Δεν θυμάμαι πού τον άκουσα τον κανόνα αυτόν, γιατί έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε - οπότε μπορεί και να έκανε λάθος η πηγή μου. Σίγουρα όμως υπάρχει κανόνας που λέει ότι διαλυτικά μπαίνουν όπου χρειάζεται (γι' αυτό και διαολίζομαι που βλέπω παντού πινακίδες «*ΑΡΤΟΠΟΙΪΑ»). Όταν γράφουμε «προ-υπόθεση» παύουν να χρειάζονται διαλυτικά, όποια κι αν είναι η λέξη. Νομίζω ότι έχουμε συζητήσει κάπου το αντίστροφο παράδειγμα: αν γράψουμε τον Άι-Βασίλη με κεφαλαία, θα προσθέσουμε διαλυτικά.Φαίνεται να αναφέρεσαι σε κάποιον κανόνα που εγώ δεν γνωρίζω - αλλά, και να τον γνώριζα, θα τον αγνοούσα. Μου θυμίζει την καταστροφική έμπνευση του ατονικού των μονοσύλλαβων (εντάξει, αν μπορεί να γίνει μπέρδεμα, βάλτε κι έναν τόνο). Το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν προδικασμένο: γενικό ατονικό των μονοσύλλαβων, άπειρες συγχύσεις και κάποιοι λίγοι τόνοι κατά το δοκούν.
Η γραφή είναι σύμβαση. Η λέξη "προϋπόθεση" γράφεται έτσι, τελεία και παύλα. Το ίδιο ισχύει και για την "προ-υπόθεση", όπως στο παράδειγμα του Δόκτορα. Ο χωρισμός λέξης επειδή δεν χωράει στη γραμμή δεν αλλάζει τη γραφή της λέξης. Αλίμονο αν άρχιζε ο καθένας τα δικά του. Οι δύο λέξεις του παραδείγματός μας δεν θα ξεχώριζαν, αν τύχαινε να χωριστούν μετά το "προ". Ας μην ξεχνάμε κιόλας ότι ο χωρισμός αυτός γίνεται εν πολλοίς αυτόματα, με προγράμματα συλλαβισμού. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη να μετατραπεί η σύμβαση της γραφής σε χαοτικό σύστημα. Αντί να κατατριβόμαστε με βυζαντινισμούς, ας αφήνουμε καλύτερα λίγο χώρο και για την ουσία.
Δέχομαι όμως το επιχείρημα ότι η διόρθωση αυτή είναι λεπτομέρεια, και δεν χρειάζεται να βάλουμε τη Microsoft να αλλάξει τον συλλαβισμό στο Word ειδικά γι' αυτή