Ολυμπιάδα 2012, Λονδίνο

nickel

Administrator
Staff member
Άλλη απορία: η Κένυα και η Ουγκάντα έχουν επίσημη γλώσσα τα σουαχίλι. Σ'αυτό οφείλεται άραγε το ότι ο πρώτος κι ο τρίτος του Μαραθώνιου έχουν το ίδιο επίθετο;

Κενιάτες είναι και οι τρεις. Υπάρχει ο Wilson Kiprotich Kebenei, που δεν είναι ολυμπιονίκης. Υπάρχει ο Wilson Kipsang Kiprotich, που πήρε τώρα το χάλκινο. Και υπάρχει και ο Stephen Kiprotich, που πήρε το χρυσό. Μισός Κενιάτης κι αυτός, στα σύνορα των δύο χωρών γεννημένος.

Γιατί τα ονόματά τους αρχίζουν από Kip-:
I am finally starting to understand the Kenyan, and specifically the Kalenjin, naming system. When you hear a Kenyan’s last name, it’s not actually his last name. For example, many Americans know Richard Kiplagat because he ran at Iona College in the U.S. But Richard’s last name isn’t Kiplagat; it’s Kore. Richard Kiplagat Kore. But the Kalenjin tradition is to name children based on the situation when they were physically born. And they are more commonly referred to by that name. So it’s hard to tell who’s related and who’s not. For example, Luke Kipkosgei’s brother just left for Lindenwood College in the United States. The share the same true last name, or father’s name, but he goes by a kip-something; not Kipkosgei. How would anyone know they are brothers? It’s confusing. What’s interesting, though, is the Kalenjin meaning of these words. Kiplagat means “born at night.” Kipchumba means “born amongst white people.” Kiprotich means “born when the cows are grazing.” And so on. I’ve learned a lot more, but seem to be forgetting them now. Maybe someone can list a few names and their meanings in the comment section.

The “Kip-” part of the name symbolizes that it’s a male. A female would get the prefix “Chip-” So, let’s see if you’re following along. A female is born in an American hospital with mostly white doctors - what is she called? If you guessed “Chipchumba” move forward two places.

http://runningtimes.com/Article.aspx?ArticleID=10369
 

nickel

Administrator
Staff member
Μου κάνει εντύπωση ο μεγάλος ενθουσιασμός από Ελλάδα για την τελετή λήξης...
Νομίζω επειδή σαν συναυλία είχε κάτι για το καθένα. Σαν θέαμα ήταν πολύχρωμο, αεικίνητο, με το κιτς να θεωρείται αναπόφευκτο μέσα στη φιλοσοφία «τα δοκιμάζουμε όλα». Αλλά σαν μενού στο τζουκ μποξ μπορώ να σου πω τρία-τέσσερα (τουλάχιστον) πράγματα που άγγιξαν εμένα (ακόμα και τους Elbow που δεν τους ήξερα τούς βάζω στα συν — μην πέσετε να με φάτε!) και εύκολα να βρω τρία-τέσσερα που θα άγγιζαν τους τριαντάρηδες ή τους εικοσάρηδες. Στην εξίσωση δεν βάζουμε τον δόκτορα, που δεν έχει καλές σχέσεις με την αγγλική μουσική σκηνή, ούτε εκείνους τους Βρετανούς που τα έχουν φάει με τη σέσουλα και τα αντιμετωπίζουν κυνικά.
 

drsiebenmal

HandyMod
Staff member
Πώς λεγόντουσαν εκείνοι οι εκπρόσωποι της αγγλικής μουσικής σκηνής που βγήκαν με τα μιλιτέρ σε στιλ S.A.G.A.P.O. (light) για να επιβεβαιώσουν τους στίχους του υμνωδού Λένον (του από βιδεακίου εκπεμφθέντος και με ανθρώπινο εκτυπωτή 3D αποτυπωθέντος --sort of) και τα λοιπά ολυμπιακά και πανανθρώπινα;

Α, και φυσικά είχε κάτι για τον καθένα. Ακόμη και για μένα. Μέχρι και Life of Brian...
Και τρία τέσσερα που άγγιζαν τους σεβάσμιους γέροντες σαν εμένα είχε (πάλι καλά που δεν έβαλαν τους Ποιους να πουν όλη την τριλογία του CSI)....
 

