Μου σύστησαν αυτό το άρθρο στον Γκάρντιαν (δεν έχω προλάβει να το διαβάσω ακόμη, είναι και μπόλικο): Why Isis fights
Γιατί οι οικογένειές τους είναι μάλλον αυτό που θα λέγαμε δυσλειτουργικές.
Κάπως δύσκολο να γεννηθούν τα αγνά αισθήματα σε ένα περιβάλλον βίας και επιβολής. Οι σύντροφοι με αγνά αισθήματα συνήθως προϋποθέτουν ισοτιμία (ανάμεσα στα φύλα ή στους οικογενειακούς ρόλους).
Γιατί δεν πάνε στο σχολείο.
Κοντολογίς, όλα θα ήταν καλύτερα σε αυτό τον κόσμο αν ... Αν γινόταν πραγματικότητα ένα σύνθημα που ακούστηκε πριν από μισόν αιώνα:
... και που κατά σύμπτωση αρχίζει με τις πρώτες νότες της Μασσαλιώτιδας.
Last edited:
SBE
¥
Εάριε, απλοϊκά μου φαίνονται αυτά. Λέει π.χ. το άρθρο του δόχτορα ότι ένας από τους μαχόμενους έχει τέσσερεις γυναίκες και δέκα παιδιά. Άσε τις γυναίκες. Ούτε ένα από τα δέκα παιδιά δεν τον αγαπάει αρκετά ώστε να αισθάνεται ότι κάνει κάτι χρήσιμο στη ζωή του, πιο χρήσιμο από το να πάρει το όπλο και να σκοτώνει;
Φέισμπουκ και Γιουτιούμπ, οι Γκαίμπελς του Ισλαμικού Κράτους
Του Niko Ago
Ο Νikolas Henin, Γάλλος δημοσιογράφος, υπήρξε για δέκα μήνες όμηρος των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» στη Συρία. Συγκεκριμένα στην Ράκα (Al Raqqah), μια πολύ όμορφη πόλη στη Βόρεια Συρία, που αποτελεί την ανεπίσημη «πρωτεύουσα» του Χαλιφάτου που θέλουν να εγκαταστήσουν οι παρανοϊκοί. Μαζί του ήταν και οι Pierre Torrès, Didier François και Edouard Elias. Οι τέσσερις συνελήφθησαν στις 22 Ιουνίου 2013 και αφέθηκαν ελεύθεροι στις 18 Απριλίου του 2014. Στην ίδια ομάδα κρατουμένων ήταν μεταξύ άλλων και ο Αμερικανός δημοσιογράφος James Foley, ο οποίος αποκεφαλίστηκε από το Ισλαμικό Κράτος.
Ο Henin μετά την απελευθέρωσή του έγραψε το βιβλίο Jihad Academy, στο οποίο, εκτός των ημερών που πέρασε ως όμηρός τους, περιγράφει και το πώς λειτουργούν γενικά, πώς ανα-παράγουν την προπαγάνδα τους, τι άνθρωποι είναι στην καθημερινότητά τους οι τζιχαντιστές. Δέκα μήνες μαζί τους για έναν πολεμικό ανταποκριτή όπως ο Henin δίχως άλλο είναι ένα μεγάλο εφόδιο για να μάθουμε. Καλεσμένος στην εκπομπή «Skavlan», το υψηλού κύρους τοκ σόου του δημοσιογράφου Fredrik Skavlan, το οποίο μεταδίδεται ταυτόχρονα σε Νορβηγία και Σουηδία από τις κρατικές τηλεοράσεις αμφοτέρων των σκανδιναβικών χωρών, ο Henin ήταν αποκαλυπτικός και έθεσε ζητήματα που δεν μπορεί παρά να προβληματίζουν σφόδρα.
