Μου συμβαίνει το εξής όταν βλέπω μια ταινία: μου είναι εντελώς αδύνατο να μη διαβάζω τους υποτίτλους, το μάτι μου πάει κατευθείαν εκεί. Όταν βλέπω ορθογραφικά, τυπογραφικά, μαργαριτάρια, και εν γένει καταλάβω από τα πρώτα λεπτά ότι κυριαρχεί η τσαπατσουλιά και η ασχετοσύνη, μου κόβεται το κέφι να δω την ταινία. Όπως θα μου συνέβαινε σε κάθε χώρο όπου θα πήγαινα και θα διαπίστωνα ότι κυριαρχεί τσαπατσουλιά και έλλειψη επαγγελματισμού.
Επίσης, όπως είχα αναφέρει κάπου αλλού, όταν κάθισα να δω στο DVD την ταινία Elizabeth με την Κέιτ Μπλάνσετ, όταν στα πρώτα λεπτά της ταινίας διαπίστωσα ότι είχαν προτιμήσει τον τύπο "Μεγαλειότατη", αντί του γνωστού και συνηθισμένου "Μεγαλειοτάτη", σταμάτησα το DVD και δεν το είδα ποτέ. Δεν λέω ότι δεν ήταν σωστό γραμματικά, απλώς μου ερχόταν περίεργα. Και, βέβαια, αντιλαμβάνομαι ότι όταν εγώ έχω κάνει κάποιες δικές μου επιλογές σε υποτίτλους, που έρχονται σε σύγκρουση με κάτι που έχει συνηθίσει ο τηλεθεατής, μπορεί κάποιος να κάνει το ίδιο για τη δική μου μετάφραση.
Επίσης, όπως είχα αναφέρει κάπου αλλού, όταν κάθισα να δω στο DVD την ταινία Elizabeth με την Κέιτ Μπλάνσετ, όταν στα πρώτα λεπτά της ταινίας διαπίστωσα ότι είχαν προτιμήσει τον τύπο "Μεγαλειότατη", αντί του γνωστού και συνηθισμένου "Μεγαλειοτάτη", σταμάτησα το DVD και δεν το είδα ποτέ. Δεν λέω ότι δεν ήταν σωστό γραμματικά, απλώς μου ερχόταν περίεργα. Και, βέβαια, αντιλαμβάνομαι ότι όταν εγώ έχω κάνει κάποιες δικές μου επιλογές σε υποτίτλους, που έρχονται σε σύγκρουση με κάτι που έχει συνηθίσει ο τηλεθεατής, μπορεί κάποιος να κάνει το ίδιο για τη δική μου μετάφραση.