Zazula

Administrator
Staff member
Παρεμπιπτόντως το σύμβολο για τα μίλια δεν είναι Μ κι όχι m;
To m είναι το σύμβολο των αγγλικών οδικών πινακίδων και για τα μέτρα (σε ταμπέλες ένδειξης πλάτους, ύψους ή μήκους οχήματος) και για τα μίλια (σε πληροφοριακές ταμπέλες αποστάσεων) — αν και συχνά υπάρχει ολόκληρη η λέξη: mile(s).
http://assets.dft.gov.uk/publications/signing-the-way/signing-the-way.pdf
http://assets.dft.gov.uk/publications/traffic-signs-manual/traffic-signs-manual-chapter-07.pdf
 

SBE

¥
Κι ένα άλλο θέμα, με αφορμή αυτό εδώ το άρθρο και άλλα πολλά: τι κάνουμε τώρα; Ή, όπως θα ρώταγα εγώ, τι χρειάζεται για να υπάρξει αθλητισμός στην Ελλάδα; Και τέλος πάντων, τι ζητάνε οι αθλητές, που όλο φωνάζουν ότι η πολιτεία τους ξέχασε κλπ κλπ;

Η δική μου εμπειρία στον μαζικό αθλητισμό στην Ελλάδα δεν ήταν καλή, και φοβάμαι ότι δεν έχει αλλάξει και πολύ η κατάσταση τα τελευταία 30 χρόνια. Έχω αναφέρει τους γυμναστές- δεσμοφύλακες που είχα στο σχολείο που σε έκαναν να μισήσεις τα σπορ, κι αν κρίνω από το πόσο τεμπελόσκυλα είναι οι συνομήλικοί μου (και κυρίως οι συνομήλικές μου), κάτι πρέπει να πήγε στραβά με όλους στο σχολείο, ακόμα και με αυτούς που είχαν αραχτούς και χαλαρούς γυμναστές. Γιατί βεβαίως όλα ξεκινάνε από την επιθυμία να δοκιμάσεις κάτι. Και συνεχίζονται με την επιθυμία να θέλεις να είσαι δραστήριος όσο μεγαλώνεις. Λένε ότι όταν η επιλογή είναι ανάμεσα στο φραπέ στην πλατεία, δύο ευρώ, και τον αγώνα τένις, δέκα ευρώ (ενοικίαση γηπέδου, αγορά εξοπλισμού κλπ), κερδίζει ο φραπές, αλλά δε νομίζω ότι είναι μόνο οικονομικό το πρόβλημα. Υπάρχει πάντα το σπορ της πεζοπορίας στη φύση, μηδέν ευρώ, αλλά πόσοι το κάνουν; Κι όταν μπάνιο στη θάλασσα σημαίνει ποτά στο μπαρ με μουσική διαπασών και δε βρέχουμε ούτε το δαχτυλάκι μας, τι ναυτικός λαός και πράσινα άλογα...

Η αντίστοιχη εμπειρία μου στο ΗΒ:
Λονδίνο, όπου σε ηλικία 25 ετών ξεκινάω μαθήματα κολύμβησης και κάποια στιγμή συμμετέχω σε έναν μίνι μαραθώνιο κολύμβησης χωρίς να γίνω ρεζίλι, δοκιμάζω καταδύσεις από βατήρα (φοβόμουν να πηδήξω στο νερό κι είπα να κάνω ομοιοπαθητική), καταλήγω ότι μου αρέσει καλύτερα η φύση κι όχι το κολυμβητήριο και το ρίχνω στις καταδύσεις, γιατί μικρή έβλεπα τα ντοκυμαντέρ του Κουστώ. Στην Ελλάδα όταν το ανέφερα με ρωτάγανε αν πήγαινα με ψαροντούφεκο. Όχι, δεν με ενδιαφέρει να ρημάξω την πανίδα, να την δω θέλω. Κάπου εκεί μαθαίνω να οδηγώ και βάρκα με μηχανή και την καταβρίσκω με την ταχύτητα, δοκιμάζω και λίγο ιστιοπλοΐα, αλλά δεν μου πολυάρεσε να με κουνάει η θάλασσα και να κάνω εμετό όλη την ώρα. Κι όλα αυτά έγιναν απλά, το ένα μετά το άλλο, χωρίς να χρειαστεί να ψάξω ή να πολυξοδευτώ και το κυριότερο, χωρίς να μου πει ποτέ κανένας ότι δεν τα κάνω σωστά. Τα λάθη μου διορθώνονταν με σοβαρό και διδακτικό τρόπο.
Παρομοίως, πάω για μάθημα τένις και είτε χτύπαγα τη μπάλα σωστά, είτε την έστελνα στον ουρανό οι προπονητές αντιδρούσαν λες κι έπαιζε ο Φέντερερ ο θεός. Στο Λονδίνο έμαθα να πετάω μπάλλες (και πέτρες) με το χέρι και να πηγαίνουν εκεί που θέλω. Στην Ελλάδα κανένας ποτέ δε με διόρθωσε, μόνο με κορόιδευαν για την αστοχία. Ποτέ κανένας δεν μου είπε ότι τη μπάλλα δεν την κλωτσάμε με τα δάχτυλα, γιατί πονάει. Αυτονόητο για μερικούς, αλλά όχι για μένα. Α, και στην Ελλάδα, επειδή μεγάλωσα σε διαμέρισμα δεν έμαθα ποτέ ποδήλατο και τώρα που ξέρω ποδήλατο (με δωρεάν μαθήματα από το δήμο) θέλω να βάλω μια φωνή στους γονείς μου που μου το στέρησαν. Και έχω δοκιμάσει κι άλλα περίεργα σπορ αλλά δε μου άρεσαν. Το μόνο πρόβλημα είναι ο καιρός, δεν μπορείς να κάνεις πολλά έξω. Ενώ στην Ελλάδα που μπορούμε, η οικογενειακή έξοδος είναι προς την ταβέρνα.

