sarant
¥
Διαβάζω στο Βήμα ότι πέθανε στις 30 Απριλίου ο φιλόλογος Παναγιώτης Εμμανουηλίδης,
συγγραφέας πολλών γλωσσικών βοηθημάτων. Δυο βιβλία του είχαν παρουσιαστεί και εδώ, όπως και στο ιστολόγιομ.
συγγραφέας πολλών γλωσσικών βοηθημάτων. Δυο βιβλία του είχαν παρουσιαστεί και εδώ, όπως και στο ιστολόγιομ.
Sławomir Mrożek (29 June 1930 – 15 August 2013)
Προσθήκη nickel:
Σλαβομίρ Μρόζεκ
http://www.biblionet.gr/main.asp?pa...gh=&OrigLang=&PagesFrom=&PagesTo=&avail_stat=
Προσθήκη nickel:
Σλαβομίρ Μρόζεκ
http://www.biblionet.gr/main.asp?pa...gh=&OrigLang=&PagesFrom=&PagesTo=&avail_stat=
Νίκος Μάργαρης (1943-2013)
22 December 2011
He is one of Queen’s University’s best-known graduates. He even has a library at the Belfast campus named after him.
But when Seamus Heaney decided to donate his collection of literary papers — estimated to be worth millions — he chose to give them to the National Library of Ireland in Dublin.
The Nobel Laureate, who hails from Co Londonderry but now lives in Dublin, presented the collection which spans his literary career at a reception in the city.
The world-renowned poet personally packed up 12 boxes of his manuscripts and notebooks containing draft poems and essays.
And he drove from his home in Dublin to the National Library yesterday with his son Michael to deliver them.
Seamus Heaney, (72), handed the library this priceless collection of his literary archive free of charge — having admitted that he could have earned a fortune if he had put it up for international auction.
“I had no qualms about it,” he said. [...]
http://www.belfasttelegraph.co.uk/n...in-but-we-dont-mind-insists-qub-28694856.html
Έτσι, σαν μια αποχαιρετιστήρια νότα, για να υπάρχει και το όνομά του στη γλώσσα του.
He is one of Queen’s University’s best-known graduates. He even has a library at the Belfast campus named after him.
But when Seamus Heaney decided to donate his collection of literary papers — estimated to be worth millions — he chose to give them to the National Library of Ireland in Dublin.
The Nobel Laureate, who hails from Co Londonderry but now lives in Dublin, presented the collection which spans his literary career at a reception in the city.
The world-renowned poet personally packed up 12 boxes of his manuscripts and notebooks containing draft poems and essays.
And he drove from his home in Dublin to the National Library yesterday with his son Michael to deliver them.
Seamus Heaney, (72), handed the library this priceless collection of his literary archive free of charge — having admitted that he could have earned a fortune if he had put it up for international auction.
“I had no qualms about it,” he said. [...]
http://www.belfasttelegraph.co.uk/n...in-but-we-dont-mind-insists-qub-28694856.html
Έτσι, σαν μια αποχαιρετιστήρια νότα, για να υπάρχει και το όνομά του στη γλώσσα του.
Πολύ καλός και σαν μεταφραστής. Δοκίμασε την πένα του στον Μπεόγουλφ με επιτυχία, και θα μπορούσε και με τον Όμηρο να καταπιαστεί (ιδίως με την Οδύσσεια, που του άρεσε περισσότερο). Αγαπούσε την Ελλάδα κι ερχόταν για επισκέψεις. Ας θυμηθούμε ότι όταν πήρε το Νόμπελ ήταν χαμένος κάπου στην Πύλο (;) και τον αναζητούσε όλη η υφήλιος.
In memorian Seamus Heaney με ένα δικό του πολύ ωραίο ποίημα:
Stone from Delphi
To be carried back to the shrine some dawn
when the sea spreads its far sun-crops to the south
and I make a morning offering again:
that I may escape the miasma of spilled blood,
govern the tongue, fear hybris, fear the god
until he speaks in my untrammelled mouth.
