Νομίζω ότι όλοι έχουμε δει αυτό το φρούτο (εγώ το έχω δει σε ιδιωτικές επιχειρήσεις εξίσου με τις δημόσιες):
- κάνει μόνο ό,τι λέει το συμβόλαιό του
- αν του ζητηθεί κάτι που δεν προβλέπεται από τον κανονισμό το θέλει γραπτώς
- αν συμβεί οτιδήποτε, π.χ. του φανεί ότι τον κοίταζε λοξά κάποιος συνάδερφός του, αμέσως κάνει αναφορά στο τμήμα προσωπικού, "για να υπάρχει και να είναι καλυμμένος αν συμβεί τίποτα"
Επιπλέον, έχουμε συχνά την εντύπωση ότι το δημόσιο είναι έναν εργασιακός χώρος όπου όλοι συνεργάζονται υπέρ της ταλαιπωρίας του πολίτη και του δικού τους βολέματος. Ίσως αυτή να είναι η προς τα έξω εικόνα, πάντως επειδή έχω γνωστούς ΔΥ που παραιτήθηκαν ή που δεν είναι ευχαριστημένοι από τη δουλειά τους, έχω ακούσει πολλές περιπτώσεις αλληλοφαγώματος των ΔΥ και έχω καταλάβει ότι πρόκειται για ιδιαίτερα ανταγωνιστικό χώρο, ειδικά στα σημεία του δημοσίου που είναι πολλά τα λεφτά, Άρη. Από τη μια επειδή υπάρχει μονιμότητα και δεν μπορούν να σε διώξουν, σου κάνουν τη ζωή πατίνι. Από την άλλη υπάρχει το πρόβλημα ότι επειδή πολλοί έχουν πολύ γερό μέσο, θεωρούν ότι το μέσο τους τους προστατεύει και νομίζουν ότι μπορούν να φέρονται σαν προϊστάμενοι του διευθυντή τους, γιατί "δεν τους κουνάει κανένας" (κι έχουμε δει παραδείγματα που φτάσανε μέχρι τις ειδήσεις, εκβιασμούς, παρακολούθηση του τηλεφώνου του προϊσταμένου κλπ). Απλά υπάρχει η δυνατότητα να μείνεις έξω από όλα αυτά άμα θες να αράξεις σε μια χαμηλή θέση.
