Δεν σε νοίαζει πώς λειτουργεί, αρκεί να λειτουργήσει όταν χρειαστεί.
Θεμελιώδες θεωρητικό λάθος και προβληματική άποψη, είτε πρόκειται για το στρατό είτε για οτιδήποτε άλλο στη ζωή. Προβάλλεται εδώ σαν πρότυπο φυσιολογικού χρήστη ενός μηχανισμού (του στρατού, ενός αυτοκινήτου, ενός υπολογιστή...) ο αδαής χρήστης, που απλώς ξέρει να πατάει κάποια κουμπάκια. Αν το "μηχάνημα" (είναι άραγε οι άνθρωποι και τα ανθρώπινα μορφώματα μηχανήματα;) για κάποιο λόγο δεν λειτουργήσει, ο χρήστης αυτός είναι στον αέρα, δεν μπορεί να επισκευάσει τίποτα. Μόνο μια κλωτσιά ξέρει να δώσει, και να αναφωνήσει "άι σιχτίρ!" Είναι δηλαδή ουσιαστικά ανίσχυρος απέναντι στο μηχάνημα, πόσο μάλλον αν το "μηχάνημα" είναι εντέλει ένας ανθρώπινος οργανισμός όπως ο στρατός.
Ακόμα δε δεν έχω καταλάβει πώς όλες αυτές οι φράσεις περί ετοιμότητας των στρατιωτικών και των σωμάτων ασφαλείας για θυσία της ζωής τους, για παίξιμό τους κορόνα-γράμματα (ο εναερίτης της ΔΕΗ, ας πούμε, ή ο εργάτης χειριστής ενός θηριώδους μηχανήματος ή αυτός που δουλεύει στο χυτήριο και κινδυνεύει να εξαερωθεί σε περίπτωση ατυχήματος ή ο ορύχος 500 μέτρα κάτω από τη γη, αυτοί δεν παίζουν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα;), πώς δικιολογούν ένα σύνθημα σαν το "γουρούνι Αλβανέ...", που, επαναλαμβάνω, δεν απευθύνεται στον περίφημο "εξωτερικό εχθρό" αλλά σε άοπλους ανθρώπους που μπορεί και να παρακολουθούσαν την παρέλαση ζωντανά ή από την τηλεόρασή τους, ελπίζοντας κάποιοι απ' αυτούς να "μετάσχουν" μια μέρα "της ελληνικής παιδείας".
Για τον αξιωματικό που τέθηκε σε διαθεσιμότητα: καταρχήν, όπως γνωρίζουν οι πάντες, η διαθεσιμότητα δεν είναι και ποινή. Διαθεσιμότητα σημαίνει ότι βρίσκεσαι στον αέρα μέχρι να ολοκληρωθεί μια έρευνα που σε αφορά. Δεύτερον, την ίδια ατιμωρησία που καταγγέλλουμε για τους πολιτικούς και μας εξοργίζει, την επιθυμούμε άραγε για τους στρατιωτικούς και τους "σωματασφαλίτες"; Μέσα στο πνεύμα της ιεραρχίας, που τόσο ενθουσιάζει ορισμένους, δεν περιλαμβάνεται και η αντικειμενική (ας ξεχάσουμε για λίγο την υποκειμενική) ευθύνη του διοικητή για τα τεκταινόμενα στη μονάδα του; Ή ξαφνικά ξεχάσαμε το "φιλότιμο του αξιωματικού" και γίναμε κότες και αποποιούμαστε κάθε ευθύνη για την ίδια τη μονάδα που διοικούμε; Όσο για το "αφιλοκερδώς": χωρίς να εννοώ προς Θεού τίποτε για τον συγκεκριμένο, ας γελάσω γενικότερα: 5% ήταν λέει οι μίζες για το υποβρύχιο Παπανικολής... πάντα με το αζημίωτο η άμυνα της πατρίδας, για ορισμένους βεβαίως, όχι για όλους.
