Το "άρχισα να χτυπιέμαι" και το "έβαλα τις τσιρίδες" νομίζω ότι ταιριάζουν με εικόνα κακομαθημένου τρίχρονου. Το "μουλάρωσα" στο συγκεκριμένο κόντεξτ που έχω δεν ταιριάζει, επειδή περιγράφει κρίση με φωνές και ουρλιαχτά.
Σας ευχαριστώ όλους για την ταχύτατη ανταπόκριση :)
Σας ευχαριστώ όλους για την ταχύτατη ανταπόκριση :)
Να μεταφέρω μέρος από τις εμπειρίες μιας μητέρας στο φόρουμ των γονιών:
Να πω κι εγώ τις πικρές εμπειρίες μου περί διαπαιδαγώγησης...
Όταν την πιάνει κρίση υστερίας τη μικρή, αρχίζει να σκούζει προειδοποιητικά (λέμε τότε ότι απογειώνεται το αεροπλάνο ή απλώνει το ζωνάρι για καβγά!) και στη συνέχεια με ή χωρίς αφορμή (ό,τι και να της πω δηλαδή ήρεμα ή θυμωμένα) αρχίζει να ουρλιάζει στη διαπασών, πέφτει κάτω, αρχίζει να χτυπιέται κι είτε παίρνει μαξιλάρι και αρχίζει να χτυπάει το κεφάλι της είτε πάει στις γωνίες του καναπέ και κοπανιέται. Ευτυχώς είναι μαλακός ο καναπές!!! Παλιότερα ήταν χειρότερο αφού χτυπούσε εν ψυχρώ το κεφάλι της στο πάτωμα και ήταν όλο μελανιές.
[...] τη ρωτούσα τι θέλει ή τι έχει, αν θύμωσε, αν κουράστηκε, αν βαρέθηκε κι όταν άρχιζε την ... παράσταση την άφηνα να τσιρίζει, πηγαίνοντας πιο πέρα, ασχολούμενη με κάποια δουλειά και κοιτάζοντάς την πότε πότε χωρίς θυμό αλλά ερωτηματικά. Είχα διαβάσει και σε ένα βιβλίο ότι αν φύγεις από το δωμάτιο της αφαιρείς την προσοχή και χωρίς ... ακροατήριο η παράσταση σταματάει. Ωστόσο η μικρή συνεχίζει ακάθεκτη.
Όλο αυτό το βιολί κρατάει συνήθως δέκα λεπτά με τέταρτο. Κάποιες φορές επιχείρησα να την κρατήσω αγκαλιά και όχι μόνο έφαγα κεφαλιές και κουτουλιές και όλα τα ... καλά, αλλά αγρίευε χειρότερα γιατί προσπαθούσε να ξεφύγει!!
Παρατήρησα ότι πιο τακτικά την πιάνει όταν αρχίζει να νυστάζει το μεσημέρι και αφού ξυπνήσει (δεν υπάρχει περίπτωση να μην κοιμηθεί το μεσημέρι, καθώς δεν αντέχει από την υπερδραστηριότητα που έχει). Έφτασα να χρονομετρώ τις τσιρίδες και στα επτά λεπτά πήγαινα κοντά της και της έλεγα "αγκαλίτσα;". Αν αντιδρούσε ερχόταν και καθόταν αγκαλιά αν όχι, συνέχιζε να χτυπιέται.
[η συνέχεια εκεί]
Να πω κι εγώ τις πικρές εμπειρίες μου περί διαπαιδαγώγησης...
Όταν την πιάνει κρίση υστερίας τη μικρή, αρχίζει να σκούζει προειδοποιητικά (λέμε τότε ότι απογειώνεται το αεροπλάνο ή απλώνει το ζωνάρι για καβγά!) και στη συνέχεια με ή χωρίς αφορμή (ό,τι και να της πω δηλαδή ήρεμα ή θυμωμένα) αρχίζει να ουρλιάζει στη διαπασών, πέφτει κάτω, αρχίζει να χτυπιέται κι είτε παίρνει μαξιλάρι και αρχίζει να χτυπάει το κεφάλι της είτε πάει στις γωνίες του καναπέ και κοπανιέται. Ευτυχώς είναι μαλακός ο καναπές!!! Παλιότερα ήταν χειρότερο αφού χτυπούσε εν ψυχρώ το κεφάλι της στο πάτωμα και ήταν όλο μελανιές.
