Απλώς μου φαίνεται κάπως δύσκολο, στην παρούσα πολιτισμική φάση, να πάψουμε να εκτρέφουμε βοοειδή, αιγοπρόβατα και πουλερικά προς βρώση. Αντίθετα, μου φαίνεται πολύ πιο εύκολο και εφικτό --ως μη απολύτως απαραίτητο για την επιβίωση-- να πάψουμε να σπαταλάμε ζωές απλώς και μόνο για να ικανοποιηθεί η ματαιοδοξία ορισμένων. Έστω πολλών.
Στη ντουλάπα της αδελφής μου κρέμεται το κληρονομημένο από τη γιαγιά
μαύρο αστρακάν παλτό --πασίβαρο, ζεστό, κομψό, διαχρονικό·
φρίκη. Δεν κακίζω τη γιαγιά (φαντάζομαι με πόσες αιματηρές οικονομίες το αγόρασε), δεν κακίζω την αδελφή (έχω την ίδια πετριά με τα κειμήλια), δεν κακίζω καν αυτούς που έγδαραν τα νεκρά νεογέννητα ή και αγέννητα αρνάκια για να το φτιάξουν. Απλώς θεωρώ ότι δεν είναι πλέον απαραίτητο να διαιωνίζουμε αυτή τη βιομηχανία. Στην ανάγκη ας μη ζεσταινόμαστε τόσο μπεϊλίδικα, βρε αδελφέ.
Και μετά θα πιάσουμε τα πουπουλένια παπλώματα και την απληστία των εκτροφέων που μαδάνε τα χηνόπουλα τουλάχιστον τέσσερις αλλά μέχρι και δεκαπέντε φορές --
ασφαλώς ζωντανά-- για να μεγιστοποιήσουν την παραγωγή.
Εδώ, αν αντέχει το στομάχι σας.
Disclaimer. Προφανώς δεν είμαι vegan ούτε καν vegetarian. Τρώω κρεατάκι και μ' αρέσει να το μαγειρεύω με πολλούς τρόπους.
Άσχετα απ' αυτό, το ένα και μοναδικό ψαράκι που ψάρεψα στη ζωή μου το ξαναπέταξα ουρλιάζοντας στη θάλασσα γιατί δεν άντεχα να το βλέπω να σπαρταράει. Ωστόσο πιστεύω πως και η τρέλα χρειάζεται τη μέθοδό της και, κυρίως, όρια. Όπως το καθετί. Ε, κατά τη γνώμη μου,
αυτά δεν είναι όρια. Είναι σκέτη τρέλα. Έστω κι αν κάποιοι βγάζουν το ψωμάκι τους (ακόμα) έτσι.