Έτσι ακριβώς! «Γιατί έστειλες 700 kb attachment, θα κάνει μια ώρα να κατέβει!» :-D :-D :-D
Τι κάναμε πριν το ίντερνετ;
- Thread starter SBE
- Start date
Κοίτα που είμαι αγνή φρικοαλητορεμαλολουμπεναρία μιας και σύχναζα στην Φοντάνα! Όταν (τότε που ήταν ανοιχτό) δεν την έβγαζα στα ηλεκτρονικά στον μικρό παράδρομο (ενίοτε πήγαινα και στο Φρέντο. Όταν δεν την έβγαζα στο Μέλι στον πεζόδρομο απέναντι από την Καθολική εκκλησία).
Κοινώς εκτός οίκου καφέ και τάβλι με τις ώρες, συζητήσεις περί παντός επιστητού κλπ κλπ. Σπίτι τηλεόραση, βιβλία μέχρι τελικής πτώσεως (ο παπούς μου μας είχε αφήσει πολλά σπουδαία έργα σε καθαρεύουσα μεν, μικρού μήκους δε. Χώραγαν στην Ιστορία Δέσμης μούρλια). Στην χειρότερη των περιπτώσεων βλέμμα στο άπειρο.
bernardina
Moderator
:lol::lol:
Ορέ! Λες να διασταυρώθηκαν ποτέ οι
Μπαααα... μάλλον θα 'χουμε καμιά δεκαετία διαφορά. ;);)
Γιατί στη χειρότερη, καλέ; Ξέρεις πόσο καλύτερος άνθρωπος έχω γίνει χάρη σ' αυτή τη συνήθεια;
Το βίντεο είναι γεμάτο με λάθη. Είναι τόσο λάθος που δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Ή μάλλον... ξέρω. 900 δισεκατομμύρια τον χρόνο; Αυτό είναι το κόστος της υπερπληροφόρησης; Μετρημένο πώς; Σε τι; Είναι εργατοώρες; Λεφτά που ξοδεύτηκαν σε κάτι; Ελεύθερος χρόνος που θα μπορούσε να ξοδευτεί σε κάτι που θα βοηθούσε την οικονομία; Με βάση ποια παράμετρο είναι λεφτά που έχασε η αμερικάνικη κοινωνία; Πώς μετρήθηκαν αυτοί οι παράγοντες; Με τι κριτήρια; Αυτό το ποσό δεν είναι παρά ένα νούμερο που βγήκε απ' το κεφάλι κάποιου και δεν σημαίνει απολύτως μα απολύτως τίποτα.
Οι συμβουλές, στο τέλος του βίντεο, είναι τουλάχιστον γραφικές. Τέλος, το ίδιο το βίντεο αυτοαναιρείται. Νομίζω είναι φανερό το γιατί.
Οι συμβουλές, στο τέλος του βίντεο, είναι τουλάχιστον γραφικές. Τέλος, το ίδιο το βίντεο αυτοαναιρείται. Νομίζω είναι φανερό το γιατί.
Από κεφάλια κάποιων βγήκαν όλα, τα συγκεκριμένα όμως βγήκαν από «μεγάλα κεφάλια» του χώρου που διέθεταν τις απαραίτητες γνώσεις και τα δεδομένα και ερεύνησαν το ζήτημα με επιστημονικά κριτήρια και μεθοδολογία.
Ξεκίνα, για παράδειγμα, από το λήμμα στη Wikipedia που λινκάρω στον τίτλο του βίντεο, και τις παραπομπές του όπως αυτή εδώ:
Is Information Overload a $650 Billion Drag on the Economy?
Basex, a business research firm, came out this week with a twist on the usual year-end looking-back and looking-forward lists. The firm picked a “problem of the year” for 2008, information overload.
Basex specializes in studying how professionals and office workers — “knowledge workers” — do their work and use technology. It says the $650 billion figure is an estimate of the “cost of unnecessary interruptions” in terms of lost productivity and innovation. The number, notes Jonathan B. Spira, chief analyst for Basex, is mainly an effort to put a size on what is a big and growing problem. After all, one person’s interruption is another’s collaboration.
Others are trying to measure it too. The Basex press release quotes Nathan Zeldes, an engineer at Intel who studies computing productivity issues, who said, “At Intel, we estimated the impact of information overload on each knowledge worker at up to eight hours a week.”
Hardly a special case, Intel, Mr. Spira said in an interview, is “just being honest and up front about the problem,” and its efforts to address the issue are “receiving support at the very top of Intel.”
The information-overload toll is largely a byproduct of workers grappling with the growing tide of e-mail, instant messages, cellphone calls, wikis, blogs and the like.
συνέχισε εκεί:
Increasing levels of information overload from computer and smart phone screens cause a “bottleneck” in the brain and prevent any deep thought, according to Nicholas Carr, former executive editor of the Harvard Business Review.
His comments add to the weight of evidence that our addiction to technology and the snippets of information it provides is damaging our ability to apply our power of thought in a meaningful way.
Mr Carr, a former business of the Harvard Business Review, whose books include The Shallows: What The Internet Is Doing To Our Brains, said email exploits a basic human instinct to search for new information, causing us to become addicted to our inboxes.
The natural impulses that helped early humans find food and avoid predators are causing us to regress to a state no more sophisticated than a rat in a laboratory, he said.
A recent study found that British office workers look at their email inboxes at least 30 times an hour.
...
