Το φόρουμ σέβεται την ανωνυμία και, προσωπικά, την προτιμώ, σαν εργαλείο, για να μαθαίνουμε όλοι να κρίνουμε την άποψη και όχι να χρησιμοποιείται το όνομα σαν κάδρο, σαν περιτύλιγμα στην άποψη. Με την ελπίδα, πάντα, ότι ο ανωνυμογράφος δεν χρησιμοποιεί την ανωνυμία για να φέρεται ή να γράφει διαφορετικά από αυτό που θα έκανε επώνυμα. Έτσι κι αλλιώς, ελάχιστοι είναι οι γνήσια άγνωστοι και ανώνυμοι εδώ μέσα.
Και μετά από αυτή τη γρήγορη κατάθεση προσωπικής άποψης, ανωνυμοεπώνυμα ή επωνυμοανώνυμα, να πω και γιατί μου άρεσε ο Κ.Ρ. Που δεν πρέπει να είναι εντελώς προσωπικό —όχι δηλαδή επειδή είχα μόλις φάει πολλή σοκολάτα ή επειδή τα μαλλιά του μού θύμιζαν κάποια παλιά γκόμενα— αφού και σε άλλους άρεσε, αλλά στη λεπτομέρεια είναι πολύ πιθανό να διαφέρουμε.
Ένας λόγος ήταν που μου αρέσει αυτό το είδος δημόσιου ομιλητή, που βρίσκεις κυρίως στους Αγγλοσάξονες. Το κύριο μέρος της ομιλίας του αποτελούνταν από χαλαρά και χαλαρωτικά αστεία. Δεν έκανε μάθημα, δεν έκανε ανάλυση (άλλωστε για κλείσιμο του συνεδρίου ανέβηκε περισσότερο), ήθελε να περάσει ένα απλό μήνυμα. Και ξέρουμε ότι, επειδή αυτή είναι η δουλειά του, μπορεί να κάνει και ανάλυση σε βάθος. Άρα κάποιο απλό συγκεκριμένο σκοπό είχε με τη συγκεκριμένη ομιλία τη συγκεκριμένη στιγμή, και νομίζω ότι τον πέτυχε. Το πλεονέκτημα με αυτούς τους ομιλητές είναι ότι, ακόμα και αν διαφωνείς με αυτά που λένε ή δεν τα καταλαβαίνεις ή δεν σε ενδιαφέρουν, τουλάχιστον διασκεδάζεις και δεν λες ότι πήγε χαμένη η ώρα σου. Είχα πριν από καμιά δεκαετία παρακολουθήσει μια ομιλία του αγαπημένου μου από τα βιβλία του David Crystal. Τον αγάπησα και για τον τρόπο που μας μίλησε. Δεν θυμάμαι πολλά από αυτά που είπε, ίσως να μη μου είπε και τίποτα καινούργιο. Μόνο τη θετική αίσθηση έχω κρατήσει. Και αν είχε περιοριστεί σε ένα κεντρικό μήνυμα, ακόμα κι αν δεν το θυμάμαι τώρα, αυτό το κεντρικό μήνυμα είναι βέβαιο ότι θα είχε αφήσει μέσα μου το θετικό αποτύπωμά του. Οι περισσότεροι έχουμε ανάγκη από ανθρώπους που θα μπορέσουν με τρόπο θετικό και μεταδοτικό να μας περάσουν απλά μηνύματα, πάνω στα οποία μπορούμε ο καθένας στον ιδιωτικό του χρόνο να χτίσει κατά την μπόρεση και τα ενδιαφέροντά του. Όταν παρακολουθείς πολλούς ομιλητές στην Ελλάδα και ελάχιστους με τη χαρισματική προσέγγιση του Κ.Ρ., σου λείπει το στιλ του.
Περιέργως, κάτι άλλο μού έκανε κλικ ακόμα περισσότερο. Από τα πρώτα σημεία που επισήμανε ο Κ.Ρ. είναι πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στην παιδεία και τον επαγγελματικό χώρο σήμερα ή θα είναι σε 30-40 χρόνια, σε σχέση με τις βεβαιότητες που είχαμε στο παρελθόν μας. Ένα πράγμα που μου είχε κάνει εντύπωση στα χρόνια που ήμουν κάτοικος Αγγλίας (1976-80) ήταν το πόσες συζητήσεις είχαν γίνει, στις ειδήσεις, σε τοκ σόου κ.λπ., για την επανάσταση της πληροφορικής και πόσο προετοίμαζαν και ενημέρωναν τον κόσμο για τις αλλαγές που τους περίμεναν. Κάνω αμέσως τη σύγκριση με το πόσο και πώς συζητείται σήμερα στην Ελλάδα η συνεχής / δια βίου εκπαίδευση ή το ακόμα πιο εξειδικευμένο ζήτημα της ανάπτυξης του ταλέντου στο σχολείο, πώς είναι διαρθρωμένα τα δελτία ειδήσεων ή τα τοκ σόου, ποιοι είναι οι καλεσμένοι τους, πόσο λίγο μελετάνε οι παρουσιαστές ώστε να μπορούν να καλέσουν και να συζητήσουν με κάποιον ειδικό με επικοινωνιακό ταλέντο τα τρία πράγματα που θα πρέπει να λέγονται και να ξαναλέγονται με τον σωστό τρόπο για να ανοίξουν τα ρημάδια τα κλειστά μυαλά.
Πριν φτάσουμε λοιπόν στα όσα είπε ο Κ.Ρ. για την ανάγκη να φυσήξει ένας διαφορετικός αέρας στα σχολειά μας, εγώ σκεφτόμουν περισσότερο για τον αέρα που πρέπει να φυσήξει στα ΜΜΕ, στο δημόσιο λόγο μας, στα μυαλά μας.
