Ο Ντομινίκ και η καμαριέρα
- Thread starter drsiebenmal
- Start date
sarant
¥
Ναι, αλλά σε άλλα γαλλικά σάιτ λένε ότι εκτός από άλλοθι έχει και γρατζουνιές στον κορμό.
Τέλος πάντων, εμένα η καμαριέρα μού θύμισε την ταμπακιέρα:
Γιατί τη στρίμωξα αυτή την καμαριέρα,
το μεσημέρι πονηρά που είχα σκεφτεί
και τώρα θέλουν όλοι να με κάνουν πέρα
αχ, τι τη στρίμωξα την καμαριέρα αυτή;
Την καμαριέρα αυτή δεν έπρεπε να πάρω
κι όταν το σκέφτομαι πικρά μελαγχολώ
και μες στο φρέσκο δεν μου φέρνουνε τσιγάρο
να ξεθολώσει πια λιγάκι το μυαλό
Ποτέ μου τώρα δεν θα δω μιαν άσπρη μέρα
είχα μιαν έμπνευση απερίγραπτα χαζή
κι ίσως μου σπρώξανε αυτή την καμαριέρα
στις εκλογές για να νικήσει ο Σαρκοζί!
Τέλος πάντων, εμένα η καμαριέρα μού θύμισε την ταμπακιέρα:
Γιατί τη στρίμωξα αυτή την καμαριέρα,
το μεσημέρι πονηρά που είχα σκεφτεί
και τώρα θέλουν όλοι να με κάνουν πέρα
αχ, τι τη στρίμωξα την καμαριέρα αυτή;
Την καμαριέρα αυτή δεν έπρεπε να πάρω
κι όταν το σκέφτομαι πικρά μελαγχολώ
και μες στο φρέσκο δεν μου φέρνουνε τσιγάρο
να ξεθολώσει πια λιγάκι το μυαλό
Ποτέ μου τώρα δεν θα δω μιαν άσπρη μέρα
είχα μιαν έμπνευση απερίγραπτα χαζή
κι ίσως μου σπρώξανε αυτή την καμαριέρα
στις εκλογές για να νικήσει ο Σαρκοζί!
Droit de seigneur
Νομίζω πως ένα από τα βασικά παράδοξα που μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος στις χθεσινές αντιδράσεις στα αναπάντεχα νέα για την σύλληψη του Ντομινίκ Στρος-Καν μετά από απόπειρα βιασμού καθαρίστριας στο ξενοδοχείο όπου διέμενε ήταν η διαδοχή της αρχικής έκπληξης μπροστά στο γκροτέσκο και αλλόκοτο (η είδηση φαινόταν με πρώτη ματιά να είναι κάποιου είδους ετεροχρονισμένο Πρωταπριλιάτικο αστείο) από μια κυνική αίσθηση του αναμενόμενου και του ουσιαστικά προαναγγελθέντος: τι πιο συμβολικά αρμόζον για τον διευθυντή ενός πανίσχυρου οργανισμού που έχει ταυτιστεί με την συντεταγμένη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα από το να επιτίθεται σεξουαλικά σε μια εργαζόμενη;
Όμως η έκπληξη που δεν είναι έκπληξη, η αντίδραση σε κάτι ως πράγμα που είναι αφενός αναπάντεχο και αφετέρου αναμενόμενο, είναι εφικτή μόνο εφόσον αυτό που εμπλέκεται είναι η συγχρονικότητα δύο διαφορετικών τάσεων ερμηνευτικού προσανατολισμού, που με την σειρά τους αντανακλούν δύο ασύμβατες τάξεις ιστορικής και ιδεολογικής νοηματοδότησης που φτάνουν να τείνουν να συγκλίνουν.
