Marinos
¥
Η μετάφραση έχει όμως κάποια σκοτεινά σημεία.
Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;
- Thread starter Ambrose
- Start date
Costas
¥
Ο σύγχρονος κόσμος, που περηφανεύεται για την πλήρη χειραφέτηση του ατόμου, επέτρεψε να καταρρεύσει σταδιακά η τελετουργική παράδοση. Ταυτόχρονα, εξόρισε τον θάνατο στις εσχατιές της ύπαρξης και της συνείδησης. Καθώς όμως εκφυλίζεται η ιδεαλιστική παράδοση, ξεπηδούν άγρια και καταστροφικά οι μυστικές εταιρείες, η εκστατική συμπεριφορά, το πάθος για βία και για θάνατο εν μέσω ορθολογικών φαινομενικά δομών. Με τεχνητό τρόπο δεν δημιουργείται τελετουργία, και πολύ λιγότερο διαφυλάσσεται ο υπερβατικός προσανατολισμός της, ο οποίος δεν καλύπτεται πια από το πέπλο του άγνωστου και του μυστηριώδους. Το ιδεώδες μιας καινούργιας ανθρωπότητας απαλλαγμένης από τη βία αποτελεί ελπιδοφόρα διαμαρτυρία ενάντια στην παράδοση της βίας και του άγχους. Είναι δύσκολο όμως να προβλέψει κανείς με ποιον τρόπο μπορεί να τιθασευτεί η ατομική, εγωκεντρική νοημοσύνη και να τεθεί στην υπηρεσία της συλλογικής ανάγκης, έτσι ώστε να καταστεί δυνατή η επιβίωση της ανθρωπότητας πέρα από το χάσμα των γενεών. Στο τέλος θα επικρατήσουν πιθανώς κοινωνικές μορφές όπου η αρχαϊκή ψυχοσύνθεση του ανθρώπου θα διεκδικεί τα δικαιώματά της. Ας ελπίσουμε μόνον ότι δεν θα αποχαλινωθούν ο πρωτογονισμός και η βία. Σε κάθε περίπτωση, τη γνώση των παραδόσεων που απέδειξαν την αντοχή τους στο παρελθόν και έτσι επιβίωσαν κατά τα διάφορα πειράματα της ανθρώπινης εξέλιξης δεν πρέπει να τη χάσουμε καθώς βαδίζουμε με πειράματα προς ένα αβέβαιο μέλλον.
Walter Burkert, Homo Necans. Ανθρωπολογική προσέγγιση στη θυσιαστήρια τελετουργία και τους μύθους της Αρχαίας Ελλάδας (1972), σ. 519-520, μετάφρ. Βάιος Λιαπής, επιμ. Αναστασία Καραστάθη, εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα, Ιούλιος 2011.
1972. Πίσω του το κίνημα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και η σφαγή, μεταξύ άλλων, της παρέας της Σάρον Τέιτ από την 'οικογένεια' τού Τσαρλς Μάνσον (Αύγ. 1969).
Walter Burkert, Homo Necans. Ανθρωπολογική προσέγγιση στη θυσιαστήρια τελετουργία και τους μύθους της Αρχαίας Ελλάδας (1972), σ. 519-520, μετάφρ. Βάιος Λιαπής, επιμ. Αναστασία Καραστάθη, εκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα, Ιούλιος 2011.
1972. Πίσω του το κίνημα εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ και η σφαγή, μεταξύ άλλων, της παρέας της Σάρον Τέιτ από την 'οικογένεια' τού Τσαρλς Μάνσον (Αύγ. 1969).
Η σοδειά του 2011 σε βιβλία για τη γλώσσα ή με γενικότερο γλωσσικό ενδιαφέρον, θεωρητικό και πρακτικό, δεν ήταν ασήμαντη. Εγώ διάβασα ή αγόρασα μερικά και μου αρέσει η ιδέα να σας παρουσιάσω τρία από αυτά, παρακινώντας και σας όλους να πείτε κι εσείς τα δικά σας.
Λοιπόν: πρώτο βάζω το Ένα μικρό βιβλίο για τη γλώσσα του Ντέιβιντ Κρύσταλ (Εκδόσεις Πατάκη), γιατί εκτός από υψηλού επιπέδου εκλαϊκευτής ο Κρύσταλ είναι και συναρπαστικός αφηγητής. Πολλά και σπουδαία τα θέματα που θίγει, θέματα της άκρας επικαιρότητας, από τα ζητήματα γλωσσογένεσης και κοινωνιογλωσσολογίας έως τις επιδράσεις της τεχνολογίας πάνω σ’ αυτήν. Και, το κυριότερο, τα βλέπει όλα με ματιά ψύχραιμη (στοιχείο απαραίτητο στις μέρες μας), ακόμα και το ακανθώδες θέμα της γλώσσας των sms (ειδικά για το τελευταίο, ο Έλληνας αναγνώστης διαβάζοντάς το θα κάνει αμέσως τις αναπόφευκτες προεκτάσεις στα γκρίκλις). Γλωσσική παρατήρηση: ο Έλληνας μεταφραστής έκανε σπουδαία δουλειά, μετατρέποντας τα παραδείγματα από αγγλικά σε ελληνικά, ή βρίσκοντας εύστοχα το αντίστοιχό τους στη γλώσσα μας.
