Πασχαλινά

[daeman]

...
Ω γλυκύ μου έαρ - Μαρία Φαραντούρη

Ὢ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, ποῦ ἔδυ σου τὸ κάλλος;
Ὦ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πῶς τάφῳ νῦν καλύπτῃ;
Δοξάζω σου, Υἱέ μου, τὴν ἄκραν εὐσπλαγχνίαν, ἧς χάριν ταῦτα πάσχεις.
Οὐράνιαι Δυνάμεις ἐξέστησαν τῷ φόβῳ, νεκρόν σε καθορώσαι.
Ὦ Τριὰς Θεέ μου, Πατὴρ Υἱὸς καὶ Πνεῦμα, ἐλέησον τὸν Κόσμον.

Modern English Translation by Nancy Chalker Takis.
(The music of this web page is aimed primarily for the use of lay choirs and congregations. We call it "New Byzantine Chant" because, while it is based upon Byzantine music theory, it can be chanted in a Western vocal style in English by lay choirs and congregations using the modern even-tempered scale.
...
The music in English available on this site is written primarily by Nancy Chalker Takis, a hierarchically-blessed chanter of the Greek Orthodox Archdiocese of America and holder of the Patriarch Athenagoras medal for notable service to her metropolis. She has been given approval to translate Church hymns from three consecutive hierarchs of the Metropolis (formerly Diocese) of Detroit. She currently chants regularly in the parishes of Assumption Church in Flint, Michigan and Annunciation Church in Muskegon, Michigan, and other parishes when called upon.)

 

[daeman]

Προσοχή στον οβελία, μη μας εξοβελίσει. Καλή Ανάταση, συλλεξιλόγοι! :)

Επίσης, προσοχή στα κάρβουνα, μη μας στείλουν στο πυρ το εξώτερον. Και στη μαγειρίτσα, μη μας γυρεύουνε μετά.

 

[daeman]

 

[bernardina]

 

[bernardina]

o ye, of little faith... :glare:

 

[daeman]

Πάσχα στο νησί, το Ράπα Νούι Κούνε Λούι

 

[daeman]

Πάσχα στην «ευρωπαϊκή» ενδοχώρα, στην Κοζάνη, μ' ένα τεράστιο Κίντερ-έκπληξη!

 

[daeman]

...
Παρασκευή, 21 Απριλίου 1967.

Η μέρα ξημέρωσε λαμπρή. Ανοιξιάτικη καθαρότητα. Ξεπλυμένη η φύση απ’ τις ανοιξιάτικες βροχές στραφταλίζει. Σταγόνες πρωϊνής δροσιάς κάνουν το κάθε χορταράκι ένα μικρό πολυέλαιο καθώς ιριδίζουν με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου.

Τελευταία μέρα πριν τις διακοπές του Πάσχα. Φεύγω για το σχολειό χαρούμενη ακριβώς γιατί θα έχω 15 μέρες ελευθερίας μπροστά μου. Καθόλου δε με νοιάζει που δεν θα πάω να πω το Λάζαρο την άλλη μέρα. Άλλωστε είμαι πια μεγάλη, ΣΤ’ Δημοτικού! Τί ανάγκη έχω να λέω "Λάζαρε λαζαρωμένε και με το κερί ζωμένε" και να μαζεύω αυγά. Αυτά είναι για τους μικρούς, εγώ το Σάββατο του Λαζάρου φεύγω για Αθήνα. Εννοείται είμαι προνομιούχα. Κανένας απ’ τους συμμαθητές μου δεν έχει πάει ποτέ Αθήνα. Εγώ πάω να δω τον μπαμπά και να διασκεδάσω. Ευτυχία.

Κάπου γύρω στις 9 το πρωί ακούγονται εμβατήρια απ’ τα μεγάφωνα της Πλατείας του Νέου που φτάνουν σβησμένα ως εμάς. Ο δάσκαλος, ο Κύριος Διαμαντής, με φωνάζει και μου λέει: Ελευθερία, πήγαινε σπίτι σου, σε θέλει η μητέρα σου.

Άλλη ευτυχία τούτη. Όχι μόνο είναι η τελευταία μέρα του σχολείου αλλά θα φύγω και πιο νωρίς. Γυρίζω σπίτι τρέχοντας. Με το που βλέπω τη μάνα μου καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά.-Έρη, μου λέει, έγινε πραξικόπημα. Τα τηλέφωνα για Αθήνα είναι νεκρά και δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τον μπαμπά. Τώρα μόλις πήρε τηλέφωνο η θεία Καίτη και μου είπε πως πιάσανε τον θείο Αλέξη. Θα πάω να δω τί κάνει. Αν έρθει κανείς απ’ την αστυνομία και με ζητήσει, πες τους πως είμαι στου θειου Σεβαστάκη.

