Τα καλύτερα μουσικά γιουτιουμπάκια
- Thread starter nickel
- Start date
Costas
¥
Tim Buckley - Live At The Folklore Center, NYC -- March 6, 1967
Δεν είναι βίντεο αλλά μόνο μουσική -- από το npr.org--, όλο το άλμπουμ, σκέτη φωνή-κιθάρα. Θεσπέσιος.
Δεν είναι βίντεο αλλά μόνο μουσική -- από το npr.org--, όλο το άλμπουμ, σκέτη φωνή-κιθάρα. Θεσπέσιος.
Ο Ξενομπάτης
I'm back home, North,
but still my soul
is
I'm back home, North,
but still my soul
is
Nοrth was somewhere years ago and cold:
ice locked the people's hearts and made them old.
South was birth to pleasant lands, but dry:
I walked the waters' depths and played my mind.
East was dawn, coming alive in the golden sun:
the winds came gently, several
heads became one
in the summertime, though august people sneered...
we were at peace, and we cheered
We walked along, sometimes hand in hand,
between the thin lines marking sea and sand;
smiling very peacefully,
we began to notice that we could be free,
and we moved together to the West.
West is where all days shall someday end;
where the colours turn from grey to gold,
and you can be with the friends.
And light flakes the golden clouds above:
West is Mike and Susie,
West is where I love.
There we shall spend the final days of our lives...
tell the same old stories: well, at least we tried.
So into the West, smiles on our faces, we'll go;
oh! yes, and our apologies to those
who'll never really know the Way....
We're refugees, walking away from the life we've known and loved...
nothing to do nor say, nowhere to stay; now we are alone.
We're refugees, carrying all we own in brown bags, tied up with string...
nothing to think, it doesn't mean a thing, but we'll be happy on our own.
West is Mike and Susie;
West is Mike and Susie;
West is where I love,
West is refugees' home.
ice locked the people's hearts and made them old.
South was birth to pleasant lands, but dry:
I walked the waters' depths and played my mind.
East was dawn, coming alive in the golden sun:
the winds came gently, several
heads became one
in the summertime, though august people sneered...
we were at peace, and we cheered
We walked along, sometimes hand in hand,
between the thin lines marking sea and sand;
smiling very peacefully,
we began to notice that we could be free,
and we moved together to the West.
West is where all days shall someday end;
where the colours turn from grey to gold,
and you can be with the friends.
And light flakes the golden clouds above:
West is Mike and Susie,
West is where I love.
There we shall spend the final days of our lives...
tell the same old stories: well, at least we tried.
So into the West, smiles on our faces, we'll go;
oh! yes, and our apologies to those
who'll never really know the Way....
We're refugees, walking away from the life we've known and loved...
nothing to do nor say, nowhere to stay; now we are alone.
We're refugees, carrying all we own in brown bags, tied up with string...
nothing to think, it doesn't mean a thing, but we'll be happy on our own.
West is Mike and Susie;
West is Mike and Susie;
West is where I love,
West is refugees' home.
Να ευχαριστήσω τον επανακάμψαντα κύριο αποπάνω για τους Βαν Ντερ Γκρααφ. Και τον κύριο Κουίνιον για την ορχήστρα με τα γιουκαλίλια. Αν πάτε στο YouTube, θα βρείτε αρκετά βιντεάκια τους.
The Ukulele Orchestra of Great Britain performed at the Albert Hall in London at a late evening concert last Tuesday as part of the BBC Proms season (you should hear them play Beethoven). The orchestra's founder, George Hinchliffe, used the splendid UKULELEATOR for one of the many amateur players of the instrument who joined them for the concert. A nonce word, but fun:
The Ukulele Orchestra of Great Britain performed at the Albert Hall in London at a late evening concert last Tuesday as part of the BBC Proms season (you should hear them play Beethoven). The orchestra's founder, George Hinchliffe, used the splendid UKULELEATOR for one of the many amateur players of the instrument who joined them for the concert. A nonce word, but fun:
A feisty young lady named Baytor,
At about ten pm, not much later,
Had a bit of a ball,
With her uke at the Hall,
As an invited ukuleleator.