Επίσης, του δικού μας Νίκου Σαραντάκου, οι Λέξεις που χάνονται: ένα ταξίδι σε 366 σπάνιες λέξεις (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου). Το φετινό σαραντάκειο πόνημα περιπλανιέται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του διαλεκτικού θησαυρού της νέας ελληνικής και σκαλίζει στα μεγάλα βάθη της νεοελληνικής λογοτεχνίας για λέξεις αθησαύριστες. Μία λέξη για κάθε μέρα του δίσεκτου 2012. Διαβάζετε και σας παίρνει το νου μακριά από τη μουντή καθημερινότητα! Χαιρετήσαμε την έκδοση και από εδώ.
Τέλος, κάτι που κατά τη γνώμη μου αποτελεί (ή θα πρέπει να αποτελεί) το πιο χρήσιμο εργαλείο για ένα μεταφραστή, ένα λεξικό συνωνύμων: το Λεξικό συνωνύμων και αντωνύμων της νέας ελληνικής γλώσσας Μπαμπινιώτη (Κέντρο Λεξικολογίας). Διαφημίζεται (και είναι) το μεγαλύτερο σε έκταση στην κατηγορία του, αφού στηρίζεται στον λεξιλογικό πλούτο του μεγάλου λεξικού. Αναλαμβάνει να ξεναγήσει το χρήστη στις ποικίλες υφολογικές και σημασιολογικές πτυχές της χρήσης των συνωνύμων και θα γίνει βοήθημα απαραίτητο για το ευρύ κοινό (εγώ τουλάχιστον προβλέπω έντονη χρήση του στο σχολείο). Σημειώσαμε την παρουσία του και εδώ.
Είπα τρία, αλλά τώρα που τα κοιτάζω βλέπω και ένα άλλο, τέταρτο, τόσο ενδιαφέρον που θεωρώ αμαρτία να κλείσω χωρίς να το μνημονεύσω, γι’ αυτό και ζητώ την υπομονή σας. Είναι ένα λεπτό βιβλιαράκι που δεν έχει καν ως θέμα τη γλώσσα. Λέγεται Η ρεκλάμα εν Ελλάδι (Εκδόσεις Το Πέρασμα) και είναι ανατύπωση (σε σημερινή στοιχειοθεσία) μιας διάλεξης που δόθηκε το 1894 (!) στον Παρνασσό. Ο επιμελητής που το ανακάλυψε, και αξίζει το εύγε γι’ αυτό, το προβάλλει ως το πρώτο κείμενο για την ελληνική διαφήμιση. Και είναι αλήθεια. Ο συγγραφέας του Μιχαήλ (Μίκιος) Λάμπρος, που εκτός από τη διαφήμιση ανακάλυψε και τη θεατρική επιθεώρηση, ανοίγει τα μάτια του στην πραγματικότητα και αντιλαμβάνεται πρώτος την κοινωνική σημασία αυτού του πράγματος («ρεκλάμα» την έλεγαν τότε –να και μια ξενική λέξη που υποχώρησε προς όφελος μιας ελληνικής). Αλιεύοντας από όλες τις πηγές, από τα «κοινωνικά» των εφημερίδων μέχρι τις ταμπέλες των μαγαζιών, επισημαίνει και αναδεικνύει μια ανθρώπινη δραστηριότητα ακριβώς τη στιγμή που αυτή δρασκελίζει το κατώφλι, από το ειδυλλιακό περιβάλλον μιας αγροτικής κοινωνίας στο θορυβώδη καταναλωτισμό της βιομηχανικής. Ευθύς εξαρχής παρατηρεί ότι «η ρεκλάμα» αφορά πολλούς τομείς, είναι κοινωνική, επιστημονική, ιατρική, θεατρική, ακόμη και πολιτική! Και την πραγματεύεται με τόση ιλαρότητα που, σας εγγυώμαι, θα τρανταχτείτε στα γέλια, όπως έγινε, κατά τις διαβεβαιώσεις των εφημερίδων, και στη διάλεξη εκείνη του 1894. Θέλετε γλωσσικό διαμαντάκι;
Όπου «διαφοράκια» ο εξελληνισμός των γαλλικών faits divers.
Λοιπόν: πρώτο βάζω το Ένα μικρό βιβλίο για τη γλώσσα του Ντέιβιντ Κρύσταλ (Εκδόσεις Πατάκη), γιατί εκτός από υψηλού επιπέδου εκλαϊκευτής ο Κρύσταλ είναι και συναρπαστικός αφηγητής. Πολλά και σπουδαία τα θέματα που θίγει, θέματα της άκρας επικαιρότητας, από τα ζητήματα γλωσσογένεσης και κοινωνιογλωσσολογίας έως τις επιδράσεις της τεχνολογίας πάνω σ’ αυτήν. Και, το κυριότερο, τα βλέπει όλα με ματιά ψύχραιμη (στοιχείο απαραίτητο στις μέρες μας), ακόμα και το ακανθώδες θέμα της γλώσσας των sms (ειδικά για το τελευταίο, ο Έλληνας αναγνώστης διαβάζοντάς το θα κάνει αμέσως τις αναπόφευκτες προεκτάσεις στα γκρίκλις). Γλωσσική παρατήρηση: ο Έλληνας μεταφραστής έκανε σπουδαία δουλειά, μετατρέποντας τα παραδείγματα από αγγλικά σε ελληνικά, ή βρίσκοντας εύστοχα το αντίστοιχό τους στη γλώσσα μας.
