carve-in

[SBE]

:up::up:

 

[daeman]

Αν κατάλαβα κι εγώ καλα τον Δαεμάνο, ο Κάμπελ δεν μπαίνει σφήνα αλλά ο Κούπερ επιβάλλει τον Κάμπελ στην ομάδα. [...]

Εγκζάκτλι, για να έχει ένα πουλέν του μέσα στην ομάδα του λογαριασμού του Τρίκι Ντικ Νίξον, ενός πελάτη που ο Κούπερ θέλει πολύ να αναλάβει η διαφημιστική των δύο συνεταίρων παρότι το επιτελείο του Νίξον δεν είχε εκδηλώσει τέτοιο ενδιαφέρον, και για να μαθαίνει (ίσως και να ελέγχει, όσο μπορεί· περιμένω να δω τα επόμενα επεισόδια για να κρίνω από τις εξελίξεις) τα τεκταινόμενα στην ομάδα των διαφημιστών που χειρίζεται τόσο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο και για να προωθήσει τον Κάμπελ. Δηλαδή το φραστικό ρήμα εδώ είναι "carve-in with".

 

[drsiebenmal]

Αυτούς δεν τους λέμε καρφωτούς;

 

[daeman]

Και βαλτούς και εγκάθετους, αλλά φαίνεται πως ο σεναριογράφος δεν ήθελε να τον χαρακτηρίσει λεκτικά σ' αυτό το επεισόδιο. Τον δείχνει τι υπερφιλόδοξο κουμάσι είναι, αλλού, αλλιώς.

 

[SBE]

Πάντως Δαεμάνε στα επόμενα επεισόδια (και στις πέντε σειρές) αυτός που τρώει το πιο πολύ ξύλο είναι ο Κάμπελ. Λες και έχουν παρει αριθμό για να τον δείρουν οι παντες. Ο σεναριογράφος δε αφήνει ανικανοποίητο το δημόσιο αίσθημα. Αλλά κι αυτός ο Κάμπελ, ψέυτης, βιαστής, κλέφτης, άπιστος, σπιούνος, καρφί, όλα τα κακά σε οικονομική συσκευασία.

Όσο για το σεναριογράφο, μην ξεχνάμε οτι το κουτσομπολιό είναι από τον Στέρλινγκ, ο οποίος γενικά συμφωνεί με τον Κούπερ για το πόσο πολύτιμος μπορέι να είναι ο Κάμπελ, και σκοπός του δεν είναι να το θάψει το παιδί.

 

[dharvatis]

ΥΓ Είδα χτες το τελευταίο επεισόδιο του πεμπτου κύκλου και είχε τόσες πολλές διακριτικές αναφορές στον πρώτο κύκλο, ήταν απολαυστικότατο επεισόδιο για τους φαν. Α, ναι, κι ένα λογοπαίγνιο με μεταφραστικό ενδιαφέρον:
Ο ήρωας για διάφορους λόγους ξαναθυμάται τον αδερφό του που κρεμάστηκε και ενώ είναι υπό νάρκωση βλέπει τον κρεμασμένο και συζητάνε και του λέει ο κρεμασμένος "I'll hang around, if you know what I mean". Επειδή έχουν περάσει καμια πενηνταριά επεισόδια απο την αυτοκτονία, που συμβαίνει στον πρώτο κύκλο, και επειδή τον είδαμε τότε τον αυτόχειρα μόνο σε μια- δυο σκηνές, μέχρι που είπε αυτή τη φράση εγώ (και υποθέτω ο μέσος θεατής) αναρωτιόμουν ποιός είναι αυτός ο αναιδής νεαρός- που δε θυμάμαι καν αν ήταν ο ίδιος ηθοποιός- και μόνο με την έμμεση αναφορά στην αυτοκτονία έκανε κλικ.

Θα πλανιέμαι; Θα αιωρούμαι; Πολύ τρομακτικά μου ακούγονται. Θα βρίσκομαι στην περιοχή; Θα είμαι εδώ; Πολύ αόριστα και γενικά, δεν βοηθάνε στο κλικ που λέγαμε, εκτός αν τα συνοδεύσει κανένα "βρε αδερφέ", που όμως για να μην το βάζει ο σεναριογράφος έχει τους λόγους του (βλέπουμε τις παραισθήσεις του ήρωα, ο οποίος δεν αναγνωρίζει ότι έχει συγγενείς οπότε δεν θα φανταζόταν ποτέ τους συγγενείς του να τον αποκαλούν όπως δεν θα τους αποκαλούσε αυτός).