Mr Carr told Esquire magazine: “Our gadgets have turned us into hi-tech lab rats, mindlessly pressing levers in the hope of receiving a pellet of social or intellectual nourishment.
“What makes digital messages all the more compelling is their uncertainty. There’s always the possibility that something important is waiting for us in our inbox …[which] overwhelms our knowledge that most online missives are trivial.”
Scientists fear that divided attention could damage the thought process and the ability to concentrate, and possibly lead to irrational behaviour.
Earlier this year Eric Schmidt, chief executive of Google, expressed his concerns that “instantaneous devices” could be having an impact on the thought process.
He said: “I worry that the level of interruption, the sort of overwhelming rapidity of information – and especially of stressful information – is in fact affecting cognition, affecting deep thinking.”
Mr Carr said the abundance of information we are exposed to through various screens “gets in the way of deep thinking” and “obstructs understanding, impedes the formation of memories and makes learning more difficult”.
He explained: “When we take in too much data too quickly, as we do skipping between links, our working memory gets swamped. We suffer from what brain scientists call cognitive overload.”
This results in us retaining very little information and failing to connect what we do remember to experiences stored in our long-term memory, meaning our thoughts are “thin and scattered”.
και προχώρα. Τα συγκεκριμένα άρθρα μπορεί να είναι λίγο παλιά (πενταετίας το πρώτο και διετίας το δεύτερο), αυτό όμως μάλλον ενισχύει παρά υποβιβάζει το ζήτημα, αφού από τότε έχουμε βυθιστεί και εθιστεί πολύ περισσότερο στον κυκεώνα.
Να διαβάζεις ξέρεις, internet skills έχεις, ιδού ένα θέμα για να ξοδέψεις τον χρόνο σου. Και μην ξεχάσεις να μετρήσεις πόσες ώρες από τη ζωή σου χαραμίστηκαν για να μην πειστείς (γιατί δεν περιμένω να πειστείς, ούτε καν να βάλεις λίγο νερό στο κρασί σου) ότι κάτι που συμβαίνει σε όλους μας - το βλέπουμε καθημερινά στον εαυτό μας και γύρω μας και αισθανόμαστε τις συνέπειές του (όχι όλοι· όσοι μπορούν να αποστασιοποιηθούν από το μαγκανοπήγαδο και να δουν πιο σφαιρικά τα πράγματα, να σκεφτούν όχι με εύκολους, επιφανειακούς αφορισμούς, αλλά υπερνικώντας την προπέτεια, εξετάζοντας βαθύτερα τις πλευρές ενός ζητήματος και καταλήγοντας σε συμπεράσματα με στοχασμό και αναστοχασμό) - μπορεί και να ισχύει τελικά. Εγώ εύκολες βεβαιότητες προσπαθώ να μην έχω.
Τα χρυσόψαρα στη γυάλα νομίζουν ότι δεν υπάρχει άλλος κόσμος, άλλος τρόπος ζωής από τον μοναδικό που έχουν γνωρίσει.
Τέλος, να πω ότι δεν πρόκειται να χάσω άλλο χρόνο
SBE
¥
Το ζήτημα, που μας πάει και στη βάση της αρχικής ερώτησής μου τελικά, είναι αν ένας εργαζόμενος περνάει οχτώ ώρες δουλεύοντας ασταμάτητα. Νομίζω πως όχι. Και πριν το ίντερνετ ο εργαζόμενος σε γραφείο έλεγε μια κουβέντα με τον διπλανό, πήγαινε να φτιάξει καφέ ή να καπνίσει στο καπνιστήριο (καλά, εγώ ονειρεύομαι ιδανικά γραφεία του παρελθόντος), πήγαινε στην τουαλέτα, έκανε τηλεφωνήματα όχι όλα επαγγελματικά. Αλλά και επαγγελματικά: έκανε τηλεφωνήματα, που μερικά μπορεί να μην ήταν παραγωγικά, πήγαινε στο Χ γραφείο ή στον Υ όροφο να παραδώσει ένα έγγραφο ή να συζητήσει κάτι επαγγελματικό με κάποιον άλλον κλπ. Μ'άλλα λόγια και πριν το ίντερνετ η δουλειά δεν ήταν ένα οχτάωρο δεμένος στο κάθισμα να γράφεις ή να κάνεις υπολογισμούς. Οπότε καταλαβαίνω τις επιφυλάξεις του Ελληγενή ως προς το πώς υπολογίζεται το χάσιμο χρόνου.
Ειδικά αυτό με το ότι κοιτάζουν το ημέιλ τους 30 φορές την ώρα μου φαίνεται υπερβολικό γιατί δεν έχει ανάγκη να το κάνει κανείς αυτό, αφού όποτε έρχεται καινούργιο μήνυμα σου εμφανίζεται ειδοποίηση. Και οι πιο πολλοί δεν έχουν 30 μηνύματα την ώρα στο γραφείο τους. Αν επομένως συμβαίνει αυτό η εξήγηση είναι μία: ΒΑΡΙΕΣΤΗΜΑΡΑ. Που σημαίνει ότι είτε η δουλειά είναι ανιαρή, πολύ δύσκολη ή πολύ εύκολη ή δεν υπάρχει δουλειά. Τείνω να πιστέψω το πρώτο, γιατί την τελευταία φορά που δούλεψα σε γραφείο μου έκαναν παρατήρηση ότι χαζολογάω στο ιντερνέτ και τους είπα μη μου δίνετε δουλειά για δύο ώρες, δώστε μου δουλειά για οχτώ ώρες. Κι ένα γραφείο με παράθυρο ώστε να μην θέλω να κόψω τις φλέβες μου σε κάθε διάλειμμα και να μην χρειάζεται να κοιτάζω κήπους στο γουολπέιπερ.