Stone from Delphi
To be carried back to the shrine some dawn
when the sea spreads its far sun-crops to the south
and I make a morning offering again:
that I may escape the miasma of spilled blood,
govern the tongue, fear hybris, fear the god
until he speaks in my untrammelled mouth.
Γιά κοίτα! Νόμιζα ότι είχες κάνει λάθος το hubris. Κι όμως...
hybris /haɪbrɪs/
[ad. Gr. ὕβρις.]
= hubris.
1920 Public Opinion 27 Aug. 195/2 During one of these the oppressor, possessed of place and power, imagined in his hybris, that he might extend his arm across the ocean. 1929 Encycl. Brit. XXII. 53/1 Themis is the servant or companion of Zeus.‥ Her opposite is Hybris (ὕβρις), insolent encroachment upon the rights of others. 1949 Horizon Aug. 87 Hybris means believing that you are a god, i.e., that you cannot suffer; pride means a defiant attempt to become a god. 1969 Commonweal 22 Aug. 524 America, like all earlier empires, is going to march to the brink of hybris and plunge in.
hybris /haɪbrɪs/
[ad. Gr. ὕβρις.]
= hubris.
1920 Public Opinion 27 Aug. 195/2 During one of these the oppressor, possessed of place and power, imagined in his hybris, that he might extend his arm across the ocean. 1929 Encycl. Brit. XXII. 53/1 Themis is the servant or companion of Zeus.‥ Her opposite is Hybris (ὕβρις), insolent encroachment upon the rights of others. 1949 Horizon Aug. 87 Hybris means believing that you are a god, i.e., that you cannot suffer; pride means a defiant attempt to become a god. 1969 Commonweal 22 Aug. 524 America, like all earlier empires, is going to march to the brink of hybris and plunge in.
Κρίμα! Πολύ μεγάλος και αγαπημένος μου ποιητής!
David Frost (1939-2013). «Ο άνθρωπος που μίλησε για όλα με τον Νίξον...»
rogne
¥
Σημείωμα του Μανώλη Πιμπλή στα Νέα (7/8.9.2013) για τον Ιρλανδό νομπελίστα και τη σχέση του με την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό.
Σέιμους Χίνι: Από τον Ευριπίδη στο αιματοβαμμένο Μπέλφαστ
«Πρέπει να πω ότι στους Δελφούς νιώθω σαν στο σπίτι μου. Ο τόπος με βάζει στον πειρασμό να τον θεωρήσω γενέθλιο --ίσως γιατί ένας από τους πρώτους ήχους που άκουσα στη ζωή μου προερχόταν από μια παλιά νεραντλία που υπήρχε στην αυλή του σπιτιού μας. Κάθε φορά που κάποιος αντλούσε νερό, ανεβοκατεβάζοντας τη μανιβέλα, εγώ άκουγα την πανάρχαιη λέξη "ομ-φα-λός", "ομ-φα-λός"».
Έτσι ξεκίνησε ο Σέιμους Χίνι την ομιλία του στο Διεθνές Λογοτεχνικό Συμπόσιο των Δελφών, το 2004, με θέμα «Η ελληνική εμπειρία». Και βέβαια δεν έμεινε εκεί: «Όμως και στην Ελλάδα νιώθω σαν στο σπίτι μου, ίσως γιατί θεωρώ τον εαυτό μου ποιητικό γιο του Ησίοδου, αφού στην πραγματική ζωή ο πατέρας μου ήταν ένας αγρότης κι ένα από τα πρώτα μου ποιήματα είχε τον τίτλο "Ο προσωπικός μου Ελικώνας". Όμως θεωρώ τον εαυτό μου και γιο του Ερμή, γιατί ο Ερμής ήταν ο θεός των πορθμέων, των ταξιδιωτών, των αγορών, των διασταυρώσεων. Ο Ερμής με το καπέλο του, το κηρύκειο και τα σανδάλια, ήταν ίδιος με τον πατέρα μου, έναν κτηνοτρόφο που κάθε εβδομάδα πήγαινε τα ζώα του στο παζάρι, φορώντας σανδάλια κι ένα πλατύγυρο καπέλο και κρατώντας πάντα μπαστούνι».
