Το πώς είσαι δηλωμένος το μαθαίνουν όλοι ήδη από την Α δημοτικού όταν παίρνει παρουσίες ο δάσκαλος.
Ακόμη κι αν είναι πολύ εύστροφος και πολύ σπλαχνικός και κάνει κάποια ακροβασία για να σε γλιτώσει, στο γυμνάσιο θα το δει ο απουσιολόγος και θα φας καλά.
Το πώς θα το φωνάζουν πρώτον είναι κάτι που το κράτος δεν μπορεί να ελέγξει, άρα ας ελέγχει τουλάχιστον αυτό που μπορεί, και δεύτερον είναι ένα χωριστό θέμα που δεν αναιρεί τη σημασία του επίσημου ονόματος - το οποίο σέρνεις μια ζωή στα χαρτιά εάν δεν έχεις όρεξη να τρέχεις στα δικαστήρια, ενώ το χαϊδευτικό το αλλάζεις πιο εύκολα, και το οποίο σε στιγματίζει ανεξάρτητα από το τι χαϊδευτικό μπορεί να επιλέξεις.
Επιπλέον, αν βγάλεις το παιδί σου √2 μάλλον δεν είσαι ο τύπος που λογαριάζει τις κοινωνικές συμβάσεις και που θα φροντίσει να το προστατέψει αργότερα με ένα βολικό χαϊδευτικό (π.χ. Ζέτα από το Ριζέτα ή Κούλης από το Τετραγωνικούλης ή Αλίκη γιατί έτσι).
Το όνομα - τόσο το επίσημο όσο και το ανεπίσημο - είναι ένα σημείο, ένα μήνυμα, ένα ταμπελάκι που μας χαρακτηρίζει, θέλουμε δε θέλουμε.
Σωστό είναι το παιδί να προστατευτεί από κακή χρήση των σημείων που θα μπορούσε να του δημιουργήσει προβλήματα.
Το να βάλεις περιορισμούς του τύπου όχι μαθηματικά σύμβολα, όχι λιγότερα από 3 γράμματα και όχι περισσότερα από 15 (λέω τώρα), όχι λέξεις που θεωρούνται προσβλητικές ή υποτιμητικές, όχι όνομα του αντίθετου φύλου - όλα αυτά τα βρίσκω απολύτως λογικά και επιβεβλημένα.
Δεν είναι σωστό να κάνει ο κάθε παλαβός ό,τι θέλει με το όνομα του παιδιού του, γιατί έχει επιπτώσεις στην κοινωνική ζωή του και άρα στην ψυχική του υγεία.
Είναι ζήτημα ελευθερίας επιλογής το πώς θα ονομαστείς.
Ναι, το πώς θα ονομαστείς
εσύ, όχι το πώς θα ονομάσεις το παιδί σου.