Μα υπάρχουν καλύτερες λύσεις ... ακομπλεξάριστες.
http://www.amazon.com/Conversations-Stalin-Milovan-Djilas/dp/0156225913
http://www.amazon.com/Conversations-Stalin-Milovan-Djilas/dp/0156225913
Τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;
- Thread starter Ambrose
- Start date
Σήμερα μόνο, από τα μεζεδάκια του Σαραντάκου, αντιλήφθηκα ότι η απόδοση του τίτλου του μυθιστορήματος του Λοτζ έγινε με το πολύ εύστοχο ελληνικό λογοπαίγνιο Ανήκουστος βλάβη. Εύγε!
http://www.biblionet.gr/book/149619/Lodge,_David,_1935-/Ανήκουστος_βλάβη
Costas
¥
Ευρηματικό το Ανήκουστος βλάβη, όντως!
Μεγάλη πλάκα ο Αισχύλος! Η μάνα του Ξέρξη λέει στον πεθαμένο άντρα της ότι ο προκομμένος ο γιος τους εκστράτευσε με τα φουσάτα του στην Ελλάδα γιατί τον κομπλεξάρισαν διάφοροι μοχθηροί συμβουλάτορες λέγοντάς του πως, ενώ ο πατέρας του είχε μαζέψει τόσο πλούτο για τα παιδιά του με το σπαθί του, εκείνος έπαιζε πολεμικά παιχνίδια στο πλέι στέισον από τον καναπέ του, τρώγοντας από τα έτοιμα. Οπότε τι να κάνει κι αυτός; πήρε τα όπλα και τράβηξε για Ελλάδα, να τους δείξει τι αξίζει (Πέρσες, 753-758) [αιχμάζω = ρίχνω το δόρυ, πολεμάω]:
ταῦτά τοι κακοῖς ὁμιλῶν ἀνδράσιν διδάσκεται
θούριος Ξέρξης: λέγουσι δ᾽ ὡς σὺ μὲν μέγαν τέκνοις
πλοῦτον ἐκτήσω ξὺν αἰχμῇ, τὸν δ᾽ ἀνανδρίας ὕπο
ἔνδον αἰχμάζειν, πατρῷον δ᾽ ὄλβον οὐδὲν αὐξάνειν.
τοιάδ᾽ ἐξ ἀνδρῶν ὀνείδη πολλάκις κλύων κακῶν
τήνδ᾽ ἐβούλευσεν κέλευθον καὶ στράτευμ᾽ ἐφ᾽ Ἑλλάδα.
Μεγάλη πλάκα ο Αισχύλος! Η μάνα του Ξέρξη λέει στον πεθαμένο άντρα της ότι ο προκομμένος ο γιος τους εκστράτευσε με τα φουσάτα του στην Ελλάδα γιατί τον κομπλεξάρισαν διάφοροι μοχθηροί συμβουλάτορες λέγοντάς του πως, ενώ ο πατέρας του είχε μαζέψει τόσο πλούτο για τα παιδιά του με το σπαθί του, εκείνος έπαιζε πολεμικά παιχνίδια στο πλέι στέισον από τον καναπέ του, τρώγοντας από τα έτοιμα. Οπότε τι να κάνει κι αυτός; πήρε τα όπλα και τράβηξε για Ελλάδα, να τους δείξει τι αξίζει (Πέρσες, 753-758) [αιχμάζω = ρίχνω το δόρυ, πολεμάω]:
ταῦτά τοι κακοῖς ὁμιλῶν ἀνδράσιν διδάσκεται
θούριος Ξέρξης: λέγουσι δ᾽ ὡς σὺ μὲν μέγαν τέκνοις
πλοῦτον ἐκτήσω ξὺν αἰχμῇ, τὸν δ᾽ ἀνανδρίας ὕπο
ἔνδον αἰχμάζειν, πατρῷον δ᾽ ὄλβον οὐδὲν αὐξάνειν.
τοιάδ᾽ ἐξ ἀνδρῶν ὀνείδη πολλάκις κλύων κακῶν
τήνδ᾽ ἐβούλευσεν κέλευθον καὶ στράτευμ᾽ ἐφ᾽ Ἑλλάδα.