Επίσης, επειδή έχω δουλέψει σε ΜΜΕ, που έχεις συνεχή ροή ειδήσεων, ούτε τότε κάθεσαι σαν χαζός και παρακολουθείς την οθόνη των πρακτορείων, παρόλο που είναι μέρος της δουλειάς σου (και αυτόματη συνήθεια ύστερα από λίγο).
Ειδικά αυτό με το ότι κοιτάζουν το ημέιλ τους 30 φορές την ώρα μου φαίνεται υπερβολικό γιατί δεν έχει ανάγκη να το κάνει κανείς αυτό, αφού όποτε έρχεται καινούργιο μήνυμα σου εμφανίζεται ειδοποίηση. Και οι πιο πολλοί δεν έχουν 30 μηνύματα την ώρα στο γραφείο τους. Αν επομένως συμβαίνει αυτό η εξήγηση είναι μία: ΒΑΡΙΕΣΤΗΜΑΡΑ. Που σημαίνει ότι είτε η δουλειά είναι ανιαρή, πολύ δύσκολη ή πολύ εύκολη ή δεν υπάρχει δουλειά. Τείνω να πιστέψω το πρώτο, γιατί την τελευταία φορά που δούλεψα σε γραφείο μου έκαναν παρατήρηση ότι χαζολογάω στο ιντερνέτ και τους είπα μη μου δίνετε δουλειά για δύο ώρες, δώστε μου δουλειά για οχτώ ώρες. Κι ένα γραφείο με παράθυρο ώστε να μην θέλω να κόψω τις φλέβες μου σε κάθε διάλειμμα και να μην χρειάζεται να κοιτάζω κήπους στο γουολπέιπερ.
Επίσης, επειδή έχω δουλέψει σε ΜΜΕ, που έχεις συνεχή ροή ειδήσεων, ούτε τότε κάθεσαι σαν χαζός και παρακολουθείς την οθόνη των πρακτορείων, παρόλο που είναι μέρος της δουλειάς σου (και αυτόματη συνήθεια ύστερα από λίγο).
Πριν ξεκινήσω να εκφράζω την διαφωνία μου, να πω ότι προσωπικά βρίσκω αγενές να ακυρώνεις εκ των προτέρων την απάντηση του συνομιλητή σου, για τον όποιον λόγο, στο στυλ "δεν πρόκειται να συνεχίσω/να σ' ακούσω", κτλ, την στιγμή που δαπανάς χρόνο για να πεις την δική σου άποψη. Είναι σαν να λες "είπα τα δικά μου και τελείωσε, ό,τι πεις είναι άκυρο και κλείνω τ' αφτιά μου". Το ίδιο αγενές είναι να προκαταλαμβάνεις την αντίδραση του συνομιλητή σου.
Αυτό που λέει η SBE είναι η αφετηρία της αντίρρησής μου. Για να μιλήσεις για απώλεια, θα πρέπει να την συγκρίνεις με μια πρότερη κατάσταση. Διαφορετικά είναι σαν την βλακεία που λένε οι δισκογραφικές, ότι επειδή κατέβηκε παράνομα ένα τραγούδι Χ φορές, έχασαν Χ επί το κόστος τραγουδιού. Αυτό βέβαια είναι βλακεία, γιατί από τους X παρανόμους, το 80-100% δεν σκόπευε να αγοράσει το τραγούδι. Ανάλογη λογική πλάνη είναι και το "έχασα Χ λεφτά στο στοίχημα", που λένε παίκτες που "έχασαν" λεφτά επειδή σημείωσαν λάθος ένα παιχνίδι. Υπάρχει χαοτική διαφορά ανάμεσα στο "δεν κέρδισα" και στο "έχασα". Χάνεις κάτι που είναι ήδη δικό σου. Το ίδιο είναι και το "αν δεν έπεφτε η Ντίβερζ η Πατουλίδου θα έβγαινε δεύτερη".
Το να συγκρίνεις απώλεια χρημάτων με σπατάλη χρόνου, είναι άκρως αντιεπιστημονικό και δεν με νοιάζει ποιος το λέει. Η επιστήμη δεν βασίζεται στις αυθεντίες αλλά στα δεδομένα και στην φιλοσοφία παρατήρησης-υπόθεσης-μελέτης-συμπεράσματος. Για να δεις σχέση αίτιου-αιτιατού, πρέπει να βρεις πράγματα που υποθετικά συσχετίζονται και να ελέγξεις σταδιακά και με controls την αιτιακή τους σχέση. Για να δεις λοιπόν αν χάνεις λεφτά από κάτι τέτοιο, θα πρέπει να συγκρίνεις την απόδοση εργαζομένων χωρίς αυτά και με αυτά. Το ίδιο με το "χάνουμε λεφτά γιατί βλέπουν τα email τους" είναι και το "χάνουμε λεφτά γιατί κάνουν διάλειμμα για καφέ". Όχι, δεν χάνεις λεφτά, αντιθέτως μπορεί και να κερδίζεις. Η απόδοση του εργαζομένου δεν έχει μονοσήμαντη συσχέτιση με τον χρόνο εργασίας. Ο καλύτερος τρόπος να μετρηθεί η απόδοση, είναι να μετρήσεις την κλασματική σχέση όγκου/ποιότητας, με καθορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά, ανάμεσα σε συναδέλφους, μετρώντας παράλληλα τον χρόνο που δαπανούν σε οτιδήποτε άλλο (διάλειμμα, εργασιακές συνομιλίες, τηλέφωνα, κτλ). Με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, μετράς σαχλαμάρες.