Επίσης, του δικού μας Νίκου Σαραντάκου, οι Λέξεις που χάνονται: ένα ταξίδι σε 366 σπάνιες λέξεις (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου). Το φετινό σαραντάκειο πόνημα περιπλανιέται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του διαλεκτικού θησαυρού της νέας ελληνικής και σκαλίζει στα μεγάλα βάθη της νεοελληνικής λογοτεχνίας για λέξεις αθησαύριστες. Μία λέξη για κάθε μέρα του δίσεκτου 2012. Διαβάζετε και σας παίρνει το νου μακριά από τη μουντή καθημερινότητα! Χαιρετήσαμε την έκδοση και από εδώ.
Τέλος, κάτι που κατά τη γνώμη μου αποτελεί (ή θα πρέπει να αποτελεί) το πιο χρήσιμο εργαλείο για ένα μεταφραστή, ένα λεξικό συνωνύμων: το Λεξικό συνωνύμων και αντωνύμων της νέας ελληνικής γλώσσας Μπαμπινιώτη (Κέντρο Λεξικολογίας). Διαφημίζεται (και είναι) το μεγαλύτερο σε έκταση στην κατηγορία του, αφού στηρίζεται στον λεξιλογικό πλούτο του μεγάλου λεξικού. Αναλαμβάνει να ξεναγήσει το χρήστη στις ποικίλες υφολογικές και σημασιολογικές πτυχές της χρήσης των συνωνύμων και θα γίνει βοήθημα απαραίτητο για το ευρύ κοινό (εγώ τουλάχιστον προβλέπω έντονη χρήση του στο σχολείο). Σημειώσαμε την παρουσία του και εδώ.
Είπα τρία, αλλά τώρα που τα κοιτάζω βλέπω και ένα άλλο, τέταρτο, τόσο ενδιαφέρον που θεωρώ αμαρτία να κλείσω χωρίς να το μνημονεύσω, γι’ αυτό και ζητώ την υπομονή σας. Είναι ένα λεπτό βιβλιαράκι που δεν έχει καν ως θέμα τη γλώσσα. Λέγεται Η ρεκλάμα εν Ελλάδι (Εκδόσεις Το Πέρασμα) και είναι ανατύπωση (σε σημερινή στοιχειοθεσία) μιας διάλεξης που δόθηκε το 1894 (!) στον Παρνασσό. Ο επιμελητής που το ανακάλυψε, και αξίζει το εύγε γι’ αυτό, το προβάλλει ως το πρώτο κείμενο για την ελληνική διαφήμιση. Και είναι αλήθεια. Ο συγγραφέας του Μιχαήλ (Μίκιος) Λάμπρος, που εκτός από τη διαφήμιση ανακάλυψε και τη θεατρική επιθεώρηση, ανοίγει τα μάτια του στην πραγματικότητα και αντιλαμβάνεται πρώτος την κοινωνική σημασία αυτού του πράγματος («ρεκλάμα» την έλεγαν τότε –να και μια ξενική λέξη που υποχώρησε προς όφελος μιας ελληνικής). Αλιεύοντας από όλες τις πηγές, από τα «κοινωνικά» των εφημερίδων μέχρι τις ταμπέλες των μαγαζιών, επισημαίνει και αναδεικνύει μια ανθρώπινη δραστηριότητα ακριβώς τη στιγμή που αυτή δρασκελίζει το κατώφλι, από το ειδυλλιακό περιβάλλον μιας αγροτικής κοινωνίας στο θορυβώδη καταναλωτισμό της βιομηχανικής. Ευθύς εξαρχής παρατηρεί ότι «η ρεκλάμα» αφορά πολλούς τομείς, είναι κοινωνική, επιστημονική, ιατρική, θεατρική, ακόμη και πολιτική! Και την πραγματεύεται με τόση ιλαρότητα που, σας εγγυώμαι, θα τρανταχτείτε στα γέλια, όπως έγινε, κατά τις διαβεβαιώσεις των εφημερίδων, και στη διάλεξη εκείνη του 1894. Θέλετε γλωσσικό διαμαντάκι;
Ο κ. Καμπούρογλους, χειριζόμενος μετά χάριτος τον κάλαμον, παρήγαγεν αληθώς πρωτότυπα διαφοράκια (σ. 84-85).
Όπου «διαφοράκια» ο εξελληνισμός των γαλλικών faits divers.
sarant
¥
Earion, σε ευχαριστώ πολύ για την τιμητική αναφορά!
Ωστόσο, να πω δυο λόγια για το τελευταίο σου θέμα. Καταρχάς, έχεις δίκιο για τη ρεκλάμα, πολύ περισσότερο που θεωριόταν (π.χ. από τον Τριανταφυλλίδη στην Ξενηλασία ή ισοτέλεια, αν θυμάμαι καλά) λέξη αναντικατάστατη, και είχε δώσει και πολλά παράγωγα (δες Κουμανούδη).