Τα'πα και ξεθύμανα για μια ακόμη φορά
 

SBE

¥
Ένα άρθρο για το πώς έχει αλλάξει η τεχνολογία τον τρόπο που παρακολουθούμε τους ολυμπιακούς.

Προσωπικά πιο πολύ συνειδητοποίησα σε αυτούς τους ολυμπιακούς το ρόλο του προπονητή, ειδικά σε αγωνίσματα όπως το ταεκβοντό κλπ που οι προπονητές είναι και συνήγοροι των αθλητών. Στο στίβο δεν τους βλέπεις ποτέ.
 

SBE

¥
Καλά, εντάξει ο καθένας ό,τι θέλει λέει.

Για διάβασε κι αυτό (με το οποίο συμφωνώ σε πολλά σημεία), είναι από τα μπλογκ του ΝΜΕ, αλλά το στελνω στη βερσιόν με τα σχόλια του κοινού.
 

SBE

¥
Να πω κάτι που μου είπε κάποιος που παρακολουθεί στενά τη βασιλική οικογένεια (για επαγγελματικούς λόγους, κι όχι δεν είναι παπαράτσος):
Τι μήνυμα στέλνει η εικόνα της σημαίας και πάνω της καθισμένοι οι Τέικ Δατ να τραγουδάνε "We will rule the world";
Πώς μπορεί να αντιληφθεί αυτό το μήνυμα ένας Ιρακινός, ένας Αφγανός ή ένας Κύπριος ή και οποισδήποτε από τις χώρες της Κοινοπολιτείας- αποικιοκρατίας;
Σύμφωνα λοιπόν με το συνομιλητή μου ήταν σωστό το ότι δεν εμφανίστηκε να συνδέεται με αυτό όχι μόνο η βασίλισσα αλλά και όλοι όσοι θα καθίσουν στο θρόνο μετά από αυτήν (κι η αλήθεια είναι ότι απόρησα που, εντάξει, η βασίλισσα δεν πήγε, δεν έστειλε τον Κάρολο, δεν στέλνει ούτε τον Γουλιέλμο; Με τη δικαιολογία ότι είχε υποχρεώσεις στη μονάδα του, μισή ώρα δρόμο με ελικόπτερο, ενώ εμφανιζόταν κάθε μέρα στα αθλητικά, πηγαίνοντας με ελικόπτερο από την ιστιοπλοΐα στο στάδιο; ). Και φυσικά ο Ρογκ είχε κατεβασμένα μούτρα λόγω της υποβάθμισης της τελετής με τις απουσίες και γι'αυτό δεν προσάρμοσε την προσφώνησή του και δεν είπε πολλά- πολλά.
Υπερβολές; Ίσως. Ίσως και όχι.
 