Στο συμπόσιο εκείνο ξένοι πεζογράφοι και ποιητές μιλούσαν για τον εαυτό τους σε σχέση με την Ελλάδα. Τα κείμενα αργότερα συγκρότησαν και έναν μικρό τόμο με τίτλο «Η ελληνική εμπειρία», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νεφέλη σε επιμέλεια Κίρκης Κεφαλέα. Η ομιλία του Χίνι (μεταφράστηκε από την Κατερίνα Σχινά) υπήρξε από τις πλέον αξιοσημείωτες, καθώς η δική του «ελληνική εμπειρία» υπήρξε, όπως είπε, «μαγική». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η σύνδεση που έκανε με τα γεγονότα της Ιρλανδίας: «Όσα κατά καιρούς έχω διαβάσει και έχω γράψει μου έχουν αποδείξει ότι από τη λογοτεχνία, την τέχνη και την ιστορία της κλασικής περιόδου μπορεί να αντληθεί μεγάλη ψυχική, πολιτική και καλλιτεχνική δύναμη. Ότι εκεί εδρεύουν η ενέργεια και η έμπνευση. Με άλλα λόγια: η πρόκληση του ανθρωπισμού διατηρεί την ισχύ της. Πάρτε για παράδειγμα το χαρακτήρα του Νεοπτόλεμου στον "Φιλοκτήτη" του Σοφοκλή: ο Νεοπτόλεμος αποδείχθηκε για μένα καλός σύντροφος, όταν επιχείρησα μια διασκευή του έργου για έναν ιρλανδικό θίασο το 1990. Όπως και πολλοί άλλοι Ιρλανδοί συγγραφείς, πιέστηκα κατά καιρούς να ενταχθώ στη μία ή στην άλλη πολιτική ομάδα. Όμως, ακόμη κι αν ήμουν σύμφωνος με την ιδεολογική θέση κάποιας από αυτές, αισθανόμουν ότι αν στρατευόμουν στις τάξεις της θα πρόδιδα κάποια εσωτερική συγγραφική επιταγή να παραμείνω ανεξάρτητος. Ήταν λοιπόν μια γνήσια απελευθερωτική εμπειρία η συνάντηση με τον Νεοπτόλεμο, γιατί αμέσως αναγνώρισα την τραγική θέση στην οποία βρισκόταν. Ταυτίστηκα με τον διχασμό του ανάμεσα στην επιθυμία να διατηρήσει τον αυτοσεβασμό του και στην επιθυμία να είναι πιστός στις επιταγές της πατρίδας του. Ο Νεοπτόλεμος βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα ηθικό δίλημμα: από τη μια η ανθρωπιά του τον καλούσε να μην προδώσει τον φίλο του, Φιλοκτήτη, και από την άλλη η στρατιωτική του τιμή επέτασσε να υπακούσει τον Οδυσσέα, ο οποίος απαιτούσε από εκείνον να εξαπατήσει τον Φιλοκτήτη. Θα έσωζε την ψυχή του αρνούμενος να υποταχθεί ή θα την πρόδινε εις όφελος της εν όπλοις αλληλεγγύης; Ξαναζούσα, μέσω ενός κλασικού έργου, το τραγικό δίλημμα που είχα βιώσει ιδιωτικά».
