Όπως βλέπεις, δεν υπάρχει αρκετή ενδοεξωεμπέδωση...
outsourcing = εξωπορισμός, εξωτερική ανάθεση
Ο αρχικός δικός μου προβληματισμός είναι κατά πόσο, ακόμα κι αν το outsourcing είναι για κάποιους Αγγλοσάξονες συνώνυμο με το subcontracting, οι δύο όροι ήταν, είναι και θα είναι συνώνυμοι για όλους. Αν κρίνουν κάποιοι εδώ σκόπιμο να έχουν και στα ελληνικά όρους που να παρακολουθούν τη διαφορά στα αγγλικά, ας τους καταγράφουμε. Έτσι κι αλλιώς, ο συγχρονισμός (syncing) των ορολογιών δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε γίνεται με κανόνες μόνο.
Με την ευκαιρία, να παραπέμψω και σ' αυτό το σημείωμα του Θέμη στο offshoring:
http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?8833-offshoring&p=105760&viewfull=1#post105760
Οι υποκατασκευαστές είναι η απόδοση για το outsourcees, υποθέτω.
http://lexilogia.gr/forum/showthread.php?8833-offshoring&p=105760&viewfull=1#post105760
Οι υποκατασκευαστές είναι η απόδοση για το outsourcees, υποθέτω.
Αυτή η υπόθεσή σου πού βασίζεται;
Έχουμε τους (υπ)εργολάβους για τους subcontractors, ενώ το outsourcee είναι ορφανό...
Μπορεί να μεταφράζει και ένα σκέτο suppliers. Πάντως οι εξωποριζόμενοι είναι για τους outsourcers — διότι αποθετικό ρήμα, μπλαμπλαμπλα, αν και μπορούμε να το κάνουμε μπαλάκι σαν τους εκμεταλλευόμενους, που, αν δεν ξέρεις συμφραζόμενα, δεν ξέρεις τι σημαίνει. Ζητώ στο γκουγκλ "οι εκμεταλλευόμενοι" και ιδού τα πρώτα τρία ευρήματα:
Προφανώς οι εκμεταλλευόμενοι (3) δεν έχουν κέντρα διασκέδασης.
- Οι εκμεταλλευτές και οι εκμεταλλευόμενοι
- Οι εκμεταλλευόμενοι κέντρα διασκέδασης (πολυτελείας κ.λπ.) έχουν υποχρέωση να εκδίδουν θεωρημένους διπλότυπους λογαριασμούς
- Οι εκμεταλλευόμενοι καλούνται γι' άλλη μια φορά σε αλληλοσφαγή για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών κυρίων τους
Προφανώς οι εκμεταλλευόμενοι (3) δεν έχουν κέντρα διασκέδασης.
Καλησπέρα. Έχω ένα κείμενο που μιλάει για IT outsourcing. Έχω την εξής απορία. Στο κείμενό μου, οι outsourcers είναι οι εταιρείες που παρέχουν υπηρεσίες outsourcing, δηλαδή οι εργολάβοι της εξωτερικής ανάθεσης, και όχι η εταιρεία που αναθέτει (μεταβιβάζει) επιχειρηματική διαδικασία σε τρίτους. Βλέπω και στο νέτι ότι η χρήση αυτή είναι η επικρατέστερη. Στο ποστ όμως του Νίκελ, αν καταλαβαίνω σωστά -συγχωρήστε με, είναι κι η ώρα περίεργη, οι outsourcers είναι αυτοί που λαμβάνουν τέτοιες υπηρεσίες (δηλ. η αναθέτουσα εταιρεία). Υπάρχει συγχυση στη χρήση; (ή σύγχυση στο μυαλό μου;
)Και τελικά πώς αποδίδονται; Στο κείμενό μου τους έχω μαζί με τους providers, πχ. ως εξής:
outsourcers/providers need to expand their portfolio
Σας ευχαριστώ πολύ, πολύ, μα πολύ!
Σιγά μην περιμένεις από τους αγγλόφωνους να μιλήσουν σωστά αυτή τη δύσκολη γλώσσα. Με τη σημασία του προμηθευτή και του εργολάβου χρησιμοποιούν όπως βλέπω τώρα το outsourcer, αν και θα έπρεπε να είναι η εταιρεία που δίνει δουλειά σε άλλους αφού αυτή είναι η ενεργητική σημασία του ρήματος.