SBE

¥
Διαβάζω πάντως ότι η "καλή" τελετή λήξης, με τα ονόματα της μουσικής, ήταν στο Χάιντ Παρκ, που είχε συναυλία και γιγαντοοθόνες και εκεί τραγούδησαν όσοι δεν κλήθηκαν να γεμίσουν τα κενά της επίσημης τελετής (οι Μπλερ, π.χ.).
Εγώ ανέφερα πιο πάνω πως τις ημέρες των αγώνων είδα να κυκλοφορεί παντού ένα είδος Άγγλων που σπάνια το πετυχαίνεις στην καθημερινή σου ζωή, που υπάρχει αλλά διατηρεί χαμηλό προφίλ. Την τελετή λήξης την είδα σε γιγαντοοθόνη στο Γκρίνουιτς κι ήταν απότομη προσγείωση στα γνωστά το περιβάλλον. Ο μεθυσμένος με τη μπύρα στο πλαστικό ποτήρι, που σε σπρώχνει για να σου πάρει τη θέση και που ζητωκραυγάζει παράφωνα εθνικιστικά (όχι πατριωτικά) σλόγκαν. Ο σεκιουριτάς που σου φωνάζει όλο αγριάδα να κάνεις στην άκρη. Η Αγγλίδα με το πλατινέ μαλλί κουρτίνα, τις άσπρες ψηλοτάκουνες γόβες, το ψεύτικο μαύρισμα και το φούξια κραγιόν που ανεβάζει τη μπλούζα για να δείξει στιγμιαία το περιεχόμενο, σε μια έξαρση ενθουσιασμού, ενώ την περιχύνουν οι διπλανοί της με μπύρα φωνάζοντας συνθήματα γηπέδου. Λίγο πιο συγκρατημένα από τα αίσχη που μας δείχνουν από το Φαληράκι και την Ίμπιζα, αλλά στο ίδιο πνεύμα.
Στην επιστροφή μου έπρεπε να πάρω τη γραμμή που επέστρεφε από το στάδιο, περίμενα να περάσουν δυο- τρία τρένα μέχρι να χωρέσω σε κάποιο βαγόνι. Κι εκεί, άνθρωποι μεγαλύτεροι, σοβαροί, η κοινωνική ομάδα των θεατών των αγώνων, κουρασμένοι και χωρίς παιδιά- ήταν άλλωστε μία η ώρα. Λίγο μελαγχολικοί. Δεν ήταν η ευφορία που είχα δει γυρίζοντας σπίτι στην Αθήνα μετά την τελετή λήξης το 2004. Ίσως γιατί στο στάδιο απαγορεύονταν τα οινοπνευματώδη κι έτσι ήταν αναγκασμένοι αυτοί που δώσανε 500 λίρες το εισιτήριο στον εξώστη να παρακολουθήσουν με πλήρη διαύγεια μια μέτρια παράσταση πλέιμπακ με τραγουδιστές που δεν ήταν της γενιάς τους, για να ξυπνήσουν αναμνήσεις (πολύ μικροί για τους Χου, πολύ μεγάλοι για τις Μπαχαρούλες). Και για όσους λένε ότι οι Άγγλοι ξέρουν να φτιάχνουν θέαμα να θυμίσω ότι αυτό που είδαμε την Κυριακή, μείον τα πυροτεχνήματα, το βλέπουμε οι εν Αγγλία κάθε Σάββατο στην τηλεόραση άμα θέλουμε (και πολλοί δεν θέλουμε). Για την τελετή λήξης θέλεις κάτι πιο μεγάλο, πιο διαφορετικό. Και δεν ξέρω ποιός διάλεξε να έχει διαφορετικό σκηνοθέτη η τελετή από την τελετή έναρξης και γιατί ειδικά αυτόν, που όπως δείχνει το βιογραφικό του είναι μια μετριότητα, ένας σουξεδιάρης που σκηνοθετεί τις παραστάσεις των Τέικ Δατ και της σοπράνο των άσχετων από κλασσική μουσική Κάθριν Τζένκινς, στενός συνεργάτης του Σάιμον Φούλερ που είναι ατζέντης λαϊκών καλλιτεχνών και λοιπών ατραξιόν, που εμφανίστηκαν στην τελετή λήξης. Δηλαδή για κάποιον που ξέρει λίγο τα μουσικά της χώρας ήταν παρεΐστικη υπόθεση η τελετή, μαζί τα φάγαμε κλπ.
Διάβαζα κάπου ότι εκτός από τον Μπόουι που δεν εμφανίζεται πλέον για λόγους υγείας, προτάσεις έγιναν σε πολλά μεγάλα ονόματα όπως οι Ρόλινγκ Στόουν κλπ και όλοι αρνήθηκαν, γιατί άραγε; Όχι για τις αμοιβές, λέει, αλλά γιατί ο προϋπολογισμός για το θέαμα ήταν λέει μικρός. Νομίζω όμως ότι υπήρχε και κάτι ακόμα: δεν τους άρεσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής. Κι έτσι μάζεψε τη δευτεράντζα η υπόθεση.

ΥΓ Ένδειξη του ποιοί παρακολούθησαν τους Ολυμπιακούς: όταν το μπιμπισί έδειξε ότι οι Γάλλοι πουλάγανε εισιτήρια οι ουρές στο Γαλλικό Σπίτι έφτασαν τα 1000 άτομα στις έξι το πρωί. Για το Τσέχικο Σπίτι, που αγόρασα εγώ εισιτήρια αφού το είδα στη Νιου Γιορκ Τάιμς, έγραψε η Σαν- και δεν αυξήθηκε η ουρά. Που σημαίνει ότι οι ενδιαφερόμενοι βλέπουν ειδήσεις στο μπιμπισί (που δεν έχουν γενικά μεγάλη ακροαματικότητα) και δεν διαβάζουν τη Σαν (που έχει τη μεγαλύτερη κυκλοφορία). Η τελετή λήξης όμως απευθυνόταν στους αναγνώστες της Σαν, όχι στους θεατές των ειδήσεων του μπιμπισί. Κι ίσως γι'αυτό άρεσε τόσο στους Έλληνες που εγώ που λείπω 20 χρόνια από την Ελλάδα τους βλέπω να έχουν εξελιχτεί πιο πολύ προς τους πρώτους.

