάση τα στερεότυπα που είναι μέσα στον καθένα μας και μας οδήγησαν ως εδώ, και να ψάχνουμε να βρούμε πού θα στηρίξουμε μαζί τα βήματά μας.
Αλλά με ποιους; Εμείς με τους άλλους; Τους μπήξε και δείξε; Τους έτσι κι αλλιώς;
Ε, δίκιο έχετε. Καθένας μόνος του λοιπόν. Σαν γνήσια λέμινγκ πολυτελείας.
SBE
¥
Oύτε εγώ μετράω για τζόβενο από αυτά που κάλεσε ο Νίκελ να μιλήσουν, αλλά ας πω κι εγώ κάτι. Αυτό που περιγράφει ο Δόχτορας το είδα σε κάποιο βαθμό εδώ και μερικά χρόνια σε φίλους μου που ζουν στην Ελλάδα. Μπορώ να σου πω κιόλας πότε περίπου, πριν καμιά δεκαετία.
Τότε λοιπόν παρατήρησα ότι είχαν αρχίσει να αποβλακώνονται και ξαφνικά οι κουβέντες περιστρέφονταν γύρω από το τι είδαν στον Σταρ και το περιεχόμενο των κουτσομπολίστικων περιοδικών, με ολίγη συνωμοσιολογία όποτε η κουβέντα πήγαινε στα πολιτικά. Ε, αυτά που λέει ο δόχτορας είναι η εξέλιξη δέκα χρόνια αργότερα.
Απογοητευμένη από την Ελλάδα δεν είμαι, γιατί δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες προσδοκίες. Μεγάλωσα σε περιβάλλον που η απογοήτευση ήταν διάχυτη, αφού οι γονείς μου ήταν παιδιά μεταναστών που μέχρι τα 30+ ήξεραν την Ελλάδα μόνο σαν τουρίστες και ήρθαν να ζήσουν το μύθο τους.
Έχω γνωρίσει πολλούς Έλληνες εκτός Ελλάδας. Αυτοί που γύρισαν (την εποχή των παχιών αγελάδων) μου είπαν όλοι την ίδια λέξη: τρελλοκομείο. Μερικοί έφυγαν τρέχοντας πάλι. Οι άλλοι μου είπαν ότι μετά από έξι μήνες αρχίζεις κι εσύ να κάνεις τα ίδια με τους άλλους γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Ή σταματάς να παραπονιέσαι γιατί δε γίνεται αλλιώς.
Κάποτε στο Λονδίνο μου είχε πει μια ηλικιωμένη ελληνοαγγλίδα ότι εμείς είμαστε πιο Έλληνες από τους Έλληνες της Ελλάδας. Το θεώρησα περιαυτολογία, αλλά ίσως τελικά να είχε και λίγο δίκιο γιατί υπήρχε μεγαλύτερη αίσθηση κοινότητας, μεγαλύτερη διάθεση για αλληλοβοήθεια και συνεργασία. Αυτά βεβαίως λένε οι μελετητές δεν είναι τυχαία γιατί μετοικεί συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου και το πιο πιθανό είναι ότι αυτοί που φέρονται έτσι εκτός Ελλάδας θα φέρονταν έτσι και εντός αν οι συνθήκες τους το επέτρεπαν (υπάρχει σχετική βιβλιογραφία για όσους αμφιβάλλουν).
Τότε λοιπόν παρατήρησα ότι είχαν αρχίσει να αποβλακώνονται και ξαφνικά οι κουβέντες περιστρέφονταν γύρω από το τι είδαν στον Σταρ και το περιεχόμενο των κουτσομπολίστικων περιοδικών, με ολίγη συνωμοσιολογία όποτε η κουβέντα πήγαινε στα πολιτικά. Ε, αυτά που λέει ο δόχτορας είναι η εξέλιξη δέκα χρόνια αργότερα.