Φυσικά, δεν έχω ιδέα τί σημαίνει “πραξικόπημα' αλλά έτσι όπως το είπε η μαμά, μοιάζει να εννοεί πως ξέρω τί σημαίνει, έτσι ντρέπομαι να ρωτήσω και λέω απλώς "Καλά".

Η μαμά φεύγει και μένω ν’ αναρωτιέμαι τί στο καλό συμβαίνει, ποιοί και γιατί πιάσανε το θείο Αλέξη, τί πάει η μαμά να κάνει στο σπίτι της θείας Καίτης.

Δεν έχω πολύ καιρό ν’ αναρωτηθώ γιατί μετά από λίγο χτυπάει η πόρτα. Ανοίγω. Είναι πράγματι ο Διοικητής του Τμήματος Καρλοβάσου Αλεξόπουλος με δυο αστυνομικούς.
-Πού είναι η μάνα σου, με ρωτάει.
-Στου θείου Σεβαστάκη το σπίτι πήγε και μου είπε να σας το πω.
Πάει να μπει μέσα στο σπίτι.
-Πού είναι το χαρτί; ρωτάω γιατί, φανατική αναγνώστρια του Μικρού Ήρωα, της Μάσκας και του Μυστήριου, (τα Ταρζάν-Γκαούρ, Μικρός Σερίφης και Μικρός Καουμπόυς, δεν άπτονται της περίπτωσης), ξέρω πως για να μπει η αστυνομία να κάνει έρευνα πρέπει να έχει "χαρτί".

Ο διοικητής με σπρώχνει, μπαίνει στο σπίτι κι αρχίζει να ψάχνει τα δωμάτια. Ο παππούς βρίσκεται στην τουαλέτα. Έχει πάθει ημιπληγία και η αριστερή του πλευρά είναι παράλυτη. Ανοίγουν την πόρτα και τον βγάζουν έξω. Έξαλλη εγώ, σηκώνω το κάλυμμα του καναπέ και λέω: Εδώ αποκάτω δεν κοιτάξατε!
Δε μου μιλάει κανείς και φεύγουν.

Βγαίνω στον κεντρικό δρόμο και περιμένω να γυρίσει η μαμά.
Λίγο αργότερα, το αυτοκίνητο της αστυνομίας ανεβαίνει το δρόμο. Σταματάει μπροστά μου, ανοίγει το τζάμι του πίσω καθίσματος και η μαμά μου δίνει τα κλειδιά της.
-Μέσα στο γραφείο μου έχω χρήματα, λέει. Να προσέχεις τον παππού.

Το αυτοκίνητο φεύγει. Πιάσανε και τη μαμά και τώρα είμαι εγώ υπεύθυνη για το σπίτι και για τον παππού.
Δε μου κακοφαίνεται καθόλου. Θα παρατήσω το σχολείο, που έτσι κι αλλιώς δε μ’ αρέσει, θα δουλεύω για να φροντίζω τον παππού και θα επεξεργαστώ ένα σχέδιο για να αποδράσει η μαμά απ’ τη φυλακή…
Καλημέρα Χούντα!

~ Έρη Ρίτσου

Η Έρη Ρίτσου γεννήθηκε το 1955 στο Βαθύ και μεγάλωσε στο Καρλόβασι της Σάμου. Κόρη της γιατρού Γαρυφαλιώς Γεωργιάδου Ρίτσου και του ποιητή Γιάννη Ρίτσου. Σπούδασε αγγλική φιλολογία. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος. Έχει μια κόρη, τη Λητώ, και πολλούς καλούς φίλους.

*Το κείμενο αναδημοσιεύεται με άδεια της συγγραφέως του, την οποία και ευχαριστούμε για την παραχώρησή του.

Πηγή: http://www.poiein.gr/archives/22521/index.html

 

[daeman]

...
Οι πόνοι της Παναγιάς - Νίκος Ξυλούρης

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης, Μουσική: Λουκάς Θάνος

Πού να σε κρύψω, γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε ποια κορφή ερημική;

 

[drsiebenmal]

Όχι ακριβώς πασχαλινό, μα τώρα μόλις μπήκε στο ραντάρ:

Worst of Times, Best of Finishes
(A little story about this year's Boston Marathon.)