ΥΓ2 Ήταν αρκετά ελιτίστικα όσα έγραψα ή χρειάζομαι κι άλλη προσπάθεια;
 

SBE

¥
Και δικαιώνομαι: μόλις πληροφορήθηκα ότι ο καλλιτεχνικός διευθυντής της τελετής φτιάχνει και το X-Factor, άρα όταν λέω ότι αυτά τα βλέπουμε κάθε Σάββατο στην τηλεόραση, άμα θέλουμε, ξέρω τι λέω. Κι η απορία μένει: αφού το X-Factor κυκλοφορεί και την Ελλάδα απαράλλαχτο, γιατί εντυπωσιάστηκαν οι Έλληνες δημοσιογράφοι; Εκτός... :devil::devil::devil:
Εκτός αν έγραψαν την κριτική τους νωρίς νωρίς για να πανε για ύπνο ή την είχαν ετοιμάσει από την προηγούμενη για να προλάβουν την προθεσμία.
Το ίδιο έκαναν κι οι Άγγλοι (σε τα μας; τα ξέρουμε αυτά τα κόλπα), γι'αυτό σήμερα δημοσιεύονται οι σωστές κριτικές, που το θάβουν το θέαμα.
Και ξέρεις, είναι περίεργο. Η τελετή έναρξης δε μου πολυάρεσε, αλλά πολλοί ενθουσιάστηκαν. Ενώ στην τελετή λήξης βλέπω πολλά παράπονα.
 

SBE

¥
Σούπερ Βρετανικά Ελιτίστικα! :) :)

Τότε να συνεχίσω, γιατί σήμερα έχω πάρει φόρα να βρίζω τη χώρα, έθαψα ήδη το Σόχο και τη μεταθατσερική βρώμα, μιζέρια και αστεγοσύνη στο νήμα των βιβλιοπωλείων.
 

SBE

¥
Ξέρω ότι δεν είναι το ίδιο με τους Ολυμπιακούς, αλλά απόκτησα εισιτήριο για την αυριανή τελετή έναρξης της Παραολυμπιάδας και είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Ελπίζω να μην προκύψει παρόμοια πατάτα με την προηγούμενη τελετή.
Δυστυχώς, το εισιτήριο είναι σε πιντιέφ επειδή δεν προλάβαιναν να μου το στείλουν, κλαψ, λύγμ, δεν μπορώ να το κορνιζάρω. Μπορώ βεβαίως να το τυπώσω σε καλό χαρτί όποτε θέλω, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Επίσης υπάρχει προειδοποίηση ότι μπορεί να κάθομαι σε θέση που προοριζόταν για δημοσιογράφο, δηλαδή με τραπέζι και καρέκλα αντί για κάθισμα γηπέδου. Θα σας πω εντυπώσεις.
 

SBE

¥
Ξέρω ότι ελάχιστη δημοσιότητα έχουν οι παραολυμπιακοί αγώνες και η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκοπό να βγάλω εισιτήρια κλπ κλπ. Παρόλα αυτά, μια φίλη μου φανατική Ολυμπιακιά θα χόρευε στην τελετή έναρξης και της είχα υποσχεθεί ότι θα την έβλεπα. Επειδή επίσης μου άρεσε το Ολυμπιακό Πάρκο και θα ήθελα να ξαναπάω μια μέρα να εκμεταλλευτώ ό,τι προσφέρει μια μέρα εκεί, πέρα από τα αθλητικά. Γι' αυτό κοίταζα για εισιτήρια πού και πού, και έτσι βρέθηκα με εισιτήριο για την τελετή έναρξης. Ένα μόνο εισιτήριο, αλλά πέρα από το ότι στο στάδιο θα βρίσκονταν κι άλλοι γνωστοί μου, καθισμένοι αλλού, όπως πολύ σωστά είχε πει κάποιος, το Ολυμπιακό Πάρκο είναι το μόνο μέρος στο Λονδίνο που δεν αισθάνεσαι μόνος μέσα στο πλήθος. Κι αυτό φυσικά οφείλεται στην ευδιαθεσία των θεατών και των εθελοντών.
Μια και δυο λοιπόν, χτες το απόγεμα ξεκίνησα και στο τρένο ήμουνα δίπλα σε μια κοπέλλα σε αναπηρική καρέκλα που κουβέντιαζε με μια άλλη κι από τη συζήτηση έμαθα ότι:
α. η ανάπηρη ήταν αμερικανίδα (μίλαγε με δυσκολία, οπότε δεν μπορούσες να καταλάβεις προφορά)
β. ήταν μπλόγκερ σε θέματα αναπηρίας
γ. μόλις είχε τελειώσει μεταπτυχιακά και σκεφτόταν να επιστρέψει στο πανεπιστήμιο
δ. η καρέκλα ήταν αυτοματισμένη και ανεβοκατέβαινε ώστε η ανάπηρη να βρίσκεται στο ύψος ανθρώπου μετρίου αναστήματος όταν κυκλοφορεί και στο ύψος καθιστού ανθρώπου όταν είναι π.χ. στο τραπέζι.
Συζητούσαν τα ψυχολογικά οφέλη της καρέκλας αυτής.