Ας πιάσουμε κατόπιν τα στοιχεία. Πώς μέτρησαν ότι οι εργαζόμενοι τσέκαραν 30 φορές τα email τους, την ώρα; Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να το τσεκάρεις αυτό, οι περισσότεροι εκ των οποίων υπερεκτιμούν βιαίως το αποτέλεσμα, γιατί μετράνε bouncing. Οι μοναδικοί, αξιόπιστοι τρόποι είναι η παρακολούθηση και τα ερωτηματολόγια που δεν έχουν προκάτ απαντήσεις. Επίσης, επειδή ο μέσος άνθρωπος δεν παίρνει email κάθε 2 λεπτά, το τσεκάρισμα του inbox παίρνει 10 δευτερόλεπτα το πολύ, αν δεν έχεις νέα μηνύματα. Κατ' επέκταση, ο χρόνος που σπαταλούν στο να ελέγχουν τα email τους, 30 φορές την ώρα, όταν είναι αντιπαραγωγικός (δεν έχουν email), ξοδεύει το πολύ 5 λεπτά.
Η όλη βάση του "χάνουμε χρόνο", ξαναλέω είναι σαθρή. Βασίζονται στην μέτρηση μιας ιδεατής κατάστασης και από εκεί αφαιρούν πόντους. Για να δώσω ένα παράδειγμα, με την ίδια λογική χάνει χρήματα μια εταιρεία, από έναν δακτυλογράφο, αν, σε σχέση με έναν άλλον υπάλληλο της εταιρείας, δακτυλογραφεί 10% πιο αργά. Αυτό φυσικά είναι έχει μια βάση ως προς το ότι η εταιρεία θα μπορούσε να έχει έναν πιο γρήγορο δακτυλογράφο. Ωστόσο, ακόμη κι αυτή η παράμετρος είναι μονοσήμαντη, γιατί δεν περιλαμβάνει τον αριθμό λαθών ανά λεπτό.
Η αποδοτικότητα στην δουλειά είναι ένα πολύπλευρο πράγμα, συνάρτηση πολλών παραγόντων και κάθε προσπάθεια συσχέτισής της με έναν και μόνο παράγοντα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Ακόμα κι αν μια συσχέτιση ισχύει για έναν υπάλληλο, μπορεί να μην ισχύει για έναν άλλον.
Φυσικά ένας τεράστιος παράγοντας είναι η μέτρηση της απώλειας χρημάτων. Απώλεια για μια εταιρεία μπορεί να σημαίνει κέρδος για μια άλλη και μάλιστα περισσότερο από την απώλεια της πρώτης. Δεν έχουμε εδώ να κάνουμε με θερμοδυναμική. 5 δικά μου αντιπαραγωγικά λεπτά, μπορεί να σημαίνουν παραγωγή 50 λεπτών για κάποιους άλλους. Σήμερα αυτό ισχύει πολύ περισσότερο, γιατί 5 λεπτά σέρφινγκ παράγουν δραστηριότητα, σε αντίθεση με τα 5 λεπτά που μπορεί να κοιτούσα έξω απ' το παράθυρο, πριν 20 χρόνια. Η κοινωνία μας και ο τρόπος που παράγουμε δραστηριότητα, είναι πολύ πιο αλληλένδετος σήμερα, απ' ό,τι ήταν χθες. Για παράδειγμα, εσύ μπορεί να θεωρείς τον χρόνο που χάνεις στο FB σαν αντιπαραγωγικό, όμως το FB έχει κύκλο εργασιών 3,7 δισ. δολλάρια. Κι αυτό είναι μόνο το ίδιο το FB, όχι οι χιλιάδες εταιρείες που δραστηριοποιούνται μέσω αυτού και των οποίων τις εφαρμογές δουλεύεις. Ο συνολικός τζίρος κοινωνικής δικτύωσης υπολογίζεται σε 17 δισ. δολλάρια. Το google βγάζει 38 δισ., το Youtube από μόνο του βγάζει 3,5 δις. Αυτά είναι ποσά που τα άρθρα τέτοιου τύπου δεν βάζουν στην άλλη άκρη της ζυγαριάς.
Γενικά, συσχετίσεις χρόνου εργασίας και απόδοσης δουλεύουν πολύ καλά σε μηχανήματα, αλλά όχι σε ανθρώπους. Ένα άτομο μπορεί να χρειάζεται μόλις το 15 λεπτά για μια δουλειά που σε άλλον θα πάρει 60 λεπτά, αλλά η απόδοσή του να πέφτει στο 1/4 αν δουλέψει ακατάπαυστα για μια ώρα, με αποτέλεσμα η απόδοσή του να είναι ίδια· ίσως και χειρότερη. Αυτό όμως, μελέτες σαν την ανωτέρω θα το καταγράψουν σαν απώλεια, θεωρώντας ότι αν δεν χαζολογάει για 45 λεπτά μπορεί να βγάζει 4 φορές περισσότερη δουλειά. Αυτό είναι λογικό (σφ)άλμα.