[...] τη ρωτούσα τι θέλει ή τι έχει, αν θύμωσε, αν κουράστηκε, αν βαρέθηκε κι όταν άρχιζε την ... παράσταση την άφηνα να τσιρίζει, πηγαίνοντας πιο πέρα, ασχολούμενη με κάποια δουλειά και κοιτάζοντάς την πότε πότε χωρίς θυμό αλλά ερωτηματικά. Είχα διαβάσει και σε ένα βιβλίο ότι αν φύγεις από το δωμάτιο της αφαιρείς την προσοχή και χωρίς ... ακροατήριο η παράσταση σταματάει. Ωστόσο η μικρή συνεχίζει ακάθεκτη.
Όλο αυτό το βιολί κρατάει συνήθως δέκα λεπτά με τέταρτο. Κάποιες φορές επιχείρησα να την κρατήσω αγκαλιά και όχι μόνο έφαγα κεφαλιές και κουτουλιές και όλα τα ... καλά, αλλά αγρίευε χειρότερα γιατί προσπαθούσε να ξεφύγει!!
Παρατήρησα ότι πιο τακτικά την πιάνει όταν αρχίζει να νυστάζει το μεσημέρι και αφού ξυπνήσει (δεν υπάρχει περίπτωση να μην κοιμηθεί το μεσημέρι, καθώς δεν αντέχει από την υπερδραστηριότητα που έχει). Έφτασα να χρονομετρώ τις τσιρίδες και στα επτά λεπτά πήγαινα κοντά της και της έλεγα "αγκαλίτσα;". Αν αντιδρούσε ερχόταν και καθόταν αγκαλιά αν όχι, συνέχιζε να χτυπιέται.
[η συνέχεια εκεί]
Δεν πρέπει να δημοσιεύουμε τέτοια εδώ, έχουμε και κορίτσια σε ηλικία γάμου, θα πάθουν πανικό. Κι έχουμε και το δημογραφικό πρόβλημα...Θεός φυλάξοι!
Ταλαντεύομαι ανάμεσα στη στείρωση και τον ασκητισμό τωρα που το διάβασα. :s
Πρόσεξε μόνο μην μπερδέψεις την tantra με τα tantrums.
Χωρίς να θέλω να σ' απογοητεύσω, πολλά είναι έτσι!
Ο Νίκελ είχε ανεβάσει ένα άκρως διδακτικό βιντεάκι εδώ, για ρίξε μια ματιά!
Να σας διαβεβαιώσω ότι οι κρίσεις υστερίας στα μικρά κορίτσια προς τη μητέρα τους, αυτό ακριβώς δηλαδή που καλείται tantrum (throw a ~) στην αγγλική βιβλιογραφία, αποτελούν σύνηθες φαινόμενο. Πέραν του συνδέσμου του nickel, δείτε εδώ: http://www.in.gr/Reviews/placeholder.asp?lngReviewID=38464&lngChapterID=49811&lngItemID=61623 (Αν και εκπλήσσομαι που εκπλήσσεστε οι κυρίες — είναι συνηθέστατο και αναφέρεται συχνά σε βιβλία, αρθρογραφία κλπ.)
Θεός φυλάξοι!
Του σκαρώνεις όμως ένα αδερφάκι, και πάνε όλα αυτά περίπατο, γιατί ξέρει ότι έχει χάσει οριστικά και αμετάκλητα το παιχνίδι. (Ναι, όλα αυτά συμβαίνουν πράγματι στα μοναχοπαίδια -- μετά πλακώνονται με το αδέρφι τους)
Σατανικό σχέδιο, όχι παίζουμε...
Σατανικό σχέδιο, όχι παίζουμε...
Είμαι ένας σατανικός κόμης... Πώς τα πήραμε τα γαλόνια, άλλωστε.