Μπράβο. Μπερδεύτηκα κι εγώ, το κοίταζ' από ΄δω, το κοίταζ' από 'κει, πού να βγάλεις άκρη. Και πώς τους λέμε; Εργολάβους (της) εξωτερικής ανάθεσης;
...
Πλάκα πλάκα, the outsourcee slowly becomes the outsourcer, κι άλλα 27.700 ευρήματα του outsourcee σε σχετικά συμφραζόμενα.
Επειδή όμως τα οικονομικά τα βλέπω στανικά (και σατανικά), αφήνω στους αρμόδιους τη διαλογή και την κρίση.
Όπα, το γράφει παραπάνω, άσε που είμαστε στο En > El. Καλά να πάθω, αφού φυτρώνω εκεί που δε με σπέρνουν.
Πλάκα πλάκα, the outsourcee slowly becomes the outsourcer, κι άλλα 27.700 ευρήματα του outsourcee σε σχετικά συμφραζόμενα.
Επειδή όμως τα οικονομικά τα βλέπω στανικά (και σατανικά), αφήνω στους αρμόδιους τη διαλογή και την κρίση.
Όπα, το γράφει παραπάνω, άσε που είμαστε στο En > El. Καλά να πάθω, αφού φυτρώνω εκεί που δε με σπέρνουν.
Ιδού και λίγο κείμενο ΕΕ:
When supplying exempt services, these industries are not required to charge tax on such supplies but are also generally unable to recover the VAT they pay on the goods and services acquired for their businesses. This non-recoverable tax is a significant source of revenue to the tax administrations of the Member States. It is also one which automatically increases as financial and insurance institutions increase their use of specialist third party service providers (outsourcers) or consolidate their operations on across-border basis (such as through shared cost centres).
Κατά την παροχή απαλλασσόμενων υπηρεσιών, οι κλάδοι αυτοί, αφενός μεν, δεν υποχρεούνται να χρεώνουν φόρο για τις υπηρεσίες αυτές, αφετέρου όμως, δεν είναι σε θέση να ανακτήσουν τον ΦΠΑ που έχουν καταβάλει για τα αγαθά και τις υπηρεσίες που απέκτησαν για τις δραστηριότητές τους. Ο μη ανακτήσιμος αυτός φόρος αποτελεί σημαντική πηγή εσόδων για τις φορολογικές διοικήσεις των κρατών μελών. Αποτελεί επίσης πηγή εσόδων που αυξάνονται αυτόματα καθώς οι χρηματοπιστωτικοί και ασφαλιστικοί οργανισμοί κάνουν αυξημένη χρήση ειδικευμένων τρίτων παρόχων υπηρεσιών (εργολήπτες) ή ενοποιούν τις δραστηριότητές τους σε διασυνοριακή βάση (π.χ. με τη σύσταση κέντρων αναδιανομής του κόστους).
http://eur-lex.europa.eu/Notice.do?...,ro,sk,sl,sv,&val=460595:cs&page=&hwords=null
When supplying exempt services, these industries are not required to charge tax on such supplies but are also generally unable to recover the VAT they pay on the goods and services acquired for their businesses. This non-recoverable tax is a significant source of revenue to the tax administrations of the Member States. It is also one which automatically increases as financial and insurance institutions increase their use of specialist third party service providers (outsourcers) or consolidate their operations on across-border basis (such as through shared cost centres).
Κατά την παροχή απαλλασσόμενων υπηρεσιών, οι κλάδοι αυτοί, αφενός μεν, δεν υποχρεούνται να χρεώνουν φόρο για τις υπηρεσίες αυτές, αφετέρου όμως, δεν είναι σε θέση να ανακτήσουν τον ΦΠΑ που έχουν καταβάλει για τα αγαθά και τις υπηρεσίες που απέκτησαν για τις δραστηριότητές τους. Ο μη ανακτήσιμος αυτός φόρος αποτελεί σημαντική πηγή εσόδων για τις φορολογικές διοικήσεις των κρατών μελών. Αποτελεί επίσης πηγή εσόδων που αυξάνονται αυτόματα καθώς οι χρηματοπιστωτικοί και ασφαλιστικοί οργανισμοί κάνουν αυξημένη χρήση ειδικευμένων τρίτων παρόχων υπηρεσιών (εργολήπτες) ή ενοποιούν τις δραστηριότητές τους σε διασυνοριακή βάση (π.χ. με τη σύσταση κέντρων αναδιανομής του κόστους).
