Heinz Richter - "αναγνωριστεί" αντί για "understood"

[Costas]

Το βίντεο της εκπομπής του Παπαχελά για το βιβλίο του Ρίχτερ

Και, στο 21:00-21:35, "αναγνώριση" αντί για "κατανόηση". Αλλά δεν μαθαίνουμε ποια ήταν αυτή η γερμανική λέξη που κατά τον Ρίχτερ παρανοήθηκε. Έχει κανείς το γερμανικό πρωτότυπο;

ΥΓ. Να επισημάνω στο 31:44, στο κείμενο της προκήρυξης, το αμίμητο Hi Hitler

 

[SBE]

Χωρίς να ξέρω, να κάνω μια υπόθεση ότι η γερμανική λέξη που παρανοήθηκε μπορέι να ήταν η απλούστατη κατανόηση (Verständnis) που σημαίνει και την αντίληψη/ κατανόηση και την εκτίμηση/ αναγνώριση; Αλλά τόσο απλό;
(καλά ο Χίτλερ στα χάι του είναι άλλο ανέκδοτο)

 

[drsiebenmal]

Από επιθετική κατά του Ρίχτερ βιβλιοκριτική που βρήκα στο νέτι (υποθέτω ότι τα εισαγωγικά αντιστοιχούν στο γερμανικό κείμενο, που και πάλι βέβαια δεν το έχουμε πλήρες). Σημειώνω επίσης ότι δεν έχω διαβάσει το βιβλίο ούτε στα γερμανικά, ούτε στα ελληνικά, δεν έψαξα ποιος είναι ο Ραλφ Κλάιν και αν αυτά που γράφει μέσα σε εισαγωγικά μεταφέρονται σωστά ή όχι. Βλέπω πάντως ότι η κριτική έχει δημοσιευτεί σε μια μάλλον έγκυρη, αν καταλαβαίνω σωστά, ιστορική επιθεώρηση. Με ενδιέφερε μόνο το μυστήριο της «κατανόησης/αναγνώρισης».


[...] Richter endet mit der geschichtspolitischen Forderung, die damaligen „jungen Fallschirmjäger“ als „Opfer einer Erziehung“ anzuerkennen, „die auf Gehorsam abzielte und jedes kritische Bewusstsein“ unterbunden habe. Sie seien „begeisterungsfähige Jugendliche und Heranwachsende mit einem hohen Elitebewusstsein“ gewesen, „deren Idealismus aufs Schändlichste missbraucht“ worden sei. (S. 291). Das ist der apologetische Duktus der Veteranen und Richter fügt sich damit in den Diskurs ein, der deutsche Soldaten zu Opfern einer schändlichen Führung macht. Die kretische Zivilbevölkerung ist ihm dagegen kaum ein Wort außer der Zahl der Toten und der Behauptung, sie habe Kriegsverbrechen gegen die jungen, missbrauchten Idealisten begangen, wert.

Ralph Klein

δημοσιεύτηκε σε Zeitschrift für Geschichtswissenschaft 60(2012)3, S. 285-286

Σε γρήγορη μετάφραση:

[...] Στο τέλος, ο Ρίχτερ καταλήγει με την ιστορικοπολιτική παραίνεση να γίνει κατανοητό ότι οι τότε «νεαροί αλεξιπτωτιστές» ήταν «θύματα μιας εκπαίδευσης» που απέβλεπε «στην υπακοή» και περιόριζε «κάθε κριτική συνείδηση». Ήταν «ενθουσιώδεις έφηβοι και νέοι άντρες με υψηλή συναίσθηση ότι ανήκαν σε μια ελίτ» των οποίων «ο ιδεαλισμός κακοποιήθηκε αισχρά» (σελ. 291). Αυτή είναι η απολογητική τακτική των βετεράνων και έτσι ο Ρίχτερ παίρνει θέση στη συζήτηση που παρουσιάζει τους Γερμανούς στρατιώτες ως θύματα μιας αισχρής ηγεσίας. Από την άλλη, σχεδόν δεν χαλαλίζει λέξη για τον άμαχο κρητικό πληθυσμό, πέρα από τον αριθμό των νεκρών και τον ισχυρισμό ότι διέπραξε εγκλήματα πολέμου εναντίον των νεαρών, κακομεταχειρισμένων ιδεαλιστών. [...]

 

[rogne]

Το anzuerkennen (αν υποθέσουμε ότι είναι αυτό το επίμαχο ρήμα) δεν θα πει acknowledge;

Πάντως λίγο φτηνό το βρίσκω το επιχείρημα του Ρίχτερ για την παρανόηση μίας λέξης που οδήγησε σε διαστρέβλωση του μηνύματος όλου του βιβλίου. Το οποίο βιβλίο, σημειωτέον, αγνοώ κι εγώ τι λέει...

 

[drsiebenmal]

Πολλά μπορεί να σημαίνει το anerkennen. Πραγματικά πολλά.

