Πανεπιστήμια: ριζικές αλλαγές και δημόσια διαβούλευση

[rogne]

ΠΣΚ σημαίνει Παρασκευοσαββατοκύριακο.

...Και είναι γενικά πιο ευχάριστο από τη χιλιοτραγουδισμένη ΠΚΣ.

Στη σημερινή Athens Voice υπάρχουν δυο κείμενα που, κατά τη γνώμη μου, δείχνουν αντίστοιχα πώς θα έπρεπε και πώς δεν θα έπρεπε να γίνεται η συζήτηση για τη νέα μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ.

Το πρώτο είναι του Ν. Γεωργιάδη: ψύχραιμο, καυστικό, ισορροπημένο, λέει τα πράγματα με το όνομά τους και αποδίδει τις βασικές ευθύνες εκεί που πρέπει. Πάνω στη βάση της κριτικής που αναπτύσσει ο κ. Γεωργιάδης, ναι, μπορούμε να συζητήσουμε σοβαρά για μεταρρύθμιση.

Το δεύτερο είναι της Σ. Τριανταφύλλου και, περιέργως, είναι παλιό (δεν ξέρω γιατί αναδημοσιεύεται): στην ηλεκτρονική του εκδοχή έχει ημερομηνία 15 Ιουλίου 2009! Αν ξέρει κανείς τι γράφει και ξαναγράφει για τα πανεπιστήμια η κ. Τριανταφύλλου, καμία έκπληξη: μια "ανάλυση" μονοδιάστατη, έντονα προκατειλημμένη, ιδεολογικά φορτισμένη ως εκεί που δεν παίρνει, φωνασκεί και κάνει την τρίχα τριχιά για να καταπιεί, προφανώς, ευκολότερα την κάμηλο (ο κώνωψ περισσεύει εδώ). Στη βάση της "κριτικής" της, κάθε συζήτηση για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ γίνεται απλό προκάλυμμα για την εφαρμογή αυταρχικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Όποιος και όποια αντέχει, ας συγκρίνει τα δυο κείμενα: νομίζω ότι έχει ενδιαφέρον να αρχίσει να φαίνεται επιτέλους, στο θέμα των πανεπιστημίων, όχι μόνο η άβυσσος που χωρίζει αυτά τα συγκεκριμένα κείμενα, αλλά και η άβυσσος που χωρίζει γενικότερα την κριτική σκέψη από την ιδεοληψία.

 

[SBE]

Απάντηση όλα σε ένα.
Σχετικά με τον τρόπο αξιολόγησης: Εγώ στην Ελλάδα θυμάμαι πολύ σπάνια εξετάσεις χωρίς ανοιχτά βιβλία, και μάλιστα θυμάμαι ότι τα ελάχιστα μαθήματα που δεν είχαν εργασία ή εξετάσεις με ανοιχτό βιβλίο τα φοβόμασταν και τα αποφεύγαμε αν ήταν επιλογής. Στην προηγμένη Αγγλία τέτοιες εξετάσεις θεωρούνται φασαρία γιατί ο διδάσκων θα πρέπει να βάλει θέματα πιο προχωρημένα και συνεπώς να διδάσκει και πιο προχωρημένα. Το σύστημα των ανοιχτών βιβλίων είναι αμερικάνικο, όχι αγγλικό. Επίσης εδώ δουλεύει πολύ το past exam paper. Αγοράζεις από το πανεπιστήμιο τα θέματα της τελευταίας τριετίας, τα μελετάς κι είσαι έτοιμος, γιατί κάθε χρόνο βάζουν τα ίδια.
Και για παράδειγμα, στο μάθημα Δορυφορικές Τηλεπικοινωνίες στην Ελλάδα είχα πάρει 10 στο διαγώνισμα με ανοιχτά βιβλία. Ένα χρόνο αργότερα έδωσα εξετάσεις Δορυφορικές Τηλεπικοινωνίες στην Αγγλία χωρίς βιβλία, χωρίς καν τυπολόγιο και πήρα 28%. Τα θέματα δεν ήταν δύσκολα, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να θυμηθώ τύπους απ'εξω. Τους πιο κοινούς ίσως ναι, αλλά αυτούς τους σιδηροδρόμους του μαθήματος με τίποτα.
Όσο για την υποχρεωτική παρακολούθηση τη θεωρώ ανοησία. Αν ο φοιτητής βλέπει ότι επωφελείται από το μάθημα θα πάει να το παρακολουθήσει. Αν δεν το αντιλαμβάνεται κακό του κεφαλιού του, ενήλικος είναι, αποφασίζει μόνος του. Παρόλο που ο διδάσκων θα ήθελε να τον πάρει από το χεράκι και να τον καθοδηγήσει, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν μπορούμε να διορθώσουμε όλα τα στραβά όλου του κόσμου, ότι υπάρχουν πολλοί δρόμοι που οδηγούν στη μάθηση- κάποιοι μαθαίνουν και χωρίς να τους τα κάνει λιανά κανένας και χωρίς να καθίσουν σε αμφιθέατρο- και ότι οι φοιτητές κι οι δάσκαλοι είναι ισότιμα μέλη στην κοινότητα της μάθησης και πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ενήλικες όλοι. Δεν είναι το παιδί των πέντε χρονών που το πας με το ζόρι στο σχολείο και κάθε τρεις και λίγο το πιέζεις να καθίσει να κάνει τις ασκήσεις του. Κι όπως είπα, δεν είναι ξεκάθαρο το πως μαθαίνει κανείς. Είχα συμφοιτητή που πήρε πτυχίο με άριστα και δεν είχε πατήσει ποτέ στα μαθήματα κι άμα ήταν εξέταση με ανοιχτό βιβλίο ξεφύλλιζε εκείνη την ώρα το βιβλίο και έγραφε άριστα, το μυαλό ήταν έτη φωτός μπροστά.