Επειδή έφτασα νωρίς, είπα να σκοτώσω λίγο χρόνο στο εμπορικό κέντρο που υποχρεωτικά περνάει από μέσα του ο δρόμος για το Στάδιο. Το εμπορικό κέντρο άνοιξε πριν μερικούς μήνες, είναι μεγαλύτερη και πιο φανταιζί βερσιόν κέντρου στα δυτικά. Μερικά μαγαζιά είναι ολοφάνερα φτιαγμένα για να εκμεταλλευτούν την ολυμπιακή τρέλλα (και το ότι όσοι δεν είχαν εισιτήρια πήγαιναν στο εμπορικό κέντρο κι έψαχναν), για παράδειγμα η γνωστή αμερικανική εταιρία εσωρούχων με τον διάσημο κατάλογο άνοιξε εκεί το πρώτο της μαγαζί εν Ευρώπη, και τώρα ετοιμάζεται να ανοίξει στο κεντρικό Λονδίνο. Α, και κάτι για τους κυρίους: στη βιτρίνα τους είχαν τον κορσέ-φόρεμα της Ντούτσεν Κρούς (ή όπως προφέρεται το όνομά της). Αν αυτό είναι στο σώμα της μικρής Ολλανδέζας, και μας βεβαίωναν ότι είναι, δεν θα έλεγα ότι μοιάζει για γυναίκα 50 κιλά, 1,80. Βεβαίως, η κούκλα δεν είχε χέρια και πόδια και κεφάλι. Μπορεί με αυτά να φαίνεται μινιατούρα. Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Kάποια στιγμή εδέησα να μπω στο στάδιο και ανακάλυψα ότι είχα θέση πρώτο τραπέζι πίστα, κοντά στο λουλούδι με τη φλόγα, πίσω από τον ιστό που αργότερα έβαλαν τη σημαία των αγώνων. Και ήμουνα στο επάνω διάζωμα, που είναι σκεπασμένο, αλλά μπροστά μπροστά, δηλαδή ό,τι χρειάζεται για να βλέπεις χωρίς να βρέχεσαι. Το μειονέκτημα ήταν ότι η σκηνή ήταν μακριά, αλλά είχαμε οθόνες.
Μπαίνοντας μας έδιναν μήλα με την οδηγία να μην τα φάμε ακόμα και το πρόγραμμα, μια σελίδα πολύ καλαίσθητη που εξηγούσε τι θα δούμε. Διότι δεν υπάρχει περιγραφή όπως στην τηλεόραση. Μισή ώρα πριν την έναρξη είχαμε έναν κωμικό του ποδαριού (στάνταπ) ανάπηρο με κοντά χέρια, γνωστό από την τηλεόραση μαζί με έναν μεταφραστή στη νοηματική, οι οποίοι εκτός από τα αστεία μας εξήγησαν τι θα κάνουμε με το μήλο και μας επισήμαναν τους ας τους πούμε ανιματέρ μας, δυο νέους με φωτεινά μπαστούνια που όλο το βράδυ πήγαιναν πάνω κάτω στους διαδρόμους και χόρευαν και μας εμψύχωναν να χειροκροτούμε. Κάναμε πρόβα και το πώς λέμε στη νοηματική I am what I am, με σκοπό να συνοδεύσουμε τους τραγουδιστές μετά, το ξέχασα ήδη, παρόλο που ήταν εύκολο, διότι περιλάμβανε μεγάλες κινήσεις με τα χέρια που ενοχλούν τους διπλανούς. Μας ενημέρωσαν ότι σε περίπτωση βροχής, όχι ομπρέλες, θα μας μοίραζαν αδιάβροχα μιας χρήσεως. Τελικά δεν χρειάστηκαν. Μας έδειξαν και μερικά φιλμάκια για τους αγώνες.
Πίσω μου δυο Κινεζάκια γύρω στα τέσσερα έτρωγαν το μήλο τους και μετά κοιμήθηκαν, κι οι γονείς τους πέρασαν το υπόλοιπο βράδυ να τα κρατάνε αγκαλιά. Κι ύστερα ήρθε η ώρα της τελετής, που ξεκίνησε με αντίστροφη μέτρηση και με αεροπλάνο φωτισμένο να πλησιάζει το στάδιο (στις οθόνες), με πιλότο αθλητή χωρίς πόδια από τα φιλμάκια, αφήνοντας πίσω πυροτεχνήματα.
Σε εκείνο το σημείο εμένα με έπιασε συγκίνηση γιατί από μικρή ήθελα να πάω σε μια τελετή έναρξης και πάντα ήταν είτε πανάκριβες είτε αδύνατο να βρεις. Βεβαίως αυτή εδώ ήταν τελετή φτωχός συγγενής. Ε, τι να κάνουμε.
Συνεχίζεται.
 

SBE

¥
Η συνέχεια.

