Η Σμύρνη μάνα αναζωογονήθηκε
Ήθελα να σας μιλήσω λιγάκι για τη Σμύρνη.
Όταν ζούσα στην Ελλάδα και άκουσα για τη Μικρασιατική καταστροφή, λυπήθηκα απερίγραπτα. Κι όμως δε χάθηκαν όλα, ας λένε ότι θέλουν οι οπαδοί της ακροδεξιάς.
Δεν νομίζω ότι είναι σύμπτωση ότι ακόμα και σήμερα η Σμύρνη, με το ελληνικό της παρελθόν, είναι κατά πολύ η πιο φιλελεύθερη πόλη της Τουρκίας. Επιπλέον, οι πιο συντηρητικοί Τούρκοι τη Σμύρνη τη λένε «Γκιαούρη Σμύρνη» (“Gavur İzmir!”), αλλά οι Σμυρναίοι τόχουν καμάρι! Χάρη σ’αυτό το φιλευλευθερισμό εδώ στο σπίτι μας, όταν θέλουμε να δούμε ένα ξένο πρόγραμμα, λέμε να «ανοίξουμε τους γκιαούρηδες» (“Gavurları açalım!”).
Δεν νομίζω ότι θα με ένιωθα τόσο ελέυθερα αλλού στον ισλαμικό κόσμο επειδή είμαι πραγματικά ο βασιλιάς των γκιαούρηδων – όποιος μπαίνει στο Ισλάμ και μετά το απορρίπτει καταδικάζεται στο θάνατο. Αλλ’ όχι εδώ – όλοι οι γείτονές μου ξέρουν ότι είμαι πρώην Μουσουλμάνος κι ότι τώρα πιστεύω στο Χριστό.
Υπάρχουν περίπου 2000 χριστιανοί Τούρκοι στην πόλη τής Σμύρνης, και είναι σχεδόν όλοι είναι πρώην Μουσουλμάνοι. Λειτουργούν ελεύθερα 8 τούρκικες εκκλησίες χωρίς κανένα πρόβλημα από τις αρχές.
Επίσης, επικρίνω συχνά και ανοιχτά αυτή την απαίσια θρησκόληπτη κυβέρνηση του ΑΚΠ, αλλά δεν έπαθα απολύτως τίποτα. Τουναντίον, πρόσφατα μου έδωσαν τουρκική υπηκοότητα. Εγώ και η Aygül έχουμε φίλους στο Τζουμχουριγέτ Χαλκ Παρτισι (δημοκρατική αριστερά), πάμε σε συναντήσεις του κόμματος και σκοπεύουμε σύντομα να γίνουμε μέλη.
Υπάρχουν όμως πολλοί Τούρκοι που φοβούνται να μιλάνε ελεύθερα. Βλέπω ορισμένες ομοιότητες με την κατάσταση στην Ελλάδα μετά από την πτώση της χούντας (και εδώ είχε δικτατορία το 1980-83) – όταν ήμουν στην Ελλάδα το 1978-81 πολλοί Έλληνές μου φίλοι μου είπαν να μην υποστηρίζω ανοιχτά την αριστερά, αλλά πάλι δεν μου έγινε τίποτα. Οι μητέρα μου πήγε στην Ανατολική Ευρώπη το 1998 και συνάντησε τον ίδιο φόβο πολλά χρόνια μετά από την πτώση του κομμουνισμού – είναι φανερό ότι η δικτατορία δημιουργεί φοβερά μακροχρόνια ψυχολογικά τραύματα στους πολίτες.
Όπωσδήποτε, υπάρχουν πάντοτε μικροί κίνδυνοι κι εδώ. Θα μπορούσα μια μέρα να είμαι πολύ άτυχος – ένας φανατικός Μουσουλμάνος θα μπορούσε να μου κόψη το λαιμό ή, αν τύχει και είναι αστυνόμος, να με κατηγορήσει άδικα, για κάτι που δεν έκανα. Αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει σε πολλές δυτικές χώρες, που η ακραία πολιτική ορθότητα σιγά-σιγά σκοτώνει την ελευθερία του λόγου. Πρόσφατα ένας Σουηδός πάστορας φυλακίστηκε γιατί επέκρινε την ομοφυλοφιλία. Κι όμως καθόλου δεν είπε ότι οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να σκοτωθούν ή να διωχτούν ή κάτι τέτοιο.
http://www.albertmohler.com/commentary_read.php?cdate=2004-08-05
Προσωπικά δε συμφωνώ με όλα όσα είπε ο πάστορας, αλλά πιστεύω ακράδαντα σ’αυτό που είπε ο Voltaire:
Απεχθάνομαι αυτό που λες αλλά θα πεθάνω για το δικαίωμά σου να το λες!
Στον Καναδά φαίνεται ότι η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη:
http://www.worldnetdaily.com/index.php?fa=PAGE.view&pageId=66704
Σ
ΥΓ. Στο νομό Σμύρνης υπάρχει μια κωμόπολη που λέγεται Aliağa (Αλιαγάς). Όταν οι ντόπιοι προφέρουν το όνομα της κωμόπολης το προφέρουν με συνίζηση, ένα φαινόμενο που είναι πολύ ελληνικό αλλά δεν είναι καθόλου τούρκικο. Μήπως ξέρει κάποιος τίποτα για τον Αλιαγά πριν από τη Μικρασιατική καταστροφή;