Η έκπληξη για το αναπάντεχο πηγάζει από τον "επίσημα" παραδεκτό ιστορικό και ιδεολογικό προσανατολισμό στην αστική νεωτερικότητα. Αυτό που αναμένεται να κυριαρχεί στις διάφορες δράσεις και πρακτικές ανθρώπων όπως ο Στρος-Καν είναι η λειτουργική και ψυχική διαφάνεια της εξουσίας, ο βασικά έλλογος χαρακτήρας της. Σύμφωνα με αυτή την θεσμοποιημένη και παραδεκτή οπτική, είναι απόλυτα κατανοητό να υπάρχει κάποιος ισχυρός άνδρας με ανεξέλεγκτες σεξουαλικές επιθυμίες, αλλά ένας τέτοιος άνδρας υποτίθεται πως έχει και τα οικονομικά μέσα να τις ικανοποιεί διακριτικά, με τρόπο ο οποίος δεν θα διακυβεύει τα έλλογα συμφέροντα και τις φιλοδοξίες του. Αυτό που προκαλεί έκπληξη δεν είναι ο έκλυτος χαρακτήρας του διευθυντή του ΔΝΤ, αλλά το παντελώς απερίσκεπτο της πράξης της επίθεσης, λίγο πριν από την αναχώρηση για το επόμενο επαγγελματικό ραντεβού, στην πρώτη, ουσιαστικά, τυχούσα. Οι ισχυροί και φτασμένοι τεχνοκράτες δεν αναμένεται να ενεργούν όπως ο τελευταίος άθλια κακογραμμένος χαρακτήρας σε πορνοταινία.
το υπόλοιπο εδώ
Νομίζω πως ένα από τα βασικά παράδοξα που μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος στις χθεσινές αντιδράσεις στα αναπάντεχα νέα για την σύλληψη του Ντομινίκ Στρος-Καν μετά από απόπειρα βιασμού καθαρίστριας στο ξενοδοχείο όπου διέμενε ήταν η διαδοχή της αρχικής έκπληξης μπροστά στο γκροτέσκο και αλλόκοτο (η είδηση φαινόταν με πρώτη ματιά να είναι κάποιου είδους ετεροχρονισμένο Πρωταπριλιάτικο αστείο) από μια κυνική αίσθηση του αναμενόμενου και του ουσιαστικά προαναγγελθέντος: τι πιο συμβολικά αρμόζον για τον διευθυντή ενός πανίσχυρου οργανισμού που έχει ταυτιστεί με την συντεταγμένη επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα από το να επιτίθεται σεξουαλικά σε μια εργαζόμενη;
Όμως η έκπληξη που δεν είναι έκπληξη, η αντίδραση σε κάτι ως πράγμα που είναι αφενός αναπάντεχο και αφετέρου αναμενόμενο, είναι εφικτή μόνο εφόσον αυτό που εμπλέκεται είναι η συγχρονικότητα δύο διαφορετικών τάσεων ερμηνευτικού προσανατολισμού, που με την σειρά τους αντανακλούν δύο ασύμβατες τάξεις ιστορικής και ιδεολογικής νοηματοδότησης που φτάνουν να τείνουν να συγκλίνουν.
Η έκπληξη για το αναπάντεχο πηγάζει από τον "επίσημα" παραδεκτό ιστορικό και ιδεολογικό προσανατολισμό στην αστική νεωτερικότητα. Αυτό που αναμένεται να κυριαρχεί στις διάφορες δράσεις και πρακτικές ανθρώπων όπως ο Στρος-Καν είναι η λειτουργική και ψυχική διαφάνεια της εξουσίας, ο βασικά έλλογος χαρακτήρας της. Σύμφωνα με αυτή την θεσμοποιημένη και παραδεκτή οπτική, είναι απόλυτα κατανοητό να υπάρχει κάποιος ισχυρός άνδρας με ανεξέλεγκτες σεξουαλικές επιθυμίες, αλλά ένας τέτοιος άνδρας υποτίθεται πως έχει και τα οικονομικά μέσα να τις ικανοποιεί διακριτικά, με τρόπο ο οποίος δεν θα διακυβεύει τα έλλογα συμφέροντα και τις φιλοδοξίες του. Αυτό που προκαλεί έκπληξη δεν είναι ο έκλυτος χαρακτήρας του διευθυντή του ΔΝΤ, αλλά το παντελώς απερίσκεπτο της πράξης της επίθεσης, λίγο πριν από την αναχώρηση για το επόμενο επαγγελματικό ραντεβού, στην πρώτη, ουσιαστικά, τυχούσα. Οι ισχυροί και φτασμένοι τεχνοκράτες δεν αναμένεται να ενεργούν όπως ο τελευταίος άθλια κακογραμμένος χαρακτήρας σε πορνοταινία.
το υπόλοιπο εδώ
SBE
¥
Κατάφερα τώρα να δω την αναπαράσταση και ξεράθηκα στα γέλια.
