Κατευόδιο στους εργάτες του λόγου

bernardina

bernardina

Moderator
Πέθανε ο Γιώργος Χουρμουζιάδης.
Φαίνεται πως ήρθε η ώρα να πάρει τον δρόμο του μεταξιού*
Ανάμεσα στα πολλά για τα οποία θα τον θυμούνται οι επόμενες γενιές, η μυστηριώδης Πινακίδα του Δισπηλιού


*Δια στόματος του ιδίου:
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και θα ήθελα να πεθάνω στην Κεντρική Ασία, ακριβώς πάνω στο Δρόμο του Μεταξιού. Άρχισα να γράφω από οκτώ χρονώ. Στην αρχή έγραφα κρυφά, προσευχές και βωμολοχίες. Ύστερα εκθέσεις ιδεών, ποιήματα. Αποπειράθηκα να γράψω κι ένα μυθιστόρημα: "Το κορίτσι με τα γκρίζα μαλλιά". Από τότε δε σταμάτησα να γράφω παντού και τα πάντα. Διηγήματα, θεατρικά μονόπρακτα, σενάρια, αρχαιολογικά άρθρα, βιβλιοκρισίες, διαλέξεις, δοκίμια, ευθυμογραφήματα, συστατικές επιστολές, εγκυκλοπαιδικά λήμματα, ανακοινώσεις για επιστημονικά συνέδρια, πολιτικές προκηρύξεις και πολιτικά άρθρα, επιφυλλίδες σε εφημερίδες, στίχους για λαϊκά τραγούδια, χαιρετισμούς για πολιτικές συγκεντρώσεις, ακόμα και για ένα γάμο στο Ασχαμπάτ, όπου με είχανε καλέσει, όταν επισκέφτηκα το Τουρκμενιστάν. Έγραψα εισηγητικές εκθέσεις για διδακτορικές διατριβές και εκλογές καθηγητών, κείμενα διαφημίσεων, "αγορεύσεις" για τη βουλή, κατ' αρχήν και κατ' άρθρον. Έγραψα και δυο επικήδειους, έναν για τον Κίτσο Μακρή και έναν για τον Μανόλη Ανδρόνικο! Και σε έναν τοίχο, όταν ήμουνα πρόσκοπος, έγραψα με μεγάλα κόκκινα γράμματα "Σ' αγαπώ".
Κι όσο περνάει ο καιρός γράφω ασταμάτητα, γιατί εκείνο που θέλω να γράψω δεν το έγραψα ακόμα! Κι όταν πια δεν έχω τι άλλο να γράψω θα πάρω το Δρόμο του Μεταξιού!
 
daeman

daeman

Administrator
Staff member
bernardina said:
...
*Δια στόματος του ιδίου:
... Από τότε δε σταμάτησα να γράφω παντού και τα πάντα ... ακόμα και για ένα γάμο στο Ασχαμπάτ, όπου με είχανε καλέσει, όταν επισκέφτηκα το Τουρκμενιστάν. ...
Click to expand...

Ayrylsa - Ashkhabad


Όπως πολλοί παραδοσιακοί μουσικοί σε όλο τον κόσμο, παίζοντας σε γάμους ξεκίνησαν κι αυτοί την καριέρα τους.

Ashkhabad is the capital of Turkmenistan and its cultural heart. The city's finest musicians have come together and called themselves Ashkhabad, a word which derives from the Persian language and means CITY OF LOVE.

https://realworldrecords.com/artist/350/ashkhabad/
 
daeman

daeman

Administrator
Staff member
...
Πέθανε η Μαριέτα Ριάλδη

Έφυγε από τη ζωή μία σημαντική προσωπικότητα του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, η ηθοποιός, σκηνοθέτης και συγγραφέας Μαριέτα Ριάλδη, σε ηλικία 72 ετών.
[...]

«Σώπα, μη μιλάς» του Αζίζ Νεσίν σε απαγγελία της Μαριέτας Ριάλδη


Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι άργυρος
η σιωπή είναι χρυσός
...
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα"
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη,
μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
...
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!
 
daeman

daeman

Administrator
Staff member
drsiebenmal said:
(με πολύ άστοχο, κτγμ, τίτλο)
Click to expand...

Ε, ναι, εντελώς· ακόμα και σε περιπτώσεις που θα ίσχυε αυτό που υπονοεί η φράση, η οποία δεν δηλώνει απλά και μόνο τον τόπο καταγωγής ή κατοικίας, θα ήταν απρεπές να το γράψεις αυτή την ώρα.

