Το νήμα του κινηματογράφου

[Elsa]

Μαζεμένα και σύντομα: Διασκέδασα πολύ με τον Άπιστο, τρόμαξα με το καλοφτιαγμένο Perfect sense (Nickel, θα χορτάσεις Eva Green!), ευχαριστήθηκα το ρομαντικό, λίγο παλιομοδίτικο Ανώνυμοι ρομαντικοί, απογοητεύτηκα πολύ με το Δέρμα που κατοικώ, με άφησαν τελείως αδιάφορη Αι ειδοί του Μαρτίου.
Έβγαλα δουλειά μέσα στις γιορτές!

 

[nickel]

... τρόμαξα με το καλοφτιαγμένο Perfect sense (Nickel, θα χορτάσεις Eva Green!)

Χορταίνεται; Έκανα την πιο έμμεση αναφορά στην ταινία μέσω μουσικής, από το δυσεξιχνίαστο κομμάτι που ακούγεται τη στιγμή που χορεύουν.

Και ναι, η ταινία μεταδίδει εύκολα τον τρόμο του αιφνιδιαστικού και ανεξήγητου. Ταυτόχρονα, σε κάνει να σκέφτεσαι με οργή τα μη αιφνιδιαστικά και μη ανεξήγητα.

 

[SBE]

Η Έλσα μου θυμίζει πόσο πίσω έχω μείνει με το περσινό σινεμά. :scared::curse:

 

[Costas]

Από Καθημερινή:

Το Ιράν διέλυσε την κυριότερη κινηματογραφική ένωση της χώρας

Το Σπίτι του Κινηματογράφου, η κυριότερη ένωση δημιουργών της Έβδομης Τέχνης στο Ιράν, διαλύθηκε στις αρχές του μήνα έπειτα από διαταγή του υπουργείου Πολιτισμού, παρά τις διαμαρτυρίες επιφανών κινηματογραφιστών, μεταδίδουν σήμερα τα μέσα ενημέρωσης της χώρας.

Το υπουργείο κατηγόρησε το Σπίτι ότι μετέβαλε το καταστατικό του χωρίς την άδεια των αρχών, απαλείφοντας την αναφορά που υπογραμμίζει την στράτευση της ένωσης στις αρχές του ιρανικού Συντάγματος.

(...)

 

[Costas]

Εγώ έκανα ποδαρικό με το ατμοσφαιρικό Κολαστήριο (1988) του Ούγγρου Μπέλα Ταρρ. Πολύ καλό πρώτο μέρος, κοιλιά στο δεύτερο. Ιδιοσυγκρασιακή ασπρόμαυρη φωτογραφία, πολλή βροχή και ομίχλη, πινελιές από Αντονιόνι (Κραυγή), αλλά χωρίς μίμηση. Ο υποτιτλισμός πολύ καλός, πιστεύω (λέω 'πιστεύω' γιατί δεν ξέρω ουγγρικά), γιατί δεν υπήρχαν παραλογισμοί (σε αντίθεση με τη σφαγή που του είχε γίνει στο αφιέρωμα του Καναλιού της Βουλής το 2007). Τώρα ο/η υποτιτλιστής/τρια πατούσε γερά. Δεν ξέρω αν τα εύσημα πρέπει να δοθούν και στη New Star, που φέρνει όλες αυτές τις ταινίες (όπως και την Απληστία ή τον Φάουστ του Σοκούροφ, που είχε επίσης ιδιαίτερα καλούς υποτίτλους σ' ένα ιδιαίτερα δύσκολο έργο). Μπράβο!