Μόλις το είδα αυτό το επεισόδιο! Μακάρι να μην τελειώσει ποτέ αυτή η σειρά...
Προσωπικά, σε τέτοια λογοπαίγνια περιμένω από τον υποτιτλιστή να μεταφέρει την αίσθηση της φράσης, έστω και σε βάρος των σωστών Ελληνικών. Θα προτιμούσα δηλαδή κάτι σαν «Κάπου εδώ θα κρέμομαι κι εγώ», που δεν θα το λέγαμε ποτέ αλλά είναι εξίσου μακάβριο με το αγγλικό λογοπαίγνιο.

 

[SBE]

Μόλις το είδα αυτό το επεισόδιο! Μακάρι να μην τελειώσει ποτέ αυτή η σειρά...

Λέει προγραμματίζουν άλλους δύο κύκλους, υποθέτω το τέλος θα είναι κάπου στο τέλος της δεκαετίας του '60.

 

[daeman]

Λέει προγραμματίζουν άλλους δύο κύκλους, υποθέτω το τέλος θα είναι κάπου στο τέλος της δεκαετίας του '60.

Του '10 θες να πεις, έτσι; Μακάρι, να 'χουμε δουλειά.

Παρέμπ:
Don Draper’s Shocking Secret: He Doesn’t Exist
What if I told you I had an imaginary friend, who goes everywhere with me? If you want to go to lunch, we have to reserve an empty seat for him. When you tell me something that happened to you, I tell you it reminds me of a story my imaginary friend told me. There are two possibilities here: I am 6 years old, or I am mentally unhinged.

A lot of you do have an imaginary friend like that. His name is Don Draper. It is time for someone to tell you this: Don Draper is not a real person.
"Oh, I know," you say. "He stole the real, original Donald Draper's identity during the Korean War, and …" [...]

 

[SBE]

Η πλοκή διαδραματίζεται τη δεκαετία του '60, οπότε λογικό είναι να τελειώσει η υπόθεση γύρω στο 68-69. Που αντιστοιχεί στο δικό μας 2014 ίσως.

ΥΓ Το άρθρο το διάβασα τις προάλλες και το βρίσκω υπερβολικό. Το ότι η σειρά δεν είναι εβδομαδιαίο σηριαλ και εντούτοις έχει μπει στο καθημερινό μπλα μπλα απλά δείχνει πόσο καλή είναι.

 

[daeman]

Δεν το 'πιασες, σόρι, φταίω κι εγώ με την ελλειπτικότητά μου. Η υπόθεση της σειράς μπορεί να τελειώσει τέλη δεκαετίας του 1960, η σειρά της υπόθεσης ευχήθηκα να τελειώσει στο τέλος της τρέχουσας δεκαετίας του 2010, αφού ασχολούμαι κι εγώ μ' αυτήν. Να 'χει ψωμί η σειρά, να 'χω κι εγώ ψωμάκι.
Ναι, υπερβολικό είναι, έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον για τους μανιώδεις όμως. Σάμπως είναι το πρώτο που γίνεται σημείο αναφοράς της επικαιρότητας; Καλά τα πάει στην επικαιρότητα, στην ιστορία δεν ξέρω αν θα μείνει.

 

[SBE]

Δε νομίζω ότι υπάρχει κανένα σήριαλ που να παρέμεινε σημείο αναφοράς μετά το τέλος του. Αυτό που τα κρατάει στην επικαιρότητα είναι η εβδομαδιαία επανάληψη. Όταν σταματήσει η επανάληψη σιγά σιγά ξεχνιούνται κι αυτά, μένουν ίσως ατάκες ή μεμονωμένες σκηνές.