Πρόσφατα μου έδωσαν ένα βιβλιαράκι όπου ο κάθε καθηγητής είχε γράψει δυο λόγια για το μάθημά του για να διαλέξουμε. Ο ένας τόνιζε ότι ήθελε:
α. να είμαστε στην ώρα μας και να μην λείψουμε από κανένα μάθημα
β. να έχουμε διαβάσει από πριν όλη τη σχετική βιβλιογραφία
γ. να μη μιλάμε, μη μασάμε τσίχλα στην τάξη κλπ.
Έλεος! Μήπως θα μας βάλει τιμωρία άμα δεν τα κάνουμε αυτά;

 

[azimuthios]

Αν δεν το αντιλαμβάνεται κακό του κεφαλιού του, ενήλικος είναι, αποφασίζει μόνος του. Παρόλο που ο διδάσκων θα ήθελε να τον πάρει από το χεράκι και να τον καθοδηγήσει, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν μπορούμε να διορθώσουμε όλα τα στραβά όλου του κόσμου, ότι υπάρχουν πολλοί δρόμοι που οδηγούν στη μάθηση- κάποιοι μαθαίνουν και χωρίς να τους τα κάνει λιανά κανένας και χωρίς να καθίσουν σε αμφιθέατρο- και ότι οι φοιτητές κι οι δάσκαλοι είναι ισότιμα μέλη στην κοινότητα της μάθησης και πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν ενήλικες όλοι. Δεν είναι το παιδί των πέντε χρονών που το πας με το ζόρι στο σχολείο και κάθε τρεις και λίγο το πιέζεις να καθίσει να κάνει τις ασκήσεις του. Κι όπως είπα, δεν είναι ξεκάθαρο το πως μαθαίνει κανείς. Είχα συμφοιτητή που πήρε πτυχίο με άριστα και δεν είχε πατήσει ποτέ στα μαθήματα κι άμα ήταν εξέταση με ανοιχτό βιβλίο ξεφύλλιζε εκείνη την ώρα το βιβλίο και έγραφε άριστα, το μυαλό ήταν έτη φωτός μπροστά.

Εμένα τώρα μου αρέσει αυτή η συζήτηση και τη συνεχίζω... :)

Ο συμφοιτητής σου είναι στατιστικό λάθος επομένως δεν τον λαμβάνουμε καν υπόψη στην εξίσωση αν θέλουμε να βγάλουμε ένα γενικό συμπέρασμα...

Ενήλικες ναι. Παραπλανημένοι πλην όμως. Χωρίς καμία καθοδήγηση, χωρίς κανένα όραμα, χωρίς καμία διευκρίνιση τι εστί πανεπιστήμιο. Μπαφιασμένοι από τα 9 χρόνια υποχρεωτικής παρακολούθησης αποφασίζουν να βγάλουν το άχτι τους σε λάθος μέρος...

Αλήθεια, αναρωτηθείτε πόσες φορές έχουμε μετανιώσει που προτιμήσαμε τον καφέ αντί για την παρακολούθηση... κρίνοντας με εσφαλμένα κριτήρια... Εγώ πάντως πλέον, αρκετές. Άρα...