Rogerios
¥
Καλή και άγια η ανάλυση του Αντώνη του Radical Desire, την οποία παραθέτει ο somnambulist, κι οφείλω να τονίσω ότι πολλά από τα κείμενα του συγκεκριμένου συγγραφέα τα έχω κυριολεκτικά θαυμάσει, αλλά εν προκειμένω στηρίζεται σε σαθρά από ιστορική άποψη θεμέλια.
Αντιγράφω το σχόλιο που άφησα κάτω από την ανάρτηση Droit de seigneur στο ιστολόγιο Radical Desire:
"Φίλτατε οικοδεσπότη,
είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ σε τέτοιο βαθμό με ανάλυσή σου. Νομίζω ότι υπέκυψες σε στερεότυπα και μύθους που έχει εφεύρει και διαρκώς αναπαράγει η (αριστοκρατική και αστική) κοινωνία των Νεότερων Χρόνων. Ο μεσαιωνικός φεουδάρχης δεν έχει τέτοια δικαιώματα πάνω στο σώμα και στην αξιοπρέπεια των υποτελών του. Αντιθέτως, βάσει της σύμβασης του hommage που συνδέει κυρίαρχο και υποτελή, ο πρώτος εγγυάται για τη ζωή, την αξιοπρέπεια και την ασφάλεια του δεύτερου. Ο φεουδάρχης έχει βεβαίως δικαίωμα να δικάζει, να τιμωρεί, να εξορίζει, αλλά μέχρις εκεί... Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι ο Μεσαίωνας ήταν απαλλαγμένος από περιπτώσεις εκμετάλλευσης της θέσης ισχύος για σεξουαλικούς σκοπούς. Απλώς, ότι το φαινόμενο αυτό είναι διαχρονικό (ως εγγενές στην ανθρώπινη φύση) κι ότι η φεουδαλική κοινωνία δεν αποτελεί συναφώς παράδειγμα απόκλισης από τον μέσο όρο. Δεν υπάρχει κανένα ιστορικό έρεισμα για να του προσάψουμε κάτι που συμβαίνει σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, παρασυρμένοι από εφευρήματα συγγραφέων των νεότερων εποχών (όπως π.χ. τα φούμαρα για το διαβόητο jus primae noctis το οποίο ουδέποτε υπήρξε στα χρόνια της φεουδαλικής κοινωνίας).
Κατά τα λοιπά, όσον αφορά την κατ' εμέ άστοχη σύγκριση συνεπειών του νεοφιλελευθερισμού και μεσαιωνικών κοινωνιών, παίρνω το θάρρος να παραπέμψω στον εαυτό μου: Γιατί ΔΕΝ επιστρέφουμε στον Μεσαίωνα.
Τέλος, πόθεν ο μαρκήσιος Ντε Σαντ αποτελεί αξιόπιστη πηγή για τις δομές και σχέσεις στο πλαίσιο της φεουδαλικής κοινωνίας;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση".
Αντιγράφω το σχόλιο που άφησα κάτω από την ανάρτηση Droit de seigneur στο ιστολόγιο Radical Desire:
"Φίλτατε οικοδεσπότη,
είναι η πρώτη φορά που διαφωνώ σε τέτοιο βαθμό με ανάλυσή σου. Νομίζω ότι υπέκυψες σε στερεότυπα και μύθους που έχει εφεύρει και διαρκώς αναπαράγει η (αριστοκρατική και αστική) κοινωνία των Νεότερων Χρόνων. Ο μεσαιωνικός φεουδάρχης δεν έχει τέτοια δικαιώματα πάνω στο σώμα και στην αξιοπρέπεια των υποτελών του. Αντιθέτως, βάσει της σύμβασης του hommage που συνδέει κυρίαρχο και υποτελή, ο πρώτος εγγυάται για τη ζωή, την αξιοπρέπεια και την ασφάλεια του δεύτερου. Ο φεουδάρχης έχει βεβαίως δικαίωμα να δικάζει, να τιμωρεί, να εξορίζει, αλλά μέχρις εκεί... Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι ο Μεσαίωνας ήταν απαλλαγμένος από περιπτώσεις εκμετάλλευσης της θέσης ισχύος για σεξουαλικούς σκοπούς. Απλώς, ότι το φαινόμενο αυτό είναι διαχρονικό (ως εγγενές στην ανθρώπινη φύση) κι ότι η φεουδαλική κοινωνία δεν αποτελεί συναφώς παράδειγμα απόκλισης από τον μέσο όρο. Δεν υπάρχει κανένα ιστορικό έρεισμα για να του προσάψουμε κάτι που συμβαίνει σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, παρασυρμένοι από εφευρήματα συγγραφέων των νεότερων εποχών (όπως π.χ. τα φούμαρα για το διαβόητο jus primae noctis το οποίο ουδέποτε υπήρξε στα χρόνια της φεουδαλικής κοινωνίας).