Τέλος, σε σχέση πάντα με το μιλιταριστικό άρθρο του Αδέσμευτου Τύπου: από πότε τα παράσημα και οι ανδραγαθίες απαλλάσσουν κάποιον από την πολιτική ευθύνη; Τον Παυσανία τον καταδίκασαν σε θάνατο, αν δεν κάνω λάθος. Ο Μιλτιάδης, ο νικητής του Μαραθώνα, εξορίστηκε στη συνέχεια. Επίσης, τα παράσημα κρίνονται κατά περίπτωση. Πώς τα κέρδισες, και υπηρετώντας ποιον αγώνα. Αλλιώς, απλά χάβουμε τη μιλιταριστική ιδεολογία. Αλλιώς, ποιος είχε περισσότερα παράσημα από τον Λούντεντορφ, το διχτάτορα της Γερμανίας; ή από τον Χίντενμπουργκ, ο οποίος έδωσε τον αρραβώνα στον Χίτλερ; Και οι παρασημοφορημένοι μαχαιροβγάλτες των Freikorps, για να κατέβουμε τα σκαλιά της στρατιωτικής ιεραρχίας, μήπως δεν είχαν "ατσαλωθεί" με τις σφαγές στη Λετονία το 1919; Είδαμε μετά τις αγαθοεργίες τους. Οι πιο καλοί στρατιώτες σκίσαν πολλές φορές κάποια στιγμή τα παράσημά τους, γιατί αντίκρισαν the broader picture. Επομένως η επιχειρηματολογία αυτή δεν καταφέρνει καν να αρθεί στο επίπεδο έργων όπως το "Born in the 4th of July". Μόνο τους κινηματογραφικούς "300" μού θυμίζει.
Για την Κύπρο: ώστε χάρη στη θυσία εκείνων (των προδομένων από τη χούντα φαντάρων) έμεινε η μισή τουλάχιστον Κύπρος ελεύθερη; Εγώ έχω άλλη άποψη: την άποψη ότι η ιστορία της ελληνικής στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο αποτελεί τρανή, τρανότατη απόδειξη του ότι ένας στρατός που, χωρίς πολιτική-συνταγματική (όχι κομματική) συνείδηση, απλώς εκτελεί εντολές, όπως ο κινητήρας ενός αυτοκινήτου, είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Τι θα αποτελούσε εκείνες τις μέρες του '74 πιο ονειρεμένη (εντελώς φανταστική, εννοείται) είδηση από μιαν
άρνηση του εκεί στρατού να ανατρέψει τον Μακάριο; από την
πολιτική ανυπακοή του; Τότε ναι, ίσως να είχε μείνει η Κύπρος ελεύθερη, όχι η μισή παρά ολόκληρη... Και τι πιο υπέροχο από την άρνηση των ναυτών του Κιέλου, το Νοέμβρη του 1918, να πορευτούν σαν τα ζώα, σαν τον κινητήρα αυτοκινήτου, προς τον μάταιο θάνατο όπου τους έστελνε η στρατοκρατική ματαιοδοξία των ναυάρχων τους; Και, για να περάσουμε στα σώματα εσωτερικής καταστολής, τι πιο ευτυχές από την
άρνηση των έφιππων Κοζάκων να χτυπήσουν το πλήθος, εκείνο το Φλεβάρη του 1917 στο Πέτρογκραντ; Και ποια πιο υπέροχη είδηση θα είχε υπάρξει από την άρνηση των στρατών (των φαντάρων, δηλαδή) να πολεμήσουν το 1914;
Η όλη προσπάθεια του LostVerse να αποπολιτικοποιήσει και να εργαλειοποιήσει το θέμα "στρατός" είναι η ίδια βαθιά πολιτική, με στρατοκρατικό πρόσημο. Η δε επαγγελματικοποίηση της στρατιωτικής υπηρεσίας καθιστά όλο και πιο δύσκολη, αδύνατη μάλλον, την ανυπακοή. We're doing our
job, έλεγαν οι Αμερικανοί στρατιώτες-μισθοφόροι στο Ιράκ.