(από το εβδομαδιαίο του Michael Quinion)At about ten pm, not much later,
Had a bit of a ball,
With her uke at the Hall,
As an invited ukuleleator.
Ευχαριστώ πολύ, Κώστα! :)
Όλο το βράδυ απόψε, σαν μαγεμένος, λες και τον πρωτακούω πάλι.
Για να χαμογελάσει λίγο το χειλάκι μας. How you made Athens rock, boys.
http://www.youtube.com/watch?v=lQwKZ0TcfUY
http://www.youtube.com/watch?v=lQwKZ0TcfUY
I need a miracle!
Αυτό που ακολουθεί είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους αυτούς που τρέχουν να προλάβουν μια πιεστική προθεσμία και ο χρόνος είναι εναντίον τους: Μηχανικούς (πόσο πολύ νιώθω τα παιδιά που σκίζονται βραδιάτικα να βγάλουν από βλάβες τα πυροσβεστικά...), project managers (που όλοι γύρω τους στοιχηματίζουν ότι το project τους, μαζί μ' αυτούς, θα πάει κατά διαόλου), μεταφραστές, παιδιά που γράφουν εξετάσεις κι όλους τους ομοιοπαθείς αναξιοπαθούντες. Κουράγιο, κι άλλωστε τα τρία λεπτά που θα φάει απ' τον χρόνο σας το βιντεάκι, σίγουρα δεν πρόκειται να κάνουν τη διαφορά που θα σας καταστρέψει — και σαν μπόνους θα σας μείνει το ρεφρέν: «I need a miracle, I need a miracle...»
Κι η ορίτζιναλ έκδοση (η πάνω είναι η του 2008, πιο κλαμπάδικη και παιχνιδιάρικη), για όσους αρέσκονται να βλέπουν κοπελίτσες να παίζουν σε γηπεδάκι 5Χ5:
Αυτό που ακολουθεί είναι αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους αυτούς που τρέχουν να προλάβουν μια πιεστική προθεσμία και ο χρόνος είναι εναντίον τους: Μηχανικούς (πόσο πολύ νιώθω τα παιδιά που σκίζονται βραδιάτικα να βγάλουν από βλάβες τα πυροσβεστικά...), project managers (που όλοι γύρω τους στοιχηματίζουν ότι το project τους, μαζί μ' αυτούς, θα πάει κατά διαόλου), μεταφραστές, παιδιά που γράφουν εξετάσεις κι όλους τους ομοιοπαθείς αναξιοπαθούντες. Κουράγιο, κι άλλωστε τα τρία λεπτά που θα φάει απ' τον χρόνο σας το βιντεάκι, σίγουρα δεν πρόκειται να κάνουν τη διαφορά που θα σας καταστρέψει — και σαν μπόνους θα σας μείνει το ρεφρέν: «I need a miracle, I need a miracle...»
Κι η ορίτζιναλ έκδοση (η πάνω είναι η του 2008, πιο κλαμπάδικη και παιχνιδιάρικη), για όσους αρέσκονται να βλέπουν κοπελίτσες να παίζουν σε γηπεδάκι 5Χ5:
Corps sans organes
Άλλος ένας ρόκερ, υποτιμημένος γιατί ήταν αυθεντικός κι έκανε μόνο αυτό που αγαπούσε, μας άφησε χρόνους.
Ο Willy a.k.a. Mink DeVille.
He was a star in Europe but unheralded in his native United States. Wrote critic Thom Juric, "In Europe, however, DeVille was, and will rightfully remain, a legend for his massive talent as a songwriter, as a vocal stylist (his growls and croon are instantly recognizable and his phrasing is unlike anyone else’s in the history of rock), as a street poet who was equal parts Dion DiMucci and Jacques Brel, and as an entertainer who could captivate an audience from beginning to end. His catalog is more diverse than virtually any other modern performer. The genre span of the songs he’s written is staggering. From early rock and rhythm and blues styles, to Delta-styled blues, from Cajun music to New Orleans second line, from Latin-tinged folk to punky salseros, to elegant orchestral ballads—few people could write a love song like DeVille. He was the embodiment of rock and roll’s romance, its theater, its style, its drama, camp, and danger."[5]Ο Willy a.k.a. Mink DeVille.