Ως «παιδαριώδεις και ανόητους» τους περιέγραψε αρχικά στην ερώτηση «με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε;» «Είναι στην πλειονότητά τους αποτυχημένα παιδιά», είπε. «Που έχουν μεγαλώσει με απογευματινές εκπομπές της δικής μας (σ.σ.: της Δύσης) τηλεόρασης. Η συμμετοχή τους στο Ισλαμικό κράτος είναι η εξιλέωσή τους. Θέλουν να γίνουν «κάτι» μέσω αυτού. Γνώρισα στη διάρκεια της ομηρίας μου τον Mehdi Nemmouche, τον 29χρονο που κατηγορήθηκε για την τρομοκρατική επίθεση στο Εβραϊκό Μουσείο τον Μάιο του 2014. Αφελής και ανόητος. Μου μιλούσε επί ώρες και μέρες για εκπομπές της γαλλικής τηλεόρασης με βίαιους ήρωες. Πιστεύω τελικά πως το ταξίδι του στη Συρία ήταν για να αποκτήσει δική του εκπομπή και να παριστάνει τον βίαιο ήρωα».
«Είναι ανόητοι», είπε, «και ως τέτοιοι, σκληροί χωρίς όρια. Αυτό που βασικά τους τρέφει είναι να μιλάει ο κόσμος γι’ αυτούς. Είναι ερωτευμένοι με τη δημοσιότητα. Και θα κάνουν τα πάντα για να τη διατηρήσουν. Και όχι, αντίθετα με όσα πιστεύει ο κόσμος, δεν έχουν καμία σχέση με το Ισλάμ. Γνώρισα πολλούς πρώην χριστιανούς, ακόμα και Εβραίο. Η ριζοσπαστικοποίησή τους έχει γίνει «μέσα στα πόδια» μας. Σε κράτη της Ευρώπης. Της Δύσης και του Βορρά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο γι’ αυτούς από το να τους αποκαλούμε ισλαμιστές και τρομοκράτες. Αυτό ακριβώς θέλουν. Και τους βομβαρδισμούς. Τους γουστάρουν. Ξέρουν ότι κάθε βόμβα που αστοχεί μεταφράζεται σε περισσότερα μέλη από τους απογοητευμένους και εξοργισμένους ανθρώπους στη Συρία και στο Ιράκ».
Αλλά ως μεγαλύτερο όπλο τους ο Henin δεν υπέδειξε ούτε τα πολλά λεφτά από το πετρέλαιο, ούτε την αγριάδα και την αφέλεια. «Τα κοινωνικά δίκτυα είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχός τους», είπε. «Έχουν προσλάβει, πληρώνοντας τεράστια ποσά, επαγγελματίες των νέων μέσων. Ο βασικός δημιουργός των βίντεο, που μοιράζουν με τόση μαεστρία και επαγγελματισμό, είναι Ευρωπαίος. Εκεί δεν χρειάζονται οι ανόητοι. Πληρώνουν αδρά για να έχουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Και η φρίκη που παράγουν μέσω Φέισμπουκ και Γιουτιούμπ φτάνει στον υπολογιστή κάθε ανθρώπου. Έχουν καταφέρει κάτι αδιανόητο: να τρομοκρατούν την ανθρωπότητα με μεγαλύτερους συμμάχους αυτό που θεωρείται η σύγχρονη επανάστασή της. Το Ίντερνετ. Αλλά βασικά τα «παιδιά» του, το Φέισμπουκ και Γιουτιούμπ».
«Τηρουμένων των αναλογιών θεωρώ πως τα κοινωνικά δίκτυα λειτουργούν γι’ αυτούς όπως ο Γκαίμπελς για τον Χίτλερ. Υπάρχει λύση σε αυτό; τίθεται το ερώτημα. Δύσκολη η απάντηση. Η δαιμονοποίηση των κοινωνικών δικτύων θα ήταν εύκολη, αλλά δεν θα απέφερε κάποιο κέρδος. Όχι άμεσο και όχι για εμάς. Ίσως μάλιστα να ήταν μία ακόμα νίκη τους».
«Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό», είχε πει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Επιβεβαιώνεται πλήρως.
Του Niko Ago
Ο Νikolas Henin, Γάλλος δημοσιογράφος, υπήρξε για δέκα μήνες όμηρος των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» στη Συρία. Συγκεκριμένα στην Ράκα (Al Raqqah), μια πολύ όμορφη πόλη στη Βόρεια Συρία, που αποτελεί την ανεπίσημη «πρωτεύουσα» του Χαλιφάτου που θέλουν να εγκαταστήσουν οι παρανοϊκοί. Μαζί του ήταν και οι Pierre Torrès, Didier François και Edouard Elias. Οι τέσσερις συνελήφθησαν στις 22 Ιουνίου 2013 και αφέθηκαν ελεύθεροι στις 18 Απριλίου του 2014. Στην ίδια ομάδα κρατουμένων ήταν μεταξύ άλλων και ο Αμερικανός δημοσιογράφος James Foley, ο οποίος αποκεφαλίστηκε από το Ισλαμικό Κράτος.