http://eur-lex.europa.eu/Notice.do?...,ro,sk,sl,sv,&val=460595:cs&page=&hwords=null
Ουου, όχι μόνο τα λογιστικά, τα πάντα όλα κάνουν. Διαχείριση σχέσεων με πελάτες, διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού, λογιστικά, αυτοματισμούς γραφείου, παράδοση προϊόντων λογισμικού και συναφείς υπηρεσίες -σχεδιασμός, ανάπτυξη, συντήρηση- παροχή υπηρεσιών μέσω πλατφόρμας σε πολλαπλούς χρήστες, πανικός. Μέχρι τώρα -λέει ο μανατζερίστας- το βασικό συστατικό του outsourcing ήταν η μεταβίβαση διαδικασίας σε τρίτους για τη μείωση του κόστους (Μοντέλο Lift and shift), ή η ανάθεση επίλυσης προβλήματος σε τρίτον, πάλι για τη μείωση του κόστους (μοντέλο Mess for Less) (πού σκατά τα βρίσκουν και τα λένε; ) Πλέον -λέει- η τάση είναι στην εξωτερική ανάθεση για μετατροπή και ιδιοκτησία της νέας επιχειρηματικής διαδικασίας. (ναι, θέλω διακοπές!)
Themis†
¥
Προσέρχομαι αργοπορημένος και δεν καλοδιάβασα το νήμα, οπότε - αφού αναφωνήσω το αναπόφευκτο Μα πού τα βρίσκει αυτό το κορίτσι; :angry: - θα αναφέρω συνοπτικά κάποια στοιχεία που, αφενός, ίσως έχουν ήδη αναφερθεί και, αφετέρου, ίσως περιπλέκουν μάλλον παρά λύνουν το πρόβλημα. Συγγνώμη!
- Σε πρόσφατα νομοθετήματα της ΕΕ υπάρχει τάση να μη χρησιμοποιούν ενιαίο όρο. Έχω συναντήσει επανειλημμένα "προμηθευτή, πάροχο ή εργολήπτη", ανάλογα με το αν πρόκειται για προϊόντα, υπηρεσίες ή έργα.
- Παλαιότερα στην Ελλάδα ο γενικός όρος "κρατικές προμήθειες" τα κάλυπτε όλα προκειμένου για το δημόσιο, οπότε και ο όρος "προμηθευτής" θα ήταν πολύ λογικός σαν γενικός όρος και για τις δοσοληψίες επιχειρήσεων. Αυτό όμως αδυνάτισε μέσω ΕΕ, αφού τώρα για το δημόσιο χρησιμοποιείται σαν γενικός όρος οι "δημόσιες συμβάσεις" (οι οποίες μπορεί να προσδιορίζονται περαιτέρω: προμηθειών, υπηρεσιών, έργων).
- Χρειάζεται ακόμα να προστεθούν οι όροι "εργολάβος" (ή, κατά περίπτωση, υπεργολάβος) και "υποκατασκευαστής". Ο τελευταίος όρος είναι αμιγώς οικονομικός, αναφέρεται στη μεταποιητική βιομηχανία (καμία σχέση με κατασκευές) και δίνει έμφαση στο γεγονός ότι ο εργολάβος/προμηθευτής κατασκευάζει κάτι ειδικά και μόνο για τη βιομηχανία που κάνει την εξωτερική ανάθεση, με τις δικές της προδιαγραφές. Π.χ. οι υποκατασκευαστές της Φολκσβάγκεν.
