[...] Και βέβαια μπαίνει κανείς στον πειρασμό να υποθέσει ότι η ονομασία δόθηκε επειδή ακριβώς πέφτουν πάνω της οι ακτίνες του ήλιου και "ζεσταίνεται". Αν είχα τα χέρια λυτά - και πάντα με την επιφύλαξη ότι μιλάω με τα μέχρι τώρα δεδομένα - θα έμπαινα επίσης στον πειρασμό να την πω "ηλιόπετρα".
Στον ίδιο πειρασμό μπήκα κι εγώ, Θέμη, κι επειδή έτυχε, χωρίς να το επιδιώξω, να βρεθώ σε ανάλογα μνημεία σε δυο ισημερίες (φθινοπωρινές), στο
Calanais ή Callanish στις Δυτικές Εβρίδες της Σκωτίας όπου μου περιέγραψαν τις κελτικές δοξασίες περί ήλιου κ.λπ. και στην
πυραμίδα του Ήλιου στο Τεοτιχουακάν (κουραστικός ο ανήφορος) όπου μάλιστα είχαν συγκεντρωθεί και "πιστοί" και είδα κι άκουσα πράγματα μυστήρια και εντελώς ξένα για κάποιον που έχει γαλουχηθεί στη δυτική κουλτούρα και νοοτροπία, μου μπήκαν ψύλλοι στ' αυτιά κι έψαξα το backstone-bakestone καταλήγοντας στα ίδια ευρήματα που αναφέρεις κι εσύ.
Επιπλέον, ευπειθώς αν και διστακτικά αναφέρω ότι η ιδέα της "ηλιόπετρας" που λες με τσιγκλάει να αποτολμήσω κι άλλη μια σύνδεση, με την
Piedra del Sol, την
ηλιόπετρα των Αζτέκων, γνωστή και ως Ημερολόγιο των Αζτέκων (εντυπωσιακότατη από κοντά).
Όμως, ελλείψει περισσότερων στοιχείων, επειδή δεν είναι πρέπον να πορτοκαλίζω επηρεασμένος από τις προσωπικές μου εμπειρίες και συνειρμούς σε πράγματα που δεν κατέχω επαρκώς, συνδέοντας μάλιστα πολιτισμούς και δοξασίες που εμφανίστηκαν στους αντίποδες του Ατλαντικού, κι επειδή δεν είναι μακριά η κτγμ ρετσινιά του αποκρυφιστή, δεν τολμώ, δεν τολμώ.
Προσθήκη: Η πολλή φαντασία ή σε ξελασπώνει ή συχνά σε λασπώνει. Αφήνω το ποστ σαν μνημείο muddling, σαν υπενθύμιση ότι τη φαντασία σε πραγματολογικά θέματα πρέπει να τη χαλιναγωγείς, δαεμάνε, να την αφήνεις να πατά μόνο στις σταθερές, γερές πέτρες του μονοπατιού.