Αλλά ας μην εστιάζουμε στην παρακολούθηση. Καμία άλλη άποψη από κανέναν; Όχι; :)

 

[SBE]

Ενήλικες ναι. Παραπλανημένοι πλην όμως. Χωρίς καμία καθοδήγηση, χωρίς κανένα όραμα, χωρίς καμία διευκρίνιση τι εστί πανεπιστήμιο. Μπαφιασμένοι από τα 9 χρόνια υποχρεωτικής παρακολούθησης αποφασίζουν να βγάλουν το άχτι τους σε λάθος μέρος...

Κι αυτό μέρος της ζωής είναι.
Θα μπορούσες να πεις ότι είναι επίσης σεξουαλικά καταπιεσμένοι έφηβοι, γιατί διάβαζαν ενώ οι συνομήλικοι τους το έριχναν έξω, και τώρα βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν το άχτι τους (και τα μάτια τους) μακρυά από την οικογένεια.
Μπορείς να πεις ότι είναι ψηφοφόροι χωρίς καμιά καθοδήγηση, ψηφίζουν για πρώτη φορά χωρίς όραμα, χωρίς καμία διευκρίνιση τι εστί πολιτική κλπ κλπ.
Δεν είναι δουλειά του πανεπιστημιακού δάσκαλου να τους πάρει από το χεράκι. Ούτε χρειάζεται να τους δικαιολογούμε ότι είναι εξουθενωμένοι από το σύστημα.
Να το πω πιο αναλυτικά: αν και μου αρέσει να διορθώνω γραπτά που δεν έχουν ούτε ένα λάθος και να μιλάω με φοιτητές που ασκούν την κριτική σκέψη τους και ψάχνονται λίγο παραπάνω, έχω συμβιβαστεί με αυτό που αρχικά θεωρούσα απαράδεκτο, ότι δηλαδή η βάση εδώ είναι το 40%. Ένα γραπτό του 40 έχει σοβαρές ελλείψεις. Όμως το πανεπιστήμιο θεωρεί ότι το 40 είναι επαρκές, και η πράξη μου δείχνει ότι τελικά είναι. Προσπαθείς να τους ξυπνήσεις, αλλά δεν μπορείς να κάνεις θαύματα (αν και είναι ωραία όταν γίνονται θαύματα).

Δυστυχώς, δεν έχω χρόνο να εμβαθύνω αυτή τη στιγμή, ίσως αργότερα. Γενικά όμως ένα πρόβλημα που έχω παρατηρήσει στους Έλληνες φοιτητές, ακόμα και σε μεταπτυχιακό επίπεδο, είναι ότι δεν έχουν τόσο ξεκάθαρο το τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Συγκρίνω τώρα πρόσφατη συζήτηση με μεταπτυχιακούς φοιτητές, ομάδα με πολλούς Γάλλους και Έλληνες. Από τους Έλληνες το 50% ήταν πολύ φλου στο γιατί επέλεξε το συγκεκριμένο μάθημα και τι ήθελε στο μέλλον- κι όλοι ήταν με υποτροφίες, που σημαίνει ότι κυνήγησαν αυτό που κάνουν. Οι Γάλλοι ήταν εντελώς ξεκάθαροι, αν και είχαν αβεβαιότητες, ήταν ικανοί να δώσουν απάντηση στην ερώτηση τι κάνεις και γιατί το κάνεις, αντιλαμβανόμενοι πως ό,τι πουν δεν σημαίνει ότι τους δεσμεύει, όλοι έχουμε δικαίωμα να αλλάζουμε γνώμη. Αυτό νομίζω είναι καλό παράδειγμα της διαφοράς νοοτροπίας.

Δυστυχώς δεν έχω χρόνο να γράψω κι άλλα και νομίζω ότι έχω ξεφύγει από το θέμα.

 

[nickel]

Καλημέρα. Εγώ θα πάω πίσω, στα άρθρα της AV. Όταν ξεκινώ να διαβάσω ένα άρθρο του Νίκου Γεωργιάδη, συνήθως δεν ξέρω τι να περιμένω, οπότε αφήνομαι να με εκπλήξει ευχάριστα ή δυσάρεστα. Τι θέλει να μας πει τώρα; «Το κράτος φαλίρισε, τα λεφτά έγιναν λιγότερα, η φτώχεια φέρνει γκρίνια και η γκρίνια το ρουφιανιλίκι. […] Σε μία κατάσταση πανικού κάποιος πρέπει να πληρώσει τη νύφη». Σ’ αυτά συνοψίζεται το πρόβλημα της ανώτερης παιδείας μας; Επειδή έχουμε οικονομική κρίση ανακαλύψαμε και κρίση στην παιδεία;