 

[dharvatis]

Κι όμως, το X-files εκμεταλλεύτηκε και ενίσχυσε τη μανία της εποχής, και ακόμα μνημονεύεται γι' αυτό, το Lost μάλλον θα μείνει σημείο αναφοράς για τις σειρές μυστηρίου για πολλά χρόνια, και ο πρώτος κύκλος του 24 είχε πρωτοφανή ρυθμό και αγωνία. Νομίζω ότι και το Mad Men θα το θυμόμαστε για πολύ καιρό: κυρίως για την πιστή αναπαράσταση της εποχής του, αλλά και για την πολύ καλή ανάπτυξη (σκιαγράφηση; πώς το λένε; ) των χαρακτήρων και για το άριστο σενάριο, που δεν ακολουθεί τη σημερινή τάση της γρήγορης εξέλιξης και της «εξυπνακίστικης» ατάκας.

 

[SBE]

dharvatis αυτά που αναφέρεις είναι σήριαλ που δεν έχω παρακολουθήσει παρά ελάχιστα και δε με ενθουσίασαν. Απόδειξη ότι εγώ ανήκω σε άλλη γενιά, ίσως, με διαφορετικές αναφορές. Απόδειξη δηλαδή της παροδικής φύσης των σήριαλ. Πιστεύω ότι μόνο όσα γίνονται καλτ τύπου Σταρ Τρεκ και ενισχύονται με σήκουελ, σπινοφ και ταινίες μένουν στη συλλογική μνήμη. Κι όσα βλέπαμε μικροί και τα θυμόμαστε.

 

[SBE]

YΓ. Σημείο αναφοράς για σειρές μυστηρίου: The Twilight Zone
Δε νομίζω να το έχουν παρακολουθήσει συστηματικά όσοι το μνημονέυουν. Αλλά από ενα- δυο επιεσόδια που είχα δει μικρή δεν εχω ξεχάσει ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια, θυμάμαι ότι με είχαν κατατρομάξει.
Τότε όμως η τηλεόραση δεν ήταν κατακερματισμένη, και όλος ο δυτικός κόσμος έβλεπε τις ίδιες αμερικάνικες σειρές που βλέπανε κι όλοι οι Αμερικανοί (που σημαίνει ότι κάποιος απο το ανατολικό μπλοκ δεν ξέρει για τι πραμα μιλάμε). Τώρα σήριαλ σαν αυτα που αναφέρεις παιζονται σε συνδρομητικά κανάλια, με μικρή τηλεθεάση, και με το συστημα σταμάτα- ξεκίνα, πρώτος κύκλος, δέυτερος κύκλος κλπ θα παρω το ντιβιντί, θα το δω στο ιντερνετ άμα είναι, δεν είναι το ίδιο.

 

[dharvatis]

Συμφωνώ με όσα λες, και επαυξάνω για το Twilight Zone Όμως το X-files το ξέρεις, όπως και πολλοί άλλοι, κι ας μη σου άρεσε. Κατά τη γνώμη μου, το ίδιο θα γίνει και με τις άλλες σειρές που ανέφερα. Με άλλα λόγια, μια καλή σειρά με φανατικό κοινό θα είναι θέμα συζήτησης και σημείο αναφοράς για αρκετό καιρό αφού σταματήσει να προβάλλεται. Φαντάζομαι δε ότι μεταξύ των επαγγελματιών της τηλεόρασης, κάποιες σειρές θα αποτελούν πρότυπα και για άλλους λόγους (μπορώ π.χ. να φανταστώ έναν παραγωγό να λέει «Θέλω γραφικά σαν του Game of Thrones» ).

 

[SBE]

