...
Εγώ μάλλον θα τολμούσα τον «αποκαλυπτή». Μια χαρά σχηματισμός είναι μορφολογικά, ευνόητη λέξη, την είχαμε στη γλώσσα έστω κι αν τώρα δεν πολυκυκλοφορεί (
κυκλοφορεί όμως, αφού υπάρχει η ανάγκη του,
και στα γκουγκλοβιβλία) και στο κάτω κάτω, αφού ήταν εντάξει για τον Παπαδιαμάντη και τον Παλαμά (και τον Παπατσώνη, τον Καραντώνη κ.ά.), είναι και για μένα:
Ο άγιος Μάρτυς Θεόδωρος εθεωρείτο ανέκαθεν ως ο ευρετής των απολωλότων και ο αποκαλυπτής των κρυφίων.
«Άγια και πεθαμένα», Αλ. Παπαδιαμάντης
Αλλ' ο κυριώτατος βιογράφος και αποκαλυπτής του είναι ο Πουκεβίλλ, όστις έκαμεν αρκετόν χρόνον, υπό την τρομακτικήν σκιάν του Αλή, πρόξενος της Γαλλίας εις τα Ιωάννινα, ο εξακουστός συγγραφεύς της τετρατόμου «Ιστορίας της Ελληνικής αναγεννήσεως» και του πεντατόμου «Ταξειδίου εις την Ελλάδα».
«Άρθρα και Χρονογραφήματα 1894-1914», Κ. Παλαμάς
Γιατί οι πραγματικές δυνατότητες της γλώσσας είναι πολύ μεγάλες (για να μην πω ανεξάντλητες) κι εμείς καθορίζουμε πόσο.
Tell me who's that writin'? John the Revelator
Wrote the book of the seven seals