Καλημέρα. Τρία σημεία: Πρώτον, πώς δεν είχα μπροστά μου το περικείμενο; Έχω διαβάσει από παλιά ολόκληρο το άρθρο του Ίγκλετον για το βιβλίο του Ντόκινς. Είχε δημοσιευτεί στην
London Review of Books και βρίσκεται
εδώ. Πρέπει να το είχε εντοπίσει ο agezerlis.
Σημείο δεύτερον: Η απόδοση του
come up with. Σκαρφίζονται, επινοούν, διατυπώνουν και όλα τα συνώνυμα. Δεν έχει τόση σημασία. Σημασία έχει η καρικατούρα, ότι οι αθεϊστές πιάνουν να περιγράψουν τη θρησκευτική πίστη και καταλήγουν σε μια καρικατούρα την οποία και μας σερβίρουν. Το
φιλοτεχνώ είναι ένα ρήμα που συνδυάζεται με την καρικατούρα, ακόμα κι αν είναι κακότεχνη η καρικατούρα. Δείχνει όμως δουλειά. Δεν είναι εξίσου καλό το απλό
επινοώ. Ακόμα κι ένα σκέτο
φτιάχνουν είναι καλύτερο από το
επινοούν. (Αλλά μπορεί να ’ναι και προσωπικά γούστα αυτά.)
Σημείο τρίτον: Δεν συμφωνώ με τα «ακόμα κι ένας πρωτοετής φοιτητής θεολογίας θα τις έβλεπε με απέχθεια/αποστροφή/αποτροπιασμό/αηδία/βδελυγμία». Κάπως πρέπει να βγει ότι ακόμα κι ένας πρωτοετής
θα καταλάβαινε πόσο χοντροκομμένες είναι και θα αντιδρούσε. Έχει σημασία να μπει η έννοια τού
καταλάβαινε. Αυτό που λέει ο Ίγκλετον είναι ότι οι θεωρίες του Ντόκινς μπορεί να ξεγελάνε τους ομοϊδεάτες του ή τον μη ενημερωμένο αναγνώστη, αλλά ο θεολόγος, ακόμα κι ο πρωτοετής, καταλαβαίνει ότι ο Ντόκινς δεν έχει εντρυφήσει στα κείμενα των θεολόγων. Και αραδιάζει: «What, one wonders, are Dawkins’s views on the epistemological differences between Aquinas and Duns Scotus? Has he read Eriugena on subjectivity, Rahner on grace or Moltmann on hope? Has he even heard of them?»
Σαν υποσημείωση να πω ότι δεν συμφωνώ με τον Ίγκλετον, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.