 

[nickel]

Μια και πιάσαμε την αργκό στο funky (και όχι μόνο), προτείνω να βρείτε και να δείτε την ταινία Ball of Fire του 1941, σκηνοθετημένη από τον Χάουαρντ Χοκς, με πρωταγωνιστές τον Γκάρι Κούπερ στο ρόλο του φιλόλογου μιας ομάδας σύνταξης εγκυκλοπαίδειας και την Μπάρμπαρα Στάνγουικ στο ρόλο μιας χορεύτριας που αναλαμβάνει να του διδάξει το νέο λεξιλόγιο της αργκό... και διάφορα άλλα σύμφωνα και φωνήεντα. Καθώς η χορεύτρια μετακομίζει στο κτίριο όπου μένουν και εργάζονται οι οκτώ καθηγητές της ομάδας, η ταινία θυμίζει λιγάκι (στην αρχή και όσο πατά η γάτα) τη Χιονάτη και τα εφτά γεροντοπαλίκαρα με την Καρέζη. Όπως θα καταλάβατε, είναι μια ευχάριστη ρομαντική κωμωδία (έχει τσιμπήσει 7,9/10 στο imdb), αλλά για όσους ενδιαφέρονται για τη γλώσσα έχει και πρόσθετες απολαύσεις. Π.χ.

— For instance, do you know what this means, "I'll get you on the Ameche"?
— No.
— Of course you don't. An Ameche is the telephone. On account of he invented it.
— Oh, no, he didn't.
— You know, in the movies.
— I see what you mean. Very interesting.

Και, πράγματι, στο Wiktionary:
Ameche (plural Ameches)
(US, dated, slang) A telephone.
[After Don Ameche, who played Alexander Graham Bell in a 1939 film.]

(Αν δεν ξέρετε τον Ντον Αμίτσι, είναι καιρός να αρχίσετε να βλέπετε παλιές ταινίες... Τουλάχιστον το Trading Places του 1983.)

Η ταινία έχει και την παρακάτω φοβερή σκηνή με το Drum Boogie. Η Στάνγουικ (κάνει πως) τραγουδά, ο Τζιν Κρούπα παίζει στα ντραμ (και στο σπιρτόκουτο) και ο Γκάρι Γκούπερ παρακολουθεί σαν χαζός (δικαίως).

 

[daeman]

Απολαυστική η αποπάνω ταινία, μελέτη για την αργκό της εποχής, με ιδέες και αυτή από τον «Πυγμαλίωνα» του Σο, και κλασικό το Drum Boogie του Κρούπα!

Αλλάζω σελίδα κι εποχή. Πρώτη συμμετοχή ελληνικής ταινίας στο Φεστιβάλ Σάντανς, πρώτη προβολή αύριο, οι θέσεις για όλες τις προβολές στο Παρκ Σίτι ήδη κλεισμένες (στο Σολτ Λέικ Σίτι μόνο έχει διαθέσιμες), μόνο σε λίστα αναμονής και αν.

Ο σκηνοθέτης Μπάμπης Mακρίδης πάει στο Sundance Festival (Athens Voice, 11-1-'12)

Είναι –σύμφωνα με τα λεγόμενά του– από τους πιο ανορθόγραφους ανθρώπους που υπάρχουν. Και είναι, επίσης, ο επόμενος κρίκος στην αλυσίδα της εξωστρέφειας του ελληνικού σινεμά. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «L» είναι η παρθενική ελληνική συμμετοχή στο φεστιβάλ ανεξάρτητου κινηματογράφου Sundance (19-29/1).

