Το νήμα του κινηματογράφου

[Costas]

Αναζητώ τίτλο:

Πριν από πολλά χρόνια, δεκαετία '90 υποθέτω, είχα δει στην τηλεόραση, όχι από την αρχή, μια ταινία κινουμένων σχεδίων, έγχρωμη, αμερικάνικη, χωρίς φωνή αλλά με μουσική, με θέμα την 'περιπέτεια' μιας διαδοχής γενεών, μουσικών κυρίως και με όχημα την αμερικάνικη μουσική, που δεν ξέρω πότε άρχιζε αφού δεν είχα δει την ταινία από την αρχή, και που τέλειωνε κάπου στα σέβεντιζ με τη λούμπα των ναρκωτικών, μετά το πάρτι των σίξτιζ. Ομιχλωδέστατο, το ξέρω. Η μουσική είχε και τζαζ, κυρίως στις πρώτες δεκαετίες (σουίνγκ). Η σκηνή που μου έχει μείνει σαν πιο χαρακτηριστική σεναριακά, και που μπορεί να βοηθάει στον εντοπισμό της ταινίας, είναι μια όπου ο ήρωας, μουσικός σε τζαζ μπάντες των τριάνταζ, που λέει και ο Σαραντάκος, μάλλον πιανίστας, πηγαίνει στρατιώτης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Ευρώπη. Χάος, ερήμωση, ρημαγμένα σπίτια κλπ. Μπαίνει οπλισμένος με μύριες προφυλάξεις σ' ένα έρημο σπίτι απ' όπου ακούει μουσική και βρίσκει ένα Γερμανό στρατιώτη με γυρισμένη την πλάτη να παίζει πιάνο. Χαμογελάει, και ο αρχικός τρόμος του Γερμανού ότι θα τον σκοτώσει μετατρέπεται σε μουσική συμφιλίωση. Ο Γερμανός έπαιζε κάτι κλασικό, αν θυμάμαι καλά. Ο ίδιος αρχίζει να παίζει τζαζ στο πιάνο και, μέσω της μουσικής, προσπαθεί ν' ανοίξει γέφυρα προς τη λησμονημένη ειρήνη και τα όσα ενώνουν τους ανθρώπους. Εκεί που παίζει έχοντας βρει πάλι μιαν αχτίδα ανθρωπιάς, ο Γερμανός στρατιώτης τον πυροβολεί και τον σκοτώνει. (...) Μετά το έργο συνεχίζεται, όπως είπα, με άλλους ήρωες, μετά τον πόλεμο, φίφτιζ κλπ. Επαναλαμβάνω, είναι κινούμενα σχέδια για μεγάλους. Σας λέει τίποτα; Η ταινία μου είχε αρέσει πάρα πολύ.

Psifio: Στάχτες και Διαμάντια, κλασικό και έξοχο. Το καλύτερο του Βάιντα, με δεύτερο το Κανάλ, κατά τη γνώμη μου. Το Γιογιό το έχω δει τόσο μικρός που μόλις που το θυμάμαι, κρίμα που το 'χασα τώρα...

 

[daeman]

Καλημέρα.

Κώστα, μάλλον ψάχνεις για το American Pop του Ραλφ Μπάκσι, μια από τις πιο φιλόδοξες ταινίες του.
Υπάρχει όλο στο γιουτιούμπ (ψάxνεις για "American pop" part). Ούτε εγώ δεν το καλοθυμάμαι (τότε πρέπει να το είδα στην τηλεόραση), αλλά η σκηνή που περιγράφεις είναι αξέχαστη (ξεκινάει στο 6':48"):

Ευχαριστώ· βρήκα τι θα δω απόψε! :)

 

[Costas]

Εγώ ευχαριστώ διπλά και τρίδιπλα, daeman! Το στόρι της σκηνής είναι κάπως διαφορετικό, και επίσης η ταινία έχει διαλόγους, αντίθετα απ' ό,τι θυμόμουνα. Αλλά πάνε πολλά χρόνια.