Δεύτερον, για το διαφοράκι. Είναι ακριβώς τα faits divers; Νομίζω ότι τα faits divers είναι ποικίλες ειδήσεις, ενώ τα διαφοράκια είχαν σχολιασμό, ήταν κάτι ανάμεσα σε ειδήσεις και παραπολιτικά σχόλια. Αν θυμάμαι καλά, στο "Πλούσιοι και φτωχοί" ο Ξενόπουλος, μιλώντας για τη λογοκρισία και την ελευθεροτυπία επί Γεωργίου Β', λέει ότι άλλοτε η λογοκρισία ήταν ανεκτική και άλλοτε όχι, και ο Πώπος ο Δαγάτορας για ένα διαφοράκι στο οποίο έκανε κριτική στον θρόνο μπήκε φυλακή.
Ωστόσο, να πω δυο λόγια για το τελευταίο σου θέμα. Καταρχάς, έχεις δίκιο για τη ρεκλάμα, πολύ περισσότερο που θεωριόταν (π.χ. από τον Τριανταφυλλίδη στην Ξενηλασία ή ισοτέλεια, αν θυμάμαι καλά) λέξη αναντικατάστατη, και είχε δώσει και πολλά παράγωγα (δες Κουμανούδη).
Δεύτερον, για το διαφοράκι. Είναι ακριβώς τα faits divers; Νομίζω ότι τα faits divers είναι ποικίλες ειδήσεις, ενώ τα διαφοράκια είχαν σχολιασμό, ήταν κάτι ανάμεσα σε ειδήσεις και παραπολιτικά σχόλια. Αν θυμάμαι καλά, στο "Πλούσιοι και φτωχοί" ο Ξενόπουλος, μιλώντας για τη λογοκρισία και την ελευθεροτυπία επί Γεωργίου Β', λέει ότι άλλοτε η λογοκρισία ήταν ανεκτική και άλλοτε όχι, και ο Πώπος ο Δαγάτορας για ένα διαφοράκι στο οποίο έκανε κριτική στον θρόνο μπήκε φυλακή.
Earion, με έχεις πιάσει στα τρία πρώτα βιβλία σου, μόνο που το A Little Book of Language περιμένει υπομονετικά μέσα στο Kindle να έρθει η σειρά του. Αποκεί μέσα διαβάστηκε, με τεράστια καθυστέρηση, το Eats Shoots and Leaves. Έτσι κι αλλιώς, η παρουσία του Kindle αυτούς τους τελευταίους μήνες έχει αναδιαμορφώσει το πρόγραμμα της ανάγνωσης — ανάγνωσης που δυστυχώς γίνεται πια κυρίως στο κρεβάτι και στην οθόνη του υπολογιστή. Στις τελευταίες αποτυχημένες αγορές μου έντυπου βιβλίου ήταν το London του Peter Ackroyd — όχι γιατί δεν είναι καλό, αλλά γιατί γκουμούτσα 850 σελίδων δύσκολα βολεύεται στο κρεβάτι. Θα περιμένω την ηλεκτρονική μορφή. Άλλωστε, αν δεν με καίει το βιβλίο, κριτήριο για την επιλογή του πια είναι η κυκλοφορία του σε έκδοση για Kindle.
Από την άλλη, το ΛΣΑΝΕΓ έχει ήδη βρει τη θέση του πάνω στο γραφείο, τυλιγμένο στην αγκαλιά του μεγάλου του αδελφού, του ΛΝΕΓ, κάτι σαν σελιδοδείκτης που μετακινείται σε κάθε ξεφύλλισμα του μεγάλου λεξικού. Είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο και με κάνει να θέλω να γράψω για τη σχέση μου με τα λεξικά συνωνύμων: σύντομα θα γιορτάσουμε χρυσή επέτειο.
Κοιτάζω το φάκελο του Kindle: δεν έχει πολλά διαβασμένα γλωσσικά βιβλία, αλλά έχει καμιά δεκαριά καλά σε αναμονή. Έχει επίσης έναν Hitchens που διάβασα το καλοκαίρι (God Is Not Great) και το Why People Believe Weird Things του Shermer, το βραβευμένο Sense of an Ending του Barnes, πολλά που πιάνω και αφήνω (όπως το Greek: A History of the Language and Its Speakers του Horrocks), κάνα δυο αδιάβαστα του Dawkins, το Freakonomics που με έβαλε να διαβάσω η Αλεξάνδρα και το 23 Things They Don't Tell You About Capitalism, το Moveable Feast του Χεμινγουέι που διάβασα αφού είδα τον φετινό Γούντι Άλεν, μια αυτοβιογραφία του Στιβ Μάρτιν (μα τι διαβάζω ο άνθρωπος…), μέχρι και ένα βιβλίο για την ποίηση είχα αρχίσει να διαβάζω και το άφησα στη μέση (μου τα κάνει αυτά η ποίηση).