 

[rogne]

...Και όλα όσα βλέπω είναι ισχυρότερα από το απλό "κατανοώ" (με την έννοια του "δείχνω κατανόηση"). Το πιο ουδέτερο μού φαίνεται το "παραδέχομαι", "δέχομαι ως αληθές". Αλλά, εν πάση περιπτώσει, ας ξαναπώ ότι τη βρίσκω παραπλανητική τη συζήτηση περί της μίας λέξης: κακό επιχείρημα υπεράσπισης απέναντι σε μια απαράδεκτη δίωξη.

 

[drsiebenmal]

Αλλά, εν πάση περιπτώσει, ας ξαναπώ ότι τη βρίσκω παραπλανητική τη συζήτηση περί της μίας λέξης: κακό επιχείρημα υπεράσπισης απέναντι σε μια απαράδεκτη δίωξη.

+1
Και μεταφραστικά αστεία, επίσης. Προφανώς η επιλογή της συγκεκριμένης απόδοσης εδώ είναι 100% context-dependent.

Το δικό μου π.χ. «να γίνει κατανοητό» είναι επιλογή που αντανακλά στον κτγμ συνδυασμό της άποψης που διαβάζω στην κριτική (ότι ο Ρ. εμπλέκεται στη γνωστή στην γερμανική κοινωνία συζήτηση για πειθαρχικούς και περήφανους στρατιώτες που απλώς εκτελούσαν διαταγές) και της διαμαρτυρίας του Ρ. περί παρεξήγησης των γραφομένων του.

 

[SBE]

Τελικά το βιβλίο τί λέει; Δεν έχω καταλάβει, πέρα από το ότι άκουσα πολλές κραυγές ότι παρουσίαζε τους Κρητικούς λιγότερο λεβέντες απ'όσο τους θέλει ο θρύλος, και ότι αυτό ήταν που ενόχλησε. Δεν είχα ακούσει να παραπονιέται κανείς για το ότι αντιμετωπίζει με συμπάθεια τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές.

ΥΓ Επιστημονικό άρθρο του ίδιου το οποίο αποτελεί περίληψη του βιβλίου μπορείτε να βρείτε εδώ. Δεν το έχω διαβάσει ακόμα.

 

[rogne]

Πολύ χρήσιμη η περίληψη, SBE, για μας που ούτε χρόνο ούτε κανένα ειδικό ενδιαφέρον έχουμε να διαβάσουμε όλο το βιβλίο.

Απ' όσο καταλαβαίνω πάντως, α) ο Ρίχτερ καθόλου δεν αμφισβητεί την "κρητική λεβεντιά" (το γράφω έτσι για συντομία, τη σύμφραση ως τέτοια τη θεωρώ αστεία), την εξαίρει μάλιστα, και β) καθόλου δεν τονίζει τη γερμανική πειθαρχία, αντιθέτως δίνει έμφαση, από τη σκοπιά του ειδικού στη στρατιωτική ιστορία, στην επιχειρησιακή αυτοβουλία των γερμανικών στρατευμάτων, αποτέλεσμα της εκπαίδευσής τους. Κατά τ' άλλα, το κυρίως "σκανδαλώδες" ή σκανδαλώδες στο βιβλίο, όπως φαίνεται έντονα και στην τελευταία ενότητα του περιληπτικού του άρθου, [πρέπει να είναι η επιμονή του Ρίχτερ ότι στη Μάχη της Κρήτης δεν διαπράχθηκαν εγκλήματα πολέμου, οι δε φρικαλεότητες που συνέβησαν ήταν αμοιβαίες και περιορισμένες ("κανονικές", ας πούμε, για μια σύγκρουση τέτοιου μεγέθους), και απόδειξη πως ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής δεν καταδικάστηκε ποτέ για εγκλήματα πολέμου, οι δε Γερμανοί και Νεοζηλανδοί βετεράνοι της Κρήτης είναι περίπου αδελφοποιημένοι πια (με τους Νεοζηλανδούς να αναγνωρίζουν, μέσες-άκρες, πως οι Γερμανοί "έπαιξαν σκληρά αλλά έντιμα"). Στο βιβλίο, προφανώς, έχει και πολλά άλλα προκλητικά αποσπάσματα, πιο ενδιαφέροντα από "εθνική" σκοπιά, αλλά είναι γεμάτο το ίντερνετ από αυτά.

Αν και δεν ξέρω ούτε τον άνθρωπο ούτε τον επιστήμονα Ρίχτερ, έχω μια ιδέα για τη γενική τάση των ειδικών της στρατιωτικής ιστορίας να παίρνουν το μέρος εκείνων που "πολέμησαν καλύτερα" (από τεχνικής άποψης: logistics, στρατηγική, τακτική, ηγεσία, κλπ.), ανεξάρτητα από το ποιόν των εμπολέμων. Μάλλον βέβαιο είναι ότι ο Ρίχτερ παίρνει με αυτή την έννοια το μέρος των Γερμανών, υπό τον όρο ότι αναγνωρίζουμε ως αντίπαλο δέος τους Άγγλους, όχι τους Έλληνες. Ίσως αυτό το τελευταίο να ήταν τελικά και το πιο σκανδαλιστικό απ' όλα...