Μερικές διευκρινήσεις και τελεία (μετά παύλας).
Η επιλογή μου για το (παραδοσιακό) πολυτονικό δεν έγινε στην βάση νοσταλγίας γιά όσα με απίστευτη βία διδάχτηκα και ένας συντηρητικός μαζοχισμός δεν μ' αφήνει να πετάξω (κάθε άλλο, στην αρχή υπήρξα μονοτονιστής μουτζαχεντίν), ούτε από κάποια εθνικιστικά ανακλαστικά (από τους εθνικιστές οι Έλληνες μού είναι εξίσου με τους υπόλοιπους απεχθείς), ούτε γιατί τα θρησκευτικά μου πιστεύω υπηρετούνται καλύτερα από την εικόνα της επισεσυρμένης (είμαι άθεος ξεκάθαρα και κάθετα, από την εποχή όπου η πίστη επιβαλλόταν με χαστούκια), ούτε γιατί ο φετιχισμός μου ερεθίζεται από "σκουληκάκια" (νά 'ναι καλά οι ζαρτιέρες, οι ολόποδες μπότες και τα μαστίγια, χι χι). :blush:
Γιατί τότε; Επειδή, σε πείσμα όλων των παραδοχών και των διαβεβαιώσεων της πλειονότητας, η νεοελληνική έχει την μουσικότητά της, όπως όλες, άλλωστε. Δεν μπορώ, κατά την διάρκεια του καθημερινού επιτονισμού να μην ακούω την αναβατικότητα (όξυνση, άνοδο, ανέβασμα...), την καταβατικότητα (βάρυνση, κάθοδο, κατέβασμα...) ή την περίσπασή του (άνοδο και κάθοδο ή το αντίστροφο) στις ερωτήσεις. Για τα πνεύματα, θα συμφωνήσω ότι είναι άχρηστα, αν και μού ακούγεται εκπαιδευτικά σόλοικο να αγνοεί ένας έλληνας απόφοιτος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ότι λέξεις όπως "ιστορία", "Ελλάς" ή το πρόθεμα "υπερ-" είχαν ιστορικά δασύ εισαγωγικό έκπνευσμα και να το γνωρίζει και να το γράφει ένας οιοσδήποτε χρήστης νεολατινικής γλώσσας, ακόμη και όταν δεν το προφέρει (π.χ. στα ισπανικά). Εστιάζω τον θυμό μου στην ιδεολογοποιημένη βάση της καθιέρωσης του μονοτονικού και των εβδομηντάχρονων (και βάλε) υπέρ και κατά της επιχειρημάτων, που έτσι, δίχως θεμελιακή γλωσσολογική εργασία, κατέληξαν οι δύο όψεις του ίδιου συντηρητικού, κυριολεκτικά, νομίσματος.
Όταν κάποιοι κάποτε κλείσουν τα αυτάκια τους στις εκατέρωθεν κραυγές των α
μόρφωτων :angry
επί της ουσίας) και σκύψουν να αφουγκραστούν και καταγράψουν την
ομιλούμενη γλωσσική εκφορά (και όχι τις από μετρική ανάγκη ιδιωματικές και περιθωριακές συγκοπές ή εκτάσεις της), όταν θα έχουμε επιτέλους μια γραμματική της νέας ελληνικής κι όχι μεταφράσεις αιωνόβιων πονημάτων ή σύγχρονες γλωσσολογικές επινομιμοποιήσεις, όταν δεν θα μού αφήνουν άτονο, φερ' ειπείν, το (ερωτηματικό) "τί" την ώρα που μου τρυπάει το τύμπανο, όταν αναγνωριστεί ότι όλες οι λέξεις (πλην των γνωστών άτονων) τονίζονται ασχέτως πλήθους συλλαβών, όταν το επιχείρημα για τον τονισμό μιας λέξης δεν θα είναι η συμπτωματική ύπαρξη ή ανυπαρξία άλλης ομόηχης, όταν η καταγραφή ή η απαλοιφή του τελικού (μη ευφωνικού) "νι" τελεσιδικήσει στην βάση αποηχογραφήσεων, όταν θα γίνει σεβαστό το κλητικό σύστημα (και δεν θα έχουμε τερατάκια τύπου "τέσσερις"), όταν..., τότε μετά χαράς θα εγκαταλείψω την μόνη μέχρι σήμερα επιστημονική εργασία για το σημειωτικό σύστημα της γλώσσας μου (και γλώσσας σας), αυτή που με σεβασμό στην τότε (και, κατά παράδοξο τρόπο στην τώρα) αλήθεια έκαναν οι τρισκατάρατοι αλεξανδρινοί, δείχνοντας πως η αληθινή επιστήμη (η "
ονομάτων επίσκεψις") είναι πάντα επίκαιρη.
Όσο για τον "απίστευτο" χρόνο που κέρδισαν οι μαθητές, σήμερα τον πετούν στα σκουπίδια των διαδικτυακών παιχνιδιών και συνοικεσίων, χάνοντας την ευκαιρία να οργανώσουν τον σκληρό τους δίσκο, να φτιάξουν, βρε παιδάκι μου, και κανέναν φάκελο, όπου θα αρχειοθετούν τις εισερχόμενες πληροφορίες, για να μπορούν μετά να τον αναζητήσουν. Προς το παρόν, τα πετάνε όλα στα "Εισερχόμενα" μιας "μαθαίνω παίζοντας" ανοργάνωτης κι ά
χρηστης βαβυλωνίας.
Όποιος θεωρεί ότι αυτό δεν είναι σύμπτωμα και γενεσιουργός αιτία, από ένα σημείο και μετά, της κοινωνικής δομής, θα του πω απλώς ότι, για μένα, συντάσσεται άθελά του με τους μεταμοντέρνους ξεθεμελιωτές των πάντων.