Αλλά αυτές τις μέρες διαβάζω κάτι που είχα υποσχεθεί από τον Σεπτέμβρη να παρουσιάσω και που κάθε τόσο με βάζει στον πειρασμό να αρχίσω να αντιγράφω αποσπάσματα ολόκληρα για να τα σχολιάσουμε: το Is That A Fish In Your Ear: Translation and the Meaning of Everything του David Bellos, θαυμάσιο βιβλίο, ιδιαίτερα για μεταφραστές με κάποια πείρα, αν και το βιβλίο είχε τόσο πολλές βιβλιοπαρουσιάσεις για το ευρύ κοινό που υποψιάζομαι ότι είτε ο Bellos είτε ο εκδότης του έχουν πολύ καλές δημόσιες σχέσεις. Φοβάμαι ότι ο αναγνώστης που δεν έχει μεταφράσει ο ίδιος χάνει τη μισή χαρά του βιβλίου. Άλλο να διαβάζεις απλώς για τα κατορθώματα του Ιντιάνα Τζόουνς και άλλο να έχεις δώσει κι εσύ μάχες με τα φίδια.
Από την άλλη, το ΛΣΑΝΕΓ έχει ήδη βρει τη θέση του πάνω στο γραφείο, τυλιγμένο στην αγκαλιά του μεγάλου του αδελφού, του ΛΝΕΓ, κάτι σαν σελιδοδείκτης που μετακινείται σε κάθε ξεφύλλισμα του μεγάλου λεξικού. Είναι πολύ χρήσιμο εργαλείο και με κάνει να θέλω να γράψω για τη σχέση μου με τα λεξικά συνωνύμων: σύντομα θα γιορτάσουμε χρυσή επέτειο.
Κοιτάζω το φάκελο του Kindle: δεν έχει πολλά διαβασμένα γλωσσικά βιβλία, αλλά έχει καμιά δεκαριά καλά σε αναμονή. Έχει επίσης έναν Hitchens που διάβασα το καλοκαίρι (God Is Not Great) και το Why People Believe Weird Things του Shermer, το βραβευμένο Sense of an Ending του Barnes, πολλά που πιάνω και αφήνω (όπως το Greek: A History of the Language and Its Speakers του Horrocks), κάνα δυο αδιάβαστα του Dawkins, το Freakonomics που με έβαλε να διαβάσω η Αλεξάνδρα και το 23 Things They Don't Tell You About Capitalism, το Moveable Feast του Χεμινγουέι που διάβασα αφού είδα τον φετινό Γούντι Άλεν, μια αυτοβιογραφία του Στιβ Μάρτιν (μα τι διαβάζω ο άνθρωπος…), μέχρι και ένα βιβλίο για την ποίηση είχα αρχίσει να διαβάζω και το άφησα στη μέση (μου τα κάνει αυτά η ποίηση).
Αλλά αυτές τις μέρες διαβάζω κάτι που είχα υποσχεθεί από τον Σεπτέμβρη να παρουσιάσω και που κάθε τόσο με βάζει στον πειρασμό να αρχίσω να αντιγράφω αποσπάσματα ολόκληρα για να τα σχολιάσουμε: το Is That A Fish In Your Ear: Translation and the Meaning of Everything του David Bellos, θαυμάσιο βιβλίο, ιδιαίτερα για μεταφραστές με κάποια πείρα, αν και το βιβλίο είχε τόσο πολλές βιβλιοπαρουσιάσεις για το ευρύ κοινό που υποψιάζομαι ότι είτε ο Bellos είτε ο εκδότης του έχουν πολύ καλές δημόσιες σχέσεις. Φοβάμαι ότι ο αναγνώστης που δεν έχει μεταφράσει ο ίδιος χάνει τη μισή χαρά του βιβλίου. Άλλο να διαβάζεις απλώς για τα κατορθώματα του Ιντιάνα Τζόουνς και άλλο να έχεις δώσει κι εσύ μάχες με τα φίδια.
VickyN
¥
Τους Ξεριζωμένους.
Μετά μανίας.
Ενόψει και του σημερινού:
http://lexilogia.gr/forum/showthrea...τές-στο-ΕΚΕΜΕΛ&p=128688&viewfull=1#post128688
Μετά μανίας.
Ενόψει και του σημερινού:
http://lexilogia.gr/forum/showthrea...τές-στο-ΕΚΕΜΕΛ&p=128688&viewfull=1#post128688
Με αφορμή το νήμα περί stooges και κωμικών ζευγαριών, θυμήθηκα το εξαιρετικό βιβλίο The Road to Mars, του Eric Idle - πανέξυπνο και πολύ καλογραμμένο. Αν το βρείτε πουθενά (γιατί το αγγλικό Amazon το πουλάει πανάκριβα και μόνο σε hardcover), σας το συνιστώ.
Πριν από λίγο καιρό ολοκλήρωσα τα βιβλία Η ταυτότητα των χημικών στοιχείων και Πορτρέτα των χημικών στοιχείων:
Αμφότερα πολύ ενδιαφέροντα και τα συνιστώ.
.
Επίσης, μόλις ολοκλήρωσα και το βιβλίο Το μέτρο του κόσμου και μ' άρεσε επίσης, αλλά δυστυχώς δεν είναι πλέον διαθέσιμο απ' τον εκδότη — οπότε θα πρέπει να το αναζητήσετε σε βιβλιοθήκη.
.
Αυτό το τελευταίο βιβλίο μου προσφέρει κι ένα καλό μέτρο (no pun intended) σύγκρισης για το βιβλίο που διαβάζω τώρα — και που δεν είναι άλλο από το Η μέτρηση του κόσμου:
.
Απ' αυτό το τελευταίο δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ και να μη γελάσω με το ακόλουθο απόσπασμα: :laugh:
Αμφότερα πολύ ενδιαφέροντα και τα συνιστώ.
