Εγώ που είμαι κυνική δεν τα βλέπω 1000% αισιόδοξα τα μηνύματα των παιδιών. Έτσι, για την απορία: πώς ξύπνησε μια ωραία μέρα ο δράστης κι άρχισε να σκοτώνει; Πόση ευθύνη έχουν οι συμμαθητές, κι οι γονείς που τους διδάσκουν συμπεριφορά, κι οι δάσκαλοι που ανέχονται τη συμπεριφορά, στη δημιουργία του κλίματος που οδηγεί κάποιον με ένα ελεγχόμενο προβλημα συμπεριφοράς να φτάσει σε τέτοια απελπισία; Πόσες φορές κακοποιήθηκε απο τους συμμαθητές του; Πόσες φορές δεν τον κάνανε παρέα γιατί δεν ήταν σαν αυτούς; Γιατί μιλάνε τόσο υποτιμητικά για τον αυτισμό του, ενώ αυτισμός δεν σημαίνει απαραίτητα επικίνδυνη συμπεριφορά;
Αντιλαμβάνομαι ότι πολλά λέγονται εν βρασμώ ψυχής, αλλά με αυτό που λεει η μαθήτρια στην αρχή περίμενα να βγουν πεντέξι οργανώσεις ατόμων με αυτισμό και να διαμαρτυρηθούν, αλλά προφανώς δεν το κάνουν γιατί θα φάνε κράξιμο τώρα.
Κι εκεί είναι το πρόβλημα. Δεν είναι μόνο θέμα απαγόρευσης της οπλοφορίας, δυστυχώς. Ναι, θα σκότωνε λιγότερους με μαχαίρι, αλλά το ερώτημα που θα με απασχολούσε αν ήμουν άμεσα ενδιαφερόμενη θα έπρεπε να είναι γιατί να σκοτώσει, είτε με μαχαίρι, είτε με χειροβομβίδα. Θα πουν κάποιοι ότι αυτό είναι πλέον το λιγότερο, όχι, δεν είναι. Αυτό είναι και παραμένει πάντα το θέμα.