Θαρρώ πως η οποιαδήποτε αναφορά στην Καθαρά Δευτέρα περισσότερο θα μπερδέψει παρά θα βοηθήσει, από τη στιγμή που αυτή δεν υπάρχει στη Δυτική χριστιανική παράδοση· αν ακούσει κάποιος Έλληνας για «την επομένη της Καθαράς Δευτέρας», αμέσως θα υποθέσει ότι μιλάμε για τη δεύτερη ημέρα της Σαρακοστής (και θα μπερδευτεί μόλις δει την επόμενη πρόταση ν' αντικρούει αυτή την εντύπωση).
Ακόμα και η «Τρίτη της Τυρινής» μού ακούγεται προβληματική, διότι με βάση τα δικά μας έθιμα τοποθετούμε τη γέννηση του Τάδε στις πέντε μέρες πριν από την έναρξη της πλήρους νηστείας: η Τυρινή εβδομάδα είναι το επταήμερο που καταλήγει με την Κυριακή της Τυροφάγου, μια μεταβατική περίοδος μεταξύ κρεατοφαγίας και νηστείας που έχουν οι ορθόδοξοι αλλά (κρίνοντας από τα αποκριάτικα σκηνικά του Μάρντι Γκρα) δεν υφίσταται για τους Δυτικούς. (Τα έγραφε άλλωστε και ο Εαρίων πριν από μία σελίδα και δεκατρία χρόνια,
όπως διαβάζω τώρα.)
Από τη στιγμή λοιπόν που οι δύο παραδόσεις δύσκολα αντιστοιχίζονται, μπορεί να επιχειρούσα μια μετάφραση του πρωτότυπου ονόματος, μιας και στην ενδεικτική πρόταση του Δόκτορα έχουμε ήδη επεξήγηση της σημασίας του (αλλιώς ναι, χρειάζεται υποσημείωση). Το κακό, βέβαια, με την «Τρίτη της Μετανοίας» είναι ότι για τους Έλληνες δεν φέρνει τηγανίτες και καρναβάλια στο μυαλό. Η «Παχιά Τρίτη», από την άλλη, αποδίδει το νόημα που μας απασχολεί πολύ πιο παραστατικά.