Ο Henin μετά την απελευθέρωσή του έγραψε το βιβλίο Jihad Academy, στο οποίο, εκτός των ημερών που πέρασε ως όμηρός τους, περιγράφει και το πώς λειτουργούν γενικά, πώς ανα-παράγουν την προπαγάνδα τους, τι άνθρωποι είναι στην καθημερινότητά τους οι τζιχαντιστές. Δέκα μήνες μαζί τους για έναν πολεμικό ανταποκριτή όπως ο Henin δίχως άλλο είναι ένα μεγάλο εφόδιο για να μάθουμε. Καλεσμένος στην εκπομπή «Skavlan», το υψηλού κύρους τοκ σόου του δημοσιογράφου Fredrik Skavlan, το οποίο μεταδίδεται ταυτόχρονα σε Νορβηγία και Σουηδία από τις κρατικές τηλεοράσεις αμφοτέρων των σκανδιναβικών χωρών, ο Henin ήταν αποκαλυπτικός και έθεσε ζητήματα που δεν μπορεί παρά να προβληματίζουν σφόδρα.
Ως «παιδαριώδεις και ανόητους» τους περιέγραψε αρχικά στην ερώτηση «με τι ανθρώπους έχουμε να κάνουμε;» «Είναι στην πλειονότητά τους αποτυχημένα παιδιά», είπε. «Που έχουν μεγαλώσει με απογευματινές εκπομπές της δικής μας (σ.σ.: της Δύσης) τηλεόρασης. Η συμμετοχή τους στο Ισλαμικό κράτος είναι η εξιλέωσή τους. Θέλουν να γίνουν «κάτι» μέσω αυτού. Γνώρισα στη διάρκεια της ομηρίας μου τον Mehdi Nemmouche, τον 29χρονο που κατηγορήθηκε για την τρομοκρατική επίθεση στο Εβραϊκό Μουσείο τον Μάιο του 2014. Αφελής και ανόητος. Μου μιλούσε επί ώρες και μέρες για εκπομπές της γαλλικής τηλεόρασης με βίαιους ήρωες. Πιστεύω τελικά πως το ταξίδι του στη Συρία ήταν για να αποκτήσει δική του εκπομπή και να παριστάνει τον βίαιο ήρωα».
«Είναι ανόητοι», είπε, «και ως τέτοιοι, σκληροί χωρίς όρια. Αυτό που βασικά τους τρέφει είναι να μιλάει ο κόσμος γι’ αυτούς. Είναι ερωτευμένοι με τη δημοσιότητα. Και θα κάνουν τα πάντα για να τη διατηρήσουν. Και όχι, αντίθετα με όσα πιστεύει ο κόσμος, δεν έχουν καμία σχέση με το Ισλάμ. Γνώρισα πολλούς πρώην χριστιανούς, ακόμα και Εβραίο. Η ριζοσπαστικοποίησή τους έχει γίνει «μέσα στα πόδια» μας. Σε κράτη της Ευρώπης. Της Δύσης και του Βορρά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο γι’ αυτούς από το να τους αποκαλούμε ισλαμιστές και τρομοκράτες. Αυτό ακριβώς θέλουν. Και τους βομβαρδισμούς. Τους γουστάρουν. Ξέρουν ότι κάθε βόμβα που αστοχεί μεταφράζεται σε περισσότερα μέλη από τους απογοητευμένους και εξοργισμένους ανθρώπους στη Συρία και στο Ιράκ».