Βρες μου και μεταφράσεις των κλασικών να τα λένε με τη δική σου γλαφυρότητα, να πουν και οι μαθητές «μεγάλη πλάκα ο Αισχύλος». Γιατί στο πρωτότυπο δεν υπάρχει καμιά ελπίδα να γίνει μπεστ-σέλερ ο τραγικός, αλλά και με τις παραδοσιακές μεταφράσεις ο ύπνος είναι συχνά βαθύς.
Costas
¥
Λέω να το διαβάσω: Thomas Piketty, Le Capital au XXI[SUP]e[/SUP] siècle.
(ΝΥΤ)
At the book’s center is Mr. Piketty’s contention — contrary to the influential theory developed by Simon Kuznets in the 1950s and ’60s — that mature capitalist economies do not inevitably evolve toward greater economic equality. Instead, Mr. Piketty contends, the data reveals a deeper historical tendency for the rate of return on capital to outstrip the overall rate of economic growth, leading to greater and greater concentrations of wealth at the very top.
Despite this inevitable-seeming drift toward “patrimonial capitalism” that his charts seemed to show, Mr. Piketty rejected any economic determinism. “It all depends on what the political system decides,” he said.
Such statements, along with Mr. Piketty’s proposal for a progressive wealth tax and income tax rates up to 80 percent, have aroused strong interest among those eager to recapture the momentum of the Occupy movement. The Nation ran a nearly 10,000-word cover article placing his book within a rising tide of neo-Marxist thought, while National Review Online dismissed it as confirmation of the left’s “dearest ‘Das Kapital’ fantasies.”
But Mr. Piketty, who writes in the book that the collapse of Communism in 1989 left him “vaccinated for life” against the “lazy rhetoric of anticapitalism,” is no Marxian revolutionary. “I believe in private property,” he said in the interview. “But capitalism and markets should be the slave of democracy and not the opposite.”
Ή, όπως λέει το οπισθόφυλλο της γαλλικής έκδοσης του βιβλίου:
Fruit de quinze ans de recherches, cette étude, la plus ambitieuse jamais entreprise sur cette question, s’appuie sur des données historiques et comparatives bien plus vastes que tous les travaux antérieurs. Parcourant trois siècles et plus de vingt pays, elle renouvelle entièrement notre compréhension de la dynamique du capitalisme en situant sa contradiction fondamentale dans le rapport entre la croissance économique et le rendement du capital.
Si la diffusion des connaissances apparaît comme la force principale d’égalisation des conditions sur le long terme, à l’heure actuelle, le décrochage des plus hautes rémunérations et, plus encore, la concentration extrême des patrimoines menacent les valeurs de méritocratie et de justice sociale des sociétés démocratiques. En tirant de l’expérience des siècles passés des leçons pour l’avenir, cet ouvrage montre que des moyens existent pour inverser cette tendance.
Ο συγγραφέας έχει συνυπογράψει ένα γαλλικό Μανιφέστο για μια πολιτική ένωση του ευρώ που διάβασα στο τεύχος Απριλίου του The Athens Review of Books.
(ΝΥΤ)
At the book’s center is Mr. Piketty’s contention — contrary to the influential theory developed by Simon Kuznets in the 1950s and ’60s — that mature capitalist economies do not inevitably evolve toward greater economic equality. Instead, Mr. Piketty contends, the data reveals a deeper historical tendency for the rate of return on capital to outstrip the overall rate of economic growth, leading to greater and greater concentrations of wealth at the very top.
Despite this inevitable-seeming drift toward “patrimonial capitalism” that his charts seemed to show, Mr. Piketty rejected any economic determinism. “It all depends on what the political system decides,” he said.
Such statements, along with Mr. Piketty’s proposal for a progressive wealth tax and income tax rates up to 80 percent, have aroused strong interest among those eager to recapture the momentum of the Occupy movement. The Nation ran a nearly 10,000-word cover article placing his book within a rising tide of neo-Marxist thought, while National Review Online dismissed it as confirmation of the left’s “dearest ‘Das Kapital’ fantasies.”
