Με ζέστη την είδα κι εγώ. Και με τη σιγουριά ότι είναι καλή ταινία/θα μ' αρέσει, αυτή τη σιγουριά που μπορεί να καταστρέψει την ευχαρίστησή σου για μια ταινία.
Γιατί με ενθουσίασε; Γιατί όλα ήταν στο δικό μου μήκος κύματος:
Δώσε μου παλιές πόλεις της Ευρώπης και πάρε μου την ψυχή: βόλτες σε κανάλια, παλιά σπίτια, πύργους με πολλές στενές σκάλες, μεσαιωνικό στοιχείο του μακάβριου, χαλαρούς ρυθμούς, σεβασμό στο περιβάλλον, κύκνους — αν αυτά έκαναν χώμα τον Χάρι, εμένα με στέλνουν σε νιρβάνα. Και η μουσική βοηθούσε.
Δώσε μου Γκλίσον σε οποιαδήποτε ταινία. Από τον καιρό που τον είδα στον Στρατηγό είναι σήμα κατατεθέν. Και ο Φαρέλ όμως εδώ ήταν άριστος.
Αλλά το κυριότερο είναι η γραφή, όλη η σεναριακή και σκηνοθετική δουλειά του ΜακΝτόνα: το ασεβέστατο αγγλικό χιούμορ, η αντίστιξη του τραγικού με το γελοίο, οι ανατροπές, οι διάλογοι, η μαμετική γραφή γενικώς. Κάποιες στιχομυθίες ήταν αριστουργηματικές. Αυτά είναι λίγο προσωπικά γούστα, αλλά, π.χ. οι φιλοσοφικές συζητήσεις του Ρέι με τον Κεν ή η τελευταία κουβέντα του Χάρι με τον Κεν στο καφενείο, είναι το είδος του διαλόγου που απολαμβάνω σε θέατρο και κινηματογράφο (ακόμα και με τα 126 f~k). Από τις ταινίες που μπορώ να δω αρκετές φορές γιατί είναι όλα κουρδισμένα στις δικές μου αισθήσεις.