Κατά τα λοιπά, όσον αφορά την κατ' εμέ άστοχη σύγκριση συνεπειών του νεοφιλελευθερισμού και μεσαιωνικών κοινωνιών, παίρνω το θάρρος να παραπέμψω στον εαυτό μου: Γιατί ΔΕΝ επιστρέφουμε στον Μεσαίωνα.
Τέλος, πόθεν ο μαρκήσιος Ντε Σαντ αποτελεί αξιόπιστη πηγή για τις δομές και σχέσεις στο πλαίσιο της φεουδαλικής κοινωνίας;
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση".
Rogerios
¥
Και, όπως η δεοντολογία (και όχι μόνο) επιβάλλει, παραθέτω και την απάντηση του Αντώνη στο παραπάνω σχόλιό μου:
«Φίλε rogerie,
Η κατανόηση και ο σεβασμός προς τον ειδικό είναι δεδομένα, φοβάμαι όμως ότι εδώ έπεσες θύμα παρανάγνωσης, ίσως ακριβώς λόγω εξειδικευμένων γνώσεων
Και εξηγούμαι: η ανάρτηση αφορά καθαρά και μόνο τα ιδεολογικά φίλτρα μέσα από τα οποία προκύπτει η έκπληξη και η μη έκπληξη με το περιστατικό και καθόλου την αληθινή κοινωνικοπολιτική φύση του μεσαίωνα, κατά τον οποίο είναι πρώτα από όλα γνωστό ότι η εξουσία ήταν πολύ περισσότερο αποκεντρωμένη από ότι στην νεωτερική εποχή (με την οποία νεωτερική εποχή συγγενεύει πολύ περισσότερο από ότι με τη φεουδαρχία η απολυταρχία του Λουδοβίκου του 14ου,πχ).
Για να διαφανεί μάλιστα καλύτερα ότι μιλάω για ιδεολογικές κατασκευές του φαντασιακού και όχι για αντικειμενική ιστορία έγραψα: "Η φεουδαρχική αυθαιρεσία --ή ακριβέστερα, το λαϊκό φάντασμα του φεουδαρχισμού ως εποχής της αχαλίνωτης αυθαιρεσίας της εξουσίας."
Και φυσικά, ο ντε Σαντ δεν αποτελεί καθόλου αξιόπιστη πηγή για τις δομές και σχέσεις στο πλαίσιο της φεουδαλικής κοινωνίας, αποτελεί όμως εξέχουσα πηγή για αυτό το οποίο πραγματεύεται το άρθρο, δηλαδή το λαϊκό φαντασιακό σε ό,τι αφορά την αντίληψη της φύσης του "κύριου." »
Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους συλλεξιλόγους αν καταχράστηκα τον χώρο του φόρουμ επί προσωπικού.
«Φίλε rogerie,
Η κατανόηση και ο σεβασμός προς τον ειδικό είναι δεδομένα, φοβάμαι όμως ότι εδώ έπεσες θύμα παρανάγνωσης, ίσως ακριβώς λόγω εξειδικευμένων γνώσεων
Και εξηγούμαι: η ανάρτηση αφορά καθαρά και μόνο τα ιδεολογικά φίλτρα μέσα από τα οποία προκύπτει η έκπληξη και η μη έκπληξη με το περιστατικό και καθόλου την αληθινή κοινωνικοπολιτική φύση του μεσαίωνα, κατά τον οποίο είναι πρώτα από όλα γνωστό ότι η εξουσία ήταν πολύ περισσότερο αποκεντρωμένη από ότι στην νεωτερική εποχή (με την οποία νεωτερική εποχή συγγενεύει πολύ περισσότερο από ότι με τη φεουδαρχία η απολυταρχία του Λουδοβίκου του 14ου,πχ).