But Mr. Piketty, who writes in the book that the collapse of Communism in 1989 left him “vaccinated for life” against the “lazy rhetoric of anticapitalism,” is no Marxian revolutionary. “I believe in private property,” he said in the interview. “But capitalism and markets should be the slave of democracy and not the opposite.”
Ή, όπως λέει το οπισθόφυλλο της γαλλικής έκδοσης του βιβλίου:
Fruit de quinze ans de recherches, cette étude, la plus ambitieuse jamais entreprise sur cette question, s’appuie sur des données historiques et comparatives bien plus vastes que tous les travaux antérieurs. Parcourant trois siècles et plus de vingt pays, elle renouvelle entièrement notre compréhension de la dynamique du capitalisme en situant sa contradiction fondamentale dans le rapport entre la croissance économique et le rendement du capital.
Si la diffusion des connaissances apparaît comme la force principale d’égalisation des conditions sur le long terme, à l’heure actuelle, le décrochage des plus hautes rémunérations et, plus encore, la concentration extrême des patrimoines menacent les valeurs de méritocratie et de justice sociale des sociétés démocratiques. En tirant de l’expérience des siècles passés des leçons pour l’avenir, cet ouvrage montre que des moyens existent pour inverser cette tendance.
Ο συγγραφέας έχει συνυπογράψει ένα γαλλικό Μανιφέστο για μια πολιτική ένωση του ευρώ που διάβασα στο τεύχος Απριλίου του The Athens Review of Books.
Costas
¥
Η ΝΥΤ έχει δύο άρθρα γνώμης στο ίδιο φύλλο για το "φαινόμενο Πικεττύ": του κεντροδεξιού (όπως αυτοορίζεται) Ντέιβιντ Μπρουκς και του γνωστού και μη εξαιρετέου Πωλ Κρούγκμαν.
Όπως επισήμανε φίλη του φόρουμ, το άρθρο του Κρούγκμαν μεταφράστηκε και στα ελληνικά από την Καθημερινή:
http://www.kathimerini.gr/760162/ar...ton-kapitalismo-twn-klhronomhmenwn-perioysiwn
(Εκεί, φυσικά, ο Piketty έγινε Πικετί.)
http://www.kathimerini.gr/760162/ar...ton-kapitalismo-twn-klhronomhmenwn-perioysiwn
(Εκεί, φυσικά, ο Piketty έγινε Πικετί.)
Costas
¥
Πώς το εννοείς το "φυσικά";
Σαν τάση στις περισσότερες εφημερίδες να χρησιμοποιούν απλογράφηση στα μεταγραμμένα ονόματα. Είναι άλλωστε μια φυσική τάση που θα επικρατήσει.
Costas
¥
Αχ, αυτή η δεισιδαιμονία, ότι το "φυσικό" επικρατεί... Απροπό, βγήκε το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών, με πολλά ξένα ονόματα. :)
Α, ναι, φανατικοί της αντιστρεψιμότητας:
«Πάντα αγαπούσα τα ζώα», λέει η Ιζαμπέλλα Ροσσελλίνι. «Με γοήτευε ιδιαίτερα η διαφορετικότητα στη φύση. Η οικογένειά μου το ήξερε αυτό καλά. Από κοριτσάκι κουβάλαγα στο σπίτι όλων των ειδών τις αδέσποτες γάτες και τα σκυλιά, αλλά και κάμπιες, βατράχους, έντομα. Διάβασα αμέτρητα βιβλία για τα ζώα και στο πανεπιστήμιο παρακολούθησα πολλά μαθήματα βιολογίας».