Ίσως. Θα δείξει ο χρόνος.
Δεν παυουν όμως να ακολουθουν μόδες όλα αυτά. Εδώ π.χ. είχαν μεγάλη επιτυχία κάποιες μη-αγγλόφωνες σειρές με αστυνομική υπόθεση σε συνέχειες, οπότε έλεγαν πολλοί ότι ίσως δεν έχει πεθάνει τελικά το μη-αυτοτελές κι ίσως στην πραγματικότητα αν είναι καλό το σηριαλ θα καθίσει ο θεατής να το δει σε συνέχειες. Και λες, ναι ρε παιδιά, τα αυτοτελή και ημι-αυτοτελή είναι για να γεμίζει ο χρόνος και να μη σκέφτεται ο περιστασιακός θεατής ότι δεν θα μπορεί να παρακολουθήσει τη συνέχεια. Αν όμως το σενάριο είναι καλό θα στρωθεί ο θεατής να το δει.
Και μια που είπα για μόδες, το Mad Men εχει και μιμητές, π.χ. εκείνο με τις αεροσυνοδούς, το οποίο έχει κι αυτό τη Γαλλοκαναδέζα του (αυτές έχουν γίνει μαϊντανός τελευταία), προφανώς γιατί θεώρησαν ότι η δεκαετία του '60 πουλάει. Η νοσταλγία πάντα πουλάει, βέβαια- στα αμερικάνικα σηριαλ τη δεκαετία του '70 π.χ. είχαμε νοσταλγία για το '50 και το '30, δηλαδή έπιαναν την πελατεία των πενηντάρηδων και των τριαντάρηδων της εποχής. Ε, τώρα η δεκαετία του '30 είναι ιστορικός χρόνος, αυτοί που θα την θυμούνταν με νοσταλγία έχουν πεθάνει, οπότε τι 1930 τι 1830. Τέλος παντων, εκτός θέματος όλα αυτά.

 

[bernardina]

Για τους φαν της σειράς, ένα ωραίο άρθρο που έχει γενικότερο γλωσσ(ολογ)ικό ενδιαφέρον. Το ερώτημα; The show is known for historical accuracy. But do the characters really talk like people from the '60s?
Χμμμ

 

[dharvatis]

Ενδιαφέρον το άρθρο αλλά και λίγο υπερβολικό: αφού η σειρά κατορθώνει να αντιγράψει τόσο καλά την ατμόσφαιρα της εποχής, τι πειράζει αν οι ηθοποιοί χρησιμοποιούν και μερικές φράσεις που έγιναν της μόδας λίγα χρόνια αργότερα;

 

[Alexandra]

Είναι ιδέα μου ή συμφωνείτε ότι η σειρά δείχνει μια περίεργη εικόνα του καπνίσματος για τη συγκεκριμένη εποχή; Είμαι σίγουρη ότι οι Ελληνίδες δεν κάπνιζαν τόσο πολύ στη δεκαετία του '60. Κάπνιζαν οι Αμερικανίδες όσο δείχνει η σειρά; Αν είναι αλήθεια, γιατί δεν το βλέπουμε στις ταινίες εκείνης της εποχής; Μήπως είναι μια υπερβολή της συγκεκριμένης σειράς;
Για τους άντρες δεν το συζητώ. Και μόνο που βλέπω τις σκηνές των συσκέψεων, παθαίνω δύσπνοια.

 

[SBE]

Στα πρώτα επεισόδια το κάπνισμα δίνει και παιρνει, όντως, αλλά στα τελευτάια δε νομίζω ότι είναι τοσο έντονο.
Όσο για τις Αμερικανίδες και τος Αμερικανούς της δεκαετίας του '60 και το κάπνισμα (αλλά και το ποτό), ρώτησα τη μητέρα μου τότε που το είχα δει στο σηριαλ και η μητέρα μου λέει ότι καπνιζαν πολύ και άντρες και γυναίκες και δεν ήταν περίεργο για τις γυναίκες να καπνίζουν.
Ίσως δεν φαίνεται και τόσο συχνά στο σινεμά γιατί δεν είναι εύκολο να παίζεις και να καπνίζεις μαζί. Το σενάριο παντα δίνει προτεραιότητα στην προώθηση της υπόθεσης- οι ήρωες δεν κάνουν περιττά πράγματα. Καπνίζουν επομένως μόνο όταν αυτό εξυπηρετέι την υπόθεση. Όπως πίνουν όταν εξυπηρετέι την υποθeση ή τρώνε όταν εξυπηρετέι την υπόθεση.

Στο γιουτουμπ βρίσκεις ένα σωρό σπιτικές ταινίες της δεκαετίας του '60 με οικογενειακές σκηνές και σε όλες η μαμά κρατάει τσιγάρο και έχει αγκαλιά τα παιδιά - ο μπαμπάς είναι συνήθως πίσω από το φακό.