— Καλώς ήρθες, Μόνταγκ!
— Δεν ανήκω σε σας, είπε ο Μόνταγκ στο τέλος σιγά. Εγώ έχω υπάρξει ηλίθιος με πολλούς τρόπους.
— Σ’ αυτό είμαστε όλοι συνηθισμένοι. Όλοι μας έχουμε κάνει τα σωστά εκείνα είδη λαθών, αλλιώς δε θα ’μασταν εδώ. Θέλεις να ενωθείς μαζί μας, Μόνταγκ;
— Ναι.
— Τι έχεις να προσφέρεις;
— Τίποτα. Νόμιζα πως είχα ένα τμήμα απ’ το βιβλίο του Εκκλησιαστή και ίσως και λίγο απ’ την Αποκάλυψη, αλλά τώρα δεν έχω τίποτα, ούτε κι αυτά.
— Το βιβλίο του Εκκλησιαστή θα βρεθεί. Πού το είχες;
— Εδώ, είπε ο Μόνταγκ και άγγιξε το κεφάλι του.
— Α! ο Γκρέιντζερ χαμογέλασε και έγνεψε.
— Τι συμβαίνει; Κάτι δεν πάει καλά; ρώτησε ο Μόνταγκ.
— Περισσότερο από καλά. Τέλεια! Ο Γκρέιντζερ γύρισε προς τον αιδεσιμότατο: — Έχουμε κανένα βιβλίο του Εκκλησιαστή;
— Έχουμε ένα. Ο άνθρωπος που ονομάζεται Χάρρις στο Γιανκστάουν.
— Μόνταγκ! (Ο Γκέιντζερ έπιασε σταθερά τον ώμο του Μόνταγκ). Να περπατάς προσεχτικά. Να φυλάς την υγεία σου. Αν συμβεί τίποτα στον Χάρρις, εσύ θα είσαι το βιβλίο του Εκκλησιαστή. Βλέπεις πόσο σπουδαίος έγινες το τελευταίο αυτό λεπτό;
— Μα το έχω σχεδόν ξεχάσει.
— Όχι, τίποτα δε χάνεται. Έχουμε τον τρόπο να τα ξαναφέρνουμε όλα στην επιφάνεια... Θα ήθελες κάποια μέρα, Μόνταγκ, να διαβάσεις την Πολιτεία του Πλάτωνα;
— Βέβαια.
— Εγώ είμαι η Πολιτεία του Πλάτωνα. Θα σ’ άρεσε να διαβάσεις τον Μάρκο Αυρήλιο; Ο Σίμονς είναι ο Μάρκος Αυρήλιος.
— Πώς είστε; Χαίρω πολύ, είπε ο Σίμονς.
— Κι εγώ χαίρομαι, του είπε ο Μόνταγκ.
— Θα ήθελα να σου συστήσω τον «Ιωνάθαν Σουίφτ», τον συγγραφέα εκείνου του κακού πολιτικού βιβλίου, των Ταξιδιών του Γκιούλιβερ. Και αυτός εδώ ο άλλος ανθρωπάκος είναι ο «Κάρολος Δαρβίνος». Και τούτος ο «Σοπενχάουερ», κι εκείνος εκεί είναι ο «Αινστάιν». Και τούτος εδώ κοντά μου είναι ο «Άλμπερτ Σβάιτσερ», ένας πραγματικά πολύ καλός φιλόσοφος. Εδώ είμαστε όλοι, Μόνταγκ. Ο «Αριστοφάνης» και ο «Μαχάτμα Γκάντι» και ο «Γκαουτάμα Βούδας» και ο «Κομφούκιος» και ο «Τόμας Λαβ Πήκοκ» και ο «Τόμας Τζέφερσον» και ο «Λίνκολν», αν θέλεις. Είμαστε ακόμα με τ’ άλλα μας ονόματα, ο Μάθιου, ο Μαρκ, ο Λιουκ, και ο Τζων.
Όλοι γέλασαν ήσυχα.
— Δεν είναι δυνατό, είπε ο Μόνταγκ.
— Είναι, απάντησε ο Γκρέιντζερ, γελώντας... Όλοι είμαστε μικρά ή μεγάλα κομμάτια ιστορίας και φιλοσοφίας και διεθνούς δικαίου, κομμάτια Μπάυρον, Τομ Πέιν, Μακιαβέλλι ή απ’ τη Βίβλο ... Μερικοί από μας ζουν σε μικρές πόλεις. Το πρώτο κεφάλαιο του Γουώλντεν του Θορώ ζει στο Γκρην Ρίβερ, το δεύτερο κεφάλαιο στο Γουίλλοου Φαρμ, στο Μέιν. Υπάρχει και μια πόλη στο Μαίρυλαντ, με είκοσι εφτά μόνο ανθρώπους, που καμιά βόμβα δεν πρόκειται ποτέ να την αγγίξει. Σ’ αυτήν βρίσκεται η πιο τέλεια πραγματεία που έγραψε ποτέ ανθρώπινος νους, το Απαιτήσεις Δοκιμών για την Υποβολή Προτάσεων κατά τη Λευκή Βίβλο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