Τιτλατζή, φάουλ. :down:
 
bernardina

bernardina

Moderator
Μας αποχαιρέτισε και ο Κάρολος Τσίζεκ.
Γραφίστας, ζωγράφος, μεταφραστής, ποιητής, πεζογράφος, δάσκαλος ιταλικών επί χρόνια στο Πανεπιστήμιο, ο Τσίζεκ αναδείχθηκε σε εμβληματική φυσιογνωμία της καλλιτεχνικής και πνευματικής ζωής της Θεσσαλονίκης από τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας.

Πριν από λίγο καιρό είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κίχλη η Λιμνοθάλασσα της Γεωργικής Σχολής
 
Costas

Costas

¥
Πέθανε ο Amiri Baraka. "Κάτι μου λέει αυτό τ' όνομα, αλλά τι;" σκέφτηκα. Ψάχνω και μαθαίνω πως είναι ο πρώην LeRoi Jones. Έτσι πες το, βρε παιδί μου! Όχι πως είχα διαβάσει τίποτε άλλο εκτός από το κείμενό του στη ράχη του LP John Coltrane, Live at Birdland. Ένας παλιός φίλος (πέθανε νέος) μού έλεγε τότε: "Η πρώτη φορά που δεν βαρέθηκα να διαβάσω τα σχόλια του άλμπουμ!"

One of the most baffling things about America is that despite its essentially vile profile, so much beauty continues to exist here. Perhaps it's as so many thinkers have said, that it is because of the vileness, or call it adversity, that such beauty does exist. (As balance?)

Thinking along these lines, even the title of this album can be rendered "symbolic" and more directly meaningful. John Coltrane Live At Birdland. To me, Birdland is only America in microcosm, and we know how high the mortality rate is for artists in this instant tomb. Yet, the title tells us that John Coltrane is there live. In this tiny America where the most delirious happiness can only be caused by the dollar, a man continues to make daring reference to some other kind of thought. Impossible? Listen to I Want To Talk About You.

Coltrane apparently doesn't need an ivory tower. Now that he is a master, and the slightest sound from his instrument is valuable, he is able, literally, to make his statements anywhere. Birdland included. It does not seem to matter to him (nor should it) that hovering in the background are people and artifacts that have no more to do with his music than silence.

But now I forget why I went off into this direction. Nightclubs are, finally, nightclubs. And their value is that even though they are raised or opened strictly for gain (and not the musician's) if we go to them and are able to sit, as I was for this session, and hold on, if it is a master we are listening to, we are very likely to be moved beyond the pettiness and stupidity of our beautiful enemies. John Coltrane can do this for us. He has done it for me many times, and his music is one of the reasons suicide seems so boring.

There are three numbers on the album that were recorded Live at Birdland, Afro-Blue, I Want To Talk About You, and The Promise. And while some of the non-musical hysteria has vanished from the recording, that is, after riding a subway through New York's bowels, and that subway full of all the things any man should expect to find in some thing's bowels, and then coming up stairs, to the street, and walking slowly, head down, through the traffic and failure that does shape the area, and then entering "The Jazz Corner Of The World" (a temple erected in praise of what God?), and then finally amidst that noise and glare to hear a man destroy all of it, completely, like Sodom, with just the first few notes from his horn, your "critical" sense can be erased completely, and that experience can place you somewhere a long way off from anything ugly. Still, what was of musical value that I heard that night does remain, and the emotions ... some of them completely new ... that I experience at each "objective" rehearing of this music are as valuable as anything else I know about. And all of this is on this record, and the studio pieces, Alabama and Your Lady, are among the strongest efforts on the album.

But since records, recorded "Live" or otherwise, are artifacts, that is the way they should be talked about. The few people who were at Birdland the night of October 8 who really heard what Coltrane, Jones, Tyner and Garrison were doing will probably tell you, if you ever run into them, just "exactly" what went on, and how we all reacted. I wish I had a list of all those people so that interested parties could call them and get the whole story, but then, almost anyone who's heard John and the others at a nightclub or some kind of live performance has got stories of their own. I know I've got a lot of them.

But in terms of the artifact, what you're holding in your hand now, I would say first of all, if you can hear, you're going to be moved. Afro-Blue, the long tune of the album, is in the tradition of all the African-Indian-Latin flavored pieces Trane has done on soprano, since picking up that horn and reclaiming it as a jazz instrument. (In this sense The Promise is in that same genre.) Even though the head-melody is simple and song-like, it is a song given by making what feels to me like an almost unintelligible lyricism suddenly marvelously intelligible. McCoy Tyner too, who is the polished formalist of the group, makes his less cautious lyrical statements on this, but driven, almost harassed, as Trane is too, by the mad ritual drama that Elvin Jones taunts them with. There is no way to "describe" Elvin's playing, or, I would suppose, Elvin himself. The long tag of Afro-Blue, with Elvin thrashing and cursing beneath Trane's line, is unbelievable. Beautiful has nothing to do with it, but it is. (I got up and danced while writing these notes, screaming at Elvin to cool it.) You feel when this is finished, amidst the crashing cymbals, bombarded tomtoms, and above it all Coltrane's soprano singing like any song you can remember, that it really did not have to end at all, that this music could have gone on and on like the wild pulse of all living.