Ειρωνεία: γλίτωσε από τον εικοσαετή εθισμό του στην ηρωίνη και πήγε τελικά από καρκίνο στο πάγκρεας...
Μια ανατολίτικη διάθεση με κυρίεψε απόψε (φταίνε και τα Λιβανέζικα σιροπιαστά που μου έφεραν από τη Βηρυττό) και να σου ένας κοσμοπολίτης Τούρκος, ο Mercan Dede
Αφού ευχαριστήσω για το αποπάνω ποίημα...
Το παρακάτω είναι αφιερωμένο σ' έναν Αλέξανδρο που ανακάλυψα ότι δεν το γνωρίζει — δικαιολογημένα, αφού γεννήθηκε εφτά χρόνια αφότου έγινε επιτυχία το τραγούδι. Η μοναδική διεθνής επιτυχία των Βερολινέζων City, το Am Fenster (Στο παραθύρι), εδώ σε ειδική εκτέλεση επτά λεπτών, με τους γερμανικούς στίχους (δεν μεταφέρω εδώ τη μετάφραση, γιατί και μεταφρασμένους δεν τους καταλαβαίνω τους στίχους της Hildegard Maria Rauchfuß).
The band's greatest commercial success, however, was the atypical folk rock-influenced "Am Fenster" (At the Window), which arose from a jam session in the studio when Gogow began to play on his violin. It eventually coalesced into a three-part, 17-minute piece (as well as a four-minute version for radio play). An immediate hit in East Germany, it also became successful in West Germany and was an enormous success in countries such as Greece. Following the song's success, City sold half a million copies.
Το παρακάτω είναι αφιερωμένο σ' έναν Αλέξανδρο που ανακάλυψα ότι δεν το γνωρίζει — δικαιολογημένα, αφού γεννήθηκε εφτά χρόνια αφότου έγινε επιτυχία το τραγούδι. Η μοναδική διεθνής επιτυχία των Βερολινέζων City, το Am Fenster (Στο παραθύρι), εδώ σε ειδική εκτέλεση επτά λεπτών, με τους γερμανικούς στίχους (δεν μεταφέρω εδώ τη μετάφραση, γιατί και μεταφρασμένους δεν τους καταλαβαίνω τους στίχους της Hildegard Maria Rauchfuß).
The band's greatest commercial success, however, was the atypical folk rock-influenced "Am Fenster" (At the Window), which arose from a jam session in the studio when Gogow began to play on his violin. It eventually coalesced into a three-part, 17-minute piece (as well as a four-minute version for radio play). An immediate hit in East Germany, it also became successful in West Germany and was an enormous success in countries such as Greece. Following the song's success, City sold half a million copies.
Ευχαριστώ κι εγώ, Αμβρόσιε!
Μάς έστειλες κι έχω μια αδυναμία στη Lila Downs...:)
Αλλάζω κλίμα, με αφορμή εκείνο το νήμα, με το Mannish Boy, σε απόσπασμα από τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν ποτέ, το Last Waltz του Μάρτιν Σκορτσέζε, σ' ένα τζαμ των Band με τον Muddy Waters και τον Paul Butterfield στη φυσαρμόνικα. Thrilled!
Μάς έστειλες κι έχω μια αδυναμία στη Lila Downs...:)
Αλλάζω κλίμα, με αφορμή εκείνο το νήμα, με το Mannish Boy, σε απόσπασμα από τα καλύτερα μουσικά ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν ποτέ, το Last Waltz του Μάρτιν Σκορτσέζε, σ' ένα τζαμ των Band με τον Muddy Waters και τον Paul Butterfield στη φυσαρμόνικα. Thrilled!
...που, όπως λέει και στην παραπομπή, ήταν από το 1967 μέχρι το 1976 «ανεπίσημη συνεργάτρια» του Υπουργείου Κρατικής ασφάλειας (Staatssichherheit) της ΛΔΓ...
Αλλά πολύ μεγάλη συζήτηση είναι αυτή...
Digging up old treasures to ride on flows of unnamable desire