Για να διαφανεί μάλιστα καλύτερα ότι μιλάω για ιδεολογικές κατασκευές του φαντασιακού και όχι για αντικειμενική ιστορία έγραψα: "Η φεουδαρχική αυθαιρεσία --ή ακριβέστερα, το λαϊκό φάντασμα του φεουδαρχισμού ως εποχής της αχαλίνωτης αυθαιρεσίας της εξουσίας."
Και φυσικά, ο ντε Σαντ δεν αποτελεί καθόλου αξιόπιστη πηγή για τις δομές και σχέσεις στο πλαίσιο της φεουδαλικής κοινωνίας, αποτελεί όμως εξέχουσα πηγή για αυτό το οποίο πραγματεύεται το άρθρο, δηλαδή το λαϊκό φαντασιακό σε ό,τι αφορά την αντίληψη της φύσης του "κύριου." »
Ζητώ συγγνώμη από τους φίλους συλλεξιλόγους αν καταχράστηκα τον χώρο του φόρουμ επί προσωπικού.
Themis†
¥
Το μόνο στο οποίο διαφωνώ με τον Ρογήρο είναι ότι θεωρεί το ζήτημα προσωπικό. Τον πληροφορώ ότι, αν δεν έβαζε αυτός την παραπομπή, θα την έβαζα εγώ - γιατί βέβαια το δικαίωμα της πρώτης νύχτας αμέσως μου θύμισε Ρογήρο. Συμμερίζομαι κι εγώ την εκτίμηση του Ρογήρου για τον συγκεκριμένο μπλόγκερ. Αλλά θεωρώ σημαντικό να μη βαυκαλιζόμαστε με ψευδαισθήσεις και να μην αναπαράγουμε κλισέ. Η ουσία είναι ότι η σύγχρονη φάση του καπιταλισμού θυμίζει, σε κάποια βασικά χαρακτηριστικά της, μιαν άλλη φάση του ίδιου αυτού καπιταλισμού. Τίποτα περίεργο και εξωτικό, αν είμαστε ικανοί να δούμε το παρόν σαν ιστορία. Κι όσο για τη γνώμη κάθε ιστορικής εποχής για τον εαυτό της, ότι είναι προφανέστατα αιώνια και η μόνη δυνατή, ότι είναι το τέλος της ιστορίας, τους ξέρουμε τους προκομμένους, να τα λέμε τώρα;
Edit: Επειδή δεν είχα διαβάσει την απάντηση του μπλόγκερ όταν έγραφα αυτό το ποστ (νόμιζα ότι επρόκειτο για ένα μόνο ποστ και διάβασα το τέλος του δεύτερου σαν κατάληξη του πρώτου), επανέρχομαι για να πω ότι η απάντηση είναι αποδεκτή και ανάλογη προς την ποιότητα του συγκεκριμένου ατόμου όπως αυτή προκύπτει από τα κείμενά του. Ωστόσο, επιμένω ότι, όσο κι αν συμφωνώ επί της ουσίας, κακώς χαϊδεύει το "λαϊκό φαντασιακό". Το οποίο θα πρέπει μάλλον να αναγνωρίσει απερίφραστα το αφάνταστο: ότι ο καπιταλισμός είναι απόλυτα συνεπής με τον εαυτό του και ότι το πρόβλημα μάλλον βρίσκεται στο "λαϊκό φαντασιακό".
Θέμη, γιατί λες ότι «χαϊδεύει» το λαϊκό φαντασιακό; Η δική μου ερμηνεία είναι ότι ακριβώς συμφωνεί με τη δική σου τελική πρόταση. Η προσπάθειά του στο κείμενο, έτσι όπως το βλέπω, είναι να ανασύρει αυτή την εικόνα από το ασυνείδητο, κοινώς να μας πει: κοιτάξτε τι πραγματικά σκέφτεστε γι' αυτούς που σας κυβερνούν.
Την κυνική μη έκπληξη (όπως και την έκπληξη) την είδαμε παντού στις αντιδράσεις: η απόπειρα βιασμού ενός γυναικείου σώματος (που ανήκει σε καμαριέρα και σε μαύρη) δεν θεωρείται προβληματική καθαυτή, αλλά μάλλον δεδομένη και αναμενόμενη. Aυτό που θεωρείται προβληματικό είναι π.χ. η απροσεξία του (πώς δεν είδε τη φάκα που λέει ο Καρατζαφέρης), πώς δηλαδή άφησε να έρθει στο φως αυτή η απόπειρα. Είναι χαρακτηριστική η άνεση με την οποία αυτή η πράξη βίας χαρακτηρίζεται «ροζ» (από ανθρώπους που κατά τα άλλα απεχθάνονται τη βία, για να κάνουμε και τη σύνδεση).