Μια καλή σκέψη είναι να ελέγξουμε κατά πόσο έχει ανακοπεί ο ρυθμός ανόδου του παγκόσμιου ΑΕΠ σε PPP (purchasing power parity). Μετά το 2000 περίπου, που αρχίσαμε να έχουμε γρήγορο Ίντερνετ, ανακόπηκε ο ρυθμός ανόδου; Όχι. Βλέπουμε ανακοπή του κατά την είσοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης και ανάκαμψής του, έπειτα. Σήμερα έχουμε διπλάσιο ΑΕΠ PPP, απ' ό,τι το 1999 (περίπου 80 τρισ. δολλάρια, έναντι 40 του 1999). Στην πραγματικότητα, η είσοδος της τεχνολογίας βοήθησε τρελά την παραγωγικότητα και το να λέμε ότι η τεχνολογία μάς κάνει αντιπαραγωγικούς είναι ηλίθιο, απ' την στιγμή που είμαστε πιο παραγωγικοί από ποτέ. Επειδή δεν μας κάνει τόσο παραγωγικούς όσο θα θέλαμε να είναι το θεωρητικό μας μέγιστο, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι εφικτό. Δεν βλέπω απολύτως καμμία συσχέτιση παραγωγικότητας και εισόδου του γρήγορου Ίντερνετ, σε θέμα οικονομίας. Δεν βλέπω συσχέτιση με την είσοδο του Facebook και των κοινωνικών δικτύων, δεν βλέπω συσχέτιση με την είσοδο του Youtube ή της Wikipedia. Δεν υπάρχει κάτι στα οικονομικά στοιχεία που να δείχνει κάτι τέτοιο.
Μια τέτοια έρευνα, λοιπόν, θα πρέπει να συνυπολογίσει:
1. τον πραγματικό αποδοτικό χρόνο αναπόσπαστης εργασίας (effective working hours)
2. την αποδοτικότητα του επαγγέλματος σε σχέση με εποχή προ Ίντερνετ
3. τον ρυθμό ανόδου του GDP σε purchasing power parity
4. την αποδοτικότητα ομάδων εργασίας, με controls, όπου στις Α θα επιτρέπεται το σερφάρισμα ενώ στις Β όχι
5. την αύξηση εσόδων σε εταιρείες που εκμεταλλεύονται το σερφάρισμά μας και την επιρροή τους στην αγορά
6. το "ταβάνι" στην ταχύτητα εκτέλεσης εργασιών και στην παραγωγικότητα, γνωστό και ως παράδοξο του Σόλοου (Solow -νόμπελ οικονομικών 1987)
Το παράδοξο του Σόλοου, ειδικότερα, αφορά τις εγγενείς συνέπειες της αλλαγής στον τρόπο παραγωγής και στα παραγωγικά μέσα. Είναι απαράδεκτο να μην γίνεται και η παραμικρή αναφορά σ' αυτό, όταν μιλάμε για παραγωγικότητα και νέες τεχνολογίες.
Ωστόσο, πολύ ευχαρίστως να συζητήσουμε την δυνητική ύπαρξη του προβλήματος, μέσα από σοβαρές, επιστημονικές μελέτες, με μεθοδολογία, αρχή και τέλος. Δηλώσεις στελεχών και άρθρα σε εφημερίδες ακυρώνονται εκ προοιμίου, αν δεν συνοδεύονται από πραγματικές μελέτες. Λυπάμαι πολύ αλλά δεν μπορεί να μιλάς για κοινωνικά φαινόμενα στηριζόμενος σε δηλώσεις και άρθρα εφημερίδων, παρά μόνο σε επιστημονικές έρευνες (που να έχουν σοβαρή μεθοδολογία).
Αυτό που λέει η SBE είναι η αφετηρία της αντίρρησής μου. Για να μιλήσεις για απώλεια, θα πρέπει να την συγκρίνεις με μια πρότερη κατάσταση. Διαφορετικά είναι σαν την βλακεία που λένε οι δισκογραφικές, ότι επειδή κατέβηκε παράνομα ένα τραγούδι Χ φορές, έχασαν Χ επί το κόστος τραγουδιού. Αυτό βέβαια είναι βλακεία, γιατί από τους X παρανόμους, το 80-100% δεν σκόπευε να αγοράσει το τραγούδι. Ανάλογη λογική πλάνη είναι και το "έχασα Χ λεφτά στο στοίχημα", που λένε παίκτες που "έχασαν" λεφτά επειδή σημείωσαν λάθος ένα παιχνίδι. Υπάρχει χαοτική διαφορά ανάμεσα στο "δεν κέρδισα" και στο "έχασα". Χάνεις κάτι που είναι ήδη δικό σου. Το ίδιο είναι και το "αν δεν έπεφτε η Ντίβερζ η Πατουλίδου θα έβγαινε δεύτερη".