- Ποιοι είναι τελικά υποψήφιοι σαν γενικοί όροι, ασχέτως του αντικειμένου της εξωτερικής ανάθεσης; Ας διευκρινίσουμε εξαρχής ότι δεν επιζητούμε νομική ακρίβεια, αλλά προσπαθούμε να μην έρθουμε κιόλας σε κραυγαλέα αντίφαση με ενδεχόμενες νομικές χρήσεις των όρων. Ο "εργολάβος" και ο "προμηθευτής" είναι δύο προφανείς υποψήφιοι, μ' όλα τους τα ελαττώματα. Ο "εργολάβος" τείνει να συνδέεται με "έργο" (κάπως περιοριστικό αυτό) κι έχει επίσης ένα μειονέκτημα συντακτικής ασάφειας (δεν είναι πολύ ασφαλής η κατανόηση της φράσης "οι εργολάβοι της [εταιρείας] Χ"). Ο "προμηθευτής" είναι πιο στρωτή λύση και διαθέτει ένα ιστορικό γενικής χρήσης. Το μειονέκτημά του είναι ότι κάθε δραστηριότητα χρησιμοποιεί εξ ορισμού ορισμένες πρώτες ύλες και αναλώσιμα που δεν τίθεται ποτέ θέμα να τα φτιάχνει η ίδια η εταιρεία. Ποτέ δεν θα πούμε γι' αυτά ότι γίνονται αντικείμενο εξωτερικής ανάθεσης, αλλά βέβαια είναι αναμφισβήτητα "προμηθευτές" εκείνοι που τα πουλάνε στη δεδομένη εταιρεία.
Προσθέτω λοιπόν και μια τρίτη δυνατότητα, η οποία με έχει βγάλει ασπροπρόσωπο σε κάποιες περιπτώσεις: "ανάδοχος". Από νομική άποψη χρησιμοποιείται στην περίπτωση "μη απευθυντέων" δικαιοπραξιών, όπου δηλαδή δηλώνεις τη βούλησή σου να συνάψεις μια δικαιοπραξία με τάδε περιεχόμενο και λες ότι όσοι πιστοί προσέλθετε, όπως στην περίπτωση της προκήρυξης διαγωνισμού (οι νομικοί παρακαλούνται να μη βαράνε για τα νομοτεχνικά ελαττώματα της διατύπωσής μου). Δεν έχουν βέβαια όλες οι συμφωνίες εξωτερικής ανάθεσης τέτοια τυπικά χαρακτηριστικά, αλλά η οικονομική ουσία του πράγματος δεν είναι ασύμβατη. Όταν γίνεται εξωτερική ανάθεση, η εταιρεία που την κάνει ορίζει τι ακριβώς θέλει με βάση το δικό της προϊόν ή δραστηριότητα, ζητάει κάτι ειδικά προσαρμοσμένο, και υπάρχει μια εξυπακουόμενη προτίμηση του φτηνότερου εργολάβου που θα μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς. Κάτι σαν πραγματικός ή σιωπηρός διαγωνισμός, εξού και ο "ανάδοχος" μού ταιριάζει αρκετά, ενώ επίσης δημιουργεί τη σωστή υπόνοια ότι δεν πρόκειται απλώς, π.χ., για προμηθευτή γραφικής ύλης!
Όντως, κατάφερα να το περιπλέξω ακόμα περισσότερο μέχρι να καταλήξω στο συγκλονιστικής πρωτοτυπίας: ας τα έχουμε αυτά υπόψη μας και ας ενεργούμε κατά περίπτωση
- Σε πρόσφατα νομοθετήματα της ΕΕ υπάρχει τάση να μη χρησιμοποιούν ενιαίο όρο. Έχω συναντήσει επανειλημμένα "προμηθευτή, πάροχο ή εργολήπτη", ανάλογα με το αν πρόκειται για προϊόντα, υπηρεσίες ή έργα.
- Παλαιότερα στην Ελλάδα ο γενικός όρος "κρατικές προμήθειες" τα κάλυπτε όλα προκειμένου για το δημόσιο, οπότε και ο όρος "προμηθευτής" θα ήταν πολύ λογικός σαν γενικός όρος και για τις δοσοληψίες επιχειρήσεων. Αυτό όμως αδυνάτισε μέσω ΕΕ, αφού τώρα για το δημόσιο χρησιμοποιείται σαν γενικός όρος οι "δημόσιες συμβάσεις" (οι οποίες μπορεί να προσδιορίζονται περαιτέρω: προμηθειών, υπηρεσιών, έργων).