Την κυνική μη έκπληξη (όπως και την έκπληξη) την είδαμε παντού στις αντιδράσεις: η απόπειρα βιασμού ενός γυναικείου σώματος (που ανήκει σε καμαριέρα και σε μαύρη) δεν θεωρείται προβληματική καθαυτή, αλλά μάλλον δεδομένη και αναμενόμενη. Aυτό που θεωρείται προβληματικό είναι π.χ. η απροσεξία του (πώς δεν είδε τη φάκα που λέει ο Καρατζαφέρης), πώς δηλαδή άφησε να έρθει στο φως αυτή η απόπειρα. Είναι χαρακτηριστική η άνεση με την οποία αυτή η πράξη βίας χαρακτηρίζεται «ροζ» (από ανθρώπους που κατά τα άλλα απεχθάνονται τη βία, για να κάνουμε και τη σύνδεση).
Δεν θέλω να συζητήσω κομμάτια της υπόθεσης για τα οποία δεν έχουμε ικανά στοιχεία, αλλά είμαι περίεργος να μάθω τι πιστεύουν οι νομικοί ως προς το κομμάτι της διαπόμπευσης. Ένα μέρος της συζήτησης θα μπορούσε να αφορά τη διαπόμπευση των ενόχων, αλλά εδώ έχουμε διαπόμπευση πριν καλά καλά απαγγελθούν κατηγορίες. Δεν θα ήθελα να είμαι αθώος και να πέσω στα χέρια τέτοιας αστυνομίας (και ένοχος να ήμουν δεν θα ήθελα να το πάθω), αλλά, όταν έχεις στα χέρια σου έναν άνθρωπο που δεν μπορεί να ασκήσει τα καθήκοντά του αν του έχεις καταρρακώσει το κύρος, δεν πρέπει να σεβαστείς ακόμα περισσότερο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Για κάτι ποινές που ακούω (20 χρόνια ή εκεί γύρω) για απόπειρα βιασμού, ας το συζητήσουμε άλλη ώρα. Να μην εκνευρίζομαι για όλα μαζί.
Για κάτι ποινές που ακούω (20 χρόνια ή εκεί γύρω) για απόπειρα βιασμού, ας το συζητήσουμε άλλη ώρα. Να μην εκνευρίζομαι για όλα μαζί.
Themis†
¥
Anef, έχω ήδη επισημάνει τόσο την εκτίμησή μου προς το συγκεκριμένο πρόσωπο και τα κείμενά του όσο και τη συμφωνία μου επί της ουσίας με το συγκεκριμένο κείμενο. Ίσως ο χαρακτηρισμός ότι «χαϊδεύει» το λαϊκό φαντασιακό να είναι υπερβολικός. Αλλά σημειώνω τα εξής. "Συλλογικό αντακλαστικό που αναπτύχθηκε στην μακρά περίοδο της φεουδαρχίας": γιατί ειδικά της φεουδαρχίας και πόσο μακρά ήταν η περίοδος αυτή, από πότε μέχρι πότε; "Η φεουδαρχική αυθαιρεσία...", "Ο ιστορικός εφιάλτης της φεουδαλικής απολυταρχίας δεν τέλειωσε": πόσο θεμελιωμένη είναι αυτή η εμμονή στη φεουδαρχία; "Η αστική επανάσταση προσλαμβάνεται ως κάτι που έχει ήδη κάνει τον ιστορικό κύκλο του επιστρέφοντας την κοινωνία εκεί από όπου άρχισε, σ' αυτό το οποίο κλήθηκε να θάψει διά παντός στο σκοτεινό ντουλάπι της ιστορίας": εδώ νομίζω ότι το πράγμα αποσαφηνίζεται. Η εμμονή στη φεουδαρχία αντανακλά το ότι αυτή προβάλλεται γενικά (περισσότερο στο αστικό παρά στο λαϊκό φαντασιακό, κατά τη γνώμη μου) σαν ο προκάτοχος του καπιταλισμού, σε σχέση με τον οποίο ο καπιταλισμός αποτελεί εξ ορισμού και παντοιοτρόπως πρόοδο.
