Το βαρετός θα μπορούσε να είναι χίλια δυο πράγματα, χάρη στην ευελιξία του επιθήματος -(ε)τός και την πολυσημία του βαράω. (Μην ξεχάσω την παραίνεση του Νίκου: φατσούλες, φατσούλες, φατσούλες )Μμμμ... Καλή ερώτηση!
Π.χ. εδώ: Κερδίσαμε το Παγκόσμιο Κύπελλο παίζοντας βαρετά και νομίσαμε ότι είναι αδύνατο να αγωνιστούμε και να νικήσουμε με διαφορετικό τρόπο. Είναι ανάγκη να παίξουμε ξανά ελκυστικό ποδόσφαιρο
βαράω : 1. χτυπώ, δέρνω|| ζαλίζω || τρελαίνω || εκνευρίζομαι, συγχύζομαι, οργίζομαι 2. ηχώ, σημαίνω, χτυπώ|| παίζω κάποιο όργανο 3α. πυροβολώ, ρίχνω β. ρίχνω, εκσφενδονίζω, πετάω
-τός -τή -τό : επίθημα για το σχηματισμό επιθέτων παράγωγων από ρήματα. 1. δηλώνει ότι το προσδιοριζόμενο: α. μπορεί να δεχτεί την ενέργεια που εκφράζει το ρήμα β. είναι άξιο γι΄ αυτό που εκφράζει το ρήμα, συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία για να ισχύσει αυτό που εκφράζει το ρήμα γ. γίνεται, ισχύει, λειτουργεί με τον τρόπο που υποδηλώνει η πρωτότυπη λέξη 2. αποδίδει στο προσδιοριζόμενο ένα μόνιμο και σταθερό διακριτικό του χαρακτηριστικό σε αντίθεση με την παθητική μετοχή σε -μένος του ίδιου ρήματος (με την επιλογή της οποίας εξυπακούεται συνήθ. και δήλωση του ποιητικού αιτίου|| κάποτε καταλήγει να συμπίπτει στη χρήση με την παθητική μετοχή σε -μένος, -όμενος του ίδιου ρήματος, παρόλο που η βασική τους διαφορά εξακολουθεί στην ουσία να υπάρχει 3. σε περιφραστική παθητική σύνταξη: γίνεται δεκτό / αντιληπτό κτλ., το δέχονται / το αντιλαμβάνονται κτλ.