Στην ίδια ομιλία όμως έδειξε πόσο στενά παρακολουθούσε και τη σύγχρονη Ελλάδα:
«Όσο περνούν τα χρόνια με ενδιαφέρει όλο και περισσότερο η προσπάθεια των σύγχρονων Ελλήνων ποιητών να γεφυρώσουν το χάσμα, να συνδέσουν την αρχαία Ελλάδα με το ελληνικό έθνος που αναδύθηκε μετά το 1821. Έχοντας ζήσει όλη μου τη ζωή σε μια χώρα της οποίας η ταυτότητα αντλεί πολλά στοιχεία από τον αρχαίο κελτικό και τον πρώιμο χριστιανικό πολιτισμό, αλλά που σήμερα λειτουργεί και αυτή ευκαιριακά σε ένα ευρύτατα αγνωστικιστικό, καταναλωτικό σύμπαν παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, διακρίνω πολλά κοινά με τη σύγχρονη Ελλάδα. Έχω διαβάσει με ενδιαφέρον τα σχετικά με την άνοδο και την πτώση της Μεγάλης Ιδέας. Γνωρίζω τα δεινά της Ελλάδας στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, του εμφυλίου πολέμου, της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τον τρόπο με τον οποίο οι απογοητεύσεις της σύγχρονης εποχής διαθλώνται στα ποιήματα που έγραψε ο Σεφέρης στην Κύπρο τη δεκαετία του '50, όπου το ενδιάμεσο υλικό αντλείται όχι μόνο από τον Ευριπίδη αλλά και από τα χριστιανικά απόκρυφα. Ευγνωμοσύνη για ανάλογες διαθλάσεις στα ποιήματα που έγραψε ο Καβάφης στην Αλεξάνδρεια, χρόνια πριν. Για τον τρόπο με τον οποίο ο Ρίτσος ξαναδουλεύει τους μύθους επιχειρώντας μια κριτική του σύγχρονου πολιτικού βίου (...)»
Σέιμους Χίνι: Από τον Ευριπίδη στο αιματοβαμμένο Μπέλφαστ
«Πρέπει να πω ότι στους Δελφούς νιώθω σαν στο σπίτι μου. Ο τόπος με βάζει στον πειρασμό να τον θεωρήσω γενέθλιο --ίσως γιατί ένας από τους πρώτους ήχους που άκουσα στη ζωή μου προερχόταν από μια παλιά νεραντλία που υπήρχε στην αυλή του σπιτιού μας. Κάθε φορά που κάποιος αντλούσε νερό, ανεβοκατεβάζοντας τη μανιβέλα, εγώ άκουγα την πανάρχαιη λέξη "ομ-φα-λός", "ομ-φα-λός"».
Έτσι ξεκίνησε ο Σέιμους Χίνι την ομιλία του στο Διεθνές Λογοτεχνικό Συμπόσιο των Δελφών, το 2004, με θέμα «Η ελληνική εμπειρία». Και βέβαια δεν έμεινε εκεί: «Όμως και στην Ελλάδα νιώθω σαν στο σπίτι μου, ίσως γιατί θεωρώ τον εαυτό μου ποιητικό γιο του Ησίοδου, αφού στην πραγματική ζωή ο πατέρας μου ήταν ένας αγρότης κι ένα από τα πρώτα μου ποιήματα είχε τον τίτλο "Ο προσωπικός μου Ελικώνας". Όμως θεωρώ τον εαυτό μου και γιο του Ερμή, γιατί ο Ερμής ήταν ο θεός των πορθμέων, των ταξιδιωτών, των αγορών, των διασταυρώσεων. Ο Ερμής με το καπέλο του, το κηρύκειο και τα σανδάλια, ήταν ίδιος με τον πατέρα μου, έναν κτηνοτρόφο που κάθε εβδομάδα πήγαινε τα ζώα του στο παζάρι, φορώντας σανδάλια κι ένα πλατύγυρο καπέλο και κρατώντας πάντα μπαστούνι».
