Μπορείς να δεις και φωτογραφίες και να διαβάσεις περιγραφή.
Το θέμα ήταν χονδρικά από την Τρικυμία, διάλογος του Πρόσπερου και της Μιράντας (η οποία ξέχασε τα μισά της λόγια σε ένα σημείο, γιατί στις οθόνες έδειχναν υπότιτλους και φάνηκε ότι τα είπε μισά, όχι γιατί ξέρω τον Σαίξρπηρ απ'έξω, αν και αυτό ήταν γνωστό απόσπασμα), είχαμε κλασσική μουσική μπόλικη, είχαμε και ροκιές άγριες, είχαμε όπως είπε μια εφημερίδα το μήνυμα "προστατέψτε τις δημόσιες βιβλιοθήκες" αντίστοιχο του μηνύματος για το ΕΣΥ.
Ακόμα, όπως είπα, δεν είμαι σίγουρη αν ήταν καλύτερα που ήμουν εκεί, αν και μου άρεσε. Η παρέλαση ενώ στο σπίτι είναι μια χαρά υπόθεση στο στάδιο τραβάει πολύ και μέχρι να τελειώσει είχαν αρχίσει να κουράζονται όλοι. Και είχε αρχίσει να περνάει η ώρα. Εγώ είχα πάει με τα κανονικά μου ρούχα συν δύο αδιάβροχα (δεν ήμουνα σίγουρη για τη βροχή), συν πουλοβεράκι ελαφρύ συν ένα από αυτά χωρίς μανίκια, τα καπιτονέ. Μέχρι το τέλος της παρέλασης τα είχα φορέσει όλα εκτός από τα αδιάβροχα.
Παρεμπιπτόντως, πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν φτιάχνουν ιστούς σημαίας με ανεμιστήρα, τελικά χτες είχε ανεμιστήρα, αλλά όχι στο κοντάρι. Όταν ανέβαζαν τη σημαία των αγώνων η σημαία ήταν κάτω κι όταν ανέβηκε στο τέρμα ξαφνικά φύσηξε αεράκι δυνατό που την έκανε να ανεμίζει ενώ δεν ανέμιζε τίποτ' άλλο σε όλο το στάδιο. Και μόλις τελείωσε ο ύμνος και η κάμερα πήγε αλλού, το αεράκι εξαφανίστηκε. Άρα...
Κάποιοι θεατές πρέπει να ήταν από το Στόουκ Μάντεβιλ (το νοσοκομείο που εφαρμόστηκε πρώτα η ιδέα της άθλησης των αναπήρων), γιατί σε κάθε αναφορά στους λόγους ζητωκραύγαζαν.
Σχετικά με τις επιτυχίες των Ελλήνων αθλητών: εικοστοί στην κατάταξη στο Πεκίνο.
Γενικά, τα μετάλλια φαίνεται να μοιράζονται πιο ομοιόμορφα απ' ό,τι στους ολυμπιακούς, δηλαδή υπάρχουν μεν υπερδυνάμεις, π.χ. Κίνα, ΗΠΑ κλπ αλλά δε φαίνεται να μονοπωλούν κάποια σπορ. Αυτό μάλλον οφείλεται στο ότι δεν μπορείς να έχεις πρόγραμμα να φτιάξεις π.χ. κολυμβητές χωρίς χέρια.
Με το ντοπάρισμα δεν ξέρω τι γίνεται. Λέει ντοπάρονται κανονικά, αν και ορισμένες κατηγορίες για λόγους υγείας δε γίνεται να ντοπαριστούν όπως οι άλλοι ή ντοπάρονται με τρόπους που δεν θα βοηθούσαν τους αρτιμελείς αθλητές.
Πέρα από αυτά, χτες στα φιλμάκια που μας έδειχναν πριν άκουσα το πιο ενδιαφέρον απ'όλα. Η αθλήτρια μας έλεγε ότι προπονιόταν για το ντρεσάζ από μικρή και στα 20 έπαθε καρκίνο, της αφαίρεσαν τον όγκο από το πόδι αλλά έμεινε τόσο λίγος γαστροκνήμιος που δεν μπορούσε να περπατήσει και τελικά μετά από 18 μήνες φυσιοθεραπεία κατάφερε να περπατήσει πάλι και άρχισε να ψάχνει να βρει άλογο για να συνεχίσει την προπόνηση, αλλά δεν έβρισκε και τελικά της είπαν να δοκιμάσει μπάσκετ σε καροτσάκι. Αρχικά δεν ήθελε με τίποτα γιατί της φαινόταν ότι μετά από τόσες προσπάθειες να περπατήσει ήθελαν να την ξαναβάλουν στην καρέκλα, αλλά τελικά της άρεσε και τώρα παίζει στην εθνική Βρετανίας. Στο φιλμάκι τη βλέπουμε να περπατάει (με αστάθεια αλλά και με ταχύτητα) και να ιππεύει. Υποθέτω η ανισοκατανομή του βάρους δυσκολεύει το άλογο; Δεν ξέρω.
Ο παρουσιαστής της ανασκοπήσεως, που δεν τον έχω ξαναδεί, είναι πάντως Αυστραλός, είπε ότι έχει τεχνητό πόδι (από αστράγαλο και κάτω) και ότι τον ρωτάνε διάφορα χαζά διευκρινιστικά για την αναπηρία του, όπως π.χ. αν είναι εφικτό το σεξ. Στο οποίο είπε ότι η δική του απορία ήταν, γιατί, εσείς το κάνετε τρέχοντας;
Διάβαζα στην εφημερίδα ότι χτες η Εντουίνα Κάρεϊ (η γνωστή) έγραψε στο Τουίτερ ότι οι Ιταλοί δείχναν όλοι περιποιημένοι, ως Ιταλοί, ακόμα και στις αναπηρικές καρέκλες, και την σκυλοβρίσανε. Βεβαίως καταλαβαίνω τι ήθελε να πει, κι ίσως ήταν κομπλιμέντο σε άλλο περιβάλλον.
A, τώρα που το θυμήθηκα, τα ελάσματα του Πιστόριους λέει τα φτιάχνει μια ισλανδική εταιρεία που έχει και την πατέντα του υλικού. Αυτό έχει ενδιαφέρον από την άποψη ότι η Ισλανδία έχει τον πληθυσμό της Πάτρας, αλλά δεν παύει να έχει ιδέες ο κόσμος, κι ας είναι τόσο λίγοι.