 

[nickel]

Le concert - Η συναυλία

Κωμωδία, υποτίθεται (νομίζω ότι γέλασα σε ένα μόνο σημείο), που προσπαθεί να βγάλει γέλιο από υπερβολές, διακωμώδηση στερεοτύπων και αντικομουνιστική (ή και αντιρωσική) προπαγάνδα. Το σώζει η παρουσία της Μελανί Λοράν (της ξανθιάς των Μπάσταρδων) και το φινάλε, που σερβίρεται με μαντιλάκια. 7,5/10 τού δίνουν οι θεατές στην imdb, που δεν πιστεύω ότι τα αξίζει, αλλά μετά το φινάλε άκουσα κι άλλες τρεις φορές απανωτά το κοντσέρτο για βιολί του Τσαϊκόφσκι για να αποζημιωθώ.

 

[nickel]

Πήγα απόψε και είδα τη "Στρέλλα" του Πάνου Κούτρα και μου άρεσε πολύ. Χρόνια πολλά είχα να δω ελληνικό έργο και να το φχαριστηθώ τόσο πολύ, χωρίς να πω το σπαστικό εκείνο: "για ελληνικό, καλό είναι". Όχι, το βρήκα εξαιρετικό pour la Gre'ce, pour l'Orient, pour l'Occident et pour le monde entier. Και επίσης, είδα επιτέλους την πόλη που ζω "καθώς εστιν".

Δεν θυμόμουν, Κώστα, τι είχες γράψει, περισσότερο θυμόμουν τη συζήτηση που είχαμε κάνει για τον Κυνόδοντα και τη Στρέλλα. Είχες δίκιο.

Ήθελα να κάνω κάποιο σχόλιο και για την πόλη, αλλά δεν περίμενα ότι η πόλη θα ήταν το 50% του δικού σου σχολίου. Αποφάσισα ότι, αν και λίγο βλέπω πια την Αθήνα, σχεδόν καθόλου την Αθήνα στο φως της ημέρας, πρέπει να τη βλέπω με φίλτρα. Μέσα από άλλα φίλτρα έπαιζε εδώ — φίλτρα ωστόσο κι αυτά, προσωπικές επιλογές του σκηνοθέτη, που ήθελε έναν άγριο καμβά σε μια άγρια ταινία, προκαλώντας σε να δεχτείς και τη μια και την άλλη «αγριότητα», μέσα από τη δική του αγαπησιάρικη ματιά.

 

[Elsa]

Είδα χτες το Handsome Harry, της -άγνωστης σε μένα- Bette Gordon. Χαμηλόφωνο και σκοτεινό σαν το μυστικό που βαραίνει τον κεντρικό ήρωα, πολύ ανθρώπινο και δυνατό σε ορισμένες στιγμές. Συνολικά, μου άρεσε πολύ!

 

[nickel]

Καιρό είχα να απολαύσω ταινία του Κεν Λόουτς όσο το Αναζητώντας τον Έρικ (Looking for Eric). Ήταν ένας πολύ τρυφερός χειρισμός τεστοστερόνης. Ο Λόουτς θα καταφέρει αυτή τη φορά να περάσει το μήνυμά του μέσα από χάπι-εντ.

Ο πρωταγωνιστής, ο ταχυδρόμος Έρικ, έχει φανταστικές συνομιλίες με τον ήρωά του Ερίκ Καντονά, ο οποίος, ανάμεσα σε άλλες συμβουλές, του αραδιάζει διάφορες σοφές παροιμίες, και κάποια στιγμή ο ταχυδρόμος τού λέει αγανακτισμένος: «I'm fucking up to here with your philosophy. I'm still getting over the fucking seagulls one, for Christ's sakes».

Ο άσχετος θεατής (εγώ) απορεί για την έμμεση αναφορά και θα φτάσει το τέλος της ταινίας, μετά τα γράμματα, για να δούμε τον Καντονά να κάνει τη δήλωση «When the seagulls... follow the trawler, it's because they think sardines will be thrown into the sea», να ευχαριστεί και να σηκώνεται και να φεύγει. Χρειάστηκε λίγο περισσότερο διάβασμα για να καταλάβω ότι η δήλωση στρεφόταν εναντίον των δημοσιογράφων και έγινε μετά από την επίθεση σε οπαδό που τον είχε βρίσει (αυτό το θυμόμουν, αλλά όχι τους γλάρους).