Το πρόβλημά μου είναι ότι κάποιες αμφισημίες και αμφίβολης ακρίβειας διατυπώσεις φαίνεται να αποδέχονται την αστική μυθολογία για αδιάκοπη ανοδική εξέλιξη της ιστορίας, με κορωνίδα τον καπιταλισμό. Αλλά η ιδέα της προόδου έχει δεχτεί σβουριχτή κατραπακιά στη σημερινή κρίση: ο βασιλιάς είναι γυμνός. Θα ήθελα να βλέπω όσους διακατέχονται από κριτική διάθεση να βάζουν στο στόχαστρο την αστική τελεολογία της ιστορίας. Ο γυμνός βασιλιάς δεν είναι φεουδαρχικός αλλά 100% καπιταλιστικός. Αφού το ξέρουμε, ας το λέμε κιόλας.
Για το συγκεκριμένο θέμα δύο σενάρια υπάρχουν στο μυαλό μου:
1ο Σενάριο - μάλλον το πιο απίθανο:
Ολόκληρη η υπόθεση είναι σκευωρία σε βάρος του.
2ο Σενάριο:
Ο κύριος Ντομινίκ, που είναι ήδη πασίγνωστος για τα μακριά του χέρια, εδώ και πολλά χρόνια επιδίδεται στη σεξουαλική παρενόχληση γυναικών. Οι γυναίκες που έχουν βρεθεί σ' αυτή τη δυσάρεστη θέση μπορεί να χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες: Μερικές ενέδωσαν πρόθυμα, γοητευμένες από την εξουσία, και ίσως από επιθυμία να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Μερικές τον απέκρουσαν όπως-όπως ή τις έσωσε κάποια άσχετη παρέμβαση, π.χ. η άφιξη ενός άλλου ατόμου. Κάποιες είχαν την ατυχία να υποστούν κανονική απόπειρα βιασμού και αναγκάστηκαν να δώσουν μάχη για να τον αποκρούσουν, ή ακόμα χειρότερα ο βιασμός ολοκληρώθηκε, αλλά δυστυχώς αποφάσισαν να μη δώσουν συνέχεια στο θέμα, για διάφορους λόγους, π.χ. επειδή η επαγγελματική τους θέση ήταν τέτοια που τις έκανε ευάλωτες στην οργή του Μακρυχέρη.
Εφόσον ισχύει αυτό το σενάριο, η στάμνα πήγε στη βρύση πάρα πολλές φορές, και έτυχε να σπάσει στην Αμερική όπου αντιμετωπίζουν με τέτοιο τρόπο αυτά τα αδικήματα. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν αυτό είχει συμβεί στην Ελλάδα. Θα του είχαμε ζητήσει και επισήμως συγγνώμη για την ενόχληση, και θα έμπαινε στο αεροπλάνο του να φύγει σαν κύριος.
1ο Σενάριο - μάλλον το πιο απίθανο:
Ολόκληρη η υπόθεση είναι σκευωρία σε βάρος του.
2ο Σενάριο:
Ο κύριος Ντομινίκ, που είναι ήδη πασίγνωστος για τα μακριά του χέρια, εδώ και πολλά χρόνια επιδίδεται στη σεξουαλική παρενόχληση γυναικών. Οι γυναίκες που έχουν βρεθεί σ' αυτή τη δυσάρεστη θέση μπορεί να χωρίζονται σε διάφορες κατηγορίες: Μερικές ενέδωσαν πρόθυμα, γοητευμένες από την εξουσία, και ίσως από επιθυμία να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Μερικές τον απέκρουσαν όπως-όπως ή τις έσωσε κάποια άσχετη παρέμβαση, π.χ. η άφιξη ενός άλλου ατόμου. Κάποιες είχαν την ατυχία να υποστούν κανονική απόπειρα βιασμού και αναγκάστηκαν να δώσουν μάχη για να τον αποκρούσουν, ή ακόμα χειρότερα ο βιασμός ολοκληρώθηκε, αλλά δυστυχώς αποφάσισαν να μη δώσουν συνέχεια στο θέμα, για διάφορους λόγους, π.χ. επειδή η επαγγελματική τους θέση ήταν τέτοια που τις έκανε ευάλωτες στην οργή του Μακρυχέρη.
