Αυτό του Μαρκόπουλου σε στίχους Γιώργου Σκούρτη θυμήθηκε
σήμερα ο Στάθης της "Ε" και σκέφτηκα να το ακούσουμε.
Η φάμπρικα δεν σταματά,
δουλεύει νύχτα-μέρα ...
Και πώς τον λέν' τον διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα.
Δουλεύω μπρος στη μηχανή
στη βάρδια δύο-δέκα
κι από την πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή
να μου πετάξει στο αφτί
δυο λόγια νέτα-σκέτα.
Άκουσε, φίλε εμιγκρέ,
ο χρόνος είναι χρήμα!
Με τους εργάτες μη μιλάς,
την ώρα σου να την κρατάς.
Τον γιο σου μην τον λησμονάς,
πεινάει κι είναι κρίμα...
Κι έτσι, στο πόστο μου σκυφτός,
ξεχνάω τη μιλιά μου,
είμαι το νούμερο οκτώ,
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιο είναι τ’ όνομά μου.