Διαβάζω στις εφημερίδες- και μου το λένε και γνωστοί - ότι το 4 που έχει αναλάβει τη μετάδοση της παραολυμπιάδας πετσόκοψε την τελετή έναρξης με διαφημίσεις. Πάνω που ήμουνα έτοιμη να πω ότι στο στάδιο τα βλέπεις μεν όλα, αλλά χάνεις την περιγραφή. Τελικά χρειάζεται σπίτι, καλός παρουσιαστής και χωρίς διαφημίσεις.
Άλλο πλεονέκτημα: στο στάδιο δε βλέπεις την κατσουφιασμένη φάτσα της Ελισάβετ. Βλέπεις κάτι μακριά που σου λένε είναι η Ελισάβετ, κι αυτό είναι όλο. Οι οθόνες την έδειχναν λίγο, άλλωστε την προσοχή μας συγκέντρωναν άλλα.
Παρεμπιπτόντως κάπου διάβαζα σχόλιο ότι ο εθνικός ύμνος της Αγγλίας ακούγεται καλύτερα στη νοηματική γλώσσα. :D:devil:
Δεν πρόκειται να περιγράψω, όσοι ενδιαφέρεστε το είδατε. Παρατηρήσεις:
Θέμα λέει ο Διαφωτισμός. Τον διαφωτισμό εγώ τον έχω συνδέσει με τον Βολταίρο κι όχι με την Αγγλία, αλλά τέλος πάντων.
Για την παρακατιανή τελετή κράτησαν όλες τις καλές ιδέες που έπρεπε να είχαμε δει στην άλλη τελετή έναρξης. Επειδή όλες τις σχεδίασαν μαζί, φαντάζομαι πώς πήγε η υπόθεση: για αυτή που θα έβλεπε όλος ο κόσμος, λαϊκισμός και άγιος ο Θεός, dumbing down κλπ. Για αυτή εδώ αφήσανε τα "σοβαρά" ζητήματα. Αυτός ο διαχωρισμός, που έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα, είχε σαν αποτέλεσμα τα καινούργια επεισόδια του Big Bang Theory να παίζονται στις έντεκα το βράδυ. Γιατί η λογική είναι ότι ένας νορμάλ άνθρωπος δεν συγκινείται από τις κωμικές περιπέτειες τεσσάρων πανεπιστημιακών (των θετικών επιστημών). Οπότε λίγο- πολύ οι θετικές επιστήμες πήγαν πακέτο με τις αναπηρίες. Oι πνευματικές αναπηρίες πακέτο με τις σωματικές. Όχι, δε λέω ότι αυτό είναι το νόημα που ήθελαν να περάσουν.

Και μια που ανέφερα το σήριαλ, έλαβα με το που εμφανίστηκε ο Χόκιν SMS που με ρώταγε "πού είναι ο Σέλντον;" Απάντησα: "Ασφαλιστικά μέτρα". Όσοι βλέπετε το σήριαλ θα καταλάβετε.

