Για το άλλο (και πιο σχετικό με το νήμα μας), Δόκτωρ, θα επιμείνεις δηλαδή ότι μια κρίση ανάπτυξης και χρέους αντιμετωπίζεται με λίγο ορθολογισμό; Ότι δεν υπάρχει πράγματι άλλη μέθοδος πέρα από τη δημοσιονομική πειθαρχία; Δεν θα βάλεις ούτε, έστω, ελάχιστο κεϊνσιανισμό στο κρασί σου; Γιατί τίποτα διαφορετικό δεν μας επιτρέπεται σήμερα.
Συνοπτικά, θα πω ότι δεν ισχυρίζομαι έτσι απόλυτα τίποτε από όλα αυτά. Ούτε η ΕΕ δεν τα ισχυρίζεται πια αυτά. Τι άλλο από κεϊνσιανή παρέμβαση είναι το πρόγραμμα του Ντράγκι και η πυραμίδα του Γιουνκέρ;
Όμως η κρίση της Ελλάδας δεν είναι απλώς κρίση ανάπτυξης ή χρέους. Είναι κρίση πολλών πραγμάτων μαζί (ακόμη και πολιτιστική κρίση θεωρώ ότι υπάρχει), κυρίως όμως κρίση αποδοτικότητας με τους διαθέσιμους πόρους.
Από τη στιγμή όμως που δεν ελέγχεις τη νομισματική σου πολιτική (πολλές επιμέρους συζητήσεις εδώ για το πώς και το γιατί και τα τεράστια λάθη της κοινωνίας και των ηγεσιών της κλπ κλπ) δεν μπορούσες ως τώρα (προ Ντράγκι, δηλ.) να ασκήσεις κεϊνσιανή πολιτική παρά μόνο με πλεονάσματα από τον δημοσιονομικό εξορθολογισμό σου ή από την παραγωγική δραστηριότητα του Δημοσίου (την ποια, ακριβώς; Μόλις τώρα δεν έλεγε ο Κώστας για τα πωλητήρια;) Αυτή δεν ήταν, χοντρικά, η περίφημη Ατζέντα 2010 του Σρέντερ;
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω όμως τον αφορισμό «τίποτε διαφορετικό δεν μας επιτρέπεται». Ας κάνουμε τον διοικητικό και δημοσιονομικό εξορθολογισμό μας, ας φτιάξουμε π.χ. επιτέλους κτηματολόγιο και Τάξις που να μην καταρρέει καθημερινά, ας μετρήσουμε τι έχει πληρώσει επιτέλους ο καθένας για τη σύνταξη και την περίθαλψή του για να δούμε τι κάνει να παίρνει ο καθένας από αυτά και πόσο πρέπει να τα συμπληρώσουμε με δημόσιους πόρους, ας δούμε πόσοι πόροι πάνε χαμένοι (ισχυρίζομαι ότι θα είναι πολύ περισσότεροι από την «περιστολή της φοροδιαφυγής και τη μάχη του ΦΠΑ στη Μύκονο), ας συνειδητοποιήσουμε τέλος ότι το Δημόσιο παράγει πραγματικό εισόδημα μόνο υποστηρικτικά και
κυρίως, ελεγκτικά, για τον ιδιωτικό τομέα.
Γιατί δεν βλέπουμε ότι ιδίως το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί να παράσχει υπηρεσίες με τις αναγκαίες αποδοτικότητες; Γιατί δεν επικεντρωνόμαστε στη λύση επιμέρους προβλημάτων αντί να προσπαθούμε να φτιάξουμε εθνικές ομπρέλες, που με τις τοπικές και γεωγραφικές συνθήκες της χώρας είτε δεν θα επαρκούν είτε θα είναι σπάταλες; Γιατί επιμένουμε σε κάποιον φαντασιακό δημόσιο τομέα, που δεν ξέρω καν αν υπάρχει π.χ. στην Ελβετία ή τον Καναδά όταν βλέπουμε ότι ο μέσος όρος της αποδοτικότητάς μας είναι προβληματικός;
Και αφού δούμε πού βρισκόμαστε και τι λεφτά μπορούμε να βρούμε για ανάπτυξη, ας αποφασίσουμε τι σημαίνει ανάπτυξη για μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας. Γιατί αν έρθει κάποιος να μου πει ότι μας μέλλεται να γίνουμε αυτοκινητοπαραγωγός χώρα, ε, απλώς θα βάλω βροντερά γέλια.