Trane did Billy Eckstine's I Want To Talk About You some years ago, but I don't think it's any news that his style has changed a great deal since then, and so this Talk is something completely different. It is now a virtuoso tenor piece (and the tenor is still Trane's "real" instrument) and instead of the simplistic though touching note-for-note replay of the ballad's line, on this performance each note is tested given a slight tremolo or emotional vibrato (note to chord to scale reference), which makes it seem as if each one of the notes is given the possibility of "infinite" qualification, i.e., scalar or chordal, expansion, "threatening" us with those "sheets of sound," but also proving that the ballad as it was written was only the beginning of the story. The tag on this is an unaccompanied solo of Trane's that is a tenor lesson-performance that seems to get more precisely stated with each rehearing.

If you have heard Slow Dance or After The Rain, then you might be prepared for the kind of feeling that Alabama carries. I didn't realize until now what a beautiful word Alabama is. That is one function of art, to reveal beauty, common or uncommon, uncommonly. And that's what Trane does. Bob Thiele asked Trane if the title "had any significance to today's problems." I suppose he meant literally. Coltrane answered, "It represents, musically, something that I saw down there translated into music from inside me." Which is to say, Listen. And what we're given is a slow delicate introspective sadness, almost hopelessness, except for Elvin, rising in the background like something out of nature ... a fattening thunder, storm clouds or jungle war clouds. The whole is a frightening emotional portrait of some place, in these musicians' feelings. If that "real" Alabama was the catalyst, more power to it, and may it be this beautiful, even in its destruction.

Your Lady is the sweetest song in the album. And it is pure song, say, as an accompaniment for some very elegant uptown song and dance man. Elvin Jones' heavy tingling parallel counterpoint sweeps the line along, and the way he is able to solo constantly beneath Trane's flights, commenting, extending, or just going off on his own, is a very important part of the total sound and effect of this Coltrane group. Jimmy Garrison's constancy and power, which must be fantastic to support, stimulate and push this group of powerful (and diverse) personalities, is already almost legendary. On tunes like Lady or Afro-Blue Garrison's bass booms so symmetrically and steadily and emotionally, and again, with such strength, that one wild guess that he must be able to tear safes open with his fingers.

All the music on this album is Live, whether it was recorded above drinking and talk at Birdland, in the studio. There is a daringly human quality to John Coltrane's music that makes itself felt, wherever he records. If you can hear, this music will make you think of a lot of weird and wonderful things. You might even become one of them.

Leroi Jones

[Original Liner Notes From Live At Birdland, AS-50]

Μαέστρο, μουσική!
 
Costas

Costas

¥
Μου άρεσε το εξής μέρος σχολίου: Μνημειώδης ο αφορισμός σου "Ο Ολυμπιακός δεν είναι τίποτε άλλο από μια αντιπαναθηναϊκή ορδή". :) Εργάτης του λόγου, σίγουρα, ο Παπαγιώργης.
 
Rogerios

Rogerios

¥
« ...à la question "l'Europe est-elle née au Moyen Age ?", Jacques Le Goff n'apporte qu'une réponse, en forme de boîte à idées pour europhiles : "Oui, et c'est une bonne nouvelle". »

Πλήρης ημερών εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο μας ο Ζακ Λε Γκοφφ, ένας από τους σπουδαιότερους Γάλλους ιστορικούς του Μεσαίωνα. Παραθέτω το σύντομο κείμενο που έγραψα στη σελίδα μου στο ΦΜΠ με τη δυσάρεστη αυτή αφορμή.

«Στις προσπάθειές μου να κατανοήσω τον δυτικό Μεσαίωνα δύο είναι τα ονόματα που οφείλω να μνημονεύσω πρώτα: Ζωρζ Ντυμπύ και Ζακ Λε Γκοφφ. Πρέπει να ομολογήσω, βέβαια, ότι ως αναγνώστης είχα πάντα πιο θερμές σχέσεις με τον πρώτο. Ο Ντυμπύ έγραφε πιο λογοτεχνικά και συναισθηματικά. Και μας είχε χαρίσει εκείνο το καταπληκτικό βιβλιαράκι, το "L'Histoire continue", που έβγαζε τόση αγάπη για το αντικείμενο μελέτης του ιστορικού. Αν κάποιος ήθελε να εξετάσει τον Μεσαίωνα δίχως προκαταλήψεις, να καταλάβει τους πολλούς τρόπους με τους οποίους συνδέεται με την εποχή μας, αλλά και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του, ήταν αρκετό να διαβάσει το σύντομο αυτοβιογραφικό σύγγραμμα του Ντυμπύ για να βρεθεί σε καλό δρόμο.

