Πάντως, με όλη αυτή τη λογοπαικτοδιάρροια, μου θυμίσατε μια μοναδική τέτοια εμπειρία. Καλοκαίρι του 1967, έχω κατέβει στο Ηράκλειο για μαθήματα και διακοπές και είμαι με τρεις συναδέλφους που όλοι δούλευαν στο φροντιστήριο του Χαμπάκη — ο Ντέιβιντ πρέπει να ήταν Ιρλανδός, ο Τζoν Εγγλέζος και ο Γκρεγκ Σκοτσέζος. Ο Ντέιβιντ είχε και μια παλιά βυσσινί Τζάγκουαρ (από τότε μου έχει μείνει το απωθημένο για τις Τζαγκ) και, καθώς πηγαίναμε μια μέρα για μπάνιο, αναρωτήθηκαν τι ήταν εκείνο το βότανο στις πλαγιές που μυρίζει τόσο έντονα και τους είπα ότι είναι θυμάρι, thyme. Και στο υπόλοιπο της εξόδου πρέπει να κατεβάσαμε όλους τους ιδιωματισμούς με το time: thyme and thyme again, thyme on our hands, running out of thyme, take your thyme, it's high thyme, it's a question of thyme, you're keeping perfect thyme, thyme is not money, all in good thyme κ.ο.κ. We had the thyme of our lives!