.
Επίσης, μόλις ολοκλήρωσα και το βιβλίο Το μέτρο του κόσμου και μ' άρεσε επίσης, αλλά δυστυχώς δεν είναι πλέον διαθέσιμο απ' τον εκδότη — οπότε θα πρέπει να το αναζητήσετε σε βιβλιοθήκη.
.
Αυτό το τελευταίο βιβλίο μου προσφέρει κι ένα καλό μέτρο (no pun intended) σύγκρισης για το βιβλίο που διαβάζω τώρα — και που δεν είναι άλλο από το Η μέτρηση του κόσμου:
.
Απ' αυτό το τελευταίο δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ και να μη γελάσω με το ακόλουθο απόσπασμα: :laugh:
Ο Γκάους, που πριν δεν τον είχε ακούσει προσεκτικά, παρακάλεσε το διπλωμάτη να επαναλάβει το όνομά του.
Ο διπλωμάτης το έκανε με μια υπόκλιση. Και μάλιστα, είναι και αυτός ερευνητής.
Ο Γκάους έσκυψε με περιέργεια προς τα εμπρός.
Μελετά παλιές γλώσσες.
Α, μάλιστα, είπε ο Γκάους.
Αυτό, είπε ο διπλωμάτης, ακούστηκε σαν απογοήτευση.
Γλωσσολογία. Ο Γκάους κούνησε το κεφάλι. Δεν θέλει να επέμβει στα προσωπικά του.
Όχι, όχι. Να του πει ελεύθερα τη γνώμη του.
Ο Γκάους σήκωσε τους ώμους. Αυτά είναι για ανθρώπους που έχουν τη σχολαστικότητα που απαιτούν τα μαθηματικά, αλλά όχι και την ευφυΐα. Για ανθρώπους που ανακαλύπτουν τη δική τους, πενιχρή λογική.
Ο διπλωμάτης το έκανε με μια υπόκλιση. Και μάλιστα, είναι και αυτός ερευνητής.
Ο Γκάους έσκυψε με περιέργεια προς τα εμπρός.
Μελετά παλιές γλώσσες.
Α, μάλιστα, είπε ο Γκάους.
Αυτό, είπε ο διπλωμάτης, ακούστηκε σαν απογοήτευση.
Γλωσσολογία. Ο Γκάους κούνησε το κεφάλι. Δεν θέλει να επέμβει στα προσωπικά του.
Όχι, όχι. Να του πει ελεύθερα τη γνώμη του.
Ο Γκάους σήκωσε τους ώμους. Αυτά είναι για ανθρώπους που έχουν τη σχολαστικότητα που απαιτούν τα μαθηματικά, αλλά όχι και την ευφυΐα. Για ανθρώπους που ανακαλύπτουν τη δική τους, πενιχρή λογική.
SBE
¥
Το Μέτρο του Κόσμου είχα αρχίσει να το διαβάζω αλλά μου έδωσε την εντύπωση ότι είναι κακομεταφρασμένο και επειδή τα γαλλικά μου δεν είναι τόσο καλά ώστε να κάνω διαβάζοντάς μετάφραση στα γαλλικά στο μυαλό μου για να πιάνω τα νοήματα, με κούραζε και το άφησα.
Αυτή την εποχή προσπαθώ να διαβάσω το Shock Doctrine της Ναομής Κλάιν, μόνο και μόνο γιατί γυρίζοντας από τη Νότια Αφρική μίλησα με έναν γνωστό μου που είχαμε καιρό να μιλήσουμε και ο διάλογος πήγε ως εξής:
Εγώ: ...Μπλα μπλα και μόλις γύρισα από τη Ν. Αφρική...
Αυτός: Α, ναι; Πώς σου φάνηκε;
Εγώ: Μπλα μπλα ωραία μπλα μπλα, φυσικά είναι αναπτυσσόμενη χώρα και υπάρχει φτώχεια.
Αυτός: Φτώχεια;
Εγώ: Βεβαίως, πήγα και σε μία παραγκούπολη, δεν μπορείς να φανταστείς βρωμιά. Επιπλέον, δεν υπάρχει δωρεάν παιδεία και υγεία και η δημόσια συγκοινωνία είναι υποτυπώδης.
Αυτός: Σοβαρά; Δηλαδή καλά τα λέει η Ναόμι Κλάιν.
Εγώ: Συγγνώμη;
Αυτός: Αν διαβάσεις το Δόγμα του Σοκ, έχει ένα κεφάλαιο για τη Ν. Αφρική κι εξηγεί πως ο Μαντέλα τους κατάστρεψε.
Εγώ: Ο Μαντέλα τους...;;;
Αυτός: Εφάρμοσε όλες τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές θεωρίες και έφερε όλες τις ξένες εταιρίες να καταπατήσουν τα δικαιώματα των εργατών.
Εγώ: Ρε συ, πρώτα δεν είχαν...
Αυτός: ... η χώρα από πλούσια έγινε τριτοκοσμική...
Εγώ: ... κανένα δικαίωμα οι μαύροι.
Αυτός: Αυτό θέλουν να κάνουν και σ'εμάς εδώ, το λέει η Κλάιν.
Εγώ: Ο Μαντέλα κατάφερε να μη φαγωθούνε μεταξύ τους...