Περισσότερα:
http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/3221471.stm
http://en.wikipedia.org/wiki/Eric_Cantona#1994.E2.80.9395_season

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=43374
http://www.eyeforfilm.co.uk/reviews.php?film_id=17184

 

[nickel]

Οι 250 καλύτερες ταινίες σύμφωνα με τις ψήφους των μελών του imdb. Μια λίστα με την οποία όλοι θα διαφωνούν σε πολλά σημεία. Η άγρια ομορφιά της δημοκρατίας: όλοι είναι δυσαρεστημένοι με κάτι που όλοι μαζί αποφασίζουν!

http://www.imdb.com/chart/top

Απορία: πόσες απ' αυτές δεν έχετε δει;

 

[SBE]

Δεν έχω δει 32, αλλά από αυτές τρεις είναι πολύ προσφατες και έιναι στα υπόψης και αλλες τρεις δεν προκειται να τις δω ποτέ γιατι είναι ταινίες τρόμου.
Σχετικά με τα αποφθέγματα του Καντονά, για τον μέσο άγγλο θεατή η φραση με τους γλάρους είναι αρκετά γνωστη, θα έλεγα μάλιστα ότι ενώ το περιστατικό έχει ξεχαστεί, η φραση έχει μείνει.

 

[nickel]

Δεν έχω δει 32, αλλά από αυτές τρεις είναι πολύ πρόσφατες και είναι στα υπόψη και άλλες τρεις δεν πρόκειται να τις δω ποτέ γιατί είναι ταινίες τρόμου.

Με εντυπωσιάζεις. Εδώ μια πρόχειρη καταμέτρηση έβγαλε παρά μίαν τεσσαράκοντα. Είναι κάποιες παλιές, κυρίως της δεκαετίας του 1950, που, αν τις έχω δει, σίγουρα δεν τις θυμάμαι — και, αν δεν τις θυμάσαι καθόλου, είναι σαν να μην τις έχεις δει. Κάποιες που περιμένουν να τις δω (μερικές περιμένουν και περιμένουν, όπως η Μάχη της Αλγερίας), άλλες είναι πιο πρόσφατες και δεν ήρθε η ώρα τους (η κατάλληλη διάθεση), π.χ. Inception. Κάποιες που έχουν ξεφύγει από την ιστοριοδιφική απόχη, π.χ. η Ζαν ντ' Αρκ του Ντράιερ (όχι τίποτ' άλλο, τις κυνηγάω τις Ζαν ντ' Αρκ, κόντεψε να κάνω συγκριτική ανάλυση Τζόβοβιτς - Σομπιέσκι). Κάποια γιαπωνέζικα, κυρίως κινούμενα σχέδια, που έχω την εντύπωση ότι βρίσκονται εκεί από ψήφους της Άπω Ανατολής αποκλειστικά και αμφιβάλλω αν θα τα δω. Για τις περισσότερες, ωστόσο, θα ληφθούν άμεσα μέτρα.

 

[Elsa]

Είναι κάποιες παλιές, κυρίως της δεκαετίας του 1950, που, αν τις έχω δει, σίγουρα δεν τις θυμάμαι — και, αν δεν τις θυμάσαι καθόλου, είναι σαν να μην τις έχεις δει.
[...]Κάποια γιαπωνέζικα, κυρίως κινούμενα σχέδια, που έχω την εντύπωση ότι βρίσκονται εκεί από ψήφους της Άπω Ανατολής αποκλειστικά και αμφιβάλλω αν θα τα δω.

Παρομοίως, με ένα γρήγορο υπολογισμό βρήκα 41 που δεν έχω δει, αλλά: μάνγκα δεν βλέπω, κάποια παλιά τα έχω ξεχάσει, Kill Bill δεν βλέπω, Rocky-στιλ δεν βλέπω, Terminator-ικα δεν βλέπω, Star Wars βαριέμαι μετά το Νο1...

Χάρηκα (και παραξενεύτηκα) που είδα μέσα στη λίστα το Mary and Max!:)
Νοερή σημείωση: να δω το Million dollar baby, που το είχα αφήσει όταν βγήκε γιατί ήμουν σε φάση που δεν ήθελα άλλη κατάθλιψη και μετά το ξέχασα.
Και το Άβαταρ έλεγα να δω, αλλά μετά βαρέθηκα...

