Ο Τριανταφυλλίδης πάντως δεν συμφωνεί. Και κάτι δικό μου: έτσι κι αλλιώς τα συμφωνικά συμπλέγματα, και απλά να τα βάλεις, είναι ανύπαρκτα στα ελληνικά, π.χ. το φμ, άρα τι φμ τι φφμ. Εκτός κι αν τον γράψουμε Καουβμάνη ή Καφουμάνη. :)
Επί του θέματος:
Χτες είδα στην Ταινιοθήκη (εφάπαξ προβολή) την πρώτη-πρώτη ταινία του Κούμπρικ (Fear and Desire), του 1953. Προσπάθησε λέει μετά να την εξαφανίσει, αλλά, ως συνήθως, δεν του βγήκε, γιατί η Kodak κρατούσε δικό της αντίγραφο. Τέλος πάντων, δεν έλεγε τίποτα, αλλά είχε ενδιαφέρουσα, "πειραματική" ασπρόμαυρη φωτογραφία, και εμφανείς επιρροές από τον Εϊζενστέιν σε μια συγκεκριμένη σκηνή. Επίσης, μιαν αφαιρετική σκηνή βιασμού (προσφυείς παρατηρήσεις του μοναδικού σχολιαστή της ταινίας στο imdb).
Και απόψε γύρισα από το Στο κενό της (Fill the void), ισραηλινή ταινία (α' προβολή). Άψογη, ωραία φωτογραφία, λιτότητα (αμάν με τον μινιμαλισμό!), και με έντονο εθνογραφικό ενδιαφέρον. Ο ισραηλινός κινηματογράφος δεν μ' έχει απογοητέψει ως τώρα, το αντίθετο. Στέρεες ιστορίες, ώριμες σκηνοθεσίες, όλα τα 'χουν. Κι ας μείνουμε εμείς με τους Κυνόδοντες και τις Μις Βάιολενς και λοιπές ελληνικές weirdιές...