Στο συμπόσιο εκείνο ξένοι πεζογράφοι και ποιητές μιλούσαν για τον εαυτό τους σε σχέση με την Ελλάδα. Τα κείμενα αργότερα συγκρότησαν και έναν μικρό τόμο με τίτλο «Η ελληνική εμπειρία», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νεφέλη σε επιμέλεια Κίρκης Κεφαλέα. Η ομιλία του Χίνι (μεταφράστηκε από την Κατερίνα Σχινά) υπήρξε από τις πλέον αξιοσημείωτες, καθώς η δική του «ελληνική εμπειρία» υπήρξε, όπως είπε, «μαγική». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε η σύνδεση που έκανε με τα γεγονότα της Ιρλανδίας: «Όσα κατά καιρούς έχω διαβάσει και έχω γράψει μου έχουν αποδείξει ότι από τη λογοτεχνία, την τέχνη και την ιστορία της κλασικής περιόδου μπορεί να αντληθεί μεγάλη ψυχική, πολιτική και καλλιτεχνική δύναμη. Ότι εκεί εδρεύουν η ενέργεια και η έμπνευση. Με άλλα λόγια: η πρόκληση του ανθρωπισμού διατηρεί την ισχύ της. Πάρτε για παράδειγμα το χαρακτήρα του Νεοπτόλεμου στον "Φιλοκτήτη" του Σοφοκλή: ο Νεοπτόλεμος αποδείχθηκε για μένα καλός σύντροφος, όταν επιχείρησα μια διασκευή του έργου για έναν ιρλανδικό θίασο το 1990. Όπως και πολλοί άλλοι Ιρλανδοί συγγραφείς, πιέστηκα κατά καιρούς να ενταχθώ στη μία ή στην άλλη πολιτική ομάδα. Όμως, ακόμη κι αν ήμουν σύμφωνος με την ιδεολογική θέση κάποιας από αυτές, αισθανόμουν ότι αν στρατευόμουν στις τάξεις της θα πρόδιδα κάποια εσωτερική συγγραφική επιταγή να παραμείνω ανεξάρτητος. Ήταν λοιπόν μια γνήσια απελευθερωτική εμπειρία η συνάντηση με τον Νεοπτόλεμο, γιατί αμέσως αναγνώρισα την τραγική θέση στην οποία βρισκόταν. Ταυτίστηκα με τον διχασμό του ανάμεσα στην επιθυμία να διατηρήσει τον αυτοσεβασμό του και στην επιθυμία να είναι πιστός στις επιταγές της πατρίδας του. Ο Νεοπτόλεμος βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα ηθικό δίλημμα: από τη μια η ανθρωπιά του τον καλούσε να μην προδώσει τον φίλο του, Φιλοκτήτη, και από την άλλη η στρατιωτική του τιμή επέτασσε να υπακούσει τον Οδυσσέα, ο οποίος απαιτούσε από εκείνον να εξαπατήσει τον Φιλοκτήτη. Θα έσωζε την ψυχή του αρνούμενος να υποταχθεί ή θα την πρόδινε εις όφελος της εν όπλοις αλληλεγγύης; Ξαναζούσα, μέσω ενός κλασικού έργου, το τραγικό δίλημμα που είχα βιώσει ιδιωτικά».
Στην ίδια ομιλία όμως έδειξε πόσο στενά παρακολουθούσε και τη σύγχρονη Ελλάδα:
«Όσο περνούν τα χρόνια με ενδιαφέρει όλο και περισσότερο η προσπάθεια των σύγχρονων Ελλήνων ποιητών να γεφυρώσουν το χάσμα, να συνδέσουν την αρχαία Ελλάδα με το ελληνικό έθνος που αναδύθηκε μετά το 1821. Έχοντας ζήσει όλη μου τη ζωή σε μια χώρα της οποίας η ταυτότητα αντλεί πολλά στοιχεία από τον αρχαίο κελτικό και τον πρώιμο χριστιανικό πολιτισμό, αλλά που σήμερα λειτουργεί και αυτή ευκαιριακά σε ένα ευρύτατα αγνωστικιστικό, καταναλωτικό σύμπαν παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, διακρίνω πολλά κοινά με τη σύγχρονη Ελλάδα. Έχω διαβάσει με ενδιαφέρον τα σχετικά με την άνοδο και την πτώση της Μεγάλης Ιδέας. Γνωρίζω τα δεινά της Ελλάδας στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, του εμφυλίου πολέμου, της δικτατορίας των συνταγματαρχών. Νιώθω ευγνωμοσύνη για τον τρόπο με τον οποίο οι απογοητεύσεις της σύγχρονης εποχής διαθλώνται στα ποιήματα που έγραψε ο Σεφέρης στην Κύπρο τη δεκαετία του '50, όπου το ενδιάμεσο υλικό αντλείται όχι μόνο από τον Ευριπίδη αλλά και από τα χριστιανικά απόκρυφα. Ευγνωμοσύνη για ανάλογες διαθλάσεις στα ποιήματα που έγραψε ο Καβάφης στην Αλεξάνδρεια, χρόνια πριν. Για τον τρόπο με τον οποίο ο Ρίτσος ξαναδουλεύει τους μύθους επιχειρώντας μια κριτική του σύγχρονου πολιτικού βίου (...)»