Η κόρη του Ρομπέρτο Ροσσελλίνι και της Ίνγκριντ Μπέργκμαν έγινε ιέρεια του Νταίηβιντ Λυντς και μοντέλο, αλλά χωρίς να χάσει το ενδιαφέρον της για το ζωικό βασίλειο. Έτσι, με την παρότρυνση του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, του διάσημου ηθοποιού και λάτρη του ανεξάρτητου, πειραματικού κινηματογράφου, πραγματοποίησε μια σειρά μικρών ταινιών με τον τίτλο Green Porno. Στη συνέχεια, ο έμπειρος Ζαν Κλωντ Καρριέρ (συνεργάτης του Πήτερ Μπρουκ και πολλών κορυφαίων σκηνοθετών του σινεμά) ανέλαβε το εγχείρημα της θεατρικής μεταφοράς αυτού του «οικολογικού» πορνό για τη σεξουαλική ζωή των ζώων!
http://www.greekfestival.gr/gr/event497-izampella-rossellini--.htm
«Πάντα αγαπούσα τα ζώα», λέει η Ιζαμπέλλα Ροσσελλίνι. «Με γοήτευε ιδιαίτερα η διαφορετικότητα στη φύση. Η οικογένειά μου το ήξερε αυτό καλά. Από κοριτσάκι κουβάλαγα στο σπίτι όλων των ειδών τις αδέσποτες γάτες και τα σκυλιά, αλλά και κάμπιες, βατράχους, έντομα. Διάβασα αμέτρητα βιβλία για τα ζώα και στο πανεπιστήμιο παρακολούθησα πολλά μαθήματα βιολογίας».
Η κόρη του Ρομπέρτο Ροσσελλίνι και της Ίνγκριντ Μπέργκμαν έγινε ιέρεια του Νταίηβιντ Λυντς και μοντέλο, αλλά χωρίς να χάσει το ενδιαφέρον της για το ζωικό βασίλειο. Έτσι, με την παρότρυνση του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, του διάσημου ηθοποιού και λάτρη του ανεξάρτητου, πειραματικού κινηματογράφου, πραγματοποίησε μια σειρά μικρών ταινιών με τον τίτλο Green Porno. Στη συνέχεια, ο έμπειρος Ζαν Κλωντ Καρριέρ (συνεργάτης του Πήτερ Μπρουκ και πολλών κορυφαίων σκηνοθετών του σινεμά) ανέλαβε το εγχείρημα της θεατρικής μεταφοράς αυτού του «οικολογικού» πορνό για τη σεξουαλική ζωή των ζώων!
http://www.greekfestival.gr/gr/event497-izampella-rossellini--.htm
Costas
¥
Διάβασα τη μελέτη του Χρήστου Καρούζου Περικαλλές άγαλμα εξεποίησ' ουκ αδαής. Αισθήματα και ιδέες των αρχαϊκών Ελλήνων για την τέχνη, δημοσιευμένη το 1940 (Ερμής, 1982).
Δεν έχω χρόνο για παρουσίαση, πάντως οι όροι που εντοπίζει στις αφιερωματικές επιγραφές και επιγράμματα των έργων τέχνης της αρχαϊκής εποχής βαίνουν σε χρονονολογική σειρά από τα πρώιμα προς τα ύστερα αρχαϊκό χρόνια (600-480 π.Χ.):
περικαλλές (για αναθήματα σε θεούς μόνο), καλόν (και για νεκρούς θνητούς), σοφία (η αρετή του καλλιτέχνη) / και αργότερα χαρίεν, ερα(σ)τός (για τόπους), αγλαόν, δαιδάλεον, τεχνήεν, αμεμφές, μήτις (όχι πια η μυθική σοφία), ευ δεδαώς, ουκ αδαής (τα δύο τελευταία για τους καλλιτέχνες), δηλ. από μια μυθική σχέση με το κάλλος προς μια σχέση όπου το ανθρώπινο στοιχείο επικρατεί. Θεωρεί δε ότι η τάση αυτή ανακόπτεται στα κλασικά χρόνια, οπότε ξαναβρίσκεται μια σχέση με το θείο πάνω σε νέα βάση, πιο προβληματισμένη:
Οι καλλιτέχνες έχουν πάψει πια να υπογράφουν με τους χαρούμενους εκείνους και γεμάτους αυτοπεποίθηση στίχους, που γνωρίσαμε πρωτύτερα. Υπογράφουν τώρα πεζά: Πυθαγόρας Σάμιος εποίησε.
(...)