Απογοητευμένη από την Ελλάδα δεν είμαι, γιατί δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες προσδοκίες. Μεγάλωσα σε περιβάλλον που η απογοήτευση ήταν διάχυτη, αφού οι γονείς μου ήταν παιδιά μεταναστών που μέχρι τα 30+ ήξεραν την Ελλάδα μόνο σαν τουρίστες και ήρθαν να ζήσουν το μύθο τους.
Έχω γνωρίσει πολλούς Έλληνες εκτός Ελλάδας. Αυτοί που γύρισαν (την εποχή των παχιών αγελάδων) μου είπαν όλοι την ίδια λέξη: τρελλοκομείο. Μερικοί έφυγαν τρέχοντας πάλι. Οι άλλοι μου είπαν ότι μετά από έξι μήνες αρχίζεις κι εσύ να κάνεις τα ίδια με τους άλλους γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Ή σταματάς να παραπονιέσαι γιατί δε γίνεται αλλιώς.
Κάποτε στο Λονδίνο μου είχε πει μια ηλικιωμένη ελληνοαγγλίδα ότι εμείς είμαστε πιο Έλληνες από τους Έλληνες της Ελλάδας. Το θεώρησα περιαυτολογία, αλλά ίσως τελικά να είχε και λίγο δίκιο γιατί υπήρχε μεγαλύτερη αίσθηση κοινότητας, μεγαλύτερη διάθεση για αλληλοβοήθεια και συνεργασία. Αυτά βεβαίως λένε οι μελετητές δεν είναι τυχαία γιατί μετοικεί συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου και το πιο πιθανό είναι ότι αυτοί που φέρονται έτσι εκτός Ελλάδας θα φέρονταν έτσι και εντός αν οι συνθήκες τους το επέτρεπαν (υπάρχει σχετική βιβλιογραφία για όσους αμφιβάλλουν).
Ο Στρατής Μπουρνάζος της Αυγής με ενημερώνει:
Πολύ θα ήθελα να έρθω να παστασιάσω μαζί σας...
Ολονυχτία και περιφορά του παστιτσίου, αύριο βράδυ στα "Ενθέματα"
Ολονυκτία, περιφορά και βρώσις του παστιτσίου
Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου, ώρα 21.00
Σκήτη των «Ενθεμάτων» (Βαλτετσίου 50-52, 6ος όροφος)
Χοροστατεί ο ιερομόναχος Ευστράτιος
Μια ιδιαίτερη βραδιά, γεμάτη κατάνυξη, προσευχή και παστίτσιο θα λάβει χώρα στη σκήτη των «Ενθεμάτων», αυτή την Παρασκευή το βράδυ. Το πρόγραμμα της βραδιάς έχει ως εξής:
21.00: Συγκέντρωση στη σκήτη των «Ενθεμάτων», Βαλτετσίου 50-52, 6ος όροφος. Θυμίαμα και απολυτίκια.
21.30 (αυστηρά): Περιφορά του παστιτσίου (δύο ταψιά). Θα ακολουθήσει την εξής διαδρομή: Βαλτετσίου - Πλατεία Εξαρχείων - Τσαμαδού - Τοσίτσα - Οικονόμου και επιστροφή στη σκήτη των «Ενθεμάτων». Στην οδό Τσαμαδού θα συνενωθούμε με πλήθος παστιτσιαστών, που θα αναμένουν εκεί συγκεντρωμένοι.
21.45. Λειτουργία του γέροντος Παστιτσίου στη σκήτη των «Ενθεμάτων» (Βαλτετσίου 50-52). Θα χοροστατήσει ο ιερομόναχος Ευστράτιος και άλλοι άγριοι πατέρες.
22.00. Πέρας της λειτουργίας. Αρτοκλασία-παστιτσοκλασία. Βρώση παστιτσίου και κρασοκατάνυξις.
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει.