Αυτός: Να πάρεις το βιβλίο να το διαβάσεις, έχει ολόκληρο κεφάλαιο για τη Ν. Αφρική, πως έγινε τριτοκοσμική χώρα χάρη στον Μαντέλα.
Εγώ: Το απαρτχάιντ το έχεις ακουστά;
Αυτός: Κι έχει κι ένα κεφάλαιο και για τον Καναδά, πώς τη γλύτωσε ο Καναδάς γιατί έγινε λαϊκή εξέγερση [ακολούθησε κήρυγμα περί λαϊκών εξεγέρσεων και ότι δεν υπάρχει οικονομική κρίση, απλώς το μεγάλο κεφάλαιο μας κρύβει τα λεφτά για ιδιοτελείς σκοπούς, συνοδευόμενη από απορία που είπα ότι έχει οικονομική κρίση στην Αγγλία γιατί η Αγγλία έχει ήδη επιτύχει τους νεοφιλελεύθερους στόχους της, εκτός αν έχει κι άλλους υποχθόνιους στόχους]
Μετά από αυτό τον διάλογο πήρα δύο αποφάσεις: η μία ήταν να πάω να ψηφίσω στις εκλογές παρόλο που την ίδια μέρα ταξίδευα προς Λονδίνο, γιατί κάπως έπρεπε να συνεισφέρω να αντισταθμιστεί η ψήφος αυτουνού και των ομοϊδεατών του, κι η άλλη ήταν να διαβάσω το βιβλίο αυτό για να δω με τα μάτια μου που λέει ότι με το απαρτχάιντ πέρναγαν όλοι ζωή και κότα. Δυστυχώς έχω διαβάσει μόνο την εισαγωγή μέχρι τώρα, σκοπεύω όμως να το στρωθώ σύντομα.
Αυτή την εποχή προσπαθώ να διαβάσω το Shock Doctrine της Ναομής Κλάιν, μόνο και μόνο γιατί γυρίζοντας από τη Νότια Αφρική μίλησα με έναν γνωστό μου που είχαμε καιρό να μιλήσουμε και ο διάλογος πήγε ως εξής:
Εγώ: ...Μπλα μπλα και μόλις γύρισα από τη Ν. Αφρική...
Αυτός: Α, ναι; Πώς σου φάνηκε;
Εγώ: Μπλα μπλα ωραία μπλα μπλα, φυσικά είναι αναπτυσσόμενη χώρα και υπάρχει φτώχεια.
Αυτός: Φτώχεια;
Εγώ: Βεβαίως, πήγα και σε μία παραγκούπολη, δεν μπορείς να φανταστείς βρωμιά. Επιπλέον, δεν υπάρχει δωρεάν παιδεία και υγεία και η δημόσια συγκοινωνία είναι υποτυπώδης.
Αυτός: Σοβαρά; Δηλαδή καλά τα λέει η Ναόμι Κλάιν.
Εγώ: Συγγνώμη;
Αυτός: Αν διαβάσεις το Δόγμα του Σοκ, έχει ένα κεφάλαιο για τη Ν. Αφρική κι εξηγεί πως ο Μαντέλα τους κατάστρεψε.
Εγώ: Ο Μαντέλα τους...;;;
Αυτός: Εφάρμοσε όλες τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές θεωρίες και έφερε όλες τις ξένες εταιρίες να καταπατήσουν τα δικαιώματα των εργατών.
Εγώ: Ρε συ, πρώτα δεν είχαν...
Αυτός: ... η χώρα από πλούσια έγινε τριτοκοσμική...
Εγώ: ... κανένα δικαίωμα οι μαύροι.
Αυτός: Αυτό θέλουν να κάνουν και σ'εμάς εδώ, το λέει η Κλάιν.
Εγώ: Ο Μαντέλα κατάφερε να μη φαγωθούνε μεταξύ τους...
Αυτός: Να πάρεις το βιβλίο να το διαβάσεις, έχει ολόκληρο κεφάλαιο για τη Ν. Αφρική, πως έγινε τριτοκοσμική χώρα χάρη στον Μαντέλα.
Εγώ: Το απαρτχάιντ το έχεις ακουστά;
Αυτός: Κι έχει κι ένα κεφάλαιο και για τον Καναδά, πώς τη γλύτωσε ο Καναδάς γιατί έγινε λαϊκή εξέγερση [ακολούθησε κήρυγμα περί λαϊκών εξεγέρσεων και ότι δεν υπάρχει οικονομική κρίση, απλώς το μεγάλο κεφάλαιο μας κρύβει τα λεφτά για ιδιοτελείς σκοπούς, συνοδευόμενη από απορία που είπα ότι έχει οικονομική κρίση στην Αγγλία γιατί η Αγγλία έχει ήδη επιτύχει τους νεοφιλελεύθερους στόχους της, εκτός αν έχει κι άλλους υποχθόνιους στόχους]
Μετά από αυτό τον διάλογο πήρα δύο αποφάσεις: η μία ήταν να πάω να ψηφίσω στις εκλογές παρόλο που την ίδια μέρα ταξίδευα προς Λονδίνο, γιατί κάπως έπρεπε να συνεισφέρω να αντισταθμιστεί η ψήφος αυτουνού και των ομοϊδεατών του, κι η άλλη ήταν να διαβάσω το βιβλίο αυτό για να δω με τα μάτια μου που λέει ότι με το απαρτχάιντ πέρναγαν όλοι ζωή και κότα. Δυστυχώς έχω διαβάσει μόνο την εισαγωγή μέχρι τώρα, σκοπεύω όμως να το στρωθώ σύντομα.