Η λιτότητα και η μετριοφροσύνη, που βλέπομε στα τεκμήρια αυτά, θα ήταν αδύνατο να υπάρξουν, αν δεν είχε προηγηθεί ο εξανθρωπισμός των ύστερων αρχαϊκών, που διαπιστώσαμε από πολλές πλευρές διαδοχικά στα προηγούμενα κεφάλαια· στο "μυθικό" έδαφος των πρώϊμων και ώριμων αρχαϊκών χρόνων δεν μπορούσαν να βλαστήσουν. Δείχνουν όμως κιόλας τα νέα τούτα τεκμήρια (μαζί με άλλα γεγονότα), ότι θα γελιόταν πολύ όποιος ήθελε φανταστεί, πως η εξέλιξη θα προχωρούσε από τη φάση του υστεροαρχαϊκού εξανθρωπισμού ευθύγραμμα στην τέλεια αποξένωση από το μύθο, στην τελειωτική προσγείωση της τέχνης και της σκέψης. Στην πραγματικότητα έγινε ίσα-ίσα το αντίθετο: η σοβαρότητα, η απλότητα, η μετριοφροσύνη, που χαραχτηρίζουν τα χρόνια του αυστηρού ρυθμού και τα πρώτα κλασσικά, σημαίνουν συνειδητή αντίδραση ενάντια στην πρόχειρη και πολύ βιαστική λύση, που νόμισαν πως βρήκαν τα τελευταία αρχαϊκά χρόνια, του προβλήματος της σχέσης ανθρώπου και θεών, και ενάντια στους φορείς αυτής της λύσης, που ήταν πιθανώτατα οι πλουτισμένοι από τις εμπορικές επιχείρησες ευγενείς γεωχτήμονες. Έχομε απότομο γύρισμα της σπείρας της εξέλιξης σε άλλη κατεύθυνση· τα γνωρίσματα εκείνα είναι σημάδια μιας καινούργιας θρησκευτικότητας και πνευματικότητας, που όμως δεν είναι πισωδρόμισμα, γιατί δεν αγνοείται πια τώρα η συνείδηση του ατόμου (μεγάλος κίντυνος τούτο για την κλασική ισορροπία, που και δεν θα κρατήσει περισσότερο από τριάντα χρόνια). Πίσω από τις απλές αυτές και μετρημένες έκφρασες για την τέχνη και για τους τεχνίτες στέκουν η αττική τραγωδία με τις ορμήνιες της και οι μορφές της αυστηρής και της κλασσικής τέχνης (480-420 π.Χ.)
(...)
Ολόκληρον τον γοητευτικό, αλλά και παρδαλό και (από την άποψη των υστερωτέρων) ελαφρόν αυτόν κόσμο τον παραμερίζει τέλος η σοβαρότητα των αυστηρών και κλασσικών χρόνων, που τόσο συλλογισμένοι έσκυψαν επάνω στη μοίρα του ανθρώπου.
Γλωσσικά:
ζήσιμο (βίωμα, βίωση)
κοντά στο νου ("είναι κοντά στο νου" = είναι προφανές/αυτονόητο)
κορφινός (κορφινό σκαλοπάτι)
αξιοτιμώρητος
χρυσοφός (για τον χρυσικό· το συνδέει με τη σοφία, αλλά εγώ ήξερα μόνο το χρυσοχός)
κάποτε-πότε (πότε-πότε)
δυνάματα (όσο της επιτρέπουν τα δυνάματά της)
ήθελε φανταστεί (βλ. παραπάνω)
η εκατόν εικοσαριά (σε δύο λέξεις)
παθαίνεται με (την ομορφιά)
Δεν έχω χρόνο για παρουσίαση, πάντως οι όροι που εντοπίζει στις αφιερωματικές επιγραφές και επιγράμματα των έργων τέχνης της αρχαϊκής εποχής βαίνουν σε χρονονολογική σειρά από τα πρώιμα προς τα ύστερα αρχαϊκό χρόνια (600-480 π.Χ.):
περικαλλές (για αναθήματα σε θεούς μόνο), καλόν (και για νεκρούς θνητούς), σοφία (η αρετή του καλλιτέχνη) / και αργότερα χαρίεν, ερα(σ)τός (για τόπους), αγλαόν, δαιδάλεον, τεχνήεν, αμεμφές, μήτις (όχι πια η μυθική σοφία), ευ δεδαώς, ουκ αδαής (τα δύο τελευταία για τους καλλιτέχνες), δηλ. από μια μυθική σχέση με το κάλλος προς μια σχέση όπου το ανθρώπινο στοιχείο επικρατεί. Θεωρεί δε ότι η τάση αυτή ανακόπτεται στα κλασικά χρόνια, οπότε ξαναβρίσκεται μια σχέση με το θείο πάνω σε νέα βάση, πιο προβληματισμένη:
Οι καλλιτέχνες έχουν πάψει πια να υπογράφουν με τους χαρούμενους εκείνους και γεμάτους αυτοπεποίθηση στίχους, που γνωρίσαμε πρωτύτερα. Υπογράφουν τώρα πεζά: Πυθαγόρας Σάμιος εποίησε.