 

[Elsa]

Από φρέσκα, είδα προ ημερών το πιο πρόσφατο του Γούντι Άλλεν, παρ' όλο που τα τελευταία 5 χρόνια με εκνευρίζει πολύ
Σε αυτό, μοιάζει -επιτέλους- να συμφιλιώθηκε με την ηλικία του και να βλέπει πιο προσγειωμένα τις σχέσεις νέων γυναικών-ώριμων ανδρών, αλλά... από ουσία, εγώ δεν είδα τίποτα, σε 2-3 μέρες το είχα ξεχάσει.
Χτες, είδα το Black Swan, του υπερεκτιμημένου, κατά τη γνώμη μου, Αρονόφσκι. Ίδια γεύση, εφετζίδικα πλάνα, τρομακτικές σκηνές χωρίς ειρμό, ο Πολάνσκι το έχει κάνει πολύ καλύτερα...
Μια που τον έφερε η κουβέντα, το τελευταίο του, το Ghost Writer μου άρεσε πολύ, αλλά το έχω ξαναγράψει ίσως.

 

[nickel]

Στον Πολάνσκι αφιέρωσα ολόκληρο γλωσσικό νήμα, τι, μπρίκια κολλάμε;

Έχει κάποια περίεργα η λίστα των 250. Λέει επάνω «For this top 250, only votes from regular voters are considered». Και καλά, οι ψηφοφόροι έδωσαν 7,8 στον αγαπημένο μου Νιέφσκι, που είναι κάτι παραπάνω από απλός κινηματογράφος. Αλλά στη λίστα δεν βλέπω ούτε το Ποτέμκιν (8,1).

Έριξα στις 38 τις δικές μου ελλείψεις. Ο Sherlock, Jr. ήταν μια περίεργη παράλειψη. Νόμιζα ότι είχα δει όλα τα γνωστά του Κίτον. Και αυτό αξίζει να το δείτε: και γέλια έχει, και εφέ έχει, και ωραία μουσική επένδυση έχει, και τη γνωστή χορογραφία του Κίτον έχει. Και στο YouTube είναι ανεβασμένο όλο, σε πολύ καλή ποιότητα. Ορίστε:

 

[SBE]

Προφανώς είμαι ταινιοφάγος. Η αγάπη ξεκίνησε με την εκπομπή του κινηματογράφου του Ιωνα Νταϊφά και τις ανταποκρίσεις από τις Κάννες της Ροζίτας Σώκου. Αλλά σινεμά δεν πήγαινα παρά μια φορά το χρόνο μέχρι που πήγα πανεπιστήμιο και τότε του έδωσα και κατάλαβε.

Δυστυχώς, με σπαραγμό ψυχής αναγκάστηκα να διακόψω πρόσφατα τη συνδρομή μου στην ταχυδρομική ταινιολέσχη, όπου δανειζόμουν έξι ταινίες το μήνα. Ή ταινίες ή διάβασμα, και τα δυο δε γίνεται... Ταυτόχρονα έκοψα και την τηλεόραση κι αν δεν ήταν το κατάστημα που πουλάει Bang & Olufsen κι έχει μια τηλεόραση ναααα να παίζει συνεχώς ειδήσεις, κι αν δεν τύχαινε να περνάω κάθε μέρα από κει την ώρα που αρχίζουν οι ειδήσεις, δεν θα ήξερα τι γίνεται στον κόσμο. Πώς κατάντησα, να βλέπω τις ειδήσεις στη βιτρίνα λες και χάθηκε το ιντερνέτ...

Πίσω στο σινεμά όμως, η αλήθεια είναι ότι εκτός από τις τρόμου, τις πολύ πρόσφατες (όπως ο Μαύρος Κύκνος που δεν έχει βγει ακόμα εδώ στο σινεμά) και τις πολύ πολύ παλιές βωβές, έχω δει λίγο πολύ ό,τι αρέσει στους ψηφοφόρους, φαίνεται. Όμως κι αυτή η λίστα, όπως όλες του είδους της πάσχει από το ότι έχει πολλές πρόσφατες ταινίες εις βάρος παλιότερων αριστουργημάτων. επίσης στο μη-αγγλόφωνο σινεμά, βλέπουμε να περνάνε από τη λίστα οι στάνταρ "καλές" ταινίες που αναγνωρίζει το αγγλόφωνο κοινό.