Εφόσον ισχύει αυτό το σενάριο, η στάμνα πήγε στη βρύση πάρα πολλές φορές, και έτυχε να σπάσει στην Αμερική όπου αντιμετωπίζουν με τέτοιο τρόπο αυτά τα αδικήματα. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν αυτό είχει συμβεί στην Ελλάδα. Θα του είχαμε ζητήσει και επισήμως συγγνώμη για την ενόχληση, και θα έμπαινε στο αεροπλάνο του να φύγει σαν κύριος.
Τέλος πάντων, κτγμ δεν χρειάζονται και υπερβολικοί ύμνοι για το αμερικανικό νομικό σύστημα (έχει κι αυτό τα μπόλικα στραβά του) -και αν αποδειχτεί αθώος, τον έχουν δολοφονήσει ως προσωπικότητα --άσε τις όποιες πολιτικές συνέπειες π.χ. για τη Γαλλία. Ούτε ταιριάζει, νομίζω, απόλυτα στον πολιτισμό μας η λογική (γνωστή βέβαια από την εποχή του Καπόνε) «δεν σε πιάνω γι αυτό που πρέπει, θα σε πιάσω ή θα σε κάνω ρόμπα για κάτι άλλο». Μου είναι ενοχλητικά κοντά σε βιτζιλαντισμούς, φαρουεστίες, κυκλοπαρεϊσμούς, αυτοδικίες κλπ...
Ατσαλάκωτος θα έφευγε πάντως, και θα του ζητούσαν και συγγνώμη κι εκεί, όπως γίνεται κάθε τόσο με διάφορους πρεσβευτές, ΟΗΕδες κ.ά. διεθνείς προσωπικότητες, αν είχε υπογραφεί η εκκρεμής σύμβαση ασυλίας των ΗΠΑ με το ΔΝΤ...
Δεν έχω συμπάθεια στο αμερικανικό νομικό σύστημα. Αυτό έβγαλε από τη φυλακή τον OJ Simpson, και αυτό έχει εκτελέσει αρκετούς αθώους επειδή κάποιοι δικαστές έχουν απορρίψει ακόμα και αποδείξεις DNA. Επίσης δεν πιστεύω ότι είναι δυνατόν να αποφασίζουν ΜΟΝΟ οι ένορκοι για όλα τα εγκλήματα.
Το μόνο που μ' αρέσει στο αμερικανικό σύστημα είναι η αντιμετώπιση των φοροφυγάδων.
Το μόνο που μ' αρέσει στο αμερικανικό σύστημα είναι η αντιμετώπιση των φοροφυγάδων.
Μεταξύ άλλων...
Αλλά να επισημάνω με την ευκαιρία δύο αποσπάσματα από αυτό το δημοσίευμα στη γνήσια λαϊκή εφημερίδα (το λέω αρκετά ευγενικά, ελπίζω) NYP. Τα πράσινα δικά μου:
Bloomy blasts French 'cuff' whine
Ενώ αν φάει καμιά εικοσάρα, να δεις για πότε υπογράφονται συμφωνίες ανταλλαγής... (Ως γνωστόν, αλλού μας δείχνει ο ταχυδακτυλουργός και αλλιώς κάνει το κόλπο του.)
Αλλά να επισημάνω με την ευκαιρία δύο αποσπάσματα από αυτό το δημοσίευμα στη γνήσια λαϊκή εφημερίδα (το λέω αρκετά ευγενικά, ελπίζω) NYP. Τα πράσινα δικά μου:
Bloomy blasts French 'cuff' whine
Mayor Bloomberg yesterday blasted back at French critics who whined that Dominique Strauss-Kahn shouldn't have been subjected to a "perp walk."
"I think it is humiliating, but if you don't want to do the perp walk, don't do the crime," Hizzoner said.
"I don't have a lot of sympathy for that."[...]
"He would be the kind of person who has a good chance of fleeing and France does not have an extradition treaty with the United States," Bloomberg said. [...]
"I think it is humiliating, but if you don't want to do the perp walk, don't do the crime," Hizzoner said.
"I don't have a lot of sympathy for that."[...]
"He would be the kind of person who has a good chance of fleeing and France does not have an extradition treaty with the United States," Bloomberg said. [...]
Ενώ αν φάει καμιά εικοσάρα, να δεις για πότε υπογράφονται συμφωνίες ανταλλαγής... (Ως γνωστόν, αλλού μας δείχνει ο ταχυδακτυλουργός και αλλιώς κάνει το κόλπο του.)
SBE
¥
Πάει περίπατο το presumption of innocence που μας !$##@$ με αυτό οι Αμερικανοί.