«Γεννήθηκα στην Καστοριά το 1970. 'Εχω κάνει μια μικρού μήκους ταινία, κάποια video clips και εκατοντάδες διαφημιστικά. Ακούω πολλή μουσική και οδηγώ μια βέσπα τρικάβαλο με το γιο και τη γυναίκα μου. Δεν έχω δίπλωμα αυτοκινήτου, αλλά έχω περπατήσει σε παγωμένη λίμνη.
Το “L” (όπως “learners”) είναι μια ιστορία για έναν άντρα που ζει στο αυτοκίνητό του. Συναντάει τη γυναίκα και τα δυο παιδιά του συγκεκριμένες ώρες και ημέρες σε πάρκινγκ αυτοκινήτων. Η δουλειά του είναι να βρίσκει και να μεταφέρει το καλύτερο μέλι που υπάρχει σε έναν άντρα 50 ετών. Η εμφάνιση ενός καινούργιου οδηγού προκαλεί την απόλυσή του. Η ζωή του αλλάζει και θεωρεί παράλογο το ότι δεν τον εμπιστεύεται κανείς.
Δεν συμμερίζομαι ταμπέλες όπως “greek weird cinema”. Κάθε ταινία έχει το δικό της πλαίσιο. Τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες σκηνοθέτες και οι συνεργάτες τους πήραν το σινεμά στα χέρια τους. Το έκαναν προσωπική και οικογενειακή υπόθεση. Το οικονομικό, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει, πέρασε σε δεύτερο πλάνο. Τα θέματα επίσης έγιναν πιο παγκόσμια (sic). Μην ξεχνάμε ότι όλος ο πλανήτης κοιτά την Ελλάδα από πολύ κοντά. Κοίτα τις διαδηλώσεις στους δρόμους, κοίτα και το σινεμά μας.
Η ίδια η ταινία, μαζί με την πίστη της παραγωγού μου Αμάντας Λιβανού σε αυτήν, έφεραν το Sundance κοντά μας. Η χαρά μας από τότε είναι μεγάλη και προετοιμαζόμαστε κάθε ηλιόλουστη μέρα χορεύοντας στον ήλιο».

Το σενάριο του «L» ανήκει στους Ευθύμη Φιλίππου και Μπάμπη Μακρίδη και είναι βασισμένο σε μια ιδέα του Γιώργου Γυιόκα, πρωταγωνιστής είναι ο Άρης Σερβετάλης. Θα βγει στις αίθουσες το 2012 από τη Feelgood Entertainment.


L

L begins with an ode to being a bear and ends with an ode to the sea. What happens in between constitutes one of the more original, willfully bizarre films of the year.

A man lives in his car. He’s 40 and separated from his wife and kids, who live in a different car. They meet in parking lots. A professional driver, the man delivers honey to a narcoleptic man and often dreams of his friend, who was killed when a hunter mistook him for a bear. Frequently late delivering honey, the man is fired, and his driving skills are questioned. Thrust into existential uncertainty, he abandons “car life” and joins a rogue motorbike gang.

Cowriter/director Babis Makridis and cowriter Efthimis Filippou (Dogtooth, Alps) propel us into a funky, surreal world of deadpan absurdism. Beneath the postmodern detachment lies a quiet human struggle. Facing absurd existences, these characters are trying: to be better drivers, to be better bears. Even the score, a flawed rendition of Moonlight Sonata, is trying to be better.

Babis Makridis was born in Greece in 1970. He studied film in the Stavrakos Film School. His short film The Last Fakir (2005) was awarded the Newcomer's Prize at the Drama Short Film Festival in Drama, Greece. In 2010 Raindance named Makridis one of “10 Greek Filmmakers to Watch.” L is Makridis's first feature film.

PRODUCERS Amanda Livanou, Babis Makridis CINEMATOGRAPHER Thimios Bakatakis EDITOR Yannis Chalkiadakis ART DIRECTOR Dafni Kalogianni COMPOSER Coti K SOUND DESIGNER Costas Fylaktidis

CAST Aris Servetalis, Makis Papadimitriou, Lefteris Mathaios, Nota Tserniafski, Stavros Raptis

Ε, ναι, σαντανσιάζομαι αυτές τις μέρες.

 

[daeman]

[After Don Ameche, who played Alexander Graham Bell in a 1939 film.]

Sopa και υπάρχει ολόκληρη στο γιουτιούμπ (ακόμα):

He [Don Ameche] made his film debut in 1935 and by the late 1930s, had established himself as a leading actor in Hollywood. He appeared in such films as Alexander's Ragtime Band (1938), as the title character in The Story of Alexander Graham Bell (1939). It led to the use of the word, "ameche," as slang for telephone in common catchphrases, as noted by Mike Kilen in the Iowa City Gazette (December 8, 1993): "The film prompted a generation to call people to the telephone with the phrase: 'You're wanted on the Ameche.'"