Ήταν επίσης εμφανές ότι δόθηκε έμφαση στα ρούχα των χορευτών, και δεν υπήρχε πολύ χρήμα για τα άλλα, αλλά η τελετή ήταν σοβαρή και είχε στο κέντρο τους αθλητές. Σχετικά με τους αθλητές:
Πολλοί έφυγαν μετά την παρέλαση προφανώς γιατί σήμερα είχαν αγωνίσματα. Αυτό δεν το βλέπεις στην τηλεόραση. Αν και το καλύτερο ήταν οι Κινέζοι, που κάθονταν κοντά στη φλόγα. Όσοι είχαν απομείνει μέχρι το τέλος βγάλανε από δέκα φωτογραφικές έκαστος και μαζεύτηκαν όλοι κοντά να φωτογραφήσουν τη φλόγα.
Ο Πιστόριους είναι ένας παίδαρος δύο μέτρα, λεπτός όπως όλοι οι δρομείς, που σε αντίθεση με άλλους δεν καταλάβαινες ότι δεν έχει πόδια όταν περπατάει, υποθέτω γιατί είναι φοβερά γυμνασμένος.
Οι αθλητές γενικώς ήταν όλοι σαν αθλητές. Φανταζόμουν ότι εγώ θα έτρεχα σα χελώνα δίπλα τους, κι ας είμαι αρτιμελής.
Ο δόχτορας είχε δίκιο, οι στολές των Γερμανών ήταν χειρότερες ζωντανές απ'ό,τι στην τηλεόραση.
Καλά το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ κλπ, εμείς πως και αποκτήσαμε τόσο μεγάλη ομάδα παραολυμπιακών αθλητών; Βλέπω ότι έχουμε 29 αθλητές, αλλά χτες παρέλασαν καμιά εκατοστή και γενικώς μεγάλη ομάδα. Και δεν ξέρω γιατί τόσος πατριωτισμός, αλλά εκτός από το σημαιοφόρο είχαμε και μια σημαία τεράστια που την πήγαιναν καθισμένοι σε καροτσάκια και άλλη μια κανονικού μεγέθους πιο πέρα και, γενικώς, πολύ πράμα από σημαία. Καλό είναι αυτό, και ελπίζω να το δούμε και σε Ολυμπιακούς καμιά φορά, όχι να βλέπουμε μόνο να μασάνε τσίχλα και να βγάζουν φωτογραφίες το κοινό.
Σημείο που δεν μου άρεσε: με το που βγήκε η βρετανική ομάδα στο τέλος, άρχισε να πέφτει κομφετί από το ταβάνι, και στρακαστρούκες και μικρά βεγγαλικά. Δε λέω να μην δείχνει ενθουσιασμό ο κόσμος για τους δικούς του, αλλά ρε γαμώτο, ας το κανόνιζαν να γινόταν αυτό με το τέλος της παρέλασης, όταν μας είπαν "κυρίες και κύριοι, οι αθλητές ..."
Εκεί κάπου διαπίστωσα ότι δεν ήταν όλα και στα γαλλικά.
Κάποια μέρα πρέπει να την διαβάσω αυτή την Τρικυμία του Σαίξπηρ.
Το μήλο τελικά δεν το δάγκωσα, γιατί είμαι Ελληνίς και το μήλο ήταν από το καφάσι, άπλυτο. Προσποιήθηκα όμως ότι το δάγκωσα.
Η φλόγα παραείναι ζεστή. Με το που την άναψαν μου ήρθε ένα κύμα ζέστης. Νομίζω ότι είχαν βάλει το διακόπτη με το γκάζι στο φουλ γιατί τις προάλλες που είχα πάει ήταν πιο λίγη.
Με το τέλος της τελετής έγινε το έλα να δεις καθώς όλοι τρέχανε να φωτογραφηθούνε με τη φλόγα στο βάθος κι αντί να βγαίνουν πηγαίνανε πιο μέσα. Αναμενόμενο.
Κατόπιν εορτής έμαθα ότι η λαμπαδηδρομία είχε καθυστερήσει λόγω καιρικών συνθηκών και ότι η τελετή θα γινόταν με άλλη φλόγα, αλλά τελικά επειδή η τελετή είχε περίπου μισή ώρα καθυστέρηση (η παρέλαση φταίει) όλα έγιναν όπως τα προγραμμάτιζαν. Το εισιτήριό μου όντως έλεγε ότι θα τελειώσει στις έντεκα, τελείωσε δωδεκάμιση.
Α, ναι, τα πυροτεχνήματα ήταν φανταστικά και η νύχτα είχε γίνει μέρα στο τέλος με τα φωτεινά εφφέ.
Για όσους δεν αναγνώρισαν το άγαλμα της εγκύου χωρίς χέρια, αυτό ήταν σε μεγάλο μέγεθος αντίγραφο από το άγαλμα που βρισκόταν στην πλατεία Τραφάλγκαρ για δυο- τρία χρόνια. Προσωπικά το θεωρώ δείγμα της θολοκουλτούρας που περνάει για βαθυστόχαστη τέχνη εδώ, και είχε επιλεγεί με ψηφοφορία για την πλατεία- από κοινό που θέλει να διαφημίσει την πολιτική του ορθότητα. Δεν ταίριαζε στο σχέδιο της πλατείας, ούτε στο μέγεθος των αγαλμάτων της. Όσο για τη χρήση του στην τελετή, ας αποφασίσει καλύτερα το κοινό.
Στο δρόμο της επιστροφής, παρόλο που χαζολόγησα λίγο για να φύγει ο πολύς κόσμος, είχε πολυκοσμία για το τρένο. Εκτός από θεατές είχαμε και εθελοντές, και χορευτές που μετέφεραν τις στολές τους κλπ κλπ. Στο τσακ πρόλαβα το προτελευταίο μετρό στις 1:55 (είχαν κι αυτά καθυστέρηση, το τελευταίο θα ήταν κανονικά δέκα λεπτά νωρίτερα). Στο μεταξύ είχε αρχίσει πάλι να βρέχει.
Τα πολλά μπράβο είναι νομίζω για τους ανιματέρ- χορευτές, που επί τέσσερεις ώρες χόρευαν για να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον. Δεν χόρευαν τίποτα περίεργες φιγούρες, όπως οι χορευτές της παράστασης, απλά χοροπηδούσαν ρυθμικά, και πολλοί δεν ήταν νεολαία. Είδα ότι τους είχαν δώσει εκτός από τις στολές και άλλα δωράκια αλλά δεν ξέρω τι.
Αυτά.
 

MelidonisM

New member
δεν βρέθηκε και ένας Ρογκ τώρα να πει:
In a sense, Paralympics are coming home tonight
αυτοί οι Άγγλοι δεν σέβονται την ιστορία τους...:-)
....
Στο Πεκίνο πήραμε 4 μετάλλια στους Ολυμπιακούς και 24 στους Παρολυμπιακούς, για να δούμε τώρα
....
Ευχαριστούμε για την περιγραφή.
 

nickel

Administrator
Staff member
Ευχαριστούμε, SBE, και χαίρομαι που το ευχαριστήθηκες. Εγώ έχω να πω ότι εκνευρίστηκα όταν στο δελτίο του Mega η κάλυψη κράτησε 52 ολόκληρα δευτερόλεπτα!
 
Top