Marcel Reich-Ranicki (1920-2013)
Πέθανε ο «Πάπας της κριτικής» Μαρσέλ Ράιχ Ρανίτσκι
Ηταν ο μόνος διεθνώς γνωστός γερμανός λογοτεχνικός κριτικός και ένας από τους ελάχιστους που έγιναν πολύ γνωστοί διεθνώς ως κριτικοί τις τελευταίες δεκαετίες. Ο Μαρσέλ Ράιχ Ρανίτσκι (φωτογραφία), ο αποκαλούμενος και «Πάπας της κριτικής», πέθανε χθες στη Φρανκφούρτη σε ηλικία 93 ετών. Διατέλεσε από τη δεκαετία του '70 επικεφαλής των σελίδων βιβλίου της «Frankfurter Allgemeine Zeitung», ενώ διατήρησε και μια ιδιαίτερα δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή, το «Λογοτεχνικό Κουαρτέτο», από το 1988 έως το 2001. Δεν χαριζόταν και συχνά δοκίμασαν τις βολές του συγγραφείς όπως οι Πέτερ Χάντκε, Γκίντερ Γκρας και Μάρτιν Βάλζερ. Στους λογοτεχνικούς κύκλους είχε το παρατσούκλι «Ο εκτελεστής». Γεννήθηκε στην Πολωνία από γερμανοεβραίους γονείς, αλλά παιδί ακόμη εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο. Του έμελλε όμως να ξαναδεί την Πολωνία ως εκτοπισμένος από τους Ναζί και ως έγκλειστος στο γκέτο της Βαρσοβίας. Την περιπετειώδη ζωή του την αφηγήθηκε στο μόνο βιβλίο που έγραψε ο ίδιος, το «Η ζωή μου», που πούλησε 1,5 εκατ. αντίτυπα στη Γερμανία - κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδ. Ινδικτος.
Πηγή: Τα Νέα
Πέθανε ο «Πάπας της κριτικής» Μαρσέλ Ράιχ Ρανίτσκι
Ηταν ο μόνος διεθνώς γνωστός γερμανός λογοτεχνικός κριτικός και ένας από τους ελάχιστους που έγιναν πολύ γνωστοί διεθνώς ως κριτικοί τις τελευταίες δεκαετίες. Ο Μαρσέλ Ράιχ Ρανίτσκι (φωτογραφία), ο αποκαλούμενος και «Πάπας της κριτικής», πέθανε χθες στη Φρανκφούρτη σε ηλικία 93 ετών. Διατέλεσε από τη δεκαετία του '70 επικεφαλής των σελίδων βιβλίου της «Frankfurter Allgemeine Zeitung», ενώ διατήρησε και μια ιδιαίτερα δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή, το «Λογοτεχνικό Κουαρτέτο», από το 1988 έως το 2001. Δεν χαριζόταν και συχνά δοκίμασαν τις βολές του συγγραφείς όπως οι Πέτερ Χάντκε, Γκίντερ Γκρας και Μάρτιν Βάλζερ. Στους λογοτεχνικούς κύκλους είχε το παρατσούκλι «Ο εκτελεστής». Γεννήθηκε στην Πολωνία από γερμανοεβραίους γονείς, αλλά παιδί ακόμη εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο. Του έμελλε όμως να ξαναδεί την Πολωνία ως εκτοπισμένος από τους Ναζί και ως έγκλειστος στο γκέτο της Βαρσοβίας. Την περιπετειώδη ζωή του την αφηγήθηκε στο μόνο βιβλίο που έγραψε ο ίδιος, το «Η ζωή μου», που πούλησε 1,5 εκατ. αντίτυπα στη Γερμανία - κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδ. Ινδικτος.