 

[nickel]

«Χρυσά Βατόμουρα από τη NASA σε πέντε κινηματογραφικές ταινίες» ήταν ο τίτλος στο in.gr. Και το άρθρο αρχίζει ως εξής:

Τις χειρότερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων ετών επέλεξαν οι ειδικοί της NASA, που όπως φαίνεται, απηύδησαν με τη... φαντασία ορισμένων σεναριογράφων. Το «πρώτο» βραβείο, σύμφωνα με τους επιστήμονες, κερδίζει επάξια το φιλμ «2012». Την πρώτη πεντάδα συμπληρώνουν οι ταινίες: «Ο πυρήνας: Αποστολή στο κέντρο της Γης», «Αρμαγεδδών», «Το Ηφαίστειο» και «Αλυσιδωτή αντίδραση».​

«2012». Ούτε που την έχω ακούσει την ταινία, δεν μου λέει τίποτα η φωτογραφία. Πάω στο imdb, δεν είναι ψηλή η βαθμολογία, αλλά κοιτάω και στον Ίμπερτ και της έχει δώσει 3,5 στα 4 αστεράκια: Η περιέργειά μου έχει χτυπήσει κόκκινο και προγραμματίζεται νυχτερινή προβολή. Το

το έχουν δει πάνω από 8,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Μα πού ήμουν;

Η ταινία είναι η γνωστή περίπτωση «πώς κάποιοι άνθρωποι επιζούν από δύο κινηματογραφικές ώρες καταστροφών όταν έχουν τον σκηνοθέτη (και την ομάδα CGA) με το μέρος τους». Ευχαριστήθηκα απιθανότητες, ειδικά εφέ και ήρωες που γλιτώνουν στο τσακ. Δυόμισι ώρες ταινία, δεν τη βαρέθηκα καθόλου και... χαμογέλασα πολλές φορές.

Η NASA δεν έδωσε ακριβώς «βατόμουρα» (razzies). Τσατίστηκαν με τις επιστημονικές απιθανότητες της ταινίας — και γιατί τους τρέλαναν στα τηλεφωνήματα οι χαζοί Αμερικανοί που πίστεψαν από τις διαφημίσεις της ταινίας ότι έρχεται το τέλος του κόσμου. Αλλά και μόνο για την πρώτη πτήση πάνω από την πόλη που καταστρέφεται τη βλέπεις την ταινία (στο σπίτι σου).

 

[SBE]

Και να πούμε ότι η ΝΑΣΑ θεώρησε ότι η καλύτερη ταινία από επιστημονική άποψη ήταν το Γκάτακα και πολλές παλιότερες ασπρόμαυρες.
Βασικό είναι βεβαίως ότι στις παλιότερες (όπως και στο παλιό Σταρ Τρεκ) ακολουθούν όσο μπορούν τους νόμους της φυσικής. Δεν βλέπουμε έκρηξη στο διάστημα και ακούμε μπαμ, γιατί απλούστατα δεν διαδίδεται ο ήχος στο κενό κλπκλπ.
Αυτό είναι λίγο σαν τις παλιές γκανγκστερικες ταινίες που πυροβολούνται οι κακοί και ΔΕΝ βλέπουμε να βγαίνουν φλόγες από το όπλο.

 

[Elsa]

Αν αισθάνεστε πολύ χαρούμενοι και ανάλαφροι τελευταίως και θέλετε κάτι να σας ρίξει, έχω 2 πολύ κατάλληλες ταινίες!
Τις είδα με διαφορά δύο ημερών και από τότε προσπαθώ να συνέλθω...

La graine et le mulet, με τον πιο αισθησιακό και απελπισμένο χορό της κοιλιάς που έχω δει ποτέ... δεν συνεχίζω, θα μαρτυρήσω το τέλος και δεν κάνει. Καλή όρεξη!
(μετά είδα οτι είναι γυρισμένο στο Sète της νότιας Γαλλίας. Διανυκτέρευσα σε κάποιο ταξίδι κατά λάθος εκεί για μια βραδιά... καταθλιπτικό μέρος)

Το δεύτερο, Never Let Me Go, είναι ανατριχιαστικό γιατί αργείς να καταλάβεις τι παίζει, υπάρχει κάτι επικίνδυνο, κάτι ύπουλο που πλανιέται στην ατμόσφαιρα, αναρωτιέσαι τι συμβαίνει... Και μετά καταλαβαίνεις, και μέχρι το τέλος της ταινίας είσαι με την τρίχα κάγκελο...
(Μην διαβάσετε την υπόθεση πριν δείτε την ταινία, κρίμα είναι!)