Ολονυκτία, περιφορά και βρώσις του παστιτσίου
Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου, ώρα 21.00
Σκήτη των «Ενθεμάτων» (Βαλτετσίου 50-52, 6ος όροφος)
Χοροστατεί ο ιερομόναχος Ευστράτιος
Μια ιδιαίτερη βραδιά, γεμάτη κατάνυξη, προσευχή και παστίτσιο θα λάβει χώρα στη σκήτη των «Ενθεμάτων», αυτή την Παρασκευή το βράδυ. Το πρόγραμμα της βραδιάς έχει ως εξής:
21.00: Συγκέντρωση στη σκήτη των «Ενθεμάτων», Βαλτετσίου 50-52, 6ος όροφος. Θυμίαμα και απολυτίκια.
21.30 (αυστηρά): Περιφορά του παστιτσίου (δύο ταψιά). Θα ακολουθήσει την εξής διαδρομή: Βαλτετσίου - Πλατεία Εξαρχείων - Τσαμαδού - Τοσίτσα - Οικονόμου και επιστροφή στη σκήτη των «Ενθεμάτων». Στην οδό Τσαμαδού θα συνενωθούμε με πλήθος παστιτσιαστών, που θα αναμένουν εκεί συγκεντρωμένοι.
21.45. Λειτουργία του γέροντος Παστιτσίου στη σκήτη των «Ενθεμάτων» (Βαλτετσίου 50-52). Θα χοροστατήσει ο ιερομόναχος Ευστράτιος και άλλοι άγριοι πατέρες.
22.00. Πέρας της λειτουργίας. Αρτοκλασία-παστιτσοκλασία. Βρώση παστιτσίου και κρασοκατάνυξις.
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει.
Πολύ θα ήθελα να έρθω να παστασιάσω μαζί σας...
Μπορείτε να περάσετε πρώτα από την διαδήλωση, και μετά να πάτε στην ολονυκτία (εγώ θα τα κάνω και τα δύο).
Θα έχουμε αυτοκόλλητα "έκανα κι εγώ like στον γέροντα Παστίτσιο" για να βάλετε στη μπλούζα σας, πανώ με τον Αδάμ και το ιπτάμενο Μακαρονοτέρας, ενώ θα μοιραστούν πακέτα με μακαρόνια. Μπορείτε να φτιάξετε και βλάσφημα πλακάτ, όπως "Στο Μυστικό Δείπνο ο Χριστός έτρωγε παστίτσιο". Για την ελευθερία του λόγου ρε γαμώτο.
Θα έχουμε αυτοκόλλητα "έκανα κι εγώ like στον γέροντα Παστίτσιο" για να βάλετε στη μπλούζα σας, πανώ με τον Αδάμ και το ιπτάμενο Μακαρονοτέρας, ενώ θα μοιραστούν πακέτα με μακαρόνια. Μπορείτε να φτιάξετε και βλάσφημα πλακάτ, όπως "Στο Μυστικό Δείπνο ο Χριστός έτρωγε παστίτσιο". Για την ελευθερία του λόγου ρε γαμώτο.
Η βλασφήμια είναι προφανώς υβρίδιο από την βλάσφημη βλαστήμια...
Ήρεμη, νηφάλια και ενημερωτική η συνέντευξη. Εδώ βλέπετε και την ιστορία με τον Γιωργάκη (τον «Σαολίν» που λέει στο βίντεο), από τις σελίδες 46-47 του βιβλίου Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994) Ο Ασυρµατιστής του Στρατού και του Θεού (του Σχη Δ. Καραΐσκου, έκδοση του ΓΕΝ). Εντύπωση μου έκανε η ικανότητα του Γιωργάκη «να διαβάζει κλειστά βιβλία». Έχω περάσει ατέλειωτες ώρες να ατενίζω τα κλειστά βιβλία στα ράφια απέναντί μου και δεν το έχω πετύχει ακόμα να τα διαβάζω έτσι.