Scott Phillips and Stergios Sioutis had never met. They headed to this year’s Boston Marathon from distant cities—Phillips from Chicago and Sioutis from Attica, Greece.

But they finished the race bound together, when Phillips took over as the guide for visually impaired runner Sioutis at mile 19.

“The race was not one of my best times, but was one of my best finishes at Boston,” Phillips, 55, said.

The sun and heat had slowed Phillips to a run-walk during his 22nd straight and 28th total Boston. His motivation at a low point, he was looking for a friend near mile 19 but instead spotted Sioutis and his guide, Vasilis Piperis, who was doubled over and vomiting.

Phillips realized the guide probably couldn’t continue and offered to take over, even though he had no previous guiding experience. “I figured if he needed someone, someone was better than no one, because obviously he couldn’t do it by himself,” Phillips said.

Sioutis, also 55, was running his first Boston and 33rd marathon. Piperis had accompanied him during many of those races. This time, the guide urged him to press on—so Sioutis did, transferring his rope-like tether to Phillips’s wrist.

“With him I felt safe and confident that I could run and finish in a good time,” Sioutis wrote to Runner’s World in an email. “I cannot think of what would have become otherwise.”

Sioutis lost his vision to retinal disease at age 18; since then, he’s become an accomplished athlete, with a marathon PR of 3:22 and a 12th-place finish in the 2004 Paralympic marathon.

Phillips said guiding came somewhat naturally to him, though he did cringe when the pair unintentionally bumped into a few other fatigued runners during the final miles. “People were very good; no one got mad or anything,” he said.

His biggest surprise was the duration of his duties. Phillips had seen exchange points for guides earlier in the race and expected to run only a mile or two with his new friend. But when he asked where Sioutis would meet his next guide, the Greek replied, “at the finish line.”

Except for a brief pause to take photos with Phillips’s family on Boylston, the two ran the remaining 7-plus miles and crossed the finish line together—Phillips in 4:17:14 and Sioutis, who started in wave 3, in 4:40:02. (Piperis eventually recovered and went on to finish in about five hours, Sioutis said.)

Sioutis said he sees Phillips’s assistance as “God’s gift.” But Phillips, who ran his PR of 2:49 in Boston more than 20 years ago, has a different view.

“The truth is, without Stergios guiding me to the finish, I would have had a much longer, less fun, more painful experience,” he said. “In fact, I did not save him—he saved me.”

By Cindy Kuzma THURSDAY, APRIL 28, 2016, 9:54 AM @ Runner's World

 

[AoratiMelani]

Εφέτος είδα ή άκουσα από τρεις διαφορετικές πηγές το "Χριστός ανέστη" ως ευχή. Το είδα στην τηλεόραση, όπου σε κάποιο κανάλι (δυστυχώς δεν θυμάμαι σε ποιο, αλλά δεν ήταν από τα "μεγάλα") προβαλλόταν η ανακοίνωση "Το Τάδε Τιβί σας εύχεται Χριστός ανέστη", και το άκουσα σε διαλόγους της μορφής "Χριστός ανέστη σας εύχομαι", "Ευχαριστώ, επίσης".

Την πρώτη φορά έκοψα φλέβες, την δεύτερη διέρρηξα τα ιμάτιά μου, την τρίτη άρχισα να σκέφτομαι ότι πρόκειται για τάση. Προβλέπω ότι σύντομα η φράση θα χρησιμοποιείται γενικευμένα ως "εποχιακή" ευχή, αγνοώντας την αρχική της σημασία και την γραμματική της δομή που επιβάλλει συγκεκριμένη σύνταξη.

Σας εύχομαι λοιπόν κι εγώ "συντακτικό εσβέσθη".

 

[oliver_twisted]

