Το κάθε γράμμα των αρχαίων γλωσσών είχε απόκρυφο νόημα.
Στα χρόνια της μαγείας και του ανορθολογισμού οι άνθρωποι έδιναν μαγικές ιδιότητες σε οτιδήποτε έβρισκαν μπροστά τους, δεν καταλάβαιναν, τους βόλευε κ.λπ. Τα ειδικά νοήματα δεν είναι εγγενή στα πράγματα, εμείς τους τα δίνουμε. Άκουσα, ας πούμε, για το Υ (που θυμίζει, λέει, ποτήρι — μα υπήρχαν ποδαράτα ποτήρια της σαμπάνιας τότε;), ότι το βρίσκουμε σε λέξεις που δείχνουν κοιλότητα, στρογγυλότητα κ.λπ. (
υς, δηλ. γουρούνι, καλύτερο το νεοελληνικό, έχει και δύο τροφαντά «ου»,
κύμα με τις καμπύλες του,
κύαθος κ.λπ.). Και αναρωτιέσαι: δηλώνουν κοιλότητα όλες οι λέξεις με «υ»; Δεν υπάρχουν λέξεις που να δηλώνουν κοιλότητα χωρίς «υ»; Κι αυτό σε μια εκπομπή που δεν άκουσα (μέχρι στιγμής) να πουν ότι οι Έλληνες έβαλαν τα φωνήεντα στο βορειοσημιτικό αλφάβητο (ναι, σιγά μην το πουν — σπουδαία υπόθεση αλλά δεν θα το πουν ποτέ έτσι), ότι η γραφή τού Υ στην πορεία του ήταν όλο γωνίες και δεν είχε καμιά σχέση με το σχήμα του στόματος όταν το προφέρανε, και ότι τέλος πάντως δεν υπάρχει τίποτα το «κραδασμικό» σ' αυτά τα πράγματα.
Είπε ο Λάμπρου του Δαυλού: «Πάρτε τη λέξη κύαθος, που θα πει φλυτζάνι. Τι είναι το υ στο κύαθος; Είναι μια κοιλότητα, στην οποία έβαζαν το κρασί τους, όπως βάζουμε σήμερα τον καφέ μας στο φλυτζάνι, το οποίο φλυτζάνι έχει μέσα του το ύψιλον».
Άντε τώρα να του πεις ότι το φλιτζάνι είναι από το
τουρκικό filcan κ.λπ. και δεν είχε ποτέ «υ», αλλά μάλλον του το βάλανε κάποιοι που ήθελαν να του προσθέσουν κοιλότητα. Και ήρθαν τώρα οι κακοί απλοποιητές και το διόρθωσαν σε φλιτζάνι. Και πού να πιεις πια τον καφέ σου σε ένα φλιτζάνι με δύο ξερακιανά «ι»; (Γι' αυτό άλλωστε τον δικό μου τον πίνω σε κούπα, mug.)