SBE
¥
Νίκελ: κι έλεγα μπας και βρεθεί κανένας καλός άνθρωπος να μου γλυτώσει το διάβασμα. Η περίληψη στη Βίκι περισσότερο προδιαθέτει αρνητικά, γιατί το κάνει να μοιάζει έργο ανθρώπου με μανία καταδίωξης. Το No Logo το είδα διαβάσει όταν ήταν φρέσκο και μου άρεσε (αν και ήταν απλώς σούμα όχι πρωτότυπη δουλειά), τώρα θα δούμε.
Προσοχή, ακολουθεί κριτική για το Game of Thrones. Spoiler alert!
Θα πάω να διαβάσω την υπόλοιπη ιστορία στη Wikipedia και επιστρέφω στον Tom Robbins. Άστοκαλό!
Έφτασα στα μισά του A Storm of Swords, του τρίτου βιβλίου του A Song of Ice and Fire, και το παράτησα. Ενώ ξεκίνησε εκπληκτικά για βιβλίο του είδους του, νομίζω ότι έφτασε η ώρα να πει κάποιος στο συγγραφέα ότι το ψόφησε. Οι ήρωες γυρίζουν γύρω γύρω σαν ποντίκια παγιδευμένα σε λαβύρινθο, η πορεία της ιστορίας πέφτει συνεχώς σε τοίχους, δηλαδή σε αδιέξοδα, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, και ως τώρα με έχει απογοητεύσει πολύ. Μου θύμισε το Lost, που μας τα ζάλισαν με το μυστήριο του νησιού - δηλαδή όχι εμένα, όσους άντεξαν να δουν πέρα από το δεύτερο κύκλο. Μάλλον το κάνει για να διατηρήσει το ενδιαφέρον του κοινού, και να πουλάει βιβλία, αλλά έλεος, ας έγραφε κάτι άλλο πια. Και ο Χάρι Πόττερ έχει 7 βιβλία, αλλά η ιστορία έχει λογική συνέχεια τουλάχιστον.
Θα πάω να διαβάσω την υπόλοιπη ιστορία στη Wikipedia και επιστρέφω στον Tom Robbins. Άστοκαλό!
Last edited:
Θα πρέπει να διαβάσεις και το γιατί και το πώς γράφτηκε έτσι αυτό το βιβλίο...
(Και τι το ψόφησε, για εφτά τέτοια το πηγαίνει...)
(Και τι το ψόφησε, για εφτά τέτοια το πηγαίνει...)
Μα ακριβώς: για εφτά τέτοια! Έλεος. Κατ' αρχάς, έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι είναι ψυχοπαθής. Δημιουργεί ήρωες, ολοκληρωμένους, θέλω να πω, σου λέει τα καλά τους, τα κακά τους, κι εσύ τους συμπαθείς, ταυτίζεσαι με κάποιο τρόπο, και μετά ή τους σφάζει με πολύ gore ή τους σακατεύει, με άλλο τόσο gore. Και δεν το πάει πουθενά. Θέλω να πω, είναι λες και γράφει απλώς για να γράψει από ένα σημείο και μετά.
Α, τώρα έθιξες μείζον και φλέγον ζήτημα. Αυτή ακριβώς η τάση του Martin να σφάζει τους ήρωές του (δηλαδή εκείνους που, σε οποιοδήποτε άλλο βιβλίο φαντασίας, θα ξεπερνούσαν όλα τα εμπόδια και θα νικούσαν όλους τους κακούς) εντυπωσίασε τους αναγνώστες και δημιούργησε τόσους φανατικούς φίλους. Παράλληλα, με πολύ ωραίο και συστηματικό τρόπο, σκιαγράφησε την προϊστορία του κόσμου του - με τους Targaryen, τους Others και τους δράκους που χάθηκαν και ξαναβρέθηκαν. Τα προχώρησε όλα αυτά μέχρι ένα σημείο (ας πούμε στα τρία πρώτα βιβλία), και από τότε η υπόθεση των βιβλίων του κυριολεκτικά σέρνεται. Στο πέμπτο βιβλίο, που το περιμέναμε επί χρόνια με μεγάλη αγωνία, δεν γίνεται απολύτως τίποτα! Πολύ μεγάλη απογοήτευση. Η προσωπική μου θεωρία συνωμοσίας λέει ότι, αφού ο Martin συμφώνησε με το HBO να γυριστεί σε σειρά το Game of Thrones, άρχισε να επιβραδύνει την εξέλιξη στα βιβλία του ώστε κάποια στιγμή να φτάσουν να συμβαδίζουν με την τηλεοπτική σειρά. Έτσι και οι τηλεθεατές δεν θα ξέρουν από πριν το τι θα γίνει, αλλά και ο ίδιος θα μπορεί να γράφει βιβλίο και σενάριο ταυτόχρονα :-D :-D
Σαν να τους σφάζει για να τους σφάξει, ένα πράγμα, για το shock value, δηλαδή.