Εν προκειμένω δες τι κάνει αυτή στο βίντεο. Γράφει το κάθε γράμμα ξεχωριστά, απλά προσθέτει συνδετικές γραμμές στο καθένα.
Αυτή το κάνει έτσι επειδή θέλει να έχει το τέλειο αποτέλεσμα για λόγους επίδειξης, χωρίς να χρειαστεί να σβήσει τίποτα. Οι παλιοί έμπειροι καλλιγράφοι έγραφαν συνεχόμενα ολόκληρες προτάσεις, σηκώνοντας λίγο την πένα μόνο ανάμεσα στις λέξεις.
... Βέβαια με τα συγκεκριμένα γράμματα θα μπορούσε να γράψει συνεχόμενα.
Αυτό ακριβώς κάναμε στο μάθημα καλλιγραφίας, αφού πρώτα μαθαίναμε να γράφουμε τα γράμματα χωριστά, όταν περνούσαμε στη γραφή ρέοντος κειμένου. Αλλά και εκτός καλλιγραφίας, αυτός είναι ο φυσικός τρόπος γραφής με πένα ή στυλό, αυτό έρχεται πιο φυσιολογικά και αβίαστα στο ανθρώπινο χέρι, να συνεχίζει στο επόμενο γράμμα χωρίς να σηκωθεί η γραφίδα από το χαρτί για να μεταβεί με άλμα στη συνέχεια
(στην κλασική πένα βέβαια, ή στο φτερό, σηκώνεται όταν τελειώσει το μελάνι, για να βουτηχτεί η πένα στο μελανοδοχείο). Άσχετα αν αυτό παράγει ευανάγνωστο αποτέλεσμα. Εγώ το κάνω ακόμα και στα γωνιώδη κεφαλαία που γράφω, ιδίως όταν γράφω γρήγορα, αν και όταν προσέχω το γραφτό, φροντίζω να σηκώνω το στυλό κατά τη μετάβαση από το ένα γράμμα στο άλλο. Και πάλι όμως, οι συνδετικές γραμμές, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν, εννοούνται, φαίνεται ότι λείπουν, από τη θέση που ξεκινάει το επόμενο γράμμα. Τα χωριστά γράμματα είναι φυσιολογικά στο σκάλισμα με αιχμηρό αντικείμενο, στην πέτρα με καλέμι, στο ξύλο με κοπίδι κλπ., ή στην τυπογραφία και στο πληκτρολόγιο όπου είναι εκ κατασκευής χωριστά. Γιατί η γραφή σε χαρτί δεν ξεκίνησε χτες, αλλά έχει αιώνες ιστορίας από πίσω. Και δεν χρειάζεται πολλή δουλειά ούτε μεγάλη φιλοσοφία για να διαπιστωθεί αυτό, αρκεί μια ματιά σε παλιά χειρόγραφα, και σε νέα, όταν γράφονται γρήγορα.
Και το retrace που λες δεν ήταν καθόλου σπάνιο.