(...)
Η λιτότητα και η μετριοφροσύνη, που βλέπομε στα τεκμήρια αυτά, θα ήταν αδύνατο να υπάρξουν, αν δεν είχε προηγηθεί ο εξανθρωπισμός των ύστερων αρχαϊκών, που διαπιστώσαμε από πολλές πλευρές διαδοχικά στα προηγούμενα κεφάλαια· στο "μυθικό" έδαφος των πρώϊμων και ώριμων αρχαϊκών χρόνων δεν μπορούσαν να βλαστήσουν. Δείχνουν όμως κιόλας τα νέα τούτα τεκμήρια (μαζί με άλλα γεγονότα), ότι θα γελιόταν πολύ όποιος ήθελε φανταστεί, πως η εξέλιξη θα προχωρούσε από τη φάση του υστεροαρχαϊκού εξανθρωπισμού ευθύγραμμα στην τέλεια αποξένωση από το μύθο, στην τελειωτική προσγείωση της τέχνης και της σκέψης. Στην πραγματικότητα έγινε ίσα-ίσα το αντίθετο: η σοβαρότητα, η απλότητα, η μετριοφροσύνη, που χαραχτηρίζουν τα χρόνια του αυστηρού ρυθμού και τα πρώτα κλασσικά, σημαίνουν συνειδητή αντίδραση ενάντια στην πρόχειρη και πολύ βιαστική λύση, που νόμισαν πως βρήκαν τα τελευταία αρχαϊκά χρόνια, του προβλήματος της σχέσης ανθρώπου και θεών, και ενάντια στους φορείς αυτής της λύσης, που ήταν πιθανώτατα οι πλουτισμένοι από τις εμπορικές επιχείρησες ευγενείς γεωχτήμονες. Έχομε απότομο γύρισμα της σπείρας της εξέλιξης σε άλλη κατεύθυνση· τα γνωρίσματα εκείνα είναι σημάδια μιας καινούργιας θρησκευτικότητας και πνευματικότητας, που όμως δεν είναι πισωδρόμισμα, γιατί δεν αγνοείται πια τώρα η συνείδηση του ατόμου (μεγάλος κίντυνος τούτο για την κλασική ισορροπία, που και δεν θα κρατήσει περισσότερο από τριάντα χρόνια). Πίσω από τις απλές αυτές και μετρημένες έκφρασες για την τέχνη και για τους τεχνίτες στέκουν η αττική τραγωδία με τις ορμήνιες της και οι μορφές της αυστηρής και της κλασσικής τέχνης (480-420 π.Χ.)
(...)
Ολόκληρον τον γοητευτικό, αλλά και παρδαλό και (από την άποψη των υστερωτέρων) ελαφρόν αυτόν κόσμο τον παραμερίζει τέλος η σοβαρότητα των αυστηρών και κλασσικών χρόνων, που τόσο συλλογισμένοι έσκυψαν επάνω στη μοίρα του ανθρώπου.
