Θα μπορούσε κανείς να το θεωρήσει δείγμα αλλαγής ότι ο Τραμπ ένιωσε την ανάγκη να τους πετάξει ένα κόκαλο. Από την άλλη, τα μέτρα που προτείνονται θα ευχαριστήσουν μόνο την ίδια την NRA: για τους υπερμάχους τού περιορισμού των όπλων είναι καταφανώς ανεπαρκή, θα έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί από καιρό και δεν πρόκειται να αλλάξουν ιδιαίτερα τα πράγματα, ενώ οι υπέρμαχοι της ελεύθερης οπλοκατοχής ακούνε εδώ και χρόνια ότι η οποιαδήποτε μικρή παραχώρηση (ακόμα και εκείνες που δεν τους επηρεάζουν προσωπικά) συνιστά απαράδεκτη υποχώρηση· αν δεχτούν το αυτονόητο, θα το κάνουν διστακτικά, απαιτώντας ανταλλάγματα και αρνούμενοι να κάνουν πίσω σε οτιδήποτε άλλο για την υπόλοιπη τετραετία. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα στη Φλόριδα, παρά τον αριθμό των θυμάτων από τέτοια περιστατικά τα τελευταία χρόνια. Το τι προτάσεις ακούγονται για να θωρακιστούν τα σχολεία... Θα φτάσουν να θυμίζουν φυλακές, και οι δάσκαλοι ήδη δέχονται πιέσεις να είναι έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να θυσιάσουν τις ζωές τους για τους μαθητές τους, λες και είναι στρατιώτες στον πόλεμο. Μέχρι πού θα φτάσει αυτό;Εγώ δεν θέλω να γίνομαι κυνικός και προτιμώ να βλέπω τα αισιόδοξα μηνύματα που υπάρχουν
Σε βάθος χρόνου είμαι αισιόδοξος, αν μη τι άλλο διότι το φαινόμενο επηρεάζει άμεσα όλο και περισσότερο κόσμο και το κλίμα αρχίζει να αλλάζει. Η κατάσταση όμως μάλλον θα χειροτερέψει αρκετά πριν αρχίσει να βελτιώνεται. Ελπίζω να έχω άδικο.
Κι εκέι είναι το πρόβλημα. Δεν είναι μόνο θέμα απαγόρευσης της οπλοφορίας, δυστυχώς. Ναι, θα σκότωνε λιγότερους με μαχαίρι, αλλά το ερώτημα που θα με απασχολούσε αν ήμουν άμεσα ενδιαφερόμενη θα έπρεπε να είναι γιατί να σκοτώσει, είτε με μαχαίρι, είτε με χειροβομβίδα. Θα πουν κάποιοι ότι αυτό είναι πλέον το λιγότερο, όχι, δεν είναι. Αυτό είναι και παραμένει πάντα το θέμα.
Είναι ξεχωριστά και εξίσου σημαντικά θέματα, θα έλεγα, ο περιορισμός των όπλων και η ψυχική υγεία (αν και συμβάλλουν από κοινού στην τρέχουσα κατάσταση, και δεν εννοώ μόνο τις επιθέσεις αλλά και τον μεγάλο αριθμό αυτοκτονιών). Διαβάζω ότι έχει υπάρξει σημαντική τάση αποϊδρυματοποίησης (όπως και σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες), αλλά ότι έχει φτάσει στο σημείο όπου δεν δέχονται συστηματική βοήθεια άτομα που τη χρειάζονται, και καταλήγουν σε φυλακές και καταφύγια αστέγων. Προφανώς δεν πρόκειται να βοηθήσει την κατάσταση η επίθεση των Ρεπουμπλικανών στο κράτος πρόνοιας, όπως δεν πρόκειται να βοηθήσει ο νέος «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» (παρότι ο προηγούμενος έχει αποδειχθεί μάταιος). Πρόκειται για το γνωστό σλόγκαν «νόμος και τάξη», που είναι τόσο δημοφιλές στη δεξιά βάση και έχει συμβάλλει σε έναν ασύλληπτα μεγάλο πληθυσμό φυλακισμένων.
Το ευρύτερο πρόβλημα που βλέπω είναι πολιτιστικό, ίσως και με θρησκευτικές προεκτάσεις: «μόνος του πήγε και το 'φαγε το κεφάλι του, ας υποστεί τις συνέπειες». Το θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης που «τα ζητούσε», ο χρήστης ναρκωτικών που «δεν τον ανάγκασε κανείς να τα ξεκινήσει», ο φτωχός που στη «χώρα της ευκαιρίας» προφανώς δεν δούλεψε αρκετά, ο κλεφτράκος που «καλά να πάθει» και βρέθηκε στη φυλακή για χρόνια λόγω των υπερμετρων ελάχιστων ποινών (και αντί να συμμορφωθεί έγινε εγκληματίας καριέρας), ο ποδηλάτης που σκοτώθηκε επειδή «ποιος του είπε ότι έχει δουλειά να βρίσκεται στον δρόμο χωρίς αυτοκίνητο», και τα σχολεία που «δεν ήταν αρκετά ασφαλή επειδή οι δάσκαλοι δεν είχαν όπλα». Πολύ απλά, σε πολύ κόσμο αρέσει να σκέφτεται ότι φταίει το θύμα, ή (ανάλογα με την περίπτωση) ότι το τελικό κόστος για τον ίδιο και την κοινωνία δεν είναι δυσανάλογο με το αρχικό παράπτωμα. Ίσως έτσι μπορεί κανείς να ζήσει με την αισιοδοξία ότι αν τα κάνει όλα σωστά δεν θα πάθει κάτι άσχημο. Αλλά μπορεί να είναι υγιής μια κοινωνία που δεν πιστεύει στις δεύτερες ευκαιρίες;