Ο Λε Γκοφφ ήταν πάντα πιο καρτεσιανός, πιο ψυχρός με το αντικείμενό του. Συχνά αναρωτιόμουν αν αυτό οφειλόταν στην ισχυρή οικογενειακή παράδοση υπέρ του κοσμικού κράτους, στα όρια ίσως του αντικληρικαλισμού. Ωστόσο, ο Λε Γκοφφ ποτέ δεν υποτίμησε τη σημασία του θρησκευτικού στοιχείου στη μεσαιωνική κοινωνία. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Ανήκε κι εκείνος στη μεγάλη σχολή των Annales. Θεωρούσε ότι η Ιστορία των νοοτροπιών ήταν πολύ σημαντικότερη από την Ιστορία των γεγονότων για την κατανόηση της εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών. "Η Ιστορία εξελίσσεται με βαθιές και συνεχείς κινήσεις, όχι με απότομες ρήξεις". Οι πόλεμοι και τα "μεγάλα" γεγονότα δεν αποτελούν τους κινητήριους μοχλούς της Ιστορίας, απλώς επιταχύνουν ή καθυστερούν εξελίξεις και μεταλλάξεις που ωριμάζουν αργά.

Το έργο του Λε Γκοφφ είναι τεράστιο και πολύτιμο. Βοηθά τα μέγιστα να αντιληφθούμε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονταν κι αισθάνονταν οι άνθρωποι κατά το Μεσαίωνα, τον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας των κοινωνιών τους. Προκαλεί γόνιμους προβληματισμούς, θέτει χρήσιμα ερωτήματα.

Ξαναδιαβάζοντας παλιές συνεντεύξεις του, μαθαίνοντας στοιχεία της ζωής του, συνειδητοποιώ ότι, σε επίπεδο συναισθηματικής εκτίμησης, τον είχα αδικήσει. Το θάρρος και η τόλμη δεν του έλειψαν ποτέ στις επιλογές του. Αντίθετος στο καθεστώς του Βισύ, μέλος της Αντίστασης, αριστερός χωρίς να υποκύπτει σε ιδεοληψίες. Πάντα απαιτητικός στο έργο του, σε διαρκή αναζήτηση του ιδανικού περιβάλλοντος για την κατά το δυνατό δημιουργικότερη επιστημονική έρευνα. Και με το παράδοξο χαρακτηριστικό να μην έχει εκπονήσει διδακτορική διατριβή.

Τώρα πια έφυγε για να συναντήσει τον Σαρλ-Εντμόν Περρέν, τον Ανρί Πιρέν και τον Μαρκ Μπλοκ. Θα μας λείψει».
Héros et merveilles.jpg
 
Earion

Earion

Moderator
Staff member
Ένας «δράκος των ιστορικών σπουδών». Έτσι αποκαλούσαν οι φίλοι του αυτόν τον διανοούμενο, που τον κινούσε εσωτερικά κάτι που ο ίδιος αποκαλούσε «όρεξη για ιστορία». Ένας θεράποντας των μεσαιωνικών σπουδών με «αδηφάγο και ακόρεστη περιέργεια», που γνώριζε, όπως έγραψε ο Μαρκ Μπλοκ (του ο οποίου ο Λε Γκοφ ήταν κληρονόμος και θεωρούσε τον εαυτό του «μεταθανάτιο μαθητή του»), ότι «ο καλός ιστορικός μοιάζει με το δράκο του παραμυθιού: όταν μυρίζει ανθρώπινη σάρκα, ξέρει καλά ότι εκεί βρίσκεται το θήραμά του». Εξού και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του Λε Γκοφ για τις κινήσεις του σώματος, για το γέλιο, τα δάκρυα, τα όνειρα, για την υλικότητα πραγμάτων, αλλά και το φαντασιακό των πολιτισμών, για το θρησκευτικό αλλά και το θαυμαστό. «Εξανθρωπολόγισε την ιστορία», λέει συνοψίζοντας ο Πιερ Νορά.

Μερικές πινελιές από τη Μοντ (Jacques Le Goff, mort d'un «ogre historien», 1 Απρ. 2014)
 
nickel

nickel

Administrator
Staff member
Costas

Costas

¥
Με ποια έννοια είχε φύγει εδώ και πολλούς μήνες; Εγώ διαβάζω ότι πέθανε στις 17 Απριλίου 2014.
 
You must log in or register to reply here.
Top