Πήγαμε λοιπόν κι εμείς το Πάσχα στο χωριό του άντρα μου, στην ορεινή Ηλεία. Ξετρελλάθηκε η μικρή, κυνηγούσε τις κότες, τάισε τα αρνάκια με το μπιμπερό, έτρεξε έπαιξε με την ψυχή της, όσο μας το επέτρεψε η βροχή. Και η μαμά πώς πέρασε; Με υπογλώσσια, προσπαθώντας να μη γκρινιάζει συνεχώς γιατί διάφοροι μπαρμπάδες και θειάδες προσπαθούσαν να δώσουν στη μικρή "ένα κουταλάκι κρασί, για να γελάσουμε" (στο δίχρονο, έτσι; Μεγάλη πλάκα! :curse:), γιατί όταν σε βλέπανε από τον καφενέ να βγάζεις περίπατο το παιδί σού φωνάζανε "Βρε πού το πας το τσουπί στο κρύο, φερ' το μέσα στον καφενέ!" (Που είναι καλύτερα από τον κρύο καθαρό αέρα, γιατί έχει πέντε θεριακλήδες να φουμάρουνε άφιλτρα), γιατί όταν πήγαινες να ταΐσεις το παιδί μαζεύονταν όλες οι θειάδες και λέγανε το μακρύ τους και το κοντό τους σε ένα κουρασμένο πιτσιρίκι "Φάε γιατί θα στο φάει το φαγητό ο Γύφτος!". Πανέμορφη η εξοχή, παιδιά, εκατό χρόνια πίσω οι άνθρωποι. Έχει συγκεκριμένο πρωτόκολλο το χωριό, παιδιά, η γυναίκα δεν πάει στον καφενέ, δεν βγαίνει έξω, δεν περπατάει, μόνο αν είναι να πάει στα χωράφια. Ουφ! Αλλάζει, βέβαια, σιγά σιγά, αλλά με έμφαση στο σιγά. Υπάρχουν 25χρονα πιτσιρίκια που τη γυναίκα τους την έχουνε κλεισμένη στο σπίτι

 

[SBE]

Εγώ έχω ακούσει σε ραδιοφωνικό σταθμό ανήμερα το Πάσχα να τηλεφωνάει ακροατής και να τους εύχεται καλή Ανάσταση. Ο εκφωνητής φανερά εκνευρισμένος του είπε "χρόνια πολλά και σε σας". Αλλά μάλλον τις λέμε όλες τις ευχές ανάκατα και χωρίς σκέψη.

 

[SBE]

Όλι, στην ορεινή Ηλεία πριν μερικά χρόνια ο ταβερνιάρης του χωριού ήθελε να μου κάνει προξενιά τον ανηψιό του, γιατί λέει το χωριό δεν είχε γυναίκες. Γιατί άραγε δεν έχει γυναίκες το χωριό;

Στην πεδινή Ηλεία που έκανα εγώ Πάσχα, στο δίπλα σπίτι βλέπαμε συνεχώς τη μαμά με τα μικρά, τον σύζυγο δεν τον είδαμε καθόλου, ήταν ακριβοθώρητος, ξεκουραζόταν. Όλη μέρα. Παρεμπιπτόντως, η μαμά είναι Ρομά, ο μπαμπάς δεν είναι. Δεν ξέρω αν αυτό παίζει κάποιο ρόλο.

 

[Alexandra]

"Βρε πού το πας το τσουπί στο κρύο, φερ' το μέσα στον καφενέ!"

Πού να τους πει κανείς ότι σε χώρες όπου τους περισσότερους μήνες τον χρόνο κάνει πολύ κρύο, τα μωρά βγαίνουν βόλτα στον καθαρό αέρα κάθε μέρα. Γεμάτα είναι τα πάρκα και οι παιδικές χαρές* στην Αγγλία από μωρά στα καρότσια και από νήπια. Φαντάσου να περίμεναν οι άνθρωποι να ανεβεί η θερμοκρασία πάνω από 20 για να βγάλουν τα παιδιά από το σπίτι. Έχει πλάκα που εμείς που έχουμε ήπιο κλίμα κλείνουμε τα παιδιά στο σπίτι και φυσικά, όπως είπες, δεν έχουμε καμιά ανησυχία για το αν τα παιδιά θα εισπνέουν καπνούς τσιγάρων, μόνο το κρύο φοβόμαστε. Δηλαδή, όχι εμείς, αλλά ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού.

---

*Όπου, εννοείται, το κάπνισμα απαγορεύεται.

 

[nickel]

Τελικά η καλύτερη ευχή για όλες τις εποχές είναι «Καλή αποκαθήλωση!». (Το «Καλή Ανάσταση» είναι για τους υπερβολικά αισιόδοξους.)

 

[AoratiMelani]

Εγώ έχω ακούσει σε ραδιοφωνικό σταθμό ανήμερα το Πάσχα να τηλεφωνάει ακροατής και να τους εύχεται καλή Ανάσταση. Ο εκφωνητής φανερά εκνευρισμένος του είπε "χρόνια πολλά και σε σας". Αλλά μάλλον τις λέμε όλες τις ευχές ανάκατα και χωρίς σκέψη.