Γλωσσικά:
ζήσιμο (βίωμα, βίωση)
κοντά στο νου ("είναι κοντά στο νου" = είναι προφανές/αυτονόητο)
κορφινός (κορφινό σκαλοπάτι)
αξιοτιμώρητος
χρυσοφός (για τον χρυσικό· το συνδέει με τη σοφία, αλλά εγώ ήξερα μόνο το χρυσοχός)
κάποτε-πότε (πότε-πότε)
δυνάματα (όσο της επιτρέπουν τα δυνάματά της)
ήθελε φανταστεί (βλ. παραπάνω)
η εκατόν εικοσαριά (σε δύο λέξεις)
παθαίνεται με (την ομορφιά)
Costas
¥
Δώσ' της μπάτσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινίσει: θεούς μεν αιτώ τώνδ' απαλλαγήν πόνων...τι εκπληκτικό προοίμιο!
Προσφάτως τελείωσα το "Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα" του Μπουλγκάκοφ. Το ξεκίνησα με μεγάλες προσδοκίες και κατέληξα σχεδόν ολωσδιόλου απογοητευμένη. Δεν βλέπω κανένα νόημα σε όλα αυτά και πολύ σύντομα το εύρημα του σατανά με τους ακολούθους του που περιφέρεται στη Μόσχα καταντά βαρετό και φάρσα. Στο τέλος δε αφού γίνεται ο κακός χαμός χωρίς καμία λογική και παρασέρνονται δίκαιοι και άδικοι έτσι ας πούμε για πλάκα, διότι είναι πολύ πλακατζίδικα τα δαιμόνια, τη βγάζει περίπου καθαρή μόνον ο Μαιτρ με τη Μαργαρίτα του, χωρίς να έχουν κάνει κάτι ιδιαίτερο γι' αυτό. Υποθέτω το μήνυμα είναι ότι ο έρωτας όλα τα νικά, κερδίζει ακόμη και την καρδιά του Σατανά (αν και μπήκε και χοντρό δοντι, ο Υιος του Μεγάλου, ήδη πριν συμβεί αυτό ο ίδιος ο διάολος τους είχε πάρει από καλό μάτι και τους είχε για μασκώτ, ενώ όλους τους άλλους για κλωτσοσκούφια).
Δεν με εντυπωσίασε. Εγώ φταίω γιατρέ μου;
Δεν με εντυπωσίασε. Εγώ φταίω γιατρέ μου;
SBE
¥
Τι να σου πω βρε Μελ, όλα αυτά με τους δαίμονες κλπ έχουν ξεφτιλιστεί τελείως λόγω Χόλιγουντ τα τελευταία χρόνια και έχουν χάσει την εντύπωση που ίσως έκαναν πριν μια δεκαετία, ας πούμε.
ΥΓ Φυσικά στις αγαπημένες ταινίες παραμένει η ταινία οι Επισκέπτες της Νύχτας που έχει το θέμα που αναφέρεις περί έρωτα που κερδίζει πάντα (δεν έχω διαβάσει τον Μαιτρ).
ΥΓ Φυσικά στις αγαπημένες ταινίες παραμένει η ταινία οι Επισκέπτες της Νύχτας που έχει το θέμα που αναφέρεις περί έρωτα που κερδίζει πάντα (δεν έχω διαβάσει τον Μαιτρ).
Marinos
¥
Γιατί βρε Μελάνη; Γιατί; Εσένα που σ΄αρέσει ο Λεμ και ο Κορτάσαρ; Ο Μαιτρ κι η Μαργαρίτα παίζει να είναι το μυθιστόρημα που έχω ξαναδιαβάσει τις περισσότερες φορές (ίσως παλεύει για την πρώτη θέση με το Κουτσό), δεν ξέρω αν μπορώ να το δικαιολογήσω με ένα σεντόνι εδώ... ίσως προσπαθήσω αργότερα.
Ο Μαιτρ κι η Μαργαρίτα παίζει να είναι το μυθιστόρημα που έχω ξαναδιαβάσει τις περισσότερες φορές (ίσως παλεύει για την πρώτη θέση με το Κουτσό), δεν ξέρω αν μπορώ να το δικαιολογήσω με ένα σεντόνι εδώ... ίσως προσπαθήσω αργότερα.