Το να συγκρίνεις απώλεια χρημάτων με σπατάλη χρόνου, είναι άκρως αντιεπιστημονικό και δεν με νοιάζει ποιος το λέει. Η επιστήμη δεν βασίζεται στις αυθεντίες αλλά στα δεδομένα και στην φιλοσοφία παρατήρησης-υπόθεσης-μελέτης-συμπεράσματος. Για να δεις σχέση αίτιου-αιτιατού, πρέπει να βρεις πράγματα που υποθετικά συσχετίζονται και να ελέγξεις σταδιακά και με controls την αιτιακή τους σχέση. Για να δεις λοιπόν αν χάνεις λεφτά από κάτι τέτοιο, θα πρέπει να συγκρίνεις την απόδοση εργαζομένων χωρίς αυτά και με αυτά. Το ίδιο με το "χάνουμε λεφτά γιατί βλέπουν τα email τους" είναι και το "χάνουμε λεφτά γιατί κάνουν διάλειμμα για καφέ". Όχι, δεν χάνεις λεφτά, αντιθέτως μπορεί και να κερδίζεις. Η απόδοση του εργαζομένου δεν έχει μονοσήμαντη συσχέτιση με τον χρόνο εργασίας. Ο καλύτερος τρόπος να μετρηθεί η απόδοση, είναι να μετρήσεις την κλασματική σχέση όγκου/ποιότητας, με καθορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά, ανάμεσα σε συναδέλφους, μετρώντας παράλληλα τον χρόνο που δαπανούν σε οτιδήποτε άλλο (διάλειμμα, εργασιακές συνομιλίες, τηλέφωνα, κτλ). Με οποιονδήποτε άλλον τρόπο, μετράς σαχλαμάρες.
Ας πιάσουμε κατόπιν τα στοιχεία. Πώς μέτρησαν ότι οι εργαζόμενοι τσέκαραν 30 φορές τα email τους, την ώρα; Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να το τσεκάρεις αυτό, οι περισσότεροι εκ των οποίων υπερεκτιμούν βιαίως το αποτέλεσμα, γιατί μετράνε bouncing. Οι μοναδικοί, αξιόπιστοι τρόποι είναι η παρακολούθηση και τα ερωτηματολόγια που δεν έχουν προκάτ απαντήσεις. Επίσης, επειδή ο μέσος άνθρωπος δεν παίρνει email κάθε 2 λεπτά, το τσεκάρισμα του inbox παίρνει 10 δευτερόλεπτα το πολύ, αν δεν έχεις νέα μηνύματα. Κατ' επέκταση, ο χρόνος που σπαταλούν στο να ελέγχουν τα email τους, 30 φορές την ώρα, όταν είναι αντιπαραγωγικός (δεν έχουν email), ξοδεύει το πολύ 5 λεπτά.
Η όλη βάση του "χάνουμε χρόνο", ξαναλέω είναι σαθρή. Βασίζονται στην μέτρηση μιας ιδεατής κατάστασης και από εκεί αφαιρούν πόντους. Για να δώσω ένα παράδειγμα, με την ίδια λογική χάνει χρήματα μια εταιρεία, από έναν δακτυλογράφο, αν, σε σχέση με έναν άλλον υπάλληλο της εταιρείας, δακτυλογραφεί 10% πιο αργά. Αυτό φυσικά είναι έχει μια βάση ως προς το ότι η εταιρεία θα μπορούσε να έχει έναν πιο γρήγορο δακτυλογράφο. Ωστόσο, ακόμη κι αυτή η παράμετρος είναι μονοσήμαντη, γιατί δεν περιλαμβάνει τον αριθμό λαθών ανά λεπτό.
Η αποδοτικότητα στην δουλειά είναι ένα πολύπλευρο πράγμα, συνάρτηση πολλών παραγόντων και κάθε προσπάθεια συσχέτισής της με έναν και μόνο παράγοντα είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Ακόμα κι αν μια συσχέτιση ισχύει για έναν υπάλληλο, μπορεί να μην ισχύει για έναν άλλον.
Φυσικά ένας τεράστιος παράγοντας είναι η μέτρηση της απώλειας χρημάτων. Απώλεια για μια εταιρεία μπορεί να σημαίνει κέρδος για μια άλλη και μάλιστα περισσότερο από την απώλεια της πρώτης. Δεν έχουμε εδώ να κάνουμε με θερμοδυναμική. 5 δικά μου αντιπαραγωγικά λεπτά, μπορεί να σημαίνουν παραγωγή 50 λεπτών για κάποιους άλλους. Σήμερα αυτό ισχύει πολύ περισσότερο, γιατί 5 λεπτά σέρφινγκ παράγουν δραστηριότητα, σε αντίθεση με τα 5 λεπτά που μπορεί να κοιτούσα έξω απ' το παράθυρο, πριν 20 χρόνια. Η κοινωνία μας και ο τρόπος που παράγουμε δραστηριότητα, είναι πολύ πιο αλληλένδετος σήμερα, απ' ό,τι ήταν χθες. Για παράδειγμα, εσύ μπορεί να θεωρείς τον χρόνο που χάνεις στο FB σαν αντιπαραγωγικό, όμως το FB έχει κύκλο εργασιών 3,7 δισ. δολλάρια. Κι αυτό είναι μόνο το ίδιο το FB, όχι οι χιλιάδες εταιρείες που δραστηριοποιούνται μέσω αυτού και των οποίων τις εφαρμογές δουλεύεις. Ο συνολικός τζίρος κοινωνικής δικτύωσης υπολογίζεται σε 17 δισ. δολλάρια. Το google βγάζει 38 δισ., το Youtube από μόνο του βγάζει 3,5 δις. Αυτά είναι ποσά που τα άρθρα τέτοιου τύπου δεν βάζουν στην άλλη άκρη της ζυγαριάς.
Γενικά, συσχετίσεις χρόνου εργασίας και απόδοσης δουλεύουν πολύ καλά σε μηχανήματα, αλλά όχι σε ανθρώπους. Ένα άτομο μπορεί να χρειάζεται μόλις το 15 λεπτά για μια δουλειά που σε άλλον θα πάρει 60 λεπτά, αλλά η απόδοσή του να πέφτει στο 1/4 αν δουλέψει ακατάπαυστα για μια ώρα, με αποτέλεσμα η απόδοσή του να είναι ίδια· ίσως και χειρότερη. Αυτό όμως, μελέτες σαν την ανωτέρω θα το καταγράψουν σαν απώλεια, θεωρώντας ότι αν δεν χαζολογάει για 45 λεπτά μπορεί να βγάζει 4 φορές περισσότερη δουλειά. Αυτό είναι λογικό (σφ)άλμα.