The Story of Alexander Graham Bell (1939)
Henry Fonda is notable in a supporting role as the “Mr. Watson” who hears the first words ever spoken over the telephone. In a pivotal scene, Bell, while working on the telephone, accidentally spills acid onto his lap and shouts in pain, “Mr. Watson, come here! I want you!”. Watson, barely able to contain his own excitement, rushes into the room and stammers out the news that he heard Bell calling out to him over the telephone receiver. Bell has Watson repeat his own words to him to confirm it, and the two men begin hopping around the room, with Watson yelling out a Native American war whoop.

That scene of jubilation was likely based on fact. In real life the Six Nations Mohawk Reserve near Bell's home in Brantford, Ontario awarded him the title of Honorary Chief, about 1870, for his work in translating the unwritten Mohawk language into Visible Speech symbols. Bell was thrilled at his recognition by the Six Nations Reserve and throughout his life would launch into a Mohawk war dance when he was excited.

 

[SBE]

Εγώ περιμένω την ημέρα που μια ελληνική ταινία εντελώς mainstream και χωρίς ίχνος (θολο)κουλτούρας, παραξενιάς κλπ θα γίνει γνωστή και παραέξω. Κανένα αστυνομικό, καμιά κωμωδία κλπ.

Στο μεταξύ, προχτές πήγα σινεμά και για κακή μου τύχη είδα το τρέιλερ της Γυναίκας με τα Μαύρα και δεν έχω κλείσει μάτι από τότε. Όταν το είχα δει στο θέατρο είχα κάνει μετά πέντε μέρες να κοιμηθώ. Δεν πήγα να δω ταινία τρόμου, γιατί να δω κι όλες τις διαφημίσεις ταινιών τρόμου;
Όσο για την ταινία που είδα, Shame. Εκτιμώ ιδιαίτερα το υποκριτικό ταλέντο του Φασμπέντερ, και η ταινία ήθελε να μας πει κάτι, νομίζω κάτι όχι τόσο πολύπλοκο όσο το αναλύουν οι κριτικές. Αλλά τελικά γιατί χρειάζεται να κάνουν οι ηθοποιοί τέτοια πράγματα στην κάμερα; Τι κερδίσαμε που είδαμε τον ήρωα να πηγαίνει στην τουαλέτα; ΟΚ, στα πλαίσια σκηνής που τον δείχνει να ετοιμάζεται για τη δουλειά, αλλά γιατί; Υπήρχε περίπτωση να σκεφτούμε ότι ο ήρωας δεν έχει φυσικές ανάγκες; Κλπ κλπ κλπ.

 

[nickel]

Υπήρχε περίπτωση να σκεφτούμε ότι ο ήρωας δεν έχει φυσικές ανάγκες; Κλπ κλπ κλπ.

Η εντύπωση πάντως που αποκομίζεις από πολλές ταινίες είναι ότι οι ήρωες δεν έχουν φυσικές ανάγκες, ότι μπορούν να στεγνώσουν από βροχή αμέσως μόλις βρεθούν σε καλυμμένο χώρο, ότι έχουν λεφτά με ουρά αλλά χωρίς ωράριο, και ότι τελειώνουν τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις τους χωρίς να πουν ένα «γεια». Και πολλά άλλα τέτοια, βέβαια.

 

[Costas]

Και πολλά άλλα τέτοια, βέβαια.

Όπως ότι είναι από ατσάλι και ατσαλάκωτοι.

 

[Zazula]

Όπως ότι είναι από ατσάλι και ατσαλάκωτοι.

Ή ότι βρίσκουν πάντα να παρκάρουν νόμιμα ακριβώς έξω από τον προορισμό τους.