Μα δεν έχω θέμα με το "καλή ανάσταση", αυτό είναι όντως ευχή και είναι λογικό: σου εύχονται να περάσεις καλά την ημέρα εορτασμού της ανάστασης. Το "Χριστός ανέστη" όμως δεν είναι ευχή, είναι μια δήλωση: σου λένε ότι ο Χριστός αναστήθηκε. Δεν σου εύχονται κάτι, σε ενημερώνουν για τη χαρμόσυνη είδηση. Δεν μπορείς να πεις σε κάποιον "σου εύχομαι ότι ο Χριστός αναστήθηκε", δεν έχει λογική. Και η απάντηση στο "Χριστός ανέστη" δεν μπορεί βέβαια να είναι "ευχαριστώ", τι ευχαριστείς; Που αναστήθηκε ο Χριστός; Που σε ενημέρωσαν; Η απάντηση, αν υπάρξει, θα πρέπει να έχει ειρμό. Δεν έχει σημασία αν θα πεις "αληθώς ο Κύριος" ή "ο παπάς εχέστη", αλλά θα πρέπει να πεις κάτι που να αποτελεί σχόλιο της είδησης που άκουσες. Το "ευχαριστώ" δεν έχει νόημα.

 

[oliver_twisted]

[...]Το "Χριστός ανέστη" όμως δεν είναι ευχή, είναι μια δήλωση: σου λένε ότι ο Χριστός αναστήθηκε. Δεν σου εύχονται κάτι, σε ενημερώνουν για τη χαρμόσυνη είδηση. Δεν μπορείς να πεις σε κάποιον "σου εύχομαι ότι ο Χριστός αναστήθηκε", δεν έχει λογική. Και η απάντηση στο "Χριστός ανέστη" δεν μπορεί βέβαια να είναι "ευχαριστώ", τι ευχαριστείς; Που αναστήθηκε ο Χριστός; Που σε ενημέρωσαν; Η απάντηση, αν υπάρξει, θα πρέπει να έχει ειρμό. Δεν έχει σημασία αν θα πεις "αληθώς ο Κύριος" ή "ο παπάς εχέστη", αλλά θα πρέπει να πεις κάτι που να αποτελεί σχόλιο της είδησης που άκουσες. Το "ευχαριστώ" δεν έχει νόημα.

Χαχαχα! Συμφωνώ! Η δικιά μου απάντηση, σε όσους με παίρνει, βέβαια, είναι: "Σίγουρα;" Κοντοστέκονται λίγο, αλλά γελάνε σχεδόν πάντα. :)

 

[Alexandra]

Όμως λέμε "Καλή Ανάσταση" πριν την Ανάσταση, όχι και μετά. Ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα, έχει εκλείψει πλέον ο λόγος να ευχηθούμε Καλή Ανάσταση, νομίζω. Από τις 12 τη νύχτα που γίνεται η Ανάσταση κα μετά, λέμε Χριστός Ανέστη πλέον.

 

[oliver_twisted]

Πού να τους πει κανείς ότι σε χώρες όπου τους περισσότερους μήνες τον χρόνο κάνει πολύ κρύο, τα μωρά βγαίνουν βόλτα στον καθαρό αέρα κάθε μέρα. Γεμάτα είναι τα πάρκα και οι παιδικές χαρές* στην Αγγλία από μωρά στα καρότσια και από νήπια. Φαντάσου να περίμεναν οι άνθρωποι να ανεβεί η θερμοκρασία πάνω από 20 για να βγάλουν τα παιδιά από το σπίτι. Έχει πλάκα που εμείς που έχουμε ήπιο κλίμα κλείνουμε τα παιδιά στο σπίτι και φυσικά, όπως είπες, δεν έχουμε καμιά ανησυχία για το αν τα παιδιά θα εισπνέουν καπνούς τσιγάρων, μόνο το κρύο φοβόμαστε. Δηλαδή, όχι εμείς, αλλά ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού.

*Όπου, εννοείται, το κάπνισμα απαγορεύεται.

Άστα, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέω. Ευτυχώς τους γύρω μου τους έχω εκπαιδεύσει από την εγκυμοσύνη ήδη και δεν με πρίζουν. Αλλά η έκπληξη της κάθε θείτσας που σε βλέπει με το παιδί έξω χειμωνιάτικα δεν περιγράφεται. Κάπου διάβαζα ότι ακόμα και οι φυλακισμένοι περνάνε εγγυημένα περισσότερο χρόνο έξω, λόγω υποχρεωτικού προαυλισμού, από τα καημένα τα παιδάκια που μένουν κλεισμένα στο σπίτι μέχρι την άνοιξη.

@SBE, όπως τα λες ακριβώς.