Μια καλή σκέψη είναι να ελέγξουμε κατά πόσο έχει ανακοπεί ο ρυθμός ανόδου του παγκόσμιου ΑΕΠ σε PPP (purchasing power parity). Μετά το 2000 περίπου, που αρχίσαμε να έχουμε γρήγορο Ίντερνετ, ανακόπηκε ο ρυθμός ανόδου; Όχι. Βλέπουμε ανακοπή του κατά την είσοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης και ανάκαμψής του, έπειτα. Σήμερα έχουμε διπλάσιο ΑΕΠ PPP, απ' ό,τι το 1999 (περίπου 80 τρισ. δολλάρια, έναντι 40 του 1999). Στην πραγματικότητα, η είσοδος της τεχνολογίας βοήθησε τρελά την παραγωγικότητα και το να λέμε ότι η τεχνολογία μάς κάνει αντιπαραγωγικούς είναι ηλίθιο, απ' την στιγμή που είμαστε πιο παραγωγικοί από ποτέ. Επειδή δεν μας κάνει τόσο παραγωγικούς όσο θα θέλαμε να είναι το θεωρητικό μας μέγιστο, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι εφικτό. Δεν βλέπω απολύτως καμμία συσχέτιση παραγωγικότητας και εισόδου του γρήγορου Ίντερνετ, σε θέμα οικονομίας. Δεν βλέπω συσχέτιση με την είσοδο του Facebook και των κοινωνικών δικτύων, δεν βλέπω συσχέτιση με την είσοδο του Youtube ή της Wikipedia. Δεν υπάρχει κάτι στα οικονομικά στοιχεία που να δείχνει κάτι τέτοιο.
Μια τέτοια έρευνα, λοιπόν, θα πρέπει να συνυπολογίσει:
1. τον πραγματικό αποδοτικό χρόνο αναπόσπαστης εργασίας (effective working hours)
2. την αποδοτικότητα του επαγγέλματος σε σχέση με εποχή προ Ίντερνετ
3. τον ρυθμό ανόδου του GDP σε purchasing power parity
4. την αποδοτικότητα ομάδων εργασίας, με controls, όπου στις Α θα επιτρέπεται το σερφάρισμα ενώ στις Β όχι
5. την αύξηση εσόδων σε εταιρείες που εκμεταλλεύονται το σερφάρισμά μας και την επιρροή τους στην αγορά
6. το "ταβάνι" στην ταχύτητα εκτέλεσης εργασιών και στην παραγωγικότητα, γνωστό και ως παράδοξο του Σόλοου (Solow -νόμπελ οικονομικών 1987)
Το παράδοξο του Σόλοου, ειδικότερα, αφορά τις εγγενείς συνέπειες της αλλαγής στον τρόπο παραγωγής και στα παραγωγικά μέσα. Είναι απαράδεκτο να μην γίνεται και η παραμικρή αναφορά σ' αυτό, όταν μιλάμε για παραγωγικότητα και νέες τεχνολογίες.
Ωστόσο, πολύ ευχαρίστως να συζητήσουμε την δυνητική ύπαρξη του προβλήματος, μέσα από σοβαρές, επιστημονικές μελέτες, με μεθοδολογία, αρχή και τέλος. Δηλώσεις στελεχών και άρθρα σε εφημερίδες ακυρώνονται εκ προοιμίου, αν δεν συνοδεύονται από πραγματικές μελέτες. Λυπάμαι πολύ αλλά δεν μπορεί να μιλάς για κοινωνικά φαινόμενα στηριζόμενος σε δηλώσεις και άρθρα εφημερίδων, παρά μόνο σε επιστημονικές έρευνες (που να έχουν σοβαρή μεθοδολογία).
Μη φας, έχουμε γλάρο. Να παρατήσω τη δουλειά και τη ζωή μου, να σπαταλήσω τον χρόνο μου για να ψάχνω στοιχεία, γιατί; Για να κοντραριστώ με έναν άγνωστο άνθρωπο σε ένα φόρουμ, με τον οποίο δεν έχω τίποτα να χωρίσω, με τον οποίο μπορεί και να μη διαφωνώ στην ουσία, αλλά σίγουρα διαφωνώ στους τρόπους; Όχι, ευχαριστώ. Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω στη ζωή μου, πιο ουσιαστικά.
Σου έδωσα εναύσματα μήπως τρανταχτεί καμιά από τις φανατικές βεβαιότητες που εκφράζει το ποστ #26, μήπως πάψεις να σκέφτεσαι μόνο τα νούμερα και τα ποσά, μήπως παρατηρήσεις για λίγο - αποσυνδεδεμένος - τον κόσμο γύρω σου και στοχαστείς πώς αλλάζει ποιοτικά, όχι μόνο ποσοτικά, όχι μόνο οικονομικά· από κει και πέρα, ο αναζητών ευρήσεται, αν καίγεται τόσο πολύ. Θυμίζω ότι το θέμα είναι το information overload σαν καθημερινό ψυχολογικό, γνωσιακό, κοινωνικό φαινόμενο, όχι τα υποθετικά ποσά που κερδίζει ο τάδε ή χάνει ο δείνα, το δέντρο όπου εστίασες την προσοχή σου από όλο το δάσος. Διάβασε τα άλλα σημεία που έβαλα με πλάγια στο #27, για να δεις το δικό μου δέντρο.