Πηγή: Τα Νέα
Δεν μπορείς· πρέπει να ξέρεις ότι ο συγκεκριμένος αποφάσισε να διατηρήσει και κατάφερε να επιβάλει την πολωνική προφορά του ονόματός του.
Πάντως, επειδή είχε τύχει να παρακολουθήσω πολλές εκπομπές του στην τηλεόραση (βασικά: το επεδίωκα), ήταν ένα απίστευτα μορφωμένο και κοφτερό μυαλό. Το «Λογοτεχνικό κουαρτέτο» ήταν απλώς τεράστια εκπομπή.
Πάντως, επειδή είχε τύχει να παρακολουθήσω πολλές εκπομπές του στην τηλεόραση (βασικά: το επεδίωκα), ήταν ένα απίστευτα μορφωμένο και κοφτερό μυαλό. Το «Λογοτεχνικό κουαρτέτο» ήταν απλώς τεράστια εκπομπή.
Μα είναι πολύ συνηθισμένα π.χ. σε αμερικάνικα ριάλιτι σόου αυτά τα Μιλόσεβικ και Τζανόσεβικ κλπ.
...
Και τα -owski που γίνονται -άουσκι, και τα Schwarz- που γίνονται Σουόρτσ-, και τα Jo- που γίνονται Τζο- (π.χ. η Σκάρλετ, όχι πάντα όμως), και τα -igno που γίνονται -ίγκνο και... και... και... και σχεδόν όλα τα ξενόφερτα που εξαμερικανίζονται όταν δεν ταιριάζουν με την πιο συνηθισμένη αμερικάνικη προφορά ή δεν έχουν καθιερωθεί για κάποιο λόγο με τη σωστή (π.χ. Klein = Κλάιν· από την άλλη όμως -stein = -στιν, συνήθως).
Τι, μόνο εμείς έχουμε Μήτσο τελωνειακό ή ληξίαρχο, ονοματοδότη; Έχουν και οι Αμερικανοί, τον Τζιμάρα, και οι Ιταλοί τον Πεπίνο Τραντιτόρε, και οι Ισπανοί τον Ραμόν Χαμόν, και οι Γάλλοι που *ληγοτονιζούν τους *παντές, *εξαπαντός.
Και οι Τσέχοι τον καλό στρατιώτη Σβέικ, με τις Σβετλανάρες του.
Και τα -owski που γίνονται -άουσκι, και τα Schwarz- που γίνονται Σουόρτσ-, και τα Jo- που γίνονται Τζο- (π.χ. η Σκάρλετ, όχι πάντα όμως), και τα -igno που γίνονται -ίγκνο και... και... και... και σχεδόν όλα τα ξενόφερτα που εξαμερικανίζονται όταν δεν ταιριάζουν με την πιο συνηθισμένη αμερικάνικη προφορά ή δεν έχουν καθιερωθεί για κάποιο λόγο με τη σωστή (π.χ. Klein = Κλάιν· από την άλλη όμως -stein = -στιν, συνήθως).
Τι, μόνο εμείς έχουμε Μήτσο τελωνειακό ή ληξίαρχο, ονοματοδότη; Έχουν και οι Αμερικανοί, τον Τζιμάρα, και οι Ιταλοί τον Πεπίνο Τραντιτόρε, και οι Ισπανοί τον Ραμόν Χαμόν, και οι Γάλλοι που *ληγοτονιζούν τους *παντές, *εξαπαντός.
Και οι Τσέχοι τον καλό στρατιώτη Σβέικ, με τις Σβετλανάρες του.