Αλλά ως μεγαλύτερο όπλο τους ο Henin δεν υπέδειξε ούτε τα πολλά λεφτά από το πετρέλαιο, ούτε την αγριάδα και την αφέλεια. «Τα κοινωνικά δίκτυα είναι ο μεγαλύτερος σύμμαχός τους», είπε. «Έχουν προσλάβει, πληρώνοντας τεράστια ποσά, επαγγελματίες των νέων μέσων. Ο βασικός δημιουργός των βίντεο, που μοιράζουν με τόση μαεστρία και επαγγελματισμό, είναι Ευρωπαίος. Εκεί δεν χρειάζονται οι ανόητοι. Πληρώνουν αδρά για να έχουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Και η φρίκη που παράγουν μέσω Φέισμπουκ και Γιουτιούμπ φτάνει στον υπολογιστή κάθε ανθρώπου. Έχουν καταφέρει κάτι αδιανόητο: να τρομοκρατούν την ανθρωπότητα με μεγαλύτερους συμμάχους αυτό που θεωρείται η σύγχρονη επανάστασή της. Το Ίντερνετ. Αλλά βασικά τα «παιδιά» του, το Φέισμπουκ και Γιουτιούμπ».
«Τηρουμένων των αναλογιών θεωρώ πως τα κοινωνικά δίκτυα λειτουργούν γι’ αυτούς όπως ο Γκαίμπελς για τον Χίτλερ. Υπάρχει λύση σε αυτό; τίθεται το ερώτημα. Δύσκολη η απάντηση. Η δαιμονοποίηση των κοινωνικών δικτύων θα ήταν εύκολη, αλλά δεν θα απέφερε κάποιο κέρδος. Όχι άμεσο και όχι για εμάς. Ίσως μάλιστα να ήταν μία ακόμα νίκη τους».
«Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. H σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό», είχε πει ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Επιβεβαιώνεται πλήρως.
Προβληματίστηκα πολύ πάνω σε αυτή τη δήλωση.
Ίσως είναι θέμα ορολογίας, θέμα λεξιλογίου ή όπως θέλετε πείτε το, αλλά δεν μπορώ να συμφωνήσω. Η έννοια της αγάπης είναι οπωσδήποτε αρκετά ρευστή, όπως όλες οι αφηρημένες έννοιες, δεν νομίζω όμως ότι ταιριάζει εδώ παρ' ολ' αυτά.
Κάποιος να τους επικροτεί, ίσως. Κάποιος να τους έχει ανάγκη, πολύ πιθανόν. Κάποιος που να τους κάνει να νιώθουν χρήσιμοι, αναγκαίοι, επιτυχημένοι. Κάποια πατρική μορφή που τους δίνει ένα πρότυπο στο οποίο αν ανταποκριθούν νιώθουν αποδεκτοί, "καλοί", "σωστοί", ασφαλείς, περήφανοι. Και μάλιστα χωρίς να χρειαστεί να βιώσουν την υπαρξιακή αγωνία της προσωπικής εσωτερικής αναζήτησης για νόημα, για αξίες, για στόχους. Αβασάνιστα, που λένε και οι μικρές αγγελίες.
Δεν νομίζω ότι το αναλύω υπερβολικά, μάλλον το υπεραπλουστεύω. Οπωσδήποτε όμως ο κύριος που μιλά για "αγάπη" το απλουστεύει ακόμη περισσότερο και κατά τη γνώμη μου πέφτει κι έξω.
rogne
¥
Τα παραπάνω μού φαίνονται πολύ πιο σημαντικά απ' τα social media. "Γκαίμπελς" δεν θα γίνουν ποτέ τα μέσα (αυτά ή άλλα), εκτός αν θεωρεί κανείς "Γκαίμπελς" και το ραδιόφωνο του... Γκαίμπελς ή, ξέρω 'γω, Πολτεργκάιστ την τηλεόραση.
SBE
¥
Ένα ακόμα άρθρο, συγγραφέα με αραβικό όνομα, περί του γιατί σηκώνεται κάποιος να πάει να πολεμήσει. Έχω κάποιες επιφυλάξεις με κάποια από αυτά που λέει,
Anyone who thinks Westerners are flocking to Isil because of the Iraq war is a fantasist
Αποσπάσματα:
Radicalisation is a complex phenomenon. There are as many reasons for radicalisation as there are radicalised young Muslims. Each one of them has their own story with a complex mix of reasons, more or less rational, for why they have come to have the radical world view. Nonetheless, we can also observe some strong patterns amongst those radicalised emerging from the increasing body of interdisciplinary research on radicalisation.
