Δηλαδή αποφάσισαν να γράψουν τα παιδιά στα παλιά τους τα παπούτσια. Τα παιδιά που οι γονείς τους ενδεχομένως έχουν υποστεί ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, και που κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν τους ίδιους καθηγητές για ιδιαίτερα - μαύρα, εννοείται.
Ακριβώς. Βεβαίως θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι και πριν το ίδιο έκαναν, αλλά άμα με αφορμή τις περικοπές μισθών γενικευτεί αυτή η αντίδραση, έχετε γειά βρυσούλες. Δηλαδή θα πάψουν να εξυπηρετούν στις δημόσιες υπηρεσίες και οι λίγοι που εξυπηρετούσαν; Θα σταματήσουν οι πυροσβέστες να σβύνουν τις φωτιές; Οι υπάλληλοι του ΟΣΕ θα πάψουν να συντηρούν τα τρένα; Ο καθένας θα αποφασίζει αυθαίρετα ότι επειδή δεν του αρέσει ο μισθός του θα προσποιείται απλώς ότι δουλεύει;
Πάντως ο φτωχός και τίμιος υπήρχε. Ίσως όχι στα μεγάλα αστικά κέντρα (δηλαδή στις εργατικές συνοικίες της Αθήνας στην ουσία, που είχαν μαζέψει εσωτερικούς μετανάστες). Δεν ξέρω τι διαφορά ηλικίας έχουμε, αλλά εγώ θυμάμαι την εργατούπολη Πάτρα που κάθε πρωί στις εφτά ξύπναγε όλη την πόλη η σειρήνα του Λαδόπουλου (εκείνη την ώρα ξεκίναγαν τα μηχανήματα της χαρτοποιίας). Είχαμε πολλούς γνωστούς και συγγενείς που ήταν φτωχοί χωρίς δυνατότητες για διορισμό στο δημόσιο (άρα ρουσφέτι μηδέν), έμεναν σε ενοίκιο και έκαναν οικονομίες για ένα δυάρι ή πηγαινοερχόντουσαν με το λεωφορείο από το χωριό στη δουλειά, πεντέξι χιλιόμετρα διαδρομή ήταν άλλωστε (άρα καταπάτηση μηδέν). Στην εφορία δεν ξέρω τι δήλωναν αλλά όταν είσαι μεροδούλι μεροφάι δε νομίζω να έχεις και πολλά να δηλώσεις
Μπορεί να ακούγονται λίγο ρομαντικά όλα αυτά, και σίγουρα υπήρχαν τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και προβλήματα, αλλά δε νομίζω ότι έλεγε κανένας ότι επειδή δεν του αρέσει ο μισθός του θα σταματήσει να δουλεύει, ούτε καταστρέφανε τη δημόσια περιουσία γιατί έτσι. Δυστυχώς, μόλις πιάσανε μια δραχμή οι πιο πολλοί έφτασαν στο άλλο άκρο κι εκεί είναι που απέτυχε η Ελλάδα. Αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.