Και αγενή μπορεί να με πεις - παρότι δεν μ' έχει πει άλλος, για όλα όμως υπάρχει πρώτη φορά - Ελληγεννή όχι.
Δεν σ'το ζήτησα. Δεν μπορεί όμως να την θεωρείς τελειωμένη συζήτηση υπ' αυτές τις προϋποθέσεις. Αν δεν προτίθεσαι να μπεις στην διαδικασία, λες "μπορεί να 'χεις δίκιο", δεν προσπαθείς να μου το αποδείξεις με αντιεπιστημονικές δηλώσεις στελεχών. Δηλαδή μου λες ότι δεν έχεις χρόνο να μπεις στην διαδικασία (σεβαστότατο), αλλά έχεις προκαταβολική άποψη για την αλήθεια των δεδομένων. Πιστεύω ότι η Γη είναι τετράγωνη αλλά δεν πρόκειται να χάσω χρόνο να σ'το αποδείξω. Βεβαιότητες δεν έχω, στηρίζομαι σε στοιχεία. Βεβαιότητες παρουσιάζεις εσύ πιο πάνω, χωρίς απτά στοιχεία. Τέλος, αν εσύ θεωρείς ευγενικό το προκαταβολικό άδειασμα, μάλλον έχουμε διαφορετικά κριτήρια της ευγένειας στον διάλογο. Προφανώς ο δικός μου τρόπος, η προσπάθεια να βασίσω τα λεγόμενά μου σε κάτι απτό, είναι αγένεια, ενώ το "δεν θα κάνω συζήτηση μαζί σου" είναι ευγένεια. Δεκτό, ορίζουμε διαφορετικά αυτό το ποιοτικό χαρακτηριστικό.
Και μια συμβουλή... όταν κάτι το βλέπεις γύρω σου και νιώθεις ότι αισθάνεσαι τις συνέπειες και είναι πρόβλημα που το καταλαβαίνεις, σκέψου το ξανά. Μπορεί να είναι η δική σου αντίληψη, στρεβλωμένη από τον προσωπικό φακό. Κανείς μας δεν μπορεί να κάνει γενικές εκτιμήσεις από την διαισθητική αντίληψη του "τι συμβαίνει γύρω του". Γι' αυτό άλλοι βλέπουν αύξηση βίαιης εγκληματικότητας λόγω μεταναστών (κάτι που με στοιχεία έχω δείξει ότι δεν ισχύει, εδώ), άλλοι βλέπουν γλωσσική υποβάθμιση, άλλοι βλέπουν αύξηση παιδικής επιθετικότητας, κτλ. Η διαίσθησή μας και η αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω μας είναι παραμορφωτική, μην την εμπιστεύεσαι.
Εμένα, πάντως, ο γλυκός μου ο αντρούλης, ορκίστηκε να μου παίζει το βίντεο τρεις φορές την ημέρα με τη συνοδεία γλυκόλαλων γηπεδικών συνθημάτων "Οεεε- οεεε- οεεεε σήκω πια από τον καναπεεεεε" ή, κατά το αγωνιστικότερον, "Θα τη σηκώσουμε τη Δώρα, σίγουρα ναιιιιιι", άσε που έχει φέρει και αφισάκι απ' τα Εξάρχεια με ατάκα "Εσύ καλωδίωσες τη μιζέρια σου;;;" και μου το 'χει κοτσάρει πάνω απ' την οθόνη....Αχχχ...με πρίζωσε! :) :) Καλημέρα, παιδιά! Έχει και ζωή έξω απ' το πισί (λες, εεε; )
Δεν άντεξα, ήθελα να την πω στον εαυτό μου: "Όχι, έχω wifi" *evil grin* :twit:
bernardina
Moderator
Να δεις κάτι ακαλωδίωτες μιζέριες που περνιούνται για προχώου και αλτέρνατιβ
(και, όχι, δεν εννοώ το wifi, καλή μου...)
(και, όχι, δεν εννοώ το wifi, καλή μου...)
daeman, αρκετό χρόνο έχασες ήδη. Έχεις να κάνεις με άνθρωπο που νομίζει ότι μπορεί να αξιολογήσει εργασία κβαντομηχανικής μη γνωρίζοντας το αντικείμενο. (Κατά σύμπτωση, βέβαια, για τέτοιους ανθρώπους όλα αυτά παραμένουν δυνητικά.) Θυμήθηκα τη φράση του John Constable ότι ένας καλλιτέχνης "who is self-taught is taught by a very ignorant person indeed".
Υπέροχα, αν και οι φωτογράφοι μοντάριζαν πολύ πριν την ηλεκτρονική εποχή (το πρώτο φωτομοντάζ αποδίδεται στον Όσκαρ Ρεϊλάντερ [Oscar Rejlander], το 1857).
Έκοβε και κιλάκια, ο φωτομοντέρ...
bernardina
Moderator
Και διαμαντάκια και ρουμπινάκια και ζαφειράκια και μια χαρά ζουμερά πλασματάκια.
Εκείνο το πράμα με το λυγισμένο κουντεπιέ πώς στην οργή το κάνουν, γμτ;
Εκείνο το πράμα με το λυγισμένο κουντεπιέ πώς στην οργή το κάνουν, γμτ;