For example, most come from unsafe, unstable social environments and have histories of petty crime, as well as drink and drugs problems. It is also notable that this tendency is especially acute amongst white Western converts. They may feel that their lives lack direction, but also feel disempowered and disenfranchised. They feel that they are not in control of their own destinies.
What an organisation like Isil offers them is instant reception. And moreover, a purpose. A direction in life. You can be an unemployed petty drug dealer one day but if you take a flight to Turkey and cross the border into Syria you are instantly transformed into a warrior of God.
Recruits get guaranteed salvation in the afterlife, but also, the opportunity to establish political utopia on Earth. Something that has not been on offer anywhere in the world since the collapse of communism. They get all that and they get free reign to vent their pent up aggression and their sexual frustration – and the research shows that the recruits have plenty of both. Where else can you get a sense of belonging, a purpose of building paradise on Earth, an opportunity to kill bad guys and sexually enslave as many of “their women” as you can get your hands on? Coming from cultures like ours that glorify sexual prowess, violence, and political utopianism, is it any wonder that so many are seduced by what Isil is promising them?
Το απόσπασμα που κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει. Όχι και τόσο μακρινό.
Isil and its jihadist ideology uniquely exploit and amplify these underlying conflicts and offer the conspiracy theory solution: none of this is your fault. There is a big villain far away who has engineered all your problems. You are good people, and all of this will be magically fixed if we go now and kill the bad people. Who are the bad people? Don’t worry about it, we’ll show you when we get to the battlefront. In psychiatry, we call these denial and displacement respectively. In the real world, we have to call this the instrumentalisation of religion for an ideology of death – and a real tragedy.
Anyone who thinks Westerners are flocking to Isil because of the Iraq war is a fantasist
Αποσπάσματα:
Radicalisation is a complex phenomenon. There are as many reasons for radicalisation as there are radicalised young Muslims. Each one of them has their own story with a complex mix of reasons, more or less rational, for why they have come to have the radical world view. Nonetheless, we can also observe some strong patterns amongst those radicalised emerging from the increasing body of interdisciplinary research on radicalisation.
For example, most come from unsafe, unstable social environments and have histories of petty crime, as well as drink and drugs problems. It is also notable that this tendency is especially acute amongst white Western converts. They may feel that their lives lack direction, but also feel disempowered and disenfranchised. They feel that they are not in control of their own destinies.
What an organisation like Isil offers them is instant reception. And moreover, a purpose. A direction in life. You can be an unemployed petty drug dealer one day but if you take a flight to Turkey and cross the border into Syria you are instantly transformed into a warrior of God.
Recruits get guaranteed salvation in the afterlife, but also, the opportunity to establish political utopia on Earth. Something that has not been on offer anywhere in the world since the collapse of communism. They get all that and they get free reign to vent their pent up aggression and their sexual frustration – and the research shows that the recruits have plenty of both. Where else can you get a sense of belonging, a purpose of building paradise on Earth, an opportunity to kill bad guys and sexually enslave as many of “their women” as you can get your hands on? Coming from cultures like ours that glorify sexual prowess, violence, and political utopianism, is it any wonder that so many are seduced by what Isil is promising them?
Το απόσπασμα που κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει. Όχι και τόσο μακρινό.
Isil and its jihadist ideology uniquely exploit and amplify these underlying conflicts and offer the conspiracy theory solution: none of this is your fault. There is a big villain far away who has engineered all your problems. You are good people, and all of this will be magically fixed if we go now and kill the bad people. Who are the bad people? Don’t worry about it, we’ll show you when we get to the battlefront. In psychiatry, we call these denial and displacement respectively. In the real world, we have to call this the instrumentalisation of religion for an ideology of death – and a real tragedy.
SBE
¥
Οι επιφυλάξεις μου ήταν γιατί, αν έγραφε κάποιος με μη αραβικό όνομα αυτό που λέει το άρθρο σε δυο-τρία σημεία, το οποίο περιληπτικα είναι: «ποιά αποικιοκρατία; το κεφάλι σας το κλούβιο φταίει για τα προβλήματά σας», θα διαμαρτύρονταν πρώτοι οι πρώην αποικιοκράτες για την έλλειψη πολιτικής ορθότητας.