Από την άλλη, ξέρω πια τι να περιμένω από ένα άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου (στην έντυπη AV δεν αναφέρεται παλιά ημερομηνία), οπότε διάβασα τα αναμενόμενα, όπως:

• είμαστε πρώτοι στη φοιτητική μετανάστευση (60.000 Έλληνες σπουδάζουν στο εξωτερικό), εκτός του ότι στην Ελλάδα υπάρχουν 220.000 προπτυχιακοί και 68.000 μεταπτυχιακοί φοιτητές, είμαστε τελευταίοι στην ανάγνωση βιβλίων και στη γενική φιλομάθεια.
• εγχώρια και παγκοσμίως μοναδική ερμηνεία του πανεπιστημιακού ασύλου […] Άρα, το άσυλο, υπό τη σημερινή έννοια, πρέπει να καταργηθεί.
• με προϋπόθεση τη νομιμότητα, χρειάζεται αναβάθμιση, εκσυγχρονισμός και εντατικοποίηση των σπουδών
• Χρειαζόμασε περισσότερες διδακτικές ώρες, περισσότερες ώρες συνάντησης φοιτητών-καθηγητών, περισσότερες ώρες έρευνας.
• Η ιδιωτική εκπαίδευση θα ατονήσει μόνον αν υπάρξει δημόσια εκπαίδευση στο ύψος των περιστάσεων. Η παιδεία πρέπει να είναι δωρεάν και υποχρεωτική μέχρι το απολυτήριο.
• Έχουμε ήθη σοσιαλιστικής γραφειοκρατίας.
• Σημαντικές ευθύνες για την κατάσταση των ΑΕΙ […] έχουν όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις που πήραν λαϊκιστικές και πρόχειρες αποφάσεις.
• Όλα έχουν συζητηθεί· κι όλα παραμένουν απαράλλακτα· ή, δεν μένουν απαράλλακτα· επιδεινώνονται. Ακόμα και στην πιο αβάσταχτη κατάσταση υπάρχει περιθώριο επιδείνωσης.

Δεν λέει τίποτα καινούργιο γιατί όλα έχουν συζητηθεί και όλα μένουν τα ίδια. Είμαι ωστόσο περίεργος να καταλάβω: πού ακριβώς διαφωνεί κανείς στα παραπάνω τετριμμένα;

Σε κάποιο άλλο νήμα μας για το άσυλο φάνηκε να επικρατεί η άποψη ότι καλύτερα να έχουμε έκτροπα παρά να μπει η αστυνομία στα πανεπιστήμια. Αν δεν υπάρχει τρίτη επιλογή, προτιμά κανείς να μην πρέπει να διαλέξει… Είμαι νεοφιλελεύθερος αν αρνούμαι να παγιδευτώ σε δύο εξίσου απεχθείς επιλογές;

 

[rogne]

nickel, νομίζω ότι αδικείς κατάφωρα το κείμενο του Γεωργιάδη: το συμπυκνώνεις σε δυο φράσεις, ενώ τις απόψεις της Τριανταφύλλου τις αναπτύσσεις σε 8 καλοδιατυπωμένες θέσεις, με τις οποίες το επίκεντρο της συζήτησης μετατοπίζεται τεχνηέντως στο άσυλο, στις μεθόδους διδασκαλίας και σε στατιστικά στοιχεία.

Ο Γεωργιάδης όμως δεν λέει μόνο αυτό που παραθέτεις - για την ακρίβεια, το κομματάκι αυτό είναι η επωδός μιας πολύπλευρης και εξαιρετικά ισορροπημένης κρίσης:

Η συνάντηση των Δελφών ήρθε να αποκαταστήσει μια ισορροπία. Πρόκειται για το έρμα της λογικής που έρχεται να συμπληρώσει το μακροχρόνιο έλλειμμα το οποίο ανέχθηκαν γενιές φοιτητών, καθηγητών, πρυτάνεων. Το έλλειμμα αυτό οφείλεται σε αποφάσεις υπουργών που διαθέτουν ονοματεπώνυμο και πολιτική καταγωγή. Την ανοχή των ελλειμμάτων διασφάλισαν διά πυρός και σιδήρου εντός και εκτός αμφιθεάτρων, με το άλλοθι του πανεπιστημιακού ασύλου, στο όνομα του ευνουχισμού της Δημοκρατίας, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΠ κυριάρχησαν ως οργανισμοί παροχής υπηρεσιών. Οι υπόλοιπες οργανώσεις της Αριστεράς λειτούργησαν ως χωροφύλακες, άλλοτε ως ΚΝΑΤ, άλλοτε ως προβοκάτσια, άλλοτε ως συνένοχοι.
Οι πανεπιστημιακοί βολεύτηκαν. Οικοδόμησαν τα «χειμερινά τους ανάκτορα» με τη συνδρομή των κοινοτικών προγραμμάτων. Έκτισαν τα μεταπτυχιακά τους. Θήλασαν με ηδονή τα χρήματα των Βρυξελλών. Κατέληξαν να εκλέγονται με διαδικασίες ντροπής. Με τη σειρά τους εξέλεγαν καθηγητές του ιδίου φυράματος συνεχίζοντας το έγκλημα. Στα πανεπιστημιακά τους άντρα απέκλεισαν την είσοδο σε «ενοχλητικούς». Ο μικρόκοσμός τους ήταν ασφαλής.

Λοιπόν, νομίζω ότι έτσι λέγονται όλα, όχι με μονολιθικές καταγγελίες του "ασύλου" και της "τεμπελιάς". Αν τώρα η συνάντηση των Δελφών θα γίνει το "έρμα της λογικής", μένει να δείξει - προσωπικά αμφιβάλλω.

Υ.Γ. Κάπου έχουμε μπερδευτεί πάντως με τα ακρώνυμα των φοιτητικών οργανώσεων: νωρίτερα η ΠΚΣ έγινε ΠΣΚ, εδώ ο Γεωργιάδης γράφει ΠΑΣΚΕ (η συνδικαλιστική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ) εννοώντας ΠΑΣΠ (η φοιτητική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ). Ανθυπολεπτομέρεια...

 

[nickel]

Θα αδικήσουμε κατάφωρα και τους δύο αν τους διαβάσουμε... στο δικό μου μήνυμα. Να διαβαστούν ολόκληρα τα άρθρα για να διαμορφώσει ο κάθε αναγνώστης τις προσωπικές του απόψεις. Εγώ απλώς κατέθεσα την άποψη ότι ο ένας με απογοήτευσε (περίμενα περισσότερα) και η άλλη δεν με εξέπληξε.

Την Πανσπουδαστική δεν θα την έγραφα ποτέ με τα αρχικά της. Είμαι σίγουρος ότι κάπου θα την έκανα κι εγώ Παρασκευοσαββατοκύριακο... Αλλά πρέπει να είσαι πολύ αφηρημένος για να κάνεις ΠΑΣΚΕ την ΠΑΣΠ. Μπορώ όμως να το καταλάβω (έχω κάνει τις τελευταίες μέρες δύο τέτοιες ωραίες πατάτες).

 

[rogne]

Να μετατοπίσω λίγο τη συζήτηση.

Αντίδραση της ΠΟΣΔΕΠ στις κυβερνητικές εξαγγελίες για τα ΑΕΙ.

Αθώες περιστερές φυσικά και δεν είναι οι πανεπιστημιακοί, αλλά η ΠΟΣΔΕΠ έχει τα δίκια της εδώ, ειδικά στο θέμα της προκήρυξης σχετικά με την «Ενίσχυση Μεταδιδακτόρων Ερευνητών/-τριών», η οποία ανεστάλη, αλλά μπορεί κανείς ακόμα να δει εδώ τα κείμενα της αρχικής πρόσκλησης. Δεν ξέρω λεπτομέρειες για την αντιπαράθεση περί των προγραμμάτων ΘΑΛΗΣ και ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ που αναφέρει η "Ε", αλλά κάτι υποψιάζομαι...

Με δυο λόγια: πριν στρέψουμε οριστικά την κουβέντα στα αγαπημένα θέματα της νεοφιλελεύθερης ατζέντας (και συγγνώμη που επαναλαμβάνω τον όρο "νεοφιλελεύθερος", δεν τον εννοώ ως μομφή προς τον nickel ή όποιον άλλο εδώ), "κατάργηση του ασύλου", "εντατικοποίηση", "σύνδεση με την αγορά", "τέλος της μεταπολίτευσης", "πάταξη της γραφειοκρατίας και του λαϊκισμού", κ.λπ., ας ακολουθήσουμε πρώτα, σαν καλοί ...ντετέκτιβ, την πορεία του χρήματος - όχι γιατί έτσι μας αρέσει, καθόλου δεν μας αρέσει, αλλά γιατί αυτή είναι η βασική πραγματικότητα (και το βασικό διακύβευμα) στα ΑΕΙ μας, όπως και παντού αλλού στη δημόσια ζωή της χώρας: ένα ατέλειωτο "νταραβέρι".