 

[SBE]

Κι όταν βλέπεις τον Σπάιντερμαν διαπιστώνεις ότι ο ήρωας μπορεί να ανεβαίνει σε κάθετους τοίχους, εντάξει.
Όπως είπα, δε νομίζω ότι αυτή η λεπτομέρεια ήταν απαραίτητη για την υπόθεση. Λίγο πιο κάτω στην ταινία (ακολουθεί σπόιλερ για όσους δεν την έχουν δεί και σκοπεύουν να τη δουν) ο ήρωας επισκέπτεται δύο πόρνες και βλέπουμε και τους τρεις στο κρεββάτι σε διάφορες φάσεις, στις οποίες περιλαμβάνονται και μερικά δευτερόλεπτα όπου ο πρωταγωνιστής βρίσκεται με το πρόσωπο θαμμένο στα οπίσθια της μίας ηθοποιού. Η σκηνή αυτή (όλη, όχι το συγκεκριμένο σημείο) έχει σημαντική θέση στην πλοκή, αλλά δε νομίζω ότι αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα μας έδωσαν να καταλάβουμε κάτι που δεν το καταλάβαμε αλλού στην ταινία. Η διαφωνία μου ήταν στο ότι υποτίθεται ότι βλέπουμε κανονικούς ηθοποιούς, όχι πορνοστάρ, και δεν καταλαβαίνω γιατί είναι αναγκαίο να κάνουν οι ηθοποιοί τέτοια πράγματα στην κάμερα και θεωρείται και δείγμα υποκριτικού ταλέντου και αφοσίωσης στην τέχνη κλπ κλπ. Μου θύμισε την περίπτωση της ταινίας Intimacy του 2001, όπου οι πρωταγωνιστές κάνουν στ'αλήθεια ό,τι γίνεται συνήθως στ'αλήθεια στις τσόντες. Δεν καταλαβαίνω γιατί απαιτεί ο ρόλος τέτοιο ρεαλισμό. Αν το δούμε από την πλευρά του/ της ηθοποιού, ο/η ηθοποιός εκείνη τη στιγμή εργάζεται. Από πότε το "εργάζομαι" σημαίνει και "εκδίδομαι". Στο κάτω κάτω κανένας δεν απαιτεί να βάζουν αληθινές σφαίρες στα όπλα στο σινεμά, παρόλο που το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ ρεαλιστικότερο, και θα είχε και πιο πολύ σασπένς.

 

[daeman]

Υποκριτικό ταλέντο, my her ass! Θέλουν το κατάλληλο παράγγελμα τέτοια γυμνάσια: about face!
Άσε που μπορεί να ήταν καμιά stand-in, ντουμπλέρ (ντουμπλέζ; ντουμπλφάς και δε θα ξαναφάς).
Από την άλλη, asskissing will get you to the top.

 

[SBE]

:lol::lol::clap:
Το έθεσες σωστά, Δαεμάνε. Κι εγώ παρόμοια σκέφτηκα σε εκείνο το σημείο.
Όσο για την ντουμπλέζ, οι δύο ηθοποιοί που έπαιζαν τις πόρνες δεν είχαν λόγια και εμφανίζονται μόνο σ' αυτή τη σκηνή, οπότε δε νομίζω να τις ντουμπλάρανε, όσο για τον πρωταγωνιστή, method acting είναι αυτό, δεν είναι παίξε γέλασε.

 

[drsiebenmal]

Θεόδωρος Αγγελόπουλος (1935-2012)

Το τελευταίο πλατό
Greek Filmmaker Theo Angelopoulos Dies In Accident

 

[Costas]

Και ένα άλλο από το Protagon, που μου άρεσε σα στιγμιότυπο: στιχομυθία Διακογιάννη-Αγγελόπουλου

 

[Costas]

Από την άλλη, asskissing will get you to the top.

Αυτό το λινκ θα ενθουσίαζε τον Πεντζίκη, μέγα οπαδό της ψηφαρίθμησης!

 

[nickel]

Να προσθέσω το Τελευταίο πλάνο του Τεό της Βένας Γεωργακοπούλου, από το Protagon.gr.

 

[Costas]

Σενάρια υπάρχουν· αλλά ποιος θα τ' αγγίξει;... (Τα Νέα)