Στα αρχαία, όταν ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί το επίθετο γονικός στο «γονικής εκκρίσεως», το παράγει από τη γονή, μια λέξη που δεν χρησιμοποιούμε σήμερα αλλά είχε πολλές σημασίες στους αρχαίους και, στον Αριστοτέλη (αλλά όχι μόνο σ' αυτόν), είναι το σπέρμα. (Το ΛΚΝ αναφέρει τη γονική έκκριση σαν να χρησιμοποιείται ακόμα σήμερα. Μόνο με επεξηγηματική υποσημείωση θα μπορούσα να το φανταστώ.)
Μεταγενέστερη (από τους ελληνιστικούς χρόνους) είναι η σημασία σε σχέση με τους γονείς και ό,τι κληρονομούμε από τους γονείς. Τα γονικά μπορεί να είναι οι ίδιοι οι γονείς (παροιμία: «Μην κλοτσάς τα γονικά σου, θα το βρεις απ’ τα παιδιά σου») ή η κληρονομημένη από τους γονείς περιουσία. Συνήθως σήμερα μιλάμε για τα πατρογονικά. Έχω ωστόσο την εντύπωση ότι η σύνδεση είναι πια περισσότερο με τον πρόγονο (προγονικός, πατρογονικός) παρά με τη γονή.
Το τοπίο έχει θολώσει από διάφορα άλλα –γονικός, κυρίως από εκείνα που μας ήρθαν απέξω: την ευγονική, την οιστρογονική δράση των οιστρογόνων, τις κοσμογονικές αλλαγές.
Μέσα από τη χρήση αιώνων και ιδιαίτερα από την πολύ διαδεδομένη χρήση του γονικός σε συμφράσεις όπως γονική παροχή, γονική συναίνεση, γονική μέριμνα, γονική άδεια, γονική επιμέλεια, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για τη σημασία της λέξης (αρκεί να μη μας ζητηθεί η προέλευση: γονή ή γόνος; σίγουρα όχι γονεύς).
Θεωρώ δικαιολογημένο ωστόσο να πειραματίζεται η νεοελληνική με νέους και πιο διαφανείς παραγωγικούς μηχανισμούς. Ακούει το πρωτεϊκός από τον Πρωτέα, έφτιαξε τον γονεϊκό από τον γονέα.
Ακόμα πιο δικαιολογημένο (ίσως και πιο σωστό) θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το μονογονεϊκός, που φτιάχτηκε για να μεταφράσει το single-parent. Την περασμένη δεκαετία μπήκε στο λεξικό του Πάπυρου και πρόσφατα μόνο σε λεξικά του Κέντρου Λεξικολογίας. Σε Μείζον και ΛΚΝ δεν πρόλαβε να μπει.
Δεδομένου ότι η μονογονία είναι «η γέννηση ενός μόνο γόνου σε κάθε τοκετό», καλό δεν θα είναι να αφήσουμε το μονογονικός σαν επίθετο της μονογονίας (π.χ. μονογονική αναπαραγωγή); Και να κρατήσουμε το μονογονεϊκός για τις οικογένειες με ένα γονέα; Οπωσδήποτε δεν μπορώ να θεωρήσω λανθασμένο το μονογονεϊκός, όχι μόνο επειδή έχει επικρατήσει, αλλά και επειδή παράγεται με μια λογική σύγχρονη παραγωγική διαδικασία.
Μεταγενέστερη (από τους ελληνιστικούς χρόνους) είναι η σημασία σε σχέση με τους γονείς και ό,τι κληρονομούμε από τους γονείς. Τα γονικά μπορεί να είναι οι ίδιοι οι γονείς (παροιμία: «Μην κλοτσάς τα γονικά σου, θα το βρεις απ’ τα παιδιά σου») ή η κληρονομημένη από τους γονείς περιουσία. Συνήθως σήμερα μιλάμε για τα πατρογονικά. Έχω ωστόσο την εντύπωση ότι η σύνδεση είναι πια περισσότερο με τον πρόγονο (προγονικός, πατρογονικός) παρά με τη γονή.
Το τοπίο έχει θολώσει από διάφορα άλλα –γονικός, κυρίως από εκείνα που μας ήρθαν απέξω: την ευγονική, την οιστρογονική δράση των οιστρογόνων, τις κοσμογονικές αλλαγές.
Μέσα από τη χρήση αιώνων και ιδιαίτερα από την πολύ διαδεδομένη χρήση του γονικός σε συμφράσεις όπως γονική παροχή, γονική συναίνεση, γονική μέριμνα, γονική άδεια, γονική επιμέλεια, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για τη σημασία της λέξης (αρκεί να μη μας ζητηθεί η προέλευση: γονή ή γόνος; σίγουρα όχι γονεύς).
Θεωρώ δικαιολογημένο ωστόσο να πειραματίζεται η νεοελληνική με νέους και πιο διαφανείς παραγωγικούς μηχανισμούς. Ακούει το πρωτεϊκός από τον Πρωτέα, έφτιαξε τον γονεϊκό από τον γονέα.
Ακόμα πιο δικαιολογημένο (ίσως και πιο σωστό) θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι το μονογονεϊκός, που φτιάχτηκε για να μεταφράσει το single-parent. Την περασμένη δεκαετία μπήκε στο λεξικό του Πάπυρου και πρόσφατα μόνο σε λεξικά του Κέντρου Λεξικολογίας. Σε Μείζον και ΛΚΝ δεν πρόλαβε να μπει.
Δεδομένου ότι η μονογονία είναι «η γέννηση ενός μόνο γόνου σε κάθε τοκετό», καλό δεν θα είναι να αφήσουμε το μονογονικός σαν επίθετο της μονογονίας (π.χ. μονογονική αναπαραγωγή); Και να κρατήσουμε το μονογονεϊκός για τις οικογένειες με ένα γονέα; Οπωσδήποτε δεν μπορώ να θεωρήσω λανθασμένο το μονογονεϊκός, όχι μόνο επειδή έχει επικρατήσει, αλλά και επειδή παράγεται με μια λογική σύγχρονη παραγωγική διαδικασία.