- Χρειάζεται ακόμα να προστεθούν οι όροι "εργολάβος" (ή, κατά περίπτωση, υπεργολάβος) και "υποκατασκευαστής". Ο τελευταίος όρος είναι αμιγώς οικονομικός, αναφέρεται στη μεταποιητική βιομηχανία (καμία σχέση με κατασκευές) και δίνει έμφαση στο γεγονός ότι ο εργολάβος/προμηθευτής κατασκευάζει κάτι ειδικά και μόνο για τη βιομηχανία που κάνει την εξωτερική ανάθεση, με τις δικές της προδιαγραφές. Π.χ. οι υποκατασκευαστές της Φολκσβάγκεν.
- Ποιοι είναι τελικά υποψήφιοι σαν γενικοί όροι, ασχέτως του αντικειμένου της εξωτερικής ανάθεσης; Ας διευκρινίσουμε εξαρχής ότι δεν επιζητούμε νομική ακρίβεια, αλλά προσπαθούμε να μην έρθουμε κιόλας σε κραυγαλέα αντίφαση με ενδεχόμενες νομικές χρήσεις των όρων. Ο "εργολάβος" και ο "προμηθευτής" είναι δύο προφανείς υποψήφιοι, μ' όλα τους τα ελαττώματα. Ο "εργολάβος" τείνει να συνδέεται με "έργο" (κάπως περιοριστικό αυτό) κι έχει επίσης ένα μειονέκτημα συντακτικής ασάφειας (δεν είναι πολύ ασφαλής η κατανόηση της φράσης "οι εργολάβοι της [εταιρείας] Χ"). Ο "προμηθευτής" είναι πιο στρωτή λύση και διαθέτει ένα ιστορικό γενικής χρήσης. Το μειονέκτημά του είναι ότι κάθε δραστηριότητα χρησιμοποιεί εξ ορισμού ορισμένες πρώτες ύλες και αναλώσιμα που δεν τίθεται ποτέ θέμα να τα φτιάχνει η ίδια η εταιρεία. Ποτέ δεν θα πούμε γι' αυτά ότι γίνονται αντικείμενο εξωτερικής ανάθεσης, αλλά βέβαια είναι αναμφισβήτητα "προμηθευτές" εκείνοι που τα πουλάνε στη δεδομένη εταιρεία.
Προσθέτω λοιπόν και μια τρίτη δυνατότητα, η οποία με έχει βγάλει ασπροπρόσωπο σε κάποιες περιπτώσεις: "ανάδοχος". Από νομική άποψη χρησιμοποιείται στην περίπτωση "μη απευθυντέων" δικαιοπραξιών, όπου δηλαδή δηλώνεις τη βούλησή σου να συνάψεις μια δικαιοπραξία με τάδε περιεχόμενο και λες ότι όσοι πιστοί προσέλθετε, όπως στην περίπτωση της προκήρυξης διαγωνισμού (οι νομικοί παρακαλούνται να μη βαράνε για τα νομοτεχνικά ελαττώματα της διατύπωσής μου). Δεν έχουν βέβαια όλες οι συμφωνίες εξωτερικής ανάθεσης τέτοια τυπικά χαρακτηριστικά, αλλά η οικονομική ουσία του πράγματος δεν είναι ασύμβατη. Όταν γίνεται εξωτερική ανάθεση, η εταιρεία που την κάνει ορίζει τι ακριβώς θέλει με βάση το δικό της προϊόν ή δραστηριότητα, ζητάει κάτι ειδικά προσαρμοσμένο, και υπάρχει μια εξυπακουόμενη προτίμηση του φτηνότερου εργολάβου που θα μπορεί να ανταποκριθεί επαρκώς. Κάτι σαν πραγματικός ή σιωπηρός διαγωνισμός, εξού και ο "ανάδοχος" μού ταιριάζει αρκετά, ενώ επίσης δημιουργεί τη σωστή υπόνοια ότι δεν πρόκειται απλώς, π.χ., για προμηθευτή γραφικής ύλης!
Όντως, κατάφερα να το περιπλέξω ακόμα περισσότερο μέχρι να καταλήξω στο συγκλονιστικής πρωτοτυπίας: ας τα έχουμε αυτά υπόψη μας και ας ενεργούμε κατά περίπτωση
Ευχαριστούμε πολύ, Θέμη! Και όντως υπάρχει κάτι σαν σιωπηρός διαγωνισμός, το κέιμενό μου είναι γεμάτο από αναφορές σε αυτό.