 

[azimuthios]

Οι πανεπιστημιακοί βολεύτηκαν. Οικοδόμησαν τα «χειμερινά τους ανάκτορα» με τη συνδρομή των κοινοτικών προγραμμάτων. Έκτισαν τα μεταπτυχιακά τους. Θήλασαν με ηδονή τα χρήματα των Βρυξελλών. Κατέληξαν να εκλέγονται με διαδικασίες ντροπής. Με τη σειρά τους εξέλεγαν καθηγητές του ιδίου φυράματος συνεχίζοντας το έγκλημα. Στα πανεπιστημιακά τους άντρα απέκλεισαν την είσοδο σε «ενοχλητικούς». Ο μικρόκοσμός τους ήταν ασφαλής.

Πόσο μπορώ να βεβαιώσω επακριβώς τα παραπάνω, δεν λέγεται...

 

[SBE]

Την Πανσπουδαστική δεν θα την έγραφα ποτέ με τα αρχικά της. Είμαι σίγουρος ότι κάπου θα την έκανα κι εγώ Παρασκευοσαββατοκύριακο... Αλλά πρέπει να είσαι πολύ αφηρημένος για να κάνεις ΠΑΣΚΕ την ΠΑΣΠ. Μπορώ όμως να το καταλάβω (έχω κάνει τις τελευταίες μέρες δύο τέτοιες ωραίες πατάτες).

Εμείς στο πανεπιστήμιο την Πανσπουδαστική τη λέγαμε πισικάπα. Γιαυτό τα αρχικά.

 

[drsiebenmal]

Εμείς στο πανεπιστήμιο την Πανσπουδαστική τη λέγαμε πισικάπα. Γιαυτό τα αρχικά.

Και στην εποχή μου, πισικάπα ήταν... ;)

 

[Rogerios]

Και στην εποχή μου, πισικάπα ήταν... ;)

Και στη δική μου το ίδιο (βέβαια είναι ενδεχόμενο και οι τρεις εποχές να συμπίπτουν).:)

 

[nickel]

Καλημέρα. Συμπίπτει και η πληροφορία από τη Βικιπαίδεια:

Ιδρύθηκε το 1974. Στην αρχή ονομαζόταν ΠΣΚ (Πανσπουδαστικές Συνδικαλιστικές Κινήσεις) αλλά αργότερα μετονομάστηκε σε Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας.

Δεν ξέρουμε πότε έγινε η αλλαγή, αλλά πρέπει να έγινε μετά από σας (μα πόσο νέοι είστε...).

 

[SBE]

Δεν ξέρουμε πότε έγινε η αλλαγή, αλλά πρέπει να έγινε μετά από σας (μα πόσο νέοι είστε...).

Εγώ δεν είμαι αλλά φαίνομαι νεότερη, κύριε πρόεδρε, μετράει;
Και το ΠΣΚ στο πανεπιστήμιο εναλλασσόταν με το Πανσπουδαστική, άρα η αλλαγή είχε ήδη γίνει.

 

[sarant]

Καλημέρα. Συμπίπτει και η πληροφορία από τη Βικιπαίδεια:

Ιδρύθηκε το 1974. Στην αρχή ονομαζόταν ΠΣΚ (Πανσπουδαστικές Συνδικαλιστικές Κινήσεις) αλλά αργότερα μετονομάστηκε σε Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας.

Δεν ξέρουμε πότε έγινε η αλλαγή, αλλά πρέπει να έγινε μετά από σας (μα πόσο νέοι είστε...).

Δυο χρόνια μετά, μια και αναφέρθηκε από σπόντα στο ιστολόγιομ, ας δοθεί η απάντηση:

Εγώ το 1977 βρήκα στα πανεπιστήμια την Πανσπουδαστική σ.κ. (προφ. πουσουκού ή πισικάπα, αλλά συχνά Πανσπουδαστική), όπου σ.κ. = συνδικαλιστική κίνηση. Και σε σύντμηση κανονικά γραφόταν Πσκ (Π κεφαλαίο, σκ πεζά). Μετά τη διάσπαση της ΚΝΕ το 1989 και του ΚΚΕ το 1991 εμφανίστηκαν οι ΠΚΣ.