Ένα θα σας πω: οι ήρωες αναρωτιούνται τι να έχει γίνει ένα νεκρό πτώμα που έχει χαθεί ανεξήγητα.
Καλημέρα, καλημέρα!
Από τα ένθετα έχω να καταθέσω σωρεία μεταφραστικών ατοπημάτων. Τώρα διαβάζω το βιβλίο της Ελευθεροτυπίας του Σαββάτου το οποίο είναι οι περιπέτειες του δικαστή Τι, του Robert van Gulik. Η μετάφραση αυτή τη φορά είναι αχαρακτήριστη. Ένα θα σας πω: οι ήρωες αναρωτιούνται τι να έχει γίνει ένα νεκρό πτώμα που έχει χαθεί ανεξήγητα (γιατί τα ζωντανά πτώματα τα βρίσκεις αμέσως όταν χάνονται).
Χα-χα-χα-χα.
Είδες τι κάνανε ταινίες σαν του Ρομέρο (The night of the living dead); Καταλήξαμε να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρχουν ΚΑΙ ζωντανά πτώματα!
Μας αρέσουν τα λάθη, κακά τα ψέματα. Και αυτά που μας κάνουν να γελάμε και αυτά που μας χτυπούν το καμπανάκι για την πεπονόφλουδα που κινδυνεύουμε να πατήσουμε κι εμείς. Τίτλοι βιβλίων μπορούν (και πρέπει) να υπάρχουν. Ονόματα μεταφραστών όχι, από τη μια γιατί δεν ξέρουμε πάντα ποιος μπορεί να φταίει για την κοτσάνα, από την άλλη γιατί δεν θέλουμε να ξεφωνίσουμε τους ανθρώπους αλλά το φαινόμενο. Όσο οι μεταφραστές σοβαρών βιβλίων και οι υποτιτλιστές παίρνουν τα μισά και το ένα τέταρτο από κάποιον που θα μεταφράσει ένα εγχειρίδιο, εμείς θα φέρνουμε εδώ μέσα τα ζωντανά και τα νεκρά πτώματα που αφήνουν πίσω τους.Και ερχόμαστε στο γνωστό δίλημμα: να κάνω λίστα με τα λάθη και να τα αναρτήσω μαζί με τα ονόματα των μεταφραστών ή να κάνω την πάπια;
(Συνονόματε, όχι μόνο μεγάλωσα τον καιρό των κλαμπ και των μπουάτ, αλλά έμενα και δίπλα στις τελευταίες.)
Λίγο πιο πάνω από το σπίτι μου...Και πού ήταν οι τελευταίες μπουάτ; :)
Όχι, και δεν αμφισβητώ ότι ο ήρωας και το πρόσωπο είναι συχνά η καλύτερη μετάφραση. Αλλά, από την άλλη, μια και πιάσαμε αυτή την κουβέντα, δεν μου αρέσει όταν βλέπω, π.χ., «ο συνταγματάρχης Χ είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες ήρωες της Άγκαθα Κρίστι». Ε, δεν είναι όλοι ήρωες. (Σόρι, δεν έχω καλό παράδειγμα, έχω αφήσει την Άγκαθα από το 1965.)Ναι, αλλά δεν λέμε ότι "ο Ηρακλής Πουαρό είναι ο πιο γνωστός χαρακτήρας της Αγκάθας Κρίστι", λέμε;