 

[nickel]

Χάρμα, το Never Let Me Go ήταν στην κορυφή σχεδόν της λίστας λόγω καστ. Οπότε να το σπρώξω στον πάτο πάνω πάνω — αφού είναι να μου φτιάξει τη διάθεση, με όλα αυτά γύρω μας να μας έχουν πήξει στη χαζοχαρουμενιά...

 

[UsualSuspect]

Η ζωή μετά (hereafter)

Απογοήτευση! Η ταινία δεν μου είπε τίποτα. Ήταν βασανιστικά αργή και το τέλος δεν έδωσε την κλιμάκωση που θα περίμενε κανείς.

 

[nickel]

Το δεύτερο, Never Let Me Go, είναι ανατριχιαστικό γιατί αργείς να καταλάβεις τι παίζει, υπάρχει κάτι επικίνδυνο, κάτι ύπουλο που πλανιέται στην ατμόσφαιρα, αναρωτιέσαι τι συμβαίνει... Και μετά καταλαβαίνεις, και μέχρι το τέλος της ταινίας είσαι με την τρίχα κάγκελο...
(Μην διαβάσετε την υπόθεση πριν δείτε την ταινία, κρίμα είναι!)

*** ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ SPOILERS / ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ NEVER LET ME GO. ΜΗΝ ΤΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΑΝ ΣΚΟΠΕΥΕΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ.***


Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Ισιγκούρο, οπότε δεν μπορώ να ξέρω γιατί έχει αγαπηθεί τόσο. Αλλά και η ταινία έχει φανατικούς φίλους. Εγώ δεν είμαι ένας απ’ αυτούς. Καλοφτιαγμένη η ταινία, με μια τριάδα πανάξια νεαρά παιδιά που μ’ αρέσουν σε ό,τι έχω δει να παίζουν, με ανεκτούς αργούς ρυθμούς και μετρημένο «agitation», όπως αρμόζει: όλα ήπια —ο καιρός, το τοπίο, οι εκδηλώσεις τους, η μουσική— και ό,τι δεν είναι ήπιο είναι η ελάχιστη απαραίτητη αντίστιξη.

Αλλά έχω πρόβλημα με το σκεπτικό στον πυρήνα του βιβλίου / της ταινίας. Υπάρχει κάποιος συμβολισμός πέρα από ένα γενικό και αόριστο «πώς και δεν βλέπουμε πράγματα που θα έπρεπε να μας κάνουν να επαναστατούμε»; Εμένα πάντως δεν μπόρεσε να με κάνει να επαναστατήσω γιατί είναι στημένο με πολύ απίθανο τρόπο. Μπορώ να λυπηθώ για κάποιο ρομποτάκι που αποδεικνύεται πιο ανθρώπινο από τους ανθρώπους, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι άνθρωποι αναρωτιόνταν αν άλλοι άνθρωποι έχουν ψυχή (ό,τι κι αν σημαίνει ψυχή).

Σε ποιον άλλο ειδικότερο συμβολισμό και προβληματισμό θέλει να με μεταφέρει ο Ισιγκούρο; Στο ότι τρώμε ζώα που πονάνε όταν τα σφάζουμε; Γιατί ταυτόχρονα μπορεί να δίνει λάθος (κατά τη δική μου γνώμη) μηνύματα για δύο πράγματα: για τη δωρεά οργάνων και, κυρίως, για την καλλιέργεια οργάνων για μεταμόσχευση στα πλαίσια της ευγονικής. Ο προβληματισμός που αναφέρει στο τέλος της ταινίας («If you ask people to return to darkness... the days of lung cancer, breast cancer, motor neurone disease... they'll simply say no») είναι βασισμένος σε εντελώς λανθασμένη βάση για να εκμαιεύσει από τον θεατή τι; Τη λύπηση για τους πρωταγωνιστές; Πολύ εύκολη συνταγή! Ή κάποιον ιδεολογικό προβληματισμό για κάτι που δεν έχει περάσει από κανενός το μυαλό;

Με λίγα λόγια, καλή η ταινία, μάστορας ο Ισιγκούρο, αλλά απογειώθηκε από λάθος (για μένα